Man kleine man is nu net 18 maanden oud en af en toe vindt ik het jammer dat ik geen rolletje behang meer in huis heb, (kan natuurlijk naar de bouwmarkt gaan ) eten doen we zelf of niet, maar bij niet gaan we wel eerst enorm hard schreeuwen en gillen. en meestal is het een combinatie van niet en zelf alles wat mama en papa doen moet hij ook doen, soms leuk maar ook wel een beetje vervelend, en dan vooral de frustraties die we hebben en dan gaan we enorm hard gillen en schreeuwen en krijsen om helemaal niets, hij kan nu eindelijk lopen dus dat is alweer een frustratie minder, dan hebben we ook nog een hoofdstuk slapen, dat is het grootste drama, willen we niet, doen we niet. wel de hlle boel bij elkaar gillen en krijsen en vervolgens uiteindelijk bloed chagrijnig van de slaap geldt voor in de middag maar ook in de avond en s'morgens is hij om 5 uur wakker je zou haast denken dat hij toch een keer omvalt van de slaap maar leg hem iedere middag wel op bed (aanhouder maar als het echt te erg wordt haal ik hem eruit hij hoeft niet helemaal over de zeik te gaan natuurlijk ) maar wat is dit vermoeiend
Het gaat wel over Eten was hier hetzelfde verhaal vanaf een jaar. Hij at alleen nog als hij het zelf mocht doen. Geen probleem van gemaakt: dan eet je lekker zelf. De eerste dagen/weken iets minder gegeten, maar daarna ging het prima zelf. Konden we ook gezellig met zijn drieen aan tafel, en tegelijktijd eten, zonder dat mijn bord koud werd nadoen hoort er ook bij. Probeer dingen te vinden die hij ook kan doen. Bij poetsen: geef hem een doek. Bij glaasje drinken: geef hem ook een plastic beker met een bodem water (droogt wel weer). Slapen was hier ook een issue, al was dat met bijna 2. Hij weigerde stug. Maar ik heb hem er steeds ingelegd. Na een paar weken was dat ook over. Dat gillen en frustreren kan ik nog het minst tegen. Maar dat wordt beter. Probeer zo weinig mogelijk aandacht te geven bij onzinnig brullen. En aandacht te geven op momenten dat hij lief doet.. Succes ermee!!
Heel herkenbaar hoor!! Hier zijn ze 2 (bijna ), en sommige dingen gaan een stuk beter, maar andere weer helemaal niet. Eten: laat hem gewoon zelf eten, ook al knoeit ie. Je dweilt daarna een keer, of laat hem na het eten alle restjes onder de tafel oprapen. HIer vinden ze dat wel een leuk spelletje. Na het eten pakken een ze een bakje, gaan onder de tafel zitten en rommel verzamelen. Nadoen: hier precies hetzelfde. En alles wat ik voorstel om te doen wordt meteen met een harde NEEJ geantwoord. En na 2 tellen willen ze het juist wel Slapen: hopelijk gaat dat snel over. HIer heb ik daar GELUKKIG nog geen problemen mee Frustraties: pppffff... I know
Zeker herkenbaar! Bij elke fase denk ik weer: "mijn hemel, gaat dit ooit over??" En tot nu toe is het altijd nog over gegaan... Nu zitten we in dezelfde fase als Adi, de ene dag heb ik geen kind aan hem, de andere dag is het een DRA-MA, alles is zeuren, gillen, gooien, smijten, slaan, etc. etc. Ik laat hem nu dus ook echt alles zelf doen, met eten al helemaal. Wil hij niet, dan prima, maar er wordt ook niet mee gespeeld. Dan zet ik het weg. Knoeien vind ik niet erg, maar bewust op de grond gooien of een vol bord op zijn hoofd zetten, vind ik niet nodig. Hier ook veel: NEE! - TOCH WEL!! - NIET! - WEL DOEN! - NEE! discussies, dan weet ie zelf niet wat hij wil... Tja... welke keuze je als moeder dan ook maakt, het is altijd de verkeerde! en dan hebben we weer een driftbui Eén voordeel is dat ie er zo moe van wordt, dat ie wel slaapt
Ah ja erg he. Eten doet ze hier vanaf een jaar zelf en nooit problemen, maar nu begint ze soms te weigeren.. Meestal maak ik er geen punt van, maar het moeilijkste vind ik bij mn schoonouders (over de 70) die zijn van mening eten moet.. De en moet je afremmen en de ander helpen gelukkig is ze aardig spekkie. Maar wat voel je je onzeker dan. Complimenten geven, ineens gaat ze dan gillen... zou ze niet weten 'wat ze er mee moet' ofzo? In gedachten? Aan de ene kant snappen ze al zoveel, maar dan verwacht je er miss ook teveel van.. Slapen gaat hier soms goed en soms niet. Dan ga ik er op een stoel naast zitten en mestal gaat dat aardig. Na 3 kwartier slaapt ze vaak wel. sMiddags hoeft dat niet perse van mij. En ja dat gillen he.. Ik zeg toch steeds dat dat niet mag! Sterkte aan iedereen!!
