Beste forumleden, Mijn peuter van 2,5 jaar is thuis een heel vrolijk kind zonder noemenswaardige problemen. Hij slaapt goed, eet goed en is bijna altijd vrolijk. Op de opvang gaat het meestal ook goed. Soms heeft hij zijn momentje dat hij het te druk vindt maar ook dit gaat best goed. De laatste tijd zijn er vooral problemen wanneer wij bijvoorbeeld naar de kapper, dokter, verloskundige of bijvoorbeeld een schoenenwinkel gaan. Hij kan dan hysterisch reageren op het moment dat we naar binnen gaan. Soms lukt het hem dan om na een tijdje weer te ontdooien en te doen alsof er niets gebeurd is. Hebben hier meer ouders mee te maken en hebben jullie hier misschien tips voor? Alvast bedankt!
Herkenbaar. Kind is inmiddels 10+ en het is helemaal verdwenen haha. Maar ik werd er gek van. Overal moest ie huilen bij binnenkomst. Hij was gewoon heel verlegen en bang. Vooral heel bang aangelegd. Het verlegene is er helemaal af.
Kun je toelichten wat er gebeurd voor het moment dat jullie naar binnen gaan? Is hij bijvoorbeeld aan het spelen in de speelhoek ter plaatse? Ik herken het overigens niet, maar wellicht heeft hij er moeite mee dat hij abrupt uit z'n fantasiewereld wordt gehaald. En hoe reageert hij in de behandelkamer?
Bij de kapper vanaf het moment dat hij uit zijn kinderwagen moet en het besef krijgt dat hij in de kappersstoel moet. Bij de verloskundige wanneer mama de kamer van de verloskundige in gaat. Hij speelt van te voren wel gewoon in de speelhoek. Bij de tandarts wanneer mama de behandelkamer in gaat. Het is niet eens voor hem. Bij de schoenenzaak wanneer hij door heeft dat het voor hem is en hij niet gewoon kan spelen daar.
Misschien kun je proberen hem van te voren al af te leiden met een speeltje waar hij tijdens de behandeling mee door kan blijven spelen? Of minder pedagogisch verantwoord, maar ook minder stressvol voor jezelf, een filmpje op je telefoon te laten kijken voor en tijdens de behandeling?
In bijvoorbeeld de winkel lukt dit met een boekje hebben we gemerkt. Bij de kapper tot nu toe niet. Ik vraag me vooral af wat hierbij het achterliggende probleem is of is dit toch iets wat met de leeftijd te maken heeft? Het zou natuurlijk ook gewoon kunnen dat hij angstig aangelegd is. Dit strookt dan weer niet met andere dingen. Hij is niet angstig voor bijvoorbeeld dieren of nieuwe mensen.
Hij is er overheen gegroeid. Niets hielp. Bij de kapper zolang hij huilde bij mij op schoot. Op bezoek gewoon uit laten huilen tot hij zich wat beter voelde. Verder gewoon geaccepteerd tot het over was. Nu hij ouder is was dit gedrag typerend voor dat hij gewoon heel bang en heel verlegen was.
Klinkt ook een beetje als een soort van verlatingsangst? Of gaat hij dan met je mee de behandelkamer in? Hier wilden ze altijd ‘bij me zijn’, de jongste (veel) meer dan de oudste. En dat mensen ‘aan haar’ zaten (zoals de kapper en verkopers in een schoenenzaak), dat vond ze ook helemaal niets. Hier was de oplossing haar niet meenemen of haar bij me houden (dus op schoot bij bv. de tandarts) en zelf schoenen bij haar passen (en een bekende haar haar laten knippen, maar je moet maar net iemand kennen die dat kan natuurlijk…). En ook veel vooraf vertellen/uitspelen/boekjes over lezen ed. Maar daarnaast een kwestie van een lange adem, acceptatie en vooral ook aan blijven sluiten bij wat ze nodig had. Ze is inmiddels 10 en het gaat behoorlijk goed.
Is toch ook best typisch voor deze leeftijd. Hier ook hoor. Dus dingen die vermijdbaar zijn doe ik niet. Knip het zelf want kan hem echt niet meenemen naar een kapper. En dingen die echt moeten met veel protest. Bij mijn dochter van 4 is het nu al stukken beter. Ze vindt het wel spannend maar niet meer dat theatrale dramatische huilen
Bereid je hem voor op deze bezoeken? Bijvoorbeeld kappertje spelen thuis of dokter nadoen? Hier helpt het om op voorhand te zeggen wat er gaat gebeuren. En te blijven herhalen. Zodat het op het moment zelf geen verrassing is. En bij de kapper neem ik een doos koekjes mee en mag hij filmpje kijken.
Nee hij zegt dan ik wil naar buiten… Hij wilt gewoon niet op die plek zijn dan. Op de opvang laten we hem ook altijd gewoon achter. Zoals elk kind heeft hij wel eens gehuild maar dit is meer uitzondering dan regel.
Ja, we hebben boekjes en filmpjes van de kapper gekeken. Bij de schoenenwinkel ging het in het verleden zonder problemen. Vanmiddag dachten wij we gaan nieuwe schoenen kopen en toen deze reactie. Toen hij klaar was met passen liep hij door de winkel alsof er niets aan de hand was. Ging zelfs mee achter de toonbank en naar het magazijn.
Ik dacht precies hetzelfde! Die van mij was als peuter precies zo. Nu bijna 6 en alles gaat redelijk goed: knippen, tandarts etc. Hier ook dingen gewoon laagdrempelig opgelost. Eerst dan maar niet (te vaak) knippen en daarna thuiskapper en nu kan salon ook. Tandarts eerst op schoot, toen op gewone stoel en nu zit hij in de tandartsstoel. Hij groeide er langