Ze zeggen dat je de hoop op een wondertje nooit mag verliezen, alleen de moed af en toe wel... Nou om eerlijk te zijn begin ik ook de hoop een beetje te verliezen.. Nu weet ik wel dat er meiden zijn die nog veel langer bezig zijn dan mij maar goed... Sinds dat we in november 2009 naar het ziekenhuis zijn gestapt hebben we alleen nog maar negatief nieuws gehad... iedere keer komt er weer iets bij! Een cyste die met spoed verwijderd moest worden, De ene slechte zaaduitslag naar de andere (voor IUI hebben we max 1,8 miljoen zaadjes gehad, 300.000 was t minste) Na 1,5 MMM Zien ze na talloze echo's en een laprascopie pas dat ik een tussenschot of dubbele baarmoeder heb, Na 1,5 jaar MMM krijg ik pas te horen dat ik chamydia heb gehad, Krijg te horen na ruim 1,5 jaar MMM dat mn baarmoederslijmvlies verkeerd is opgebouwd (1 ipv 3 lagen) Hysteroscopie die niet door gaat ivm dat ze geen plek hebben... En dan nog eens alle maanden die teleurstellend met rood worden afgesloten... Hoe doen jullie het om positief te blijfen en hoop te blijven houden... Please wat tips, kan ze hard gebruiken...
Lieve Flippo Ik denk dat het heel normaal is dat je de hoop af en toe (of vaak) verliest, de tijd die je bezig bent, doet er dan ook niet toe, want elke dag is er dat verlangen en steeds die teleurstelling is gewoon onmenselijk, je moet wel licht aan het einde van de tunnel zien om hoop te houden. Ik heb weinig tips voor je, kan je alleen moed inspreken: het kán namelijk wel slagen, maar soms is de weg erheen een strijd met grote bergen die je moet beklimmen. Kijk af en toe maar naar de banners van de dames waarbij het is gelukt, ook in hele moeilijke gevallen lukt het soms, daar zijn wij een voorbeeld van. Dat kan misschien je strohalm zijn. Veel sterkte en ik hoop heel hard voor je, dat het jullie gegeven is
Lieve flippo, Ik weet prcies hoe je je voelt! Ik krijg ook tegenslag na tegenslag, en nu als klap op de vuurpijl na dik anderhalf jaar mmm dat je ivf nodig heb omdat je eileiders dicht zitten, ik ben nu een dik half jaar bezig in dit ziekenhuis omdat het andere ziekenhuis me als proefkonijn gebruikte, en door hun heb ik dus ook waarschijnlijk verstopte eileiders.. Ik verlies ook soms de hoop, moed en doorzettingsvermogen.. maar dan zie ik weer kindjes van vrienden en dan krijg ik weer de kracht om door te gaan, omdat ik dan zie hoe groot de wens is voor een kindje van onszelf te hebben. Er zijn veel vrouwen die al heel lang bezig zijn en die komen er ook doorheen, dus kunnen wij het ook! als je de wens zo erg hebt lukt het wel en dan mag je best soms een dip hebben! Dikke knuf
Ik herken je gevoel. Wij hebben er ruim 3 jaar over gedaan om zwanger te worden en zie mijn banner een gezonde zoon van 2 jaar. Ik kan me voorstellen dat je wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en verlies, maar onthoudt dat de aanhouder wint. En weet je als je eenmaal zwanger bent en een kindje krijgt ben je al die mmm verdriet/ellende vergeten. Sterkte en een digitale knuffel voor jou.
Ik herken dat ook! Hoewel ik niet zoveel tegenslagen heb gehad als jij, hebben wij ook regelmatig vertraging opgelopen omdat er iets tegenzat: artsen met vakantie of verhuizing, onverwachte wachtlijsten in diverse fasen van de onderzoeken en op een operatie, ineens een zeer slechte zaaduitslag waardoor weer alles op losse schroeven stond, na 2 jaar MMM een te snelle schildklierwerking en onregelmatige hartslag ontdekt (hoewel dat later weer bleek mee te vallen: wel schrik, vertraging en vele aanvullende onderzoeken)... dan kost het zeker moeite om hoop te houden. En soms denk ik gewoon dat ik er maar mee stop en zonder kinderen zal leren leven. Maar ik ben bang dat ik spijt krijg als ik niet alles heb geprobeerd. Hoewel 'alles': ik weet nu wel dat ik grenzen heb en bijvoorbeeld niet voor behandeling naar het buitenland zal gaan. Op dit moment ben ik positief, het gaat met ups en downs.