Wat een muts ben ik toch! De kamer van onze zoon van 3 is klaar en vanmiddag gaat ie z'n eerste tukkie doen in z'n grote bed. De kamer is prachtig, hij vindt 't reuze-interessant en z'n ledikant begint echt te klein te worden.... ...maar waarom heb ik er dan zo'n moeite mee
Dat is het denk ik ook... z'n "babykamertje ziet er gewoon een beetje troosteloos leeg uit, al staan alle meubeltjes er nog in... Dat loslaten begint nu al
ja vreselijk is dat, eigenlijk begint het al bij de navelstreng...bij anderen op schoot, die eerste keer oppassen...peuterspeelzaal...traan traan.... hoop dat ie lekker tukkie doet straks
Ik ken het gevoel San...ik had het toen mijn kleine naar de kleuterschool ging... ....het gaat zooooooooo snel!
ik voel me altijd een "oud wijf" als ik me dat bedenk (dat de tijd snel gaat), maar het is gewoon ECHT zo... als de dag van gisteren weet ik nog dat ik beviel en nu dit..... )
Mja, je moet echt je kinderen beetje bij beetje loslaten en dat begint met zo'n kleine dingen... kan me voorstellen dat het heel moeilijk is. Begin nu al bijna te janken bij het idee dat ik onze toekomstige kleine aan 3 maand al naar de creche moet doen... man, ik heb daar echt geen zin in! Wat gaan we het nog allemaal moeilijk krijgen eens onze kinderen een vriendje of vriendinnetje krijgen en gaan studeren en dan plots op eigen benen gaan staan... en snel gaat het hoor, wees daar maar zeker van...
Ow ik herken het zo van het moment dat mijn kleine meisje (2 1/2) dr eerste middagdutje ging doen in dr grote-meisjes-bed Nix ongewoons hoor meid!
Nou, ging het 's middags gesmeerd, gisteravond was leiden in last Meneer wilde niet in z'n grote bed, maar in z'n kleine...ik ben dus niet de enige die 't wennen vind hahaha We willen er geen halszaak van maken... 't zal vast wel een keer goed komen, toch?! Vanmiddag maar weer proberen