Hallo, 16 juni 2014 ben ik bevallen van een prachtig zoontje, Luuk! Nu heb ik nog soms best moeite met hoe het allemaal is gegaan, terwijl ik weet dat het allemaal wel meeviel. Toen ik bijna 39 weken zwanger was ging ik naar de vk, die vroeg aan mij of ik ingeleid wilde worden. Had namelijk best flinke bi en sliep maar 1 uur per nacht ongeveer. Ik was bekaf en helemaal op. Normaal is dat niet echt een reden zei ze, maar ik heb hypermobiliteitssyndroom en fibromyalgie. Daarnaast zag ze dat ik en mijn lichaam op waren. 2 dagen later konden we naar het ziekenhuis voor een gesprek met de gyn, de inleiding werd goedgekeurd. We kregen te horen dat het die middag al kon, maar dat wilden we niet aangezien mijn man 40 graden koorts had. Leek ons niet zo handig en prettig. Op donderdag zijn we op gesprek geweest en toch maar afgesproken dat het op zondag zou gebeuren. Wat waren wij opgelucht dat ons kleine wonder eindelijk zou komen! Op vrijdag werd mijn man nog zieker en zouden we naar de huisarts gaan, maar opeens belde de vk mij dat ik direct naar het ziekenhuis moest komen. een uur later zaten we in het ziekenhuis, mijn man hartstikke ziek maar wilde er graag bij zijn. We kregen een consult over de pijnstilling. Echt niet wetende wat we konden verwachten gingen we daar naar binnen. Opeens stonden we met beiden benen op de grond... er werd verteld dat ik door mijn aandoeningen flink meer kans had op complicaties, waar ze eigenlijk nog geen rekening mee hadden gehouden. Een algehele narcose zou bij mij gevaarlijker zijn omdat ik meer kans heb om te stikken, hij zij normaal is het niet vaak nodig, maar soms bij spoedkeizersnede moet het wel. Dat nieuws vonden we eigenlijk al niks. Dan nog de ruggenprik, die gaf mij meer kans op bloedproppen en zou kunnen overlijden, daarna zei hij; maar denk dat het wel meevalt.. Hij bedoelde het goed maar was niet echt geruststellend. En dan mag je weer naar huis, met het nieuws dat je door pijnstilling misschien kan overlijden tijdens de bevalling. Wat heb ik gehuild! Zondag ging helemaal super, dat was alleen het voorbereidende werk. Maandag zou het echt gaan gebeuren, ze zouden mijn vliezen breken. Op maandag ochtend kwamen ze vertellen dat ik uit voorzorg een knip zou krijgen en dat het waarschijnlijk met vacuum ter wereld gebracht zou worden. Ook dit had weer te maken met allemaal eventuele complicaties. Na het breken van de vliezen kreeg ik een weeenstorm, kon nog geen stap zetten zonder wee.. Dit zonder wee opwekkers. Ik kon echt niet meer en moest kiezen, wel of geen ruggenprik. Ik was doodsbang, maar er is mij ook gezegd dat ik het beste geen keizersnede kon hebben. Ik heb slechtere wondgenezing en ook daar zaten weer complicaties aan. Wat voelde ik me rot! Als ik geen ruggenprik zou nemen wist ik niet hoe lang ik het nog vol kon houden, ik was al helemaal bekaf. Uiteindelijk toch gekozen voor een ruggenprik. Wat was dat een opluchting, voor een half uurtje! Na een half uurtje was de linkerkant niet meer verdoofd en de rechterkant wel.. Heel fijn! Toen kwam de persdrang, maar daar mocht ik niet aan toegeven, dat mocht pas wanneer ze de haartjes konden zien. (ja alweer voor de complicaties)... Uiteindelijk na 33 minuten persen was onze kleine man er, helemaal gezond en wel! Ik ben heel dankbaar dat alles goed is gegaan maar heb wel moeite met het verwerken, vooral door de gevoelens van wat als..... Zijn best geschrokken, we konden ons ook niet voorbereiden omdat we het pas de laatste 2 dagen wisten. Ik wil natuurlijk niemand voor het hoofd stoten waarbij het verschrikkelijke bevalling was, ik weet dat ik nog niet mag klagen. Maar toch heb ik er best moeite mee
Allereerst gefeliciteerd met jullie zoon! Wat naar dat je je zo voelt. Heb je nog een nagesprek met de gynaecoloog? Anders zou ik het dan ter sprake brengen.
Dat is wel ehel bijzonder en heel kwalijk dat ze daar pas zo laat mee kwamen. De manier waarop is ook niet echt netjes. Zou in het nagesprek met je gyn/verlos aangeven hoe het met je gaat en aan de bel trekken. Een psych of maatschappelijk werker kan je verder handvatten geven hoe je hier mee om kunt leren gaan.
Wat naar voor jou dat het zo gegaan is. Hoop dat je het geheel toch een plaatsje kan geven, misschien kan je nog eens op nabespreking gaan? Lijkt mij dat vk en gyn een beetje overtrokken gereageerd hebben ook en je daardoor onnodig stress hebben bezorgd. Hier ook o.a; fibro en hypermobiliteit. Maar toch echt al vaker onder volledige narcose geweest, zo ook nog geen half jaar geleden. Mij hebben ze nooit bang gemaakt i.v.m. extra complicaties, misschien maar best ook, was al bang genoeg
JackieSt bedankt! Lutty; ja ik ben ook wel eens eerder onder volledige narcose geweest maar toen was nog niet bekend dat ik het had. De gyn had het een keer meegemaakt bij iemand vandaar dat ze er zo diep op in zijn gegaan. Ze hebben gekeken naar EDS/HMS maar daar heb je nog meerdere types in. Bij sommige types is het wel echt zo erg en ze wisten niet zeker welk type ik heb. Over 3,5 week heb ik nagesprek, dus zal het er dan inderdaad wel over hebben
Klinkt idd als een vervelende ervaring! Krijg het gevoel dat je het probeert af te zwakken, maar poeeee...je hebt een beeld gevormd in je hoofd en ineens word je zo bang gemaakt. Nou dan lijkt het mij logisch dat je denkt aan "wat als".... Kunnen jullie er samen goed over praten of mss heb je behoefte om met iemand anders te praten? Zou zeker uiting geven aan de nare gevoelens. Vergeet het belangrijkste nog: gefeliciteerd!
Ik heb hier nog nooit van gehoord bij hypermobiliteit/fibromyalgie... Apart! Desalniettemin, als je er last van hebt lijkt het me verstandig om erover te praten... Sterkte.
Gefeliciteerd! Logisch dat je dit iet meteen verwerkt. Ik zou er heel veel over praten. Met je partner, ouders, vriendinnen. Praten helpt echt bijverwerking. Sterkte!