Kan mij ook helemaal vinden in wat je zegt mamabri. Hier ook van die ijzersterke willetjes. Helemaal prima, heb er zelf veel voordeel van gehad toen ik een puber werd (totaal niet vatbaar voor groepsdruk bijv), maar ik was o zo'n lastige peuterpuber en puber. Mijn ouders hebben allerlei instanties met mij bezocht want wat moesten ze met zo'n 2-3 jarige. Ook hulpverleners konden niet veel meer dan erkennen dat ik een enorm sterke eigen wil had en gewoon echt niet vatbaar was voor straffen danwel extra positieve stimulatie. Wat niet in mijn hoofd zat gebeurde niet. Punt. Letterlijk. Karaktertrekje hebben de kids hier ook van mij.. Mijn eigen ouders herkennen zoveel van wat ik nu af en toe met ze doormaak. Vind ikzelf wel fijn want af en toe ga je zo twijfelen aan jezelf.
Ik geloof niet in tikken. Iedereen is baas over zijn of haar eigen lichaam. Ik heb over veel iets te zeggen maar niks over zijn lichaam. Ik geloof niet in tikken tenzij het met gevaarlijke situaties te maken heeft. Hand zal ik gewoon keihard weg slaan als het bijna het vuur aanraakt. Ik zal hem de grond op trekken als hij bijna onder een auto loopt. Liever een blauwe plek of een schaafwonde dan een verbrand lichaamsdeel of een auto erover te laten rijden. Maar in andere situaties wil ik het nooit gebruiken. Ik zeg niet dat ik het nooit ga gebruiken, ik zeg dat ik het nooit wil gebruiken. Voordat hij naar school gaat zal hij niet weten wat een tik is. Op school zal hij dat wel van anderen leren en hij mag van mij op judo gaan om zich te leren beschermen maar in ons huishouden worden (hopelijk) nooit tikken uitgedeeld en ik zal er ook voor zorgen dat hij ook nooit bij anderen tikken gaat uitdelen anders zal het huis te klein zijn hier! Grapje nou ja, ik zal hem wel aanleren dat tikken uitdelen niet goed is. Jezelf verdedigen wel
Wat herkenbaar Dat is hier dus net zo. Ook ik was een enorme stijfkop als kind (en nog trouwens ) Mijn moeder was trouwens ook een drama peuter. Zij lag altijd te krijsen op de grond tijdens het winkelen....En zij is 71 Zal toch wel een karaktertrek zijn. Overigens heeft mijn dochter een veel sterkerder karakter als mijn zoons. Die kon en kan ik nog wel eens afleiden, op de trap zetten voor straf etc. Maar mijn dochter? Als zij niet wil, doet ze het gewoon niet. Dan kan ik 3 x op mijn kop gaan staan, ze doet het niet. Tenzij ik dan dus zelf goed op mijn strepen ga staan en heel duidelijk laat merken dat mama de baas is. En helaas "hoort" daar dan wel eens een enkele keer een tik op haar billen bij.
helemaal mee eens. Herkenbaar ook met het speelgoed. Hier heb ik een tas duplo in de kliko gezet. En weet je het antwoord? Nou en dan speel ik met de auto's. Nou dan werkt even kwaad worden beter hoor. En het gebeurt niet dagelijks maar het komt best voor met een peuter en kleuter die het temperament van hun moeder hebben (leken ze nou maar iets meer op paps)
Ik ben wel eens TE boos geworden, hielp niets helaas. Alleen maar verdriet bij beiden. Maar fysiek geweld is een ding. Emotionele chantage vind ik net zo erg. Gisteren nog een mooi voorbeeld een een oververmoeid kind na zwemles die haar moeder kennelijk irriterde. Nadat het min of meer was gesust wilde kind een knuffel. Nee, mama geeft je pas weer een knuffel als je een tijdje (?) lief bent geweest. Meisje was denk ik 5. Ik vraag me af wat erger is,...
