Pers.situatie: een belemmering bij keuze beeb of juist niet?

we wilde kinderen, na ons trouwen. dus dat hebben we gedaan. verder hebben we niets mee laten wegen. ik was bezig met een studie, en mijn man nu. we verdienen minimum. bij de eerste zaten we in een kleine flat. als we hadden gewacht tot we klaar waren en genoeg geld hadden en een huis, hadden we nu nog niets gehad.
we vonden het belangrijk dat ze in een warm liefdevol nest kwamen, en dat ze tweedehands spullen hebben vinden wij en zij (nu nog) geen probleem. verder waren we bij ons trouwen al wel 28 en 30, dus misschien dat als we jonger waren geweest, dat we hadden gewacht.

groetjes, lidwina

 

Wij zitten een beetje in de eerdere situatie als Guppienl.

We hebben een leuk huisje van 100m2 ( koop) met twee slaapkamers. Niet groot maar leuk en met tuin.

Mijn vriend heeft een vaste baan met vast contract. Niet een top salaris maar wel dik boven minimum. Ik studeer nog en zit nu in mijn derde jaar van een hbo studie. Ik loop nu stage. Na dit jaar dus afstuderen.

We hebben ook heel bewust gekozen voor nu een kindje. Financieel kan het. Het is niet extreem ruim, maar we kunnen blijven sparen elke maand en dat is voor mij het voornaamste. En natuurlijk kunnen eten,

Ik maak me nu ineens wel meer zorgen of het allemaal wel gaat lukken, maar ik denk dat het normaal is om dat een beetje in de gaten te houden

Wat ik erg belangrijk vind is dat we een goede relatie hebben en ook weten wat we aan elkaar hebben. Het lijkt me b.v. heel erg moeilijk om een kindje te krijgen met iemand die je nog maar net kent.

 

Bij ons is het ook een weloverwogen beslissing geweest. We wilden financieel de boel goed op de rit hebben, toen we ons huis kochten. Mijn man heeft een eigen bedrijf dus dat is een risico en ik werk nu fulltime. Ook leeftijd speelde wel enigzins mee. Ik ben nu 30 en vond dat een mooie leeftijd om aan kinderen te beginnen. We hebben dan ook heel veel geluk gehad dat ik in de 3e cyclus na het stoppen met de pil al zwanger ben geraakt. Als de beeb er straks is kan ik rustig 2-2,5 dagen werken zonder over consequenties na te hoeven denken. Dat was voor ons heel belangrijk, de normale dingen kunnen blijven doen maar ook een spaarrekening voor de kleine kunnen openen dat soort dingen.

 

Ik heb mijn vriend bijna 7 jaar geleden leren kennen, wij zijn na ongeveer een half jaar gaan samenwonen (de weekenden werden steeds langer ).
Ik wil al best lang kinderen en mijn vriend ook maar ik vond het vestandig om eerst mijn studie af te maken.
Vorig jaar september heb ik mijn diploma gekregen en ik heb toen een nieuwe functie binnen de instelling waar ik al werkte gekregen.
In eerste instantie had ik met mijn vriend afgesproken dat ik eerst een jaar op deze nieuwe werkplek wilde werken voordat ik ging stoppen met de pil.
Maar mijn eierstokken waren zo aan het rammelen dat wij in december al besloten hebben om te stoppen.
Ik zit nu in de medische molen (helaas) en ik hoop dat het nu snel een keer raak mag zijn!

Groetjes van Senna

 

Ik denk dat dat wel zou meewegen, als het zo was dat er belemmeringen waren. Gelukkig zijn die er bij ons niet. We wonen fijn, hebben het financieel goed voor elkaar, we zijn dol op elkaar en we hebben beiden een diepgekoesterde kinderwens. Wat wil je nog meer?

 

Wij zijn bijna 5 jaar getrouwd en gelijk in een gigantische grote verbouwing gedoken. Daarna kreeg ik een goeie Burn-out en dan denk je niet meteen aan kinderen. Sinds kerst is mijn moeder ongeneeselijk ziek en dan ga je toch anders over dingen nadenken. ook over kinderen dus. Ben altijd stapel op kinderen en toen ging het bij mij ook wel heel erg kriebelen. Mijn man heeft een eigen zaak en daar kunnen wij goed van rondkomen. Het huis waar we in wonen heb ik van mijn oma overgenomen en dat scheelt.

 

Bij ons ging het heel anders.

Mijn vriend en ik zijn nu 1,5 jaar (pas) samen. De kleine kwam als verassing! Ik werd zwanger door de pil heen. Dat was eerst wel schrikken!

Gelukkig wonen we wel in een eensgezinswoning met 4 slaapkamers, dus hebben plaats genoeg voor een kleintje! We werken ook allebei (hij fulltime en ik 28 uur) dus dat is ook een voordeel.

