Onze dochter, die in juni 3 wordt, hangt al tijden enorm aan mij. Tot een paar maanden terug legden wij haar om de beurt in bed: de ene dag ik, de andere dag papa. Wanneer het omgeslagen is, weet ik niet meer, maar opeens is het drama als papa haar in bed wil leggen. Hij mag haar er 's ochtends vaak ook niet uit halen: dan gilt ze en krijst ze dat mama moet komen, gepaard met dikke tranen. Ook mag hij haar tanden niet poetsen en doet ze vaak moeilijk over de kleinste dingen zoals eten opscheppen of een boterham smeren. Het huis verlaten terwijl zij thuisblijft met papa is al helemaal een no-go. Ze is dan echt compleet overstuur. Ongemerkt is er toch ingeslopen dat we vaak meegaan in haar dwingelanderij; ik doe het meeste. Op de dagen dat hij thuis is met haar, 1x in de 2 weken heeft hij een papadag, is er geen enkel probleem. Het is puur als ik thuis ben. Zeker bij het naar bed brengen hebben we besloten dat we er maar geen drama van maken en dat ik het doe; we willen dat ze rustig kan gaan slapen. Maar zo langzamerhand begint het me een beetje de keel uit te hangen. Ik vind haar de allerliefste maar ik heb ook wat tijd voor mezelf nodig en bovendien; mijn man vind het ook niet bepaald leuk dat hij nauwelijks iets met haar mag doen, hij wordt er ook echt verdrietig van. Wie herkent dit en vooral: wie heeft tips hoe ermee om te gaan?
Mijn zoon heeft ook een tijd extreem aan mij gehangen. En idd als ik er niet was, was het geen problem dat papa alles deed. We wisten dus al zeker dat het niet persoonlijk was. (een grote geruststelling voor mijn man) en dat het ook voor een groot deel kwam door mij (niet leuk om te horen, maar wel goed om te beseffen) We zijn heel consequent geworden met om en om naar bed brengen. Huilen bij papa, jammer dan, mama komt niet. Pas als hij rustig in zn bedje lag ging ik nog een kusje brengen. Mijn vriend ging ook aan het eind van de dag met hem stoeien. Ik deed en doe dit nog steeds niet. Dat is echt iets van papa. Gewoon even iets leuks doen met zn tweeen, zonder mama. Nog steeds heeft mn zoon (ondertussen 5 jaar) de voorkeur voor mama, maar hij maakt in elk geval geen drama als papa iets doet. Drama heeft toch geen zin. Dat snappen ze best hoor als ze 2,5 jaar zijn. Ga vooral af en toe het huis uit. Laat haar af en toe bij papa, laat papa de dagelijkse dingen ook doen. Ga hierover niet in discussie. Pick your battle: dus kies uit waarover geen discussie mogelijk is. En blijf bij die zaken bij je standpunt. bv Als je weggaat en alleen mama mag de gordel vastmaken, maak je gewoon de gordel vast en ga je de strijd niet aan. Maar een boterham smeren: of papa doet het of je eet maar een boterham zonder iets (ook hier weer, kijk of dit bij jullie kan, als je een kind hebt dat extreme moeilijk eet, zou ik van het eetmoment zeker geen strijdmoment maken) Neem even wat afstand en laat papa wat meer doen, dan worden de verhoudingen vanzelf weer wat beter.
Dl heeft dat niet (ik kan gerust weggaan en papa wast haar 'savonds en eet samen etc.) Maar wij moeten haar wel samen naar bed brengen. En als papa haar wakker maakt dan vraagt ze ook meestal naar mij. Misschien zijn dingen rondom slapen extragevoelig (dl wil tenminste meestal niet naar bed en ook meestal niet wakker worden), en kan papa beter ergens anders beginnen
O ja, heel herkenbaar. Ik Was het ook spuugzat! Het enige wat werkt als je geen krijspartij wil Is niet in de buurt zijn. Dus het huis uit of boven of in de keuken of zo. Als papa zegt mama kan je nu niet helpen want ze Is aan het koken dan slikte ze het meestal wel. Met het naar bed brengen zou ik ook geen strijd aan gaan, dat deden wij soms wel maar dan duurde het eindeloos voor ze weer kalm Was, in die tijd had ik het drie keer zelf kunnen doen. Overigens is mijn meisje nu drie en het Is helemaal omgeslagen: als mijn man thuiskomt uit zijn werk besta ik niet meer. Lekker rustig wel, maar soms mis ik het toch een beetje, dat dan weer wel....
