Wat barbaars hoe men hiermee omgaat! Ik heb er gelukkig nog nooit over na hoeven denken, maar voor alle papa's en mama's die dit hebben moeten meemaken vind ik het verschrikkelijk. De grens moet wat mij betreft liggen bij het gevoel van de ouders. Wanneer je daadwerkelijk een bevalling moet ondergaan en een kindje, hoe klein ook, ter wereld brengt, moet daar op een eerbiedige manier mee worden omgegaan. Je moet dezelfde mogelijkheden krijgen als ieder ander die een kindje krijgt! Heel veel sterkte voor iedereen die in deze situatie zit/heeft gezeten, ik vind het schandelijk dat je dit bovenop je verdriet er nog eens bij krijgt!
Pffff.....dit zet me wel aan het nadenken. Eerlijk gezegd wist ik ook helemaal niets van deze gang van zaken. Petitie getekend uiteraard!
Onze jongste dochter* is 8 maand geleden geboren met een termijn van 22.6 weken ze staad officieel geregistreerd bij de gemeente. Alleen als ik nu de reactie van Ellie zie is het maar de vraag of het duidelijk in het systeem staat. Toen we na haar geboorte aangaven bij de verpleging dat wij gewoon aangifte van geboorte wouden doen zijn ze dit voor ons gaan navragen of dit kon. De gemeente vond dit geen enkel probleem, Ze staad met stempel in ons trouwboekje en we hebben een officiële geboorteakte. En hebben ze een afspraak geregeld en de gemeente amtenaar is na alle andere aangiftes van die dag naar onze kamer gekomen zodat we niet tussen alle blije ouders hoefden te staan. Het enigste "probleem" wat er was dat het crematorium had aangegeven dat we gezien haar termijn binnen een paar dagen na crematie het as konden ophalen. Op de dag dat we haar brachten kregen we tehoren dat we toch de officiële termijn van een maand moesten aanhouden die normaal geld vanaf 24 weken omdat ze door de aangifte voor de wet werd behandeld als kindje van dat termijn en dat hun zich daar aan moesten houden. Hier hadden ze in het ziekenhuis mandjes en dekentjes waar je kindje in kon. Hier hebben wij alleen geen gebruik van gemaakt omdat we zelf vantevoren al een op maat gemaakt kistje en kleertjes hadden kunnen regelen.
Dat mensen het hebben over je eerste zwangerschap is inderdaad wel pijnlijk, al kwam dat bij mij persoonlijk meer door omstanders en niet van medisch personeel wat gewoon op de hoogte was van mijn miskraam met 9 weken en een ander kindje wat ik met 16 weken ben verloren. En in beide gevallen heb ik daar veel lichamelijke pijn van gehad tijdens het verlies. Al is dat voor mij niet de factor of het kindje 'meetelt' dat doet het voor mij al vanaf het begin. Dus ik voel mij gewoon moeder van 3 kindjes, waarvan ik 1 in mijn armen kan sluiten. Zelf zie ik liever de rechten van het ongeboren kind actiever verdedigd worden, maar dat ouders op enige manier hun gestorven kinderen kunnen vastleggen is op zich wel een mooi wanneer die behoefte bestaat.
Wij hadden ons dochtertje die geboren is na 23,5 weken ook officieel aangegeven dacht ik? Wel heeft ze net als haar broertje nog even geleefd en dat staat ook op hun doodsverklaring van het ziekenhuis. Ons zoontje met 22,5 weken hebben we niet officieel aangegeven, daar had ik weinig behoefte aan. Achteraf heb ik daar spijt van. Ik begrijp wel waarom deze mensen dat graag willen. Zelf heb ik meer moeite met mijn omgeving en de mensen die mijn twee kinderen niet erkennen, en het meer zien ala twee late miskramen in plaats van als twee kinderen die ik nog elke dag mis.
Verschrikkelijk om verschillende verhalen hier te lezen, maar ook hoe er in sommige gevallen met deze situatie omgegaan wordt. Hier ook een vriendinnetje waarvan het kindje helaas in september stil geboren is met 17 weken, en een andere vriendin die haar kindje na een strijd van 18 maanden verloren is. Petitie getekend uiteraard!