gelukkig is het heel herkenbaar, vanmorgen weer even ene staaltje gezien, maar hij was zo moe dat hij gelijk is gaan slapen en al 3 kwartier slaapt dat is het record van deze week, niet te vroeg juichen natuurlijk. we doen met eten inderdaad zelf laten eten, en dan even enthousiast worden als hij inderdaad gaat zitten eten, maar die driftbuien zeg man wist niet dat een klein mannetje zo boos kon worden, en dat kan soms zijn omdat hij de stoel niet van zijn plek krijgt of omdat de deur dicht is , hij wil heel graag buiten spelen en ik weet wel wat ik doe voor de herfst een regenpak en een paar laarsjes en veel succes in de tuin.
Van de week nog een post geopend mag ik even klagen. De mijne word deze week 17 maanden maar als dit de voorbode van de peuterpubertijd word ga ik emigreren. Gisterenavond hier ook een tafel drama gillen schreeuwen uit haar stoel hangen en NIKS was goed. Ik zeg tegen vriend doet ze het vandaag weer mag ze een minutje met haarkinderstoel naar de muur kijken en daar even NA denken op dreumus/peutermanier en mijn nee is maar nu gewoon mijn nee want ik kan echt niet elke keer bedenken wat ze nu weer wel of niet wilt haha. Luier net omdoen bij de pop prima ik zeg mama helpen smijt ze zo die pop door de kamer jaja meisje daar is mama niet van gedient haal je pop en we beginnen opnieuw maar we gaan NIET gooien Heerlijk herkenbaar. word het ooit makkelijker ja dat word het maar dat duurd nog wel een paar jaar en daarna begint de echte pubertijd. Voel me soms hier wel eens zielig een kleintje in de peuterpubertijd en een kind de echte pubertijd in aan het gaan is dat word nog wat de komen de jaren. Boek alvast een hotel voor een keer per maand mama is dan een dag weg haha.
Hahaha, het gaat weer over....en dan komt het weer terug (zo rond 2,5 jaar), iets minder heftig...alleen dan met "waarom?"
Jaaaah, herkenbaar. Ik wist niet wat ik zag bij de eerste frustratie-omdat-iets-niet-lukt aanval van onze kleine man . Gewoon negeren lijkt inderdaad nog de beste optie (iets anders helpt toch ook niet hier). @ MariLouise: Aan een regenpakje had ik ok al gedacht (ook nu handig met deze fantastische zomer). Hier ook het blijste als hij buiten kan spelen en ravotten. Maar waar zou je die kunnen kopen in zulke kleine maatjes?
Je kunt ook een regenponcho nemen, misschien iets minder 'maat-gevoelig'? Hier iig een groot succes, bij de HEMA vandaan, net als de laarsjes (en de rest van zijn garderobe en textiel )
Haha heel herkenbaar allemaal Eten: gaat soms wel goed, soms niet. Maar wat hier helpt: laat haar zelf eten en geef haar tussendoor met een andere lepel een hap Verder is hier nu alles 'die, die en nog eens die'. Soms erg vermoeiend. Maar ik moet zeggen ze kan ook heel goed zelfstandig spelen Verder probeer ik het geschreeuw zoveel mogelijk te negeren (meestal komt dat ook omdat ze heel moe is) of haar af te leiden met iets anders en dat werkt goed. Slapen: gaat soms goed, soms niet. Ga wel altijd met haar ritme mee. Alleen als ze echt moe is in bed. Soms is het dan wel schreeuwen, dan laat ik haar even gaan en valt ze vanzelf in slaap. Maar ik laat haar nooit lang huilen. Dan gaan we iets rustigs doen, een boekje lezen of zo. En daarna gaat ze toch slapen.
ik denk dat de hema ze heeft maar volgens mij heb ik ook iets voor de regen gezien bij de prenatal, ook kleine laarsjes hier komen ze er hoor, meneer liep vanmiddag lekker door de tuin heen te banjeren en dan is hij bere gezellig, (ook hoe zijn pet staat ) net met naar bed gaan weer janken en gillen, maar na 15 minuten was het goed. daarentegen met eten super goed gegeten een enorme prak bloemkool helemaal zelf zonder geschreeuw echt trots