Wow wat herkenbaar! Mijn dochtertje is ook net 2,5 en heeft precies hetzelfde. Wij moeten van het CB omstebeurt doen (heel slaapplan hier thuis) maar blijft hier toch nog drama wanneer papa haar naar bed brengt. Het begint al als ze naar de trap lopen. Ik doe het nu nog teveel zelf. Maar is niet alleen op dat moment van naar bed brengen maar ook douchen etc. Ze hangt ook alleen maar aan mij. Mama dit mama dat, en toevallig was ik er vandaag/vanavond helemaal klaar mee. Zit bijna een potje te janken. Het is erg vermoeiend. Fijn dat ik niet de enige ben. Helaas kan het niet zomaar veranderd worden en dacht eigenlijk dat het tijdens de peuterspeelzaal minder zou worden... dus niet
Heel herkenbaar behalve dan dat onze dochter een jaar ouder is. Zij heeft het sinds een half jaartje vrij extreem en ik moet zeggen dat ik er soms doodmoe van wordt. Ik vind het echt een schat van een kind maar het voelt soms ook ontzettend beklemmend. Ik kan dus momenteel niet 's avonds de deur uit want mijn man krijgt haar gewoon niet op bed want ze gilt de hele boel bij elkaar want het is alleen maar mama mama mama. Ook dingen als haar eten opscheppen ,naar de wc toe etc komen allemaal op mij neer. Nu moet ik zeggen dat dit de laatste tijd wel beter gaat gewoon omdat ik dan zeg dat vraag je maar aan papa want mama is nu een beetje moe of is nog even bezig met dit of dat. Als ik 's avonds weleens de deur uitgaat dan moet ik dus bewust later afspreken omdat ik eerst haar op bed moet leggen en dat ik echt heel vervelend. Ik hou mezelf maar een beetje voor dat het straks weer beter zal gaan maar ondertussen wordt ik er weleens heel erg moe van. Het is hier zelfs zo erg dat wanneer mijn man haar van de creche haalt dat ze gaat huilen omdat ze wil dat mama haar kom ophalen. Echt niet leuk meer. Pasgeleden waren mijn schoonouders hier om op te passen omdat wij even de deur uit moesten en we kwamen om 21 uur thuis en ze was gewoon nog beneden omdat schoonmoeder haar ook niet op bed mocht leggen. Dan kom je moe thuis en dan moet je ook nog je peuter naar bed brengen. Mijn andere dochter was ook wel altijd heel erg verknocht aan mij maar mijn man kon haar wel gewoon naar bed brengen etc. Over een half jaar gaat ze naar school en dan hoop ik dat ze daardoor ook wat minder aan mij zal gaan hangen en er iets makkelijker in zal worden dus ook hier helaas geen tips maar ik herken het gevoel ontzettend goed.
Tja wij gaan er niet in mee. Hier 2 meiden die liefst beiden door mama naar bed worden gebracht. Hier doen we het om en om. Ene avond ik de oudste en papa de jongste en andere avond andersom.
Hier precies hetzelfde hoor, vanaf dag 1 verzorging evenredig verdeeld net als troosten, 1op1 momenten enz. En tijdens periodes dat dit soort voorkeuren optreden gaan we gewoon door met verzorging en contact door beiden. Dan waait het binnen een korte tijd weer over. Die hechte band en de vertrouwensband vanuit het kind met beide ouders is ons veel te belangrijk. Ik kan me echt niet voorstellen hoe mijn man zich zou voelen als zijn kind hem blijft afwijzen met slaaptijd/ troostmomenten enz..
Dit dus. Precies zoals het hier gaat. Wat overigens wel is: als ik helemaal niet in beeld ben geweest, dus ik ga uit mijn werk met een vriendin uit eten ofzo en mijn man haalt haar van de creche, eet met haar en legt haar in bed, dan is er geen probleem..
Ik wil er ook niet in meegaan maar als wij het zo doen als hoe jij het beschrijft, krijgt mijn man haar er gewoon niet in..Ze loopt gewoon haar kamer af, stormt de trap af naar beneden en gaat huilend aan mijn been hangen. Het stomme is: vandaag is mijn man een dag met haar thuis en dan is er niks aan de hand. Ze gebruikt het gewoon als machtsmiddel, dat snap ik ook wel. Maar hoe zorg je ervoor dat dit gedrag verminderd?
Herkenbaar bij de zoon van een kennis. Ze mag nog niet jaar de wc zonder hem. Hij moest slapen en zij moest even weg. Dus ik paste even op. Hij lag te slapen en werd wakker. Maaaaamaaaaa! Dus ik heb rustig gezegd; mama is naar de tandarts en komt straks weer terug. Je mag stoppen met huilen. Hij had de keuze of in bed blijven of mee naar beneden. Hij ging mee naar beneden. Heel rustig zonder problemen. Mama kwam thuis en het hek was van de dam.... Drama! Ze mocht geen stap verzetten zonder hem. Ze heeft niet 1 keer iets aan dat gedrag gedaan...... Dus het is vaak gedrag..