Goedemorgen, Ik wil gewoon even van me afschrijven, want het wordt mij even te veel. We zijn nu al ruim 2jr bezig voor een eerste ukkepuk en er is geen oorzaak gevonden waarom het nog niet gelukt is. Laparoscopie gehad en alles prima in orde. Bij mn vriend ook. Bovengemiddeld zelfs. Het afgelopen jaar in een emotionele en angstige rollercoaster gezeten omtrent mn moeder die 2 hersenbloedingen heeft gehad met de daarbij komende complicaties enz. (is nu teveel om hier te benoemen) Een vader die zwaar depressief was en plotsklap de winkel van mn moeder overgenomen. We hebben nu 3 IUI's gehad zonder resultaat. Ik geloof er niet meer in dat ik ooit een uk in mn buik mag voelen. T lijkt of iedereen om je heen maar zwanger wordt. En dat gaat zeer doen, zo zeer dat je t diegene gewoon niet gunt want ik wil ook. Het is mijn beurt nu. Maar dit was nog niet genoeg, vorige week mn bloeduitslag gehad en die is te dik en te stroperig voor mn leeftijd. (ben 31) wat was dat een klap zeg als ze tegen je zeggen dat je verhoogd risico hebt op hart en vaatziekten. Ook gezien de geschiedenis met mn moeder en familie. Van alles schiet er door je hoofd. Maar vooral angst. De gyn schakelt de internist in en donderdag heb ik een belafspraak met haar. Zover ik begreep is hormonen spuiten nu gevaarlijk, dus ben bang dat onze kinderwens nog moeilijker in vervulling zal gaan. Ow ja en tijdens laparoscopie was er geen endo gezien. Maar uit t bloed kwam uit dat endometriose nu wel actief is. Hoeveel kan ik nog aan? Elke x wanneer ik een lichtpuntje zie, wordt t plots weer behoorlijk donker. Zo kan ik nooit overeind krabbelen. Ik ben moe niet alleen lichamelijk maar vooral ook geestelijk.
poeh, meis, wat een verdrietig verhaal het is vreselijk oneerlijk allemaal! Heb je iemand in je omgeving met wie je hier goed over kunt praten? Is het een idee om er bij je huisarts over te praten, een doorverwijzing vragen naar een psycholooog bijvoorbeeld? Het is heel veel wat je allemaal voor je kiezen hebt gekregen en het lijkt me heel zwaar om dat allemaal in je eentje een plekje proberen te geven. Veel sterkte en ik hoop voor je dat je toch dat kleine wondertje mag krijgen waar je al zo lang op hoopt!
Ros84, loop samen met mn vriend bij een medisch psych. Had dat vergeten te melden. Wat mij helpt is het van me af schrijven. Wat me nu bezig houd is of ik nog wel hoop mag hebben voor een uk. Ros en Sem Frummel bedankt voor jullie reactie.
Meis toch, ik ken je hele verhaal en hoopte zo dat het eens iets rustiger zou worden voor jullie. En dan krijg je dit ook nog eens over je heen. Nu kan ik wel allerlei goede bedoelingen hier neer schrijven, maar ik weet ook dat dat je gevoel niet wegneemt. Dus bij deze wil ik je een hele dikke knuffel en kus geven! Ik duim met alles in me dat je eindelijk eens goed nieuws mag krijgen en alsnog erg snel een klein wondertje in je buik mag voelen groeien. Want als iemand het verdiend dat ben jij het wel!!! Heel veel sterkte meid, hou je goed!!!
Esther15, als eerste van harte gefeliciteerd meid! Oh wat mooi dat je zwanger bent. En dank je voor je reactie wat lief. Zit traantje weg te pinken.
Wat me nu te binnen schiet wat ik wilde vragen is of er hier dames zijn die hier ervaring mee hebben? Met dik bloed.
Dank je wel meid, lief van je! En ik meen elk woord wat ik zei en blijf kei hard voor jullie duimen hoor!!! Ik heb er zelf geen ervaring mee. Ik hoop dat iemand anders je daar wat meer over kan vertellen. xxxx
Hey jes, ik kan helaas niet toveren, anders had ik je graag gelukkig gemaakt met een beebje... Ik vind het echt super rot voor je en kan niet meer doen dan je een dikke digitale knuffel te geven en ik ga voor je duimen, voor alles! xxxx
Ik zou idd ook doorverwijzing vragen naar een psycholoog, je moet je verhaal toch kwijt kunnen. Verlies vooral de hoop niet, wie weet komt er ooit een dag. Succes!
Het is inderdaad fijn om het van je af te schrijven. Het delen geeft mij meer ademruimte, en het gevoel dat ik niet alles hoeft op te kroppen...veilig, ver van je af, maar toch vertrouwd... Tja, ik zit in een wat andere situatie...ik leef in de angst dat ik zwanger ben, terwijl ik niet zwanger wil zijn momenteel(overigens mocht het raak zijn dan is het welkom)...iets waar jij misschien heel verdrietig en boos om kan worden: waarom anderen wel, en bij jou niet? Zelfs bij meiden waar het niet gepland is, en bij jou is het zo gewenst en lukt het maar niet, teleurstelling op teleurstelling, tegenslagen.... Ik gun jij van harte een klein wondertje. En serieus mocht ik een positieve test in mijn handen hebben binnenkort, dat zal ik wensen dat dit de jouwe is en niet de mijne. Verlies je hoop niet, al is het zo zwaar. Wat als jij geen hoop meer hebt, wat blijft er dan nog over om voor te vechten?
Jeskejes, so kreeg tranen in mijn ogen bij je verhaal... Wat heb jij al veel te voor duren gehad meid... Ik duim heel hard voor een beeb in je buik... /geef de moed niet op hoe moeilijk ook...
Weet niet wat ik moet zeggen om je op te beuren..Maar verlies vooral niet de hoop!! Neem rust als het je allemaal even te veel wordt, wat heel erg begrijpelijk is als je zoveel in korte tijd meemaakt. Heel veel sterkte en ik wens je snel een mooie zwangerschap toe!!!
Nadat ik jouw verhaal heb gelezen stromen de tranen over mijn wangen. Wat een triest verhaal Ik hoop echt dat er weer een lichtpuntje komt voor je en dat het licht blijft voor je. Ik wil je in iedergeval heel veel sterkte wensen, en ik hoop dat alles goed komt voor jullie. Dikke kus BeebieStar
Bedankt meiden voor de knuffels en t sterkte wensen. Echt zo lief en doet me toch veel. Je moet altyd hoop houden maar soms (vaak) is dat aardig moeilijk. Daarom ook dat ik t hier postte. Gelukkig kan ik er goed over praten. Dat dat wel oplucht voor me.
Jeetje wat een verhaal, wat &@!# dat je dit allemaal moet doorstaan... Ik hoop dat ja snel weer wat goed nieuws krijgt en jullie wens in vervulling gaat. Heel veel sterkte