Hoi allemaal, Wij hebben een super lief en schattig zoontje van bijna 2, maar met hem opstap gaan wordt steeds minder leuk. Het wordt al bijna zo erg dat ik het alleen niet meer wil omdat ik bepaalde dingen alleen niet voor elkaar krijg omdat als hij tegenstribbelt hij erg sterkt is Hier even wat dingen waar we tegen aanlopen: - het boodschappenkarretje niet meer inwillen. Probeer maar hoog op te tillen 12kg en dan met zijn benenstribbelend in kar te krijgen. Eenmaal in de kar is hij stil en vindt hij het prima. Dus waarom doet hij zo moeilijk. - het voorop stoeltje op mijn fiets, hetzelfde probleem. Ik kan bijna niet op een normale manier een stukje fietsen met hem. Als hij er eenmaal inzit vindt hij het wel allemaal prima. - je krijgt hem met geen mogelijkheid de buggy of kinderwagen in. Ik moet straks even naar Intertoys voor cadeautje en kan er nu al tegenopzien tegen die altijd maar voerende strijd. - een stukje buitenwandelen vindt hij het leukste wat er is, maar hij luistert werkelijk voor geen meter. Wil zomaar midden op de weg lopen of steeds maar verder van huis. Tja we moeten ook een keer terug. Als meneer dan niet ZIJN ZIN krijgt huilen en op de grond laten vallen. Als je hem dan optilt is dat ook een hel want hij werkt natuurlijk niet meer. Ik ben zo enorm benieuwd of wij de enige ouders zijn met dit vervelende probleem. Een fase is het denk ik niet of bestaan er fases van maanden lang?? Het gaat af en toe ook wel goed maar 8 van de 10 keer niet. Ik ben benieuwd naar jullie reacties! Groetjes vruchtje
Vruchtje wat balen! Mijn zoontje heeft er geen moeite mee, wel met het niet luisteren als hij zelf een stukje mag wandelen buiten... Hij moet mijn een hand geven (gaat werkelijk met tegen zin) want anders gaan we tillend terug naar huis! We gaan maar kleine stukjes wandelen om te oefenen... En over je andere problemen kan ik je niet echt helpen... Ik weet niet of je hem uitlegt dat hij even in het karretje moet gaan zitten omdat jullie boodschappen moeten doen voor het eten en welk eten je dan gaat kopen? Zou wel gewoon doorzetten want volgens mij is het gewoon een fase.. Sterkte!
Hier geen last van, maar ik zeg altijd wel van tevoren wat we gaan doen. Als ze fijn aan het spelen is, moet ik het niet proberen om haar op te pakken en in de wandelwagen te zetten. Eerst vertellen dat we een kadootje gaan kopen voor Pietje en dat we met de wandelwagen gaan. En of ze haar zwarte of roze jas aan wil...
Heeft mijn dochtertje ook wel een periode gehad. Vrijheid proeven. Ze heeft een zeer sterk willetje en probeerde dat toen ook regelmatig door te drijven. Vooral niet opgeven. Even afleiden met iets anders. Iets in de handen geven. Een leuk speeltje, een soepstengel of een broodje bijv. Probeer van het meegaan met mama iets leuks te maken. Maar ze kunnen koppig zijn. En calculeer het verzet in je tijd. Zodra ze voelen dat je haast hebt maken ze er helemaal gebruik van! Boodschappenkarretje: Zet ze even niet meer in het stoeltje maar in de kar zelf. Laat hem zoveel mogelijk helpen. Soms heb je ook leuke winkelkarretje met een wagen of iets anders. Kan ook een hulp zijn. Heb toen gewisseld naar fietsstoeltje achter. Was bij mij de oplossing. Dan hoeven ze niet meer ergens met de benen door. En boos zijn en je laten vallen heb ik toch veel vaker gezien. Dat deed mijn dochter weer niet. Maar ze rende er wel heel graag vandoor. Geen hakken aan en wist dat ik er op bedacht moest zijn. En op een bepaald moment moest ze van mij ook luisteren. Niet luisteren betekende hand vasthouden (of mouw!). Vinden ze niet leuk en maken even theater maar moet toch een keer duidelijk gemaakt worden.
Mijn dochtertje heeft er (nog) geen last van en wil steeds juist erg graag getild worden en in de wagen. Mijn zoontje had het juist heel vaak dus hebben we maar een half jaartje plezier gehad van onze duowagen. Hij wilde absoluut nergens meer in. Gelukkig was het een (lange) fase want nu is er weer niks meer aan de hand.
Dit is vrij normaal voor zover ik weet. Ik zie ook geen echte problemen, maar lekker peuter gedrag. een woord: negeren, oke en de tweede is consequent zijn. Als je doorzet en consequent bent, zal hij vanzelf inzien dat dit gespartel en gedram geen zin heeft. Wil je niet in de buggy/fietstoel/winkelwagen? Jammer voor je want je moet toch. Met veel herrie en gekrijs erin zetten en verder negeren. Hij zal meoten leren dat niet alles op zijn manier gebeurd en dat sommige dingen gewoon moeten. Wandelen: tsja ik heb maanden lang geoefend met stukjes lopen en heb aardig wat woedeaanvallen en zo overleeft, want mama bepaald de route, Luca moet mama's hand vast houden én op het pad blijven en doe je dat niet? 3 waarschuwingen en anders onder de arm. Nou, na een paar weken werd het makkelijker, maar dit soort dingen kan maanden duren. Dan zijn er natuurlijk ook gezellige dagen bij, maar vaak ook niet. Maar ik merk nu wel dat hij nu nog weet hoe het moet. en soms wil hij niet, maar dan weet hij wel de consequentie.
ik herken het helemaal. Mijn zoontje wordt in april 2 jaar. Ook hier duurt dit gedrag al enkele maanden. Ik heb nog een dochter van 4 en van haar ken ik dit gedrag helemaal niet. Mijn zoon wil soms ook echt niet in de autostoel. En dan zijn mijn twee handen echt niet voldoende om hem erin te krijgen. Ik heb volgens mij ook al alles geprobeerd. Negeren, boos worden, spelletje van maken, noem maar op. Het ligt denk ik gewoon in de aard van het beestje....eh kindje. Ik blijf iig meelezen in de hoop op de gouden tip.
