Jaa daar mag je tegenwoordig ook wel heel gelukkig mee zijn ... ik had zelf nooit en te never verwacht een alleenstaande moeder te worden en ook echt gezworen om ook nooit aan kinderen te beginnen zonder getrouwd te zijn een groot huis te hebben en alles financieel in orde te hebben ... en zie me nu , single mama , studerend en wonend in een flatje op 3 hoog kan het leven toch raar lopen soms .... en ook ik dacht een goede relatie te hebben maar meneer vond zijn carriere een heel stuk belangrijker dan ons ..
Ik hoop het ook voor je!! Maar ga er wel van uit! Ik vind dat echt het toppunt van geluk. Het was en is nog steeds mijn ideaalbeeld, ik krijg er echt nog steeds tranen van in m'n ogen als ik andere stelletjes en vooral vaders gelukkig zie zijn met hun kind, hun liefdesbaby .. Natuurlijk, ik hield ontzettend veel van mijn ex, hij niet van mij en ook niet van zijn dochter en dat doet zo enorm veel zeer.. Na een lange relatie (van 4 jaar) verwacht je zoiets niet. Zelfs nu zit ik met tranen in m'n ogen.. Ik snap nog steeds niet waarom hij niets met zijn kind te maken wilt hebben, hij heeft zelfs foto's van haar gezien en nog steeds hoor ik niets.. Zo onbegrijpelijk. Ze lijkt ook écht zoveel op hem qua uiterlijk, dat maakt het ook niet gemakkelijker, natuurlijk dat had ik kunnen weten maar toch.. Je wordt wel weer met je neus op de feiten gedrukt. Ik doe echt mijn best niet verbitterd te raken, maar het me zo ontzettend veel verdriet.
Ik ken 't... Als ik vroeger naar de handjes van m'n dochter keek, en dat zijn echt sprekend de handen van m'n ex, kon ik al in tranen uitbarsten... Gewoon het idee dat hij haar zomaar liet vallen... Maar na zes jaar kan ik zeggen: het slijt. Laatst zat ik bij de zwemles van m'n dochter, waar ze 't gewoon harstikke goed doet en ik dacht bij mijzelf: 'wat zou E trots op haar geweest zijn', zonder een wrang gevoel te hebben... Soms komt 't in alle hevigheid omhoog, zeker nu ik zwanger ben, maar in principe vind ik het ondertussen veel beter te handelen dan toen hij net weg was. Logisch misschien, maar in 't begin dacht ik dat dat hartverscheurende gevoel echt nooit weg zou gaan...