N.a.v. de andere donor-topics kwam er ineens een discussie boven die ik met mijn man gevoerd heb (eindeloos, overigens ). Wij komen er samen niet uit, wat best een probleem kan worden mocht ons ooit het noodlot treffen. Maar goed, hoe denken jullie hierover? Als jouw kindje zou komen te overlijden, zou je dan de organen doneren? Waarom wel/niet? Beslis je daar net zo 'eenvoudig' over als over je eigen lijf? En uiteraard hopen we allemaal dat we nooit voor deze beslissing komen te staan, maar het gebeurt wel, helaas Ik wil met dit topic ook niemand kwetsen, het is puur uit mijn eigen interesse aangezien wij er thuis zo'n discussie over hebben gehad!
ik zelf ben geen donor ivm medische redenen, de kans is helaas 50% dat 1 of beide kinderen dit ook hebben en dat kan pas met 4 jaar getest dus tot die tijd zal het een nee zijn. maar ik denk dat als blijkt dat hun organen goed zijn, dat ik het hoe moeilijk ook wel zou doen, wanneer mijn kind nl een orgaan nodig zou hebben..... zou ik de mensen zoooo dankbaar zijn die hun kind hebben opgegeven voor donor zijn, je kindje is zo ontzettend belangrijk..... het leven van mijn kindje is dan voorbij, en dat is verschrikkelijk, maar er kunnen wel veel kindjes mee gered worden, mooie lieve onschuldige kindjes die nog een heel leven voor zich zouden moeten hebben... ja ik denk dat wij het hier wel doen ja.
Hoe mijn man erover denkt weet ik niet zeker, maar ik weet wel dat ik het zeker zou doen. Als er iets gebeurt met je kind ben je zo dankbaar als je een donororgaan krijgt. Het is toch het belangrijkste uit je leven.
zelf sta ik er wel voor open maar .... mijn man zal het er heeeeeeeeel erg moeilijk mee hebben maar houdt wel in gedachten dat "wij" dan een ander kindje kunnen helpen! van mijn ex-man (gezamelijke voogdij oudste zoon) weet ik het niet... wij hebben helaas 3 weken geleden een neefje van bijna 21 jaar moeten begraven... zijn ouders hebben voor hem de beslissing moeten nemen want hij had nooit het donor-codicil ingevuld: zij hebben het wel gedaan.. hun visie: hij heeft altijd iedereen willen helpen en kan voor de laatste keer 3 mensen helpen dus doen!
Ik denk dat ik het wel zou doen. En geloof dat mijn man er ook zo over denkt. Die heeft ook zonder twijfel zijn eigen codicil ingevuld toen hij 18 werd. Als wij ons kindje zouden verliezen (al wil je daar niet over nadenken), dan bied het in ieder geval nog andere ouders de kans om niet hetzelfde verlies door te hoeven. En die kinderen krijgen nog een toekomst. Het is niet zo eenvoudig al bij jezelf denk ik. Ook omdat je op dat moment veel meer emoties hebt. Voor jezelf is het de familie die daar last van heeft. Dus wat je nu ook roept, de familie ondervindt de (emotionele) gevolgen (later begraven, idee van incompleet zijn etc.).
Ik hoop het nooit te hoeven mee maken, maar als het wel gebeurd dan zal ik zeker de organen van me kind laten doneren. Net zoals mocht een van me kinderen het zelf nodig hebben zou ik enorm dankbaar zijn als zij geholpen worden door middel van een donor!
Ik zou organen van mijn kindjes donoren als ik voor die keuze kwam te staan , als ik iemand zoveel verdriet kan besparen en ze een nieuw leven zou kunnen bezorgen ...
Pfffoe dat is een moeilijke zeg. Om eerlijk te zijn denk ik (weet niet wat mijn man denkt) dat ik nee zou zeggem. Maar dat zeg ik nu,weet niet wat ik zou doen als het zou gebeuren (wat ik natuurlijk niet hoop) Waarom ik nu nee zou zeggen. Ik vindt het gewoon een akelige gedachte. Om mijn kleine ventje (die ik dan kwijt ben) open te laten snijden. En ook het idee dat hij zelf nooit een keuze heeft kunnen maken of hij dit zou willen.
Ik zou het ook doen. Want die organen kunnen dan idd een ander kindje's leven redden. Maar goed ik ben zelf ook donor.
Ik hoop nooit voor die keuze te komen staan uiteraard.. maar denk dat ik het wel zou doen.. zou een andere ouder ook zo ontzettend dankbaar zijn als wij het voor onze kleine meid nodig zouden hebben..
Ik weet pas wat ik zou doen als dat moment daar is (wat NOOIT te hopen is) Maar voor nu zou ik nee zeggen om precies dezelfde reden als agnes
in eerste instantie zeg ik nu: ja tuurlijk, als je daar een ander kindje mee kan redden. Maar ik zeg eerlijk, ik weet niet of ik dan nog zo rationeel kan redeneren.
Ja, onmiddelijk. Dat zeg ik nu, en ik weet niet hoe ik er aan toe ben als ik die keuze (godverhoede) ooit zou moeten maken, maar mijn man en ik zijn overtuigd donoren. Wij geloven allebei stellig dat je je organen niet meer nodig hebt als je dood bent en dat ze iemand anders beter van dienst kunnen zijn. De gedachte dat mijn kindje ergens een ander kindje het leven redt is voor mij voldoende om hier altijd ja op te zeggen.
Ik zou het dus ook wel doen (zeg ik nu...), mijn man heeft er dus moeite mee omdat hij het moeilijk vindt dat hij onze kinderen dan een eigen keus zou ontnemen. Voor mij is idd het feit dat je dan een ander kindje (of zelfs meerdere!) het leven kunt redden doorslaggevend.
Ben het met jullie eens, het principe stel dat jou kind er een nodig heeft.... is voor mij persoonlijk gnoeg. Alhowel je natuurlijk nooit weet hoe je in emotionele toestand reageert hoop ik wel dat onze principes hierin overend blijven.
Ik weet eigenlijk niet hoe mijn vriend daarover denkt. We hebben het er nooit over. Zelf is hij geen donor, maar ik wel. Dus ik sta zeker achter orgaandonatie, ook als het om mijn kind gaat.
Toevallig dacht ik hier gisteren over na.. Zelf ben ik al jaren donor, maar zou echt niet weten wat ik voor mijn kind zou beslissen. Denk dat pas te kunnen zodra het moment daar is, al ben ik nu zelfs eerder geneigd nee te gaan zeggen.. Alleen de gedachte vind ik al vreselijk! Daarnaast ook eerder genoemde redenen, zoals dat zij dan zelf nooit deze beslissing heeft kunnen nemen..