Grappig, hier in de buurt nog een stel waarbij de jongen er wel last van had en het meisje niet. Bij jou, Marsipulami ook en bij mij ook. lol.
Die fase heb ik hier gedurende een paar maanden ook gehad. Ik ben heel consequent geweest. Altijd de kinderwagen mee. Mevrouw mocht lopen, weglopen of niet luisteren betekende hupsakee (onder luid gekrijs en strijd) in de kinderwagen. Na een tijd had ze door hoe het werkte bij mama en sindsdien loopt ze keurig met me mee en geeft ze een hand als ik dat wil
ja hoor, hier ook erg herkenbaar hoor! doe het nu ook zo, bij niet luisteren/weglopen gaat hij in de buggy, en dat is ook echt krijsen en verzetten. niet leuk he, maar goed, het gaat weer over..
Heel herkenbaar hoor! Nu kan ik er wel weer om lachen maar er was een tijd dat ik bepaalde winkels,zoals de Kruidvat met al zijn speelgoed,gewoon niet meer in ging met onze dochter! Ook wilde ze met wandelen mij geen hand geven en krijsde ze de boel bij elkaar als ik haar in een winkelwagen probeerde te zetten. Dit duurde bij ons een paar maanden en inmiddels is ze veel rustiger en wil tegenwoordig niets anders dan mijn hand vasthouden tijdens het wandelen en ook in de winkels is ze veel rustiger! Ik denk dat sommige peuters de grenzen gewoon wat meer opzoeken, en de ene peuter gaat hard gillen en de ander gooit zich op de grond, mijn advies is om inderdaad wel consequent te blijven naar je kindje toe en je vooral niets aan te trekken van reacties van omstanders. Want dat laatste maakt je soms ook onzeker, in mijn geval voelde ik dat in het begin wel zo. Inmiddels negeer ik meestal die reacties van omstanders.... Sterkte!!
Bedankt allemaal voor de reacties. We gaan sowieso proberen hem nog meer voor te bereiden voordat hij het karretje, buggy of fietsstoeltje in moet. Het proberen nog leuker te maken. We blijven ook overal naartoe gaan en consequent en hopelijk gaat deze fase snel over. Toch fijn dat we niet de enige zijn hiermee. Bijzonder: jeetje meid wat vervelend dat jij er ook mee kampt haha! Gelukkig zal het wel een fase zijn. Hier is het overigens ook helemaal geweldig om zelf de buggy/wandelwagen te duwen. Vandaag overigens met vriendin naar de kinderboerderij gewandeld heen in de buggy en terug zelf lopen. We hadden een mazzeldag want hij luisterde heel erg goed en wilde zelfs zonder mopperen de buggy in. Gaf hem ook complimentjes dat hij goed luisterde. Het was een heerlijke dag dus! gr vruchtje
Heel herkenbaar (zoontje bijna 2 en in de herinnering van die van inmiddels 4) Ik probeer te anticiperen en mee te denken over wat wel leuk is. Bijv. los in het winkelwagentje of meerijden op het krattenrek achterop. Of omkopen met de belofte van een kapje brood na het afrekenen of zo. In de wandelwagen is meestal geen probleem hier, dat is dikke pret, omdat hij gewend is om in de rugdrager te gaan. Dan is de buggy een leuke spannende afwisseling. Met op straat lopen ben ik altijd heel streng geweest. Op sommige stukken mogen ze van mij zelf lopen, maar als hij ze dan niet luisteren of weg lopen, is het zonder waarschuwing direct terug in de buggy of draagdoek. Of domweg onder de arm als ik niks anders had. En dat levert idd een hoop gegil en gekrijs op, maar daar luister ik gewoon niet naar. Veiligheid gaat voor alles. Met de jongste had ik nogal wat moeite om uit te leggen dat hij op de stoep wel mag lopen, maar niet op de straat. Die liep al vrij vroeg en begreep dus gewoon nog niet het verschil (oudste liep pas veel later en dan snappen ze al meer). Toen ben ik gewoon een paar minuten op de stoep gaan zitten met hem en heb aangewezen wie en wat er allemaal op welke plek mag komen. Dus mensen op de stoep, fietsen, auto's, bussen, vrachtauto''s, schooters, noem maar op, allemaal op de straat. En toen begreep hij het gelijk en het gaat nu eigenlijk nooit meer fout. En meer tijd voor alles uittrekken, dat is volgens mij het grootste geheim. Ik plan nu niet meer om even snel boodschappen te doen, maar dat is gewoon het uitstapje van de ochtend. En dan maakt het niet uit of ze zelf willen lopen, mee willen helpen met boodschappen uitzoeken, onderweg 100x willen stoppen om een vogel te bekijken, daar heb je dan de tijd voor. Soms gaat het niet anders en moet het even snel, en als dat dan gegil oplevert, dan probeer ik het maar te negeren. Die van mij gilt nogal snel, dus ik ben er zelf wel aan gewend, maar zie soms wel mensen kijken of ik dat kind niet stiekem probeer te knijpen of zo.