En daardoor word je door hem dus wel beperkt. Ik zou het prima vinden als man andere behoeftes had, en dat respecteren, maar dan zou ik wel verwachten dat hij me wat vrijer laat en niet boos wordt. Dat vind ik wel echt zijn probleem. Hij luistert niet, hij betrekt alles dus op zichzelf. Er is meer in het leven dan alleen het gezin. Dat zou bij ons echt enorm schuren en zou ik niet acceptabel vinden.
Als het je (TS) zo hoog zit, is misschien relatietherapie uiteindelijk nog een optie? Klinkt heel zwaar, maar dan heb je wel een neutraal iemand er bij die ook nog eens de gesprekken kan begeleiden en jullie verder probeert te helpen.
Hebben we al eens gehad... uiteindelijk heb ik vooral gesprekken gehad en is mijn man 2x geweest. Dat ging dus ook vooral over mijn onrust. Ben toen weer gaan studeren en dat hielp totdat de studie voorbij was... Ben dus echt aan het zoeken naar iets dat mijn gezin niets kost maar mij wel wat oplevert .. ga toch maar weer ns praten en hopen dat het gesprek nu niet op dezelfde manier als meestal vastloopt
Wat ontzettend jammer dat je man hier geen begrip voor kan opbrengen. Hoewel ikzelf niet voel wat mijn man voelt, wil niet zeggen dat hij er dan ook maar geen behoefte aan kan/mag hebben. Ik heb nog nooit gedacht dat het gezin voor hem niet genoeg is of eigenlijk zou moeten zijn. Hij is naast vader/partner/kostwinner ook nog gewoon V. Ik heb ook wel mijn grenzen: Het enige vlak waarop ik mijn man geen andere vrijheden gun is op seksueel/relatie vlak. Ten minste, dat mag hij lekker doen, maar niet zolang wij een relatie hebben.
En anders eerst iets zoeken om te doen, en dat dan voorstellen in een gesprek: ik wil dit gaan doen, want ik heb daar behoefte aan? Want ik denk dat ‘ik heb meer nodig’ een teleurstellend gesprek word omdat ik denk dat je man daar niet zo veel mee kan.
Ik herken ook best veel en ik vermoed dat dat ook kan komen door hoogbegaafdheid maar op zich maakt dat verder niet uit (hoogstens dat het misschien handig is om met een daarin gespecialiseerde therapeut bijv te praten). Ik ben wel een heel stuk ouder en je wordt wel rustiger uiteindelijk met de jaren.. maar ik heb daarentegen ook juist heel veel ondernomen (werk, rondreizen, daten) voor ik kinderen kreeg waardoor ik ook weet dat dat niet de oplossing is. Ik ben werk ook altijd snel beu, als je trucje kent wil ik weer iets nieuws en ik heb een tijdje terug bijv hardlopen weer opgepakt na 6 jaar pauze maar zodra ik het doel dan bereikt heb, moet ik mezelf er zo toe zetten om te blijven hardlopen. Ik merk dat ik wel meer zen word van dingen die ik met mijn handen doe, misschien iets voir jou? Naaien bijvoorbeeld zijn echte puzzels soms, een jumpsuit voor je dochter is echt een uitdaging of schilderen, meubeltjes opknappen etc..
Ik vind dat wel zwaar klinken, wat je gezin niks kost. Je mishandelt ze niet door eens een keer zelf weg te gaan ofzo. Je man is hopelijk prima in staat dan voor de kinderen te zorgen. En eerlijk, soms is er niks mis mee om jezelf eens op de 1e plaats te zetten, ipv je gezin.
Schilderen, tekenen, kleding voor de kids maken heb ik veelvuldig gedaan toen ze peuter waren maar nu weinig plezier meer in. Heb er de rust ook niet voor in m'n hoofd. Wil het tekenen en schilderen misschien weer oppakken maar als de kinderen hier door het huis vliegen lukt het niet, en als ik alleen ben (wat 1 dagdeel in de week voor komt) dan wil ik erop uit. S avonds is het daar nog te donker voor, heb wel daglicht nodig. Maar het levert zo weinig op: iedereen zegt: mooi! En dan gaat het op de stapel bij de rest ... Het lijkt mij wel wat om een klein huisje te kopen zodat we weinig maandlasten en onderhoud hebben en meer ruimte om te reizen.