Het was bij ons dus niet gepland, maar we zijn er heel blij mee en zijn er ook dagelijks mee bezig hoe we alles gaan aanpakken e.d.! Ik maak me eigenlijk ook niet ongerust, heb het volle vertrouwen in mijn vriend en financieel zitten we gewoon goed!

Gr. Miranda

 

Bij ons is de keus compleet onverwacht gemaakt. We waren op bezoek bij mijn schoonouders en daar troffen wij ook ons neefje aan (1 jaar). Nog nooit hadden wij serieus over kinderen nagedacht, natuurlijk niet, ik studeer nog! Maar op de weg naar huis bleef mijn man maar over zijn neefje praten, voor de grap zeg ik, wil je er eentje voor jezelf? Hij antwoorde bevestigend.
Mijn man heeft een zeer goede en drukke baan. We leven zeer royaal, hebben een ongelooflijk mooi huis en kunnen alles doen wat we willen. Keerzijde is dat hij elke maand meer dan twee weken van huis (altijd tijdens de vruchtbare dagen dus).
Als we kinderen krijgen, komt alles op mijn schouders neer. Werken is er voor mij dan ook niet bij. Over twee jaar, moet mijn man in het buitenland gaan wonen en ik ga dan mee. Vandaar dat ik deze keuze al tijdens mijn studie durf te maken.
Wel hebben we alle levensverzekeringen en testamenten even goed doorgenomen en aangepast, zodat als er onverhoopt een kink in de kabel komt, ik zorgeloos in het huis kan blijven wonen en de eventuele kinderen er ook warmpjes bij zitten.

 

Ik heb altijd gedacht mijn financiële leven goed geregeld te hebben voordat ik aan kinderen begon. Je wilt ze immers een zo goed mogelijk leven geven.

8 jaar geleden leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij's een paar jaar ouder als ik, had een eigen huis gebouwd en stond er financieël goed voor (hij was niet rijk ofzo maar hield iig wel aan het eind van de maand een zakcentje over).

Toen kreeg hij een belastingaanslag over de voorgaande 5 jaren (het loopt hier flink achter trouwens, laatste aanslag was van 2000!). Vandaaruit begon het balletje te rollen. Eerst dus die aanslag van 75.000 gulden, vervolgens is er tot 2 keer toe ingebroken in een van zijn winkels. Na de 1ste keer was hij verhuisd naar een ander pand waar er vervolgens een week later nog een keer werd ingebroken. Omdat de verzekering nog niet was overgezet op dat andere adres, vergoedde de verzekering helemaal niets. Weer een schuld van 30.000 erbij.

Vervolgens kwam hij erachter dat 1 van zijn personeelsleden fraudeerde met credit cards. Hij heeft de politie hierover ingelicht en haar ontslagen. Bleek dat ze het bij andere zaken, waar ze voorheen had gewerkt, hetzelfde had gedaan. Er kwam een rechtszaak, die mijn vriend won. Ze moest 10.000 gulden boete betalen aan mijn vriend. Maar zij was in de tussentijd naar arbeidszaken gegaan en die hadden ook een rechtszaak aangespannen omdat hij haar had ontslagen voordat er ook maar enigzins wat bewezen was. Mijn vriend moest haar als compensatie 3 maanden salaris doorbetalen wat ook neer kwam ong. 10.000 gulden. Ondertussen zat hij dus wel met het verlies wat hij had geleden.

We hebben een hypotheek lopen op ons huis en met al deze schulden erbij zijn we best wel flink aan het aflossen. Met dit alles in gedachten wou ik echt mijn kinderwens op een laag pitje zetten. Maar omdat mijn vriend een paar jaar ouder is wou ik ook niet al te lang meer wachten.

Mijn moeder zei uiteindelijk tegen me: 'Schat, je weet nooit wat het leven je zal brengen. Misschien besluit je te wachten met het nemen van kinderen totdat je schuldenvrij bent maar misschien gebeurt dat nooit meer en dan? Of misschien win je de lotterij of gebeurd er iets anders waardoor je ineens geen schulden meer hebt. Er zijn genoeg mensen op de wereld die het goed voor elkaar hadden en vervolgens failliët gaan of iets dergelijks.'

Daar ben ik gaan over nadenken en vond dat ze daar gelijk in had. We zijn niet arm ofzo, we hebben een heerlijk huis, gaan 3 x per jaar op vakantie, hebben allebei een goed inkomen en we verwachten wel dat we het redden. Ik ga zelfs stoppen met werken na de bevalling.

Zo heeft ons financiële situatie toch nog meegewogen aan ons besluit om kinderen te nemen.

Nogmaals, wat mijn mams tegen mij zei, daar ben ik het helemaal mee eens. Je kan zitten wachten op betere tijden maar niemand kan je garanderen dat die ooit zullen komen. Er zijn zat mensen op de wereld die hun kinderen, met heel veel liefde en een beetje geld, gelukkig opbrengen.

