Daar twijfel ik ook niet over! Gelukkig zijn we allemaal uniek en is ook elk kind uniek. Waar bij de één een pedagogische tik ervoor zorgt dat het een engeltje wordt, zal de ander genoeg hebben aan een goed gesprek. En daarmee zijn er in beide groepen etterbakken, omdat dit juist niet de methode is die je bij dit specifieke kind toe hoort te passen. Feit is wel dat kinderen van een bepaalde leeftijd aan de lopende band hun grenzen opzoeken en constant aan het pijlen zijn welke consequentie dit heeft. Als deze in hun ogen niet 'erg' genoeg is, dan gaan ze er gewoon lekker mee door, maar zoals ik al zei; De één is al onder de indruk van een 'verdrietige' mama, de ander pas van een tik op de billen. Kan me ooit een reactie hier op ZP herinneren van iemand die het echt 'mishandeling' vond dat ik mijn driftige kind lekker op de grond liet krijsen (toen was hij net 2) en heb haar toen ook uitgelegd dat ik niet vind dat hij moet leren dat krijsen, gillen en stampen om een koekje (bij wijze van spreken) de manier van communiceren is. Dat hij ondanks zijn frustratie ook gewoon kan zeggen wat er aan de hand is, zodat we er wat aan kunnen doen. Of niet. Want nee is nee natuurlijk . In dat geval straf ik dus niet, beloon ik niet, maar negeer negatief gedrag en soms werkt dat bij hem wel weer goed.
Nou, precies, ik hier ook niet hoor, ik weet niet hoe dat bij anderen kinderen zit, maar die van mij hebben allemaal wel eens flink gebeten of geschopt, geslagen en heel harde kelen opgezet. Maar goed, dat kan ook wel aan mijn kinderen liggen.
Ja, dingen als bijten, slaan en knijpen worden hier ook absoluut niet getolereerd. Maar dan ga ik haar niet terugbijten/slaan of knijpen, kom nou. Ik ben de ouder en ik moet haar dat gedrag juist afleren. Dus dan pak ik haar in haar arm en zet haar gewoon op de trap. Is dat dan koessie koessie, en als je het terugdoet ben je flink en consequent? Zou eerder het tegenovergestelde denken.
Hier ben ik het ook mee eens, maar dat wil niet zeggen dat op de trap zitten bij ieder kind werkt. Ik ben niet voor terugbijten, heb dat bij de oudste 2 nooit gedaan, omdat ik altijd van mening was dat je het goede voorbeeld moet geven. Maar pasgeleden beet mijn jongste van 2,5 mij heel hard in mijn arm, heb hem dus wel teruggebeten (niet heel hard, gewoon dat hij voelde hoe dat voelt) en daar schrok hij best even van, moet zeggen dat hij sindsdien niet meer bijt. (alleen als hij te enthousiast een kusje geeft, maar dat vind ik anders, dat is per ongeluk) Weet je, ieder kind is uniek, al mijn 4 kinderen zijn op een andere manier gebaat (geweest) bij 4 verschillende manieren van aanpakken. Waar de een niet op reageert, vind de ander dat vreselijk.
nee ik bijt niet terug maar ik zou bv een pak op de broek geven ( dus een klapje/tikje op dr achterste) en naar boven sturen. met koessie koessie bedoel ik> nee pietje dat vind mama niet lief. niet meer doen hoor
Ik had mijn reactie al aangevuld toevallig met soortgelijk voorbeeld. Wat ik wilde aangeven is dat ik hysterische driftbuien en krijsen in het openbaar ook vind vallen onder het 'misdragen'. Hier moeten ze dat echt niet proberen, nee is nee, je kunt het niet leuk vinden, je kunt mokken en stampen, maar je valt andere mensen daar niet mee lastig. Dus bij een driftbui is het: nu ophouden en wel meteen.
Ja, mijn moeder heeft toen ik een jaar of 2,5 was en maar bleef kwatten ook een keer teruggespuugd. Dat heeft zo'n indruk gemaakt dat ik het nog herinner. Mijn dochter probeert weleens te knijpen, maar dat begint altijd speels. Ik kan het dan ook heel snel de kop indrukken. Mocht ze maar blijven knijpen en ook echt gemeen weet ik ook niet zo goed wat ik zou doen. Steeds op de trap zetten waarschijnlijk, maar als dat niet werkt? Moeilijk hoor.
Dat is dus wat ik bedoel, opvoeden blijft aftasten, uitproberen etc. Ik kom zelf ook uit een gezin van 3 en mijn moeder zei altijd dat ieder kind zijn eigen manier van opvoeden vereist. Ik vond dat vroeger altijd een beetje vreemd gezegd, maar inmiddels is mij ook wel duidelijk dat dat toch wel waar is. De basis is wel hetzelfde, maar de manier waarop je je kinderen benaderd niet altijd. Daarom zal ik zelf ook niet gauw oordelen over opvoedingsmethoden, want wat voor het ene kind werkt, hoeft niet automatisch voor een broertje of zusje te werken. Daarom ben ik ook niet tegen een tik op zich, zolang het maar bij een enkele keer een tik blijft.
en zelfs van fase tot fase kan dat verschillen. Tot een paar weken geleden hoefde ik onze zoon (3,5) nooit op de trap te zetten. Ik kon hem aanspreken en uitleggen en vervolgens was het goed. Nu gaan alle remmen los, hij slaat, schopt, schreeuwt, gooit, is brutaal en gewoon niet bereikbaar op momenten dat het hem niet aanstaat. Laatst sloeg hij me uit het niks, hij werd opeens boos, met de vuist in mijn gezicht. Uit reactie gaf ik hem een tik terug, terwijl dat echt mijn manier van doen normaal niet is. Hij had met zijn gedrag de laatste weken zo het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald, dat dat blijkbaar de druppel was. Omdat ik dat wil voorkomen, zit hij nu gemiddeld 3x per dag op de trap, ik heb een nultolerantie wat betreft slaan, schoppen, gooien en brutale uitspraken ingesteld. Ik hoop dat de normale manier van communiceren (zoals dat tot nog toe ging) zo weer terugkeert en we de positieve draad weer op kunnen pakken. Het valt me zwaar en ook oma gaf aan dat hij honderdtachtig graden gedraaid is in zijn gedrag, ze heeft tijdens het logeren zelfs gezegd dat hij zo weer naar mama en papa mocht.