Het idee is dat je hoofd er juist rustig door wordt ..ik had trouwens gehoopt met de leeftijd die jouw kids hebben dat ze zichzelf dan grotendeels vermaken maar das dus een illusie . TJa dat laatste is lastig als je man dan niet wil...ik kan me helemaal voorstellen dat je graag wilt reizen (als je dat nog niet echt gedaan hebt) je krijgt zoveel prikkels dan, nieuwe dingen zien, leren, proeven. Maar ik merkte wel altijd als ik dan weer thuis was, ik weer opnieuw in soort gat viel en alweer bezig was met volgende reis. Misschien ook soort verslaving .
Ik herken het enorm! En ook een man die heel erg houdt van rust en regelmaat. Wat ik doe is gewoon regelmatig de dingen veranderen die ik leuk vind en waar hij geen invloed op heeft of last van heeft. Dus ik wissel regelmatig van auto, van baan (gemiddeld elke 4 jaar), van behang mijn studeerkamer, van haarlengte, van fiets, doe een nieuwe cursus op het werk, etc. En dat houdt me op de been. Als dit een midlife crisis is dan heb ik het inderdaad ook al mijn hele leven. Ik wil altijd alles uit het leven halen en steeds nieuwe dingen doen en leren .
Misschien vrijwilligerswerk erbij doen? Bijvoorbeeld iemand zijn/haar maatje worden, of bijvoorbeeld in het asiel. Misschien is er nog uitdagender vrijwilligerswerk, maar daar ben ik niet in thuis haha.
Hmmm, dat heeft dus ook niet geholpen ... Het klinkt alsof jij eigenlijk al heel veel (alles?) hebt geprobeerd binnen de kaders die je man gesteld heeft. Denk dat je er toch niet aan ontkomt om tóch buiten die kaders te gaan. Je man kan dit wel heel fijn vinden zoals het nu is, maar als jij daardoor veel beter in je vel zit, daar is hij toch ook bij gebaat?
Als je eerlijk bent naar jezelf. Los van je man of kinderen (want dat zijn 2 verschillende zaken!) Wat wil jij? Wil je verhuizen, een andere baan, een verre vakantie? Bepaal voor jezelf wat jij wil. Pas als je dat weet kan je dit met hem bespreken. Hou ermee op dit als "een probleem" te zien waar jij schuldig aan zou moeten zijn. Of dat je zou moeten oplossen. Misschien moet je kijken hoe jou of jullie leven hierop is aan te passen. En hou op jezelf schuldig te voelen. Je doet niemand iets aan door van baan te veranderen of bijvoorbeeld een reis te maken! Dus wat zou jou gelukkig maken?
Is jouw man van Nederlandse afkomst of komt hij (of zijn ouders) uit het buitenland? Dat ‘alleen als vrouw op reis’ valt me zo op. Niet dat het veel verschil zou moeten maken, maar omdat ik met minderjarige asielzoekers werk, zie ik heel veel verschillen qua culturen (of hoe je het moet noemen). Als jij nou zou moeten kiezen. En dan even helemaal je man er buiten laten of je kinderen; wat zou je dan willen? Kun je dat concreet maken? En dan bedoel ik echt een plan, dus specifieke dingen, niet iets vanuit het luchtledige. Je klinkt zo onrustig in je berichten. En, dat bedoel ik absoluut niet negatief, of het nooit goed genoeg is. Wanneer ben je tevreden? Wanneer en hoe zal dit gevoel stoppen? Wat heb je dan bereikt? Ik denk dat het helemaal niet zo gek is om ambities te hebben. Het is niet zo dat als je een man/vriend/partner hebt, een huis, kinderen en een poes, dat het dan áf is; of klaar. Dat zijn misschien doelen voor heel veel mensen en daar is helemaal niks mis mee, maar de spreekwoordelijke trein mag best verder rijden. Ik denk alleen dat je daarin een weg moet vinden en die weg? Daarvan heb jij de sleutel. Hij moet alleen wel passen binnen de grenzen waarin je nu zit; je gezin. En dat betekent absoluut niet dat anderen, zoals je man bijvoorbeeld, jou moeten vertellen wanneer je moet stoppen, zeker niet. Maar je hebt nu ook een verantwoordelijkheid naar anderen toe in tegenstelling tot ‘vroeger’ toen je alleen nog kon doen wat je zelf wilde en met niemand rekening hoefde te houden. Maar je moet ook doen waar je gelukkig van wordt en soms moet een ander daar even aan wennen. Ik vind het helemaal geen gek idee om daar eens met iemand over te praten die neutraal is. Hoeft geen psycholoog te zijn; er zijn ook andere wegen.