 

Hallo allemaal, nu mijn situatie ook nog even. Ik ben 26 en september van dit jaar ben ik 2 jaar met mijn huidige vriend! Hij wilde vorig jaar al aan kinderen beginnen (hij is 6 jaar ouder), maar dat zag ik helemaal nog niet zitten. Er was voor mij nog veel te leren op mijn werk (dat zal nooit stoppen trouwens) en we hadden 2 huishoudens. Sinds 1 september wonen we officieel samen, (daarvoor 6 van de 7 dagen per week). Hiervoor zijn we in augustus 2 weken op vakantie geweest, de ultieme test zeg maar. Daarna hebben we de pil de deur uit gedaan. Ik verdien op dit moment meer als mijn vriend en ik zal dan ook altijd blijven werken (max. 3 dagen), we hebben allebei een vast contract, dus het moet goedkomen! en zoals het vorige berichtje al aangaf, je kan we wachten op de ideale situatie, maar misschien komt die nooit. Al ben ik zeer tevreden op dit moment!

 

Hoi allemaal, ik zal mijn situatie ook even vertellen.

Ik ben 18 jaar en woon nu bijna een jaar samen met mijn vriend. Ik had het al over kinderen gehad en dat ik graag jong moeder wil worden, maar mijn vriend vond het nog helemaal niks. Hij zit nu in het laatste jaar van zijn opleiding en kan daarna aan de slag in de media. Ik heb zelf een baan bij een supermarkt wat niet zo heel goed verdiend. Ook met de ruimte kon het niet we woonden in een studentenhuis waar geen slaapkamer in zat en eigenlijk al te klein was met z'n 2en. Nu zijn we al een tijdje verhuist en hebben we een grote flat met 2 slaapkamers en zat plek voor een kleintje. We hebben het zo uitgerekend dat als ik zwanger ben mijn vriend al wel klaar is met zijn school. Financieel moet het haalbaar zijn als we niet heel gek doen en alles nieuw gaan kopen. Ik heb zoiets van ik zie het wel ik ga me er niet druk om maken ik weet zeker dat alles toch wel goed komt

 

Bij ons is het ook voor een 2e een bewuste keuze...opzich hadden we wel eerder gewilt maar toen kwamen we in de medische molen met mn zoontje hij heeft/had een ontwikkelingsvertraging dus allerlei testen gehad..(dat is niet leuk als er misschien wat met je kind aan de hand is)....hij heeft een hersen scan gehad we zijn bij een klinisch geneticus geweest en er blijkt niks aan de hand te zijn hij doet lekker alles in zn eigen tempo en maakt nu een behoorlijke inhaalslag...maar goed dat was voor ons dus de rede om even te wachten met een 2e..

Verders was mijn man ook voor zich zelf begonnen wat veel stres met zich mee bracht inmiddels heeft hij een meer dan goede baan dus dat ligt gelukkig achter ons.

We moeten eigenlijk groter gaan wonen maar dat komt wel dat is voor ons geen rede om nu te wachten met zwanger worden.

Heb inmiddels ook geleerd dat als je iets wilt je het beter maar kan doen want het loopt altijd anders dan dat je in je hoofd hebt. en nu leven is nu genieten toch

x

 

ik ben 21 jaar en 2 jaar geleden getrouwd met mijn echtgenoot, met wie ik nu 6.5 jaar samen ben.
wij wilde allebei al jong kinderen en hebben toch nog even gewacht, maar op een gegeven moment konden we de wens en het gevoel niet meer onderdrukken en zijn we eraan begonnen. ook wij hebben we even gesproken over het hoe, wat en waar, maar we zijn er van overtuigd dta we het wel gaan halen.

veel succes ermee,

liefs tascha

 

ik wilde al een kleintje toen ik 17 of 18 was, maar woonde toen nog thuis en ik vind dat een kindje een stabiele ondergrond moet hebben, dus heb het zoalng uitgesteld totdat ik een huisje had, allebei een vaste baan en een beetje gespaard hadden. toen we dat allemaal op rails hadden ben ik gestopt met de pil, en natuurlijk weet je dan niet hoe snel je aantelt, dus in de tijd dat ik gestopt was met de pil en dat ik zwanger raakte hebben we nog een mooie nieuwe auto gekocht, ben ik minder gaan werken, omdat ik ook minder wil gaan werken als de kleine er dalijk is. ik werkte eerst 32 uur, nu 24 en straks wil ik 15 uur gaan werken, dus dan vallen we niet zo ver terug met mijn salaris, en toen raakte ik zwanger! dus wij hebben er echt wel bewust voor gekozen om alles in orde te hebben, ook financieel om ons kindje straks zo goed mogelijk te kunnen verzorgen. ik wilde niet dat we straks zelf niet meer kunnen eten en geen fatsoenlijke woning hadden omdat we effe snel een kindje wilde.