Ik ben niet perse tegen een pedagogische tik hoor, en mijn handen hebben regelmatig gejeukt (en nog!), maar het is nog nooit in heel mijn carrière gebeurd. Maar dat komt omdat mijn overleden broertje en ik helaas slachtoffers waren van zware kindermishandeling. (totaal niet te vergelijken natuurlijk!!) Ik hoor en voel de harde petsen nog steeds in mijn dromen, en ben daardoor heel bang dat als ik een kind van mij een tik tegen zijn billen geef, hetzelfde word als mijn ouders. Ik heb ze wel vaker eens stevig bij de arm genomen en zo naar de gang of hun kamer gebonjourd. Of bij de oren gepakt (absoluut niet te hard), als dat ook bij de pedagogische tik hoort ben ik alsnog schuldig.
De beroemdste statement van mijn moeder was vroeger: ik hoop dat je kinderen jouw karakter zullen erven . Bij eentje is het in ieder geval volledig gelukt, en die is met haar 5 jaar te bijdehant en te slim voor al die theoretische opvoedmethodes . Bij haar werkt alleen de keiharde waarheid en stevige gesprekken.
Vaak genoeg een tik gekregen. Alleen tegen m'n achterhoofd ipv m'n achterste, en dat vind ik een uiterst nare plek. Maar dat terzijde. Desondanks, heb ik nog steeds geen angst voor mijn ouders. Als kind al niet. Ik wist welke consequenties bepaalde daden hadden als ik die toch uitvrat. Waar ik echter veel meer last van had, en af en toe nog steeds, waren de hatelijke en vernederende opmerkingen die ik kreeg. Dan gaf ik toch echt de voorkeur aan die tik, dan die pijnlijke woorden. Idem met m'n zoon. Ik waarschuw geen 10x. Ik waarschuw 2x, en bij de derde waarschuwing is het standaard "als je nu niet luistert ben je de pineut"... Meneer weet dan hoe laat het precies is. In andere (vaak gevaarlijke situaties, zoals hete pannen) heeft ie em iets sneller te pakken. Vaak op zijn vingers. Al is dat veelal meer uit schrik dan boosheid. Maar in alle gevallen word naderhand gepraat, uitleg gegeven, goed gemaakt en geknuffeld. Naar mijn mening, proberen we te vaak, of te vroeg te uitgebreid te communiceren met onze kinderen. Terwijl die vaak nog niet goed daartoe in staat zijn. Anderen zie ik wel eens tot het bittere eind proberen te communiceren met hun kind, wat nog steeds geen resultaat oplevert, dat ze het maar opgeven, en wat dan vervolgens de meest onuitstaanbare draken oplevert. Enfin, we zullen denk ik allemaal ons best doen voor en met onze kinderen. Met de referentie kaders die we zelf hebben meegekregen. Sommigen daarvan, waren voor ons heel naar, en daar proberen we dan (als het goed is) zelf aan te werken voor onze kinderen. Anderen... tja.. uitzonderingen heb je altijd. Ik zou alleen eens willen dat iedereen toch eens heerlijk op z'n eigen spruit zou letten in plaats van het schijnbaar nodige commentaar te moeten leveren als ik de mijne probeer te corrigeren.
Ik zou m'n dochtertje niet willen leren dat ze maar gaat slaan als iets d'r niet zint en boos is. Want of het nu pedagogisch is of niet, het doel is om pijn te doen. Ik vind zo'n "pedagogische tik" dus geen lichamelijke mishandeling, wel een psychische.
Hier eentje die af ent oe wel is een pedagogische tik kreeg. 1 keer schijn ik me vreselijk gedragen te hebben dat ik een flink pak rammel zou krijgen, maar die heb ik nooit gehad, (ik was 6). Deze heb ik nooit gehad omdat mijn broer (toen 8) mij uit stond te lachen omdat ik een pak rammel zou krijgen, dus kreeg hij een ferme tik.... Verder heb ik 1 keer mijn neef (toen 6) zijn armpje gepakt en gezegd dat hij NU moest ophouden. Ik had reeds 2 keer gewaarschuwd. omdat mijn zus 30 keer waarschuwt en dan nog niks doet, schrok hij en begon te huilen, nee meer te krijsen. Mijn zus helemaal over de zeik op mij, en ik zei doodleuk dat ik dan de volgende keer niks zou doen en ze niet moest klagen dat dan de pan met lasagnesaus over hem heen donderde (hij was met het gasfornuis aan het spelen en aan het slaan tegen de steelpan). owja, ben nog een keer boos geweest op hetzelfde neefje, weer alleen vastgepakt en boos geworden. Zuslief weer over de zeik, maar hij moest simpelweg bij onze hond wegblijven, die net de dag ervoor was geopereerd aan zijn poot en hij schopte doelbewust tegen de poot..... We waren bij mijn ouders en die namen het op voor mijn zus. Het is dus blijkbaar heel normaal dat een jochie van 5 mijn hond schopt op de operatieplek.... Ach, daarna heb ik een andere instelling ingenomen. Als je je kind dan toch wil verpesten, doe het dan goed, dan help ik je daar wel een handje bij. Met als gevolg dat als we daar bleven eten en meneer wilde neit eten... Hij werd naar de gang gestuurd (na 40 keer waarschuwen) en liep zo weer met mijn zus mee naar de tafel. dat was prima en mocht weer aan tafel zitten maar hij at niet. Op een gegeven moment zei mijn zus dat hij dan nooit een grote jongen zou worden, waarop ik tegen hem zei dat ik hem al groot genoeg vond.... Tja, het hek van de dam, mijn eefje at helemal niet meer, en mijn zus over de zeik. wel kreeg hij een toetje (zonder iets gegeten te hebben) en de rest kreeg niks... afijn, de keer daarop was mijn zus al wat veranderd, hij at niet, dus hij kreeg ook geen toetje, en ik pakte wel een toetje. Dat mocht niet want dan werd mijn neefje jaloers. Pech, ik had mijn bord leeg, dus mag ik een toetje. Daarna is mijn zus "the Supernanny"gaan kijken en is mijn neefje een toffie knul geworden die dit jaar naar de derde klas van de HAVO gaat.
Goh, alsof ik mijn moeder hoor praten Onze zoon heeft hetzelfde karakter als mijn man, maar oei, onze dochter die van mij. Wat ze niet wil, vertikt ze echt. Het enige dat dan helpt is op de trap zetten en streng toespreken. Met onze zoon hoef ik weinig te overleggen (wil je boontjes of worteltjes vanavond), daar kan ik rustig zeggen wat we gaan eten en dan vind hij het prima. Naar bed gaan, tandenpoetsen, boodschappen doen etc. Hij vindt het allemaal wel prima. Is ook snel af te leiden. Maar onze dochter is precies het tegenovergestelde mijn moeder lacht zich altijd een breuk als Elise een boze bui heeft Inmiddels heb ik prima in de gaten hoe ik met haar om moet gaan. Toen ze net twee was, botsten we nogal vaak, gezien we hetzelfde karakter hebben. Maar uiteindelijk kan ze hoog of laag springen, natuurlijk is er ruimte voor overleg (wat eten we vanavond, wil je eerst eten of eerst douchen etc), maar op sommige momenten is mama gewoon de baas en heeft ze daar naar te luisteren. Maakt ze het op de trap te bont, dan gaat ze naar de zoldertrap en als dat nog niet helpt, kan ze uitrazen op haar slaapkamer.
Idioot onderzoek lijkt mij, had geen zin om het te lezen. Ik ben NIET principieel tegen een opvoedkundige tik, als het in sommige situaties niet anders kan. Niet te vaak natuurlijk (dan is het ook niet effectief) en escaleren naar fysiek geweld moet het natuurlijk al helemaal niet. Maar het is zó per kind verschillend of het van enig nut kan zijn. Mijn ene kind krijgt wel eens tik omdat dat de enige manier is om hem ergens 'uit te krijgen' en weer even tot de orde te roepen, bij mijn andere kind hoeft dat echt nooit omdat een blik van mij dan al volstaat.
En ik heb idd ook regelmatig vroegah een (flinke) tik gehad. Deed mij achteraf niks, in tegenstelling tot de 'geestelijke mishandeling' van schreeuwen en verbaal onderuit halen. Dát heeft angst gezaaid niet die tik op mijn billen.
O? Datis toch niet zo raar? Samen met een doekje de troep opruimen, zo leert een kind van jongsafaan de consequenties van zijn/haar gedrag. Vroeg geleerd is oud gedaan, zeg ik altijd maar. En hier ook een gigantische stijfkop van bijna vier, maar de honderdduizenden keren herhalen en voordoen van wenselijk gedrag hebben echt hun vruchten afgeworpen. Kost veel inspanning, maar voor ons werkt het zo het beste. Gordon bleek een hele theorie te hebben die mijn gedachten goed onder woorden bracht, altijd leuk om te lezen.