Je hebt ook extreem veel kinderen die zonder tik worden opgevoed en gewoon normale kinderen zijn... En er zijn ook kinderen die wel een tik krijgen en nog steeds onuitstaanbaar zijn... het lijkt hier wel alsof je alleen leuke kinderen kunt hebben als je ze een mep geeft oid Ik ben ook echt wel de 'baas' zonder tik hoor... En nee ik heb geen meegaand kind...
Jeetje wat heftig! Kan me niet voorstellen wat ik zou doen mocht mijn dochter opeens 180 graden draaien. Is hij toe aan school misschien?
Je kunt een kind toch niet vergelijken met een volwassenen? En bovendien lijkt het me niet handig om mijn kind te leren dat hij niet mag slaan door hem te slaan... Wat voor boodschap geef je dan? Nee nu mag je niet slaan, maar als je volwassen bent mag het wel??? Oh en als mijn buurvrouw mij een schop verkoopt, dan bel ik de politie en doe ik aangifte... ik ga idd niet terugschoppen.
Goed mogelijk (al is hij sociaal-emotioneel nog behoorlijk jong) maar dan nog hoeft hij zich niet zo te gedragen. Hij is meer dan verbaal genoeg om uit te leggen wat er aan de hand is. Het lijkt me een periode van grenzen opzoeken, ik mis mijn lieve, beleefde, aardige jochie alleen wel
Precies. Daar komt bij dat al word ik geschopt, ik nooit terugschop. Ik ben een echte pacifist en kan me verbaal prima redden en van me afbijten. Maar het valt me inderdaad op dat als je je kind niet tikt, je een slappe ouder bent met een meegaand kind. Allesbehalve hier, een zeer stijfkoppig en dominant kind en gelukkig lijkt hij op mij en bijt hij verbaal goed van zich af ten opzichte van die vele kindjes die graag een beuk uitdelen.
Klinkt wel een beetje als aan school toe, of meer uitdaging nodig. Hier ook zo'n fase gehad. Vermoeiend he? Het wordt weer beter hoor, idd met duidelijke grenzen.
Allereerst denk ik dat dit een nooit eindigende discussie is... Maar omdat onze eerste onderweg is, vind ik het wel zeer interessant om mij te verdiepen in verschillende opvoedkundige onderwerpen. Allereerst heb ik als kind echt wel eens een tik of een schop onder m'n kont gehad, maar deze had ik dan absoluut wel verdiend Anno 2014 gaan we iets anders met onze kinderen om. Wat ik in mijn omgeving zie is dat er een periode is geweest dat kinderen heel veel mochten, zogenaamd vrije opvoedstijl. Dus slaan, schoppen, bijten enzo werd allemaal weggelachen onder het motto: kind moet ontdekken. Naar mijn persoonlijke mening hoort bij opvoeding ook duidelijk grenzen stellen. Nee = nee en zeker de eerste paar jaren heb je toch echt maar te luisteren. Consequent zijn is naar mijn idee het belangrijkste in de hele opvoeding. Ik vergeet nooit dat een bekende van ons een complete discussie met kind van 1,5 probeerde te voeren (kind snapte er niks van en ging vrolijk verder). Als kinderen ietsje ouder worden en ook een beetje een gesprekje kunnen voeren, kun je soms ook met ze in discussie gaan. Soms kun je je dan misschien laten overhalen, maar nog steeds is vaders en moeders wil de wet... Hoe dan te straffen? Tja, dat ligt toch echt aan het kind denk ik... Even stevig bij het armpje pakken, op de gang zetten of onder je arm meenemen, elk kind is anders en reageert anders. Ik sta niet negatief tegen een enkele opvoedkundige tik op de pamper. Overigens vind ik wel dat je, hoe klein ze ook zijn, altijd na het 'straffen' je kind moet uitleggen waarom hij/zij gestraft wordt en dit afsluiten met een dikke knuffel en een kus. Dus een positieve draai aan het straffen geven en er een leerproces van maken. Overigens laat ik een tik om te beschermen tegen gevaar helemaal buiten beschouwing, want dit lijkt mij niet meer dan normaal. Als een kind een pan van het fornuis probeert te trekken, krijgt deze toch echt eerst een tik om het kind te beschermen. Ik hoop dat jullie mijn verhaal een beetje snappen en ik hoop echt dat ik dit bij onze toekomstige kleine ook waar kan maken
Ik ook hoor Wie niet luisteren wil moet maar voelen. En nee, ik blijf zeggen dat je niet aldoor moet slaan, maar van af en toe een tik bij continue niet luisteren en door blijven gaan, ook na voor straf op de trap etc gaat echt geen kind dood. De boodschap voor het kind is overigens niet "dat hij/zij dan ook mag slaan", zoals hier blijkbaar door sommigen gedacht wordt, (het verschil is dat ouders de regels bepalen, NIET het kind, en kinderen weten dat echt wel) maar "Na meerdere waarschuwingen is dit de grens, nu is het klaar!". En daar houdt geen enkel kind een trauma aan over volgens mij.