Ik heb zelf alleen een akte gekregen van een levenloos geboren kind. Ik vind het een verschrikkelijke tekst, maar fijn dat de akte bestaat, want daarmee bestaat mijn meisje. Al ga ik wel twijfelen door sommige berichten. Maar onze uitvaartverzorgster heeft de geboorte/het verlies aangegeven bij de gemeente en de akte voor ons geregeld. Dus voor nu ga ik er vanuit dat het goed is. Ik snap dat er een grens gesteld moet worden, maar gezien mijn situatie kan ik niets anders vinden dan dat 24 weken te hoog ligt. In Amerika is bewezen dat kindjes vanaf 22 weken levensvatbaar zijn, in merendeel van Europa is dat 23 weken en alleen in Nederland is het met (werkelijk) alles 24 weken. Die ene week verschil zorgde er in mijn situatie voor dat de trauma heli uit bleef, dat ik geen weeënremmers kreeg, dat tijdens de bevalling mijn kindje niet in de gaten werd gehouden, dat er geen moeite werd gedaan om haar levend ter wereld te laten komen en al was ze levend geboren, dan had ze geen behandeling mogen krijgen. Niet omdat ze niet levensvatbaar was, maar omdat dat de wetgeving in Nederland is. Ze was sterk, ze was gezond, ze was perfect, maar beleid is beleid. Vervolgens krijg je door de 24 weken regel als vrouw 16 weken zwangerschapsverlof als je na 24 weken een kindje verliest, maar beval je een paar dagen voordat je 24 weken ver bent, ben je een ziekmelding voor je werk/wet/UWV. Dus niet alleen qua wettelijke erkenning en registratie, maar op veel meer vlakken is het in mijn ogen absurd dat de grens bij 24 weken ligt. in mijn ogen zou de grens moeten liggen daar waar bewezen is dat kindjes levensvatbaar zijn en een kans verdienen.
En ook dit klopt: Drie dagen !!! na mijn bevalling werd ik gebeld door mijn werkgever dat de dagen die ik thuis bleef niet doorbetaald zou krijgen, want ik was niet ziek, en dus kreeg ik geen ziektegeld. Uiteraard heb ik daar achteraan gebeld met de wetswinkel en het UWV (ja daar staat je hoofd ook echt naar op zo'n moment :x) en toen heb ik nadat ik mijn werkgever terug had gebeld dat ik de wetswinkel had gesproken te horen dat ik het wel betaald zou krijgen...Ik had het vast verkeerd begrepen...Tuurlijk joh! :x
Ja, echt, in zo'n niervormig spuugbakje....Ik wist op maandag dat ik op vrijdag zou bevallen, dus ik heb zelf een hartvormig doosje gekocht, die bekleed en een klein knuffelbeestje er in gelegd (heb een 2e knuffelbeestje aan mijn sleutelhanger) En dat was echt heel mooi geworden. Meerdere zusters kwamen aan mijn bed om te vertellen dat ze vonden dat L* er zo mooi bij lag. Die waren in de koeling naar hem gaan kijken. En ook al ben je enorm verdrietig, het voelt wel fijn dat je je kindje op een mooie manier in een kistje kan leggen. Maar ook ik vind het vreselijk dat ze dat zo doen, het voelt gewoon niet goed. Bij oudere doodgeboren kindjes hebben ze wel mandjes of een kistje op de afdeling, maar voor de hele kleine kindjes niets.
Hier hetzelfde helaas: de dag na de begrafenis van mijn dochter kreeg ik de brief binnen van het UWV met daarin mijn rechten en (vooral) plichten. Elke zin startte in de gebiedende wijs. Zit je dan in je kraamtijd, rouwend om je kindje en de wet/het UWV behandelt je nog slechter dan een crimineel.
Hier was het echt alleen de werkgever: allebei de dames van zowel wetswinkel als UWV waren zeer vriendelijk en begripvol. En hebben beiden ook alles tot op de bodem uitgezocht, mij alle wettelijke regeltjes via de mail doorgestuurd zodat ik alles ook door kon mailen naar mijn werkgever. Die dus vervolgens héél snel inbond. Maar nogmaals, daar staat je hoofd absoluut niet naar op zo'n moment.
Daar staat je hoofd inderdaad niet naar. Wekenlang niet. Ik had gelukkig veel steun van mijn werk, daarentegen iets minder van het UWV. Ik kreeg na een x aantal weken een telefoontje van meneer UWV en één van zijn eerste vragen: 'Dus mevrouw, u heeft een miskraam gehad?' Gevolgd door nog veel meer foute opmerkingen.. Ik was gelukkig ook snel verlost van het UWV omdat ik na zes weken officieel geen 'fysieke klant' meer was.
Wat vreselijk. ... ik ben het trouwens helemaal met je eens dat de grens van 24 weken écht veel te hoog ligt. Er zijn genoeg gezonde levende kinderen die bewijzen dat eerder medisch ingrijpen goed effect kan hebben!