Ik zou vooral eerlijk naar jezelf zijn en eens opschrijven wat je echt wilt. Zonder rekening te houden met een ander en zonder schuldgevoel. Daarna zien wat je kan uitvoeren. En plaats jezelf aub niet in een hokje met het label midlifecrisis hoor! Je hebt alle recht om jouw leven naar plezier in te vullen. Gebruik je talenten en ambities en daag jezelf maar lekker uit! Er is veel te beleven en dat mag je gewoon willen. Je kunt het ook zien als een leuke uitdaging. Op zoek naar mooie ervaringen. Veel succes en plezier ermee!
Lastige situatie. Ik begrijp je man wel. Als mijn man telkens alleen de hort op zou willen of dingen buitenshuis doen en ik achterbleef met werk, huishouden en kinderen dan zou ik daar ook niet vrolijk van worden. Ik zou ook zeggen: waarom gaan we niet iets met zijn allen doen? Of met zijn tweetjes? Echt advies heb ik niet voor je vrees ik. Inderdaad dingen proberen te zoeken die niet heel ver weg zijn of structureel veel gezinstijd opslokken maar je wel uitdagen.
Maar wat is telkens? En wat is teveel? Dat is natuurlijk heel verschillend per persoon. En ik vind het heel gezond om dingen zelfstandig te doen. Naast de tijd met elkaar of als gezin. Ben je zelf ook nog een persoon met eigen interesses. Je hoeft toch niet altijd aan elkaar geklit te zitten? En sommige mensen hebben ook gewoon tijd voor zichzelf nodig zonder dat ze iets bijzonders wil doen. Zoals ik het lees wil TO bijvoorbeeld best ook zaken met man of gezin ondernemen maar is haar man meer een huismus die rust en structuur wil en TO erop aankijkt niet zo in elkaar te willen.
Nou precies. Het één sluit het ander ook niet uit. En partners zouden elkaar daarin eigenlijk moeten respecteren. Ik ga weleens alleen naar de bioscoop, ideaal als er niemand is die echt interesse heeft in de film die ik wel graag wil zien. En morgen ga ik bv met mijn dochter. Kan allebei naast elkaar gebeuren. Ik ga ieder half jaar een weekend helemaal alleen weg. Man en kinderen vinden dat prima. Man heeft die behoefte niet, maar gaat wel graag met vrienden op pad of een weekend weg. En daarnaast gaan we ook gerust nog als gezin weg. Ik heb toevallig wel de behoefte om af en toe alleen te zijn en dan vooral vanwege het even nergens rekening mee moeten houden. Datgene doen wat je wil doen, zonder gezeur of gemekker van gezinsleden die daar geen zin in hebben. Win-win als ik dat dus alleen doe. Zij hoeven dan niks tegen hun zin in te doen en ik kan precies datgene doen waar ik zin in heb. Dat staat dan ook compleet los van de kwestie of ik graag bij mijn gezin ben en tijd met hen doorbreng. Want dat kan gewoon daarnaast bestaan. Sterker nog, ik ben dus 50 weekenden per jaar gewoon bij mijn gezin. Ik ga me dan echt niet schuldig voelen over die twee weekenden dat ik zelf op pad ga.
Ik herken dit ook, altijd al gehad. Het gevoel dat het nooit goed genoeg is, altijd meer willen. Ik hoop niet dat het een midlifecrisis is in mijn geval. Sinds ik mindfulness heb gedaan en ook steeds (kleine) nieuwe doelstellingen heb en daaraan kan werken, heb ik er wel minder last van. Maar ik verhuis het liefst ook ieder jaar of ben op zoek naar grote veranderingen, al geeft dat uiteindelijk alleen voor korte duur bevrediging.
Wellicht eens stil proberen te staan waarom je het nodig hebt om steeds iets nieuws te willen doen en waarom je niet even stil kan zitten om in een moment te zijn. Waarom kan alleen jij zgn geluk of voldoening halen als je iets doet waarmee je blijkbaar ook iets bereikt of juist opvalt. Dit schrijf ik omdat je onrustig bent als er even niks is en je daar blijkbaar ook een ongeluks gevoel bij ervaart. Je gaat het ook niet oplossen door bijv een interim functie aan te gaan of een ander huis te kopen want als dat weer klaar is dan voel je weer hetzelfde. Of idd die reis alleen te doen, heb je dat gedaan komt dat gevoel weer keihard zo hard terug. Zegt ook genoeg dat je aangeeft dat dingen die je eerst deed juist niet lukken omdat je je zo onrustig voelt. Dus wat ik eigenlijk zeg niet weer iets nieuws gaan zoeken maar is kijken waarom heb ik dat nodig en kan ik niet even stil staan. Hopelijk heb je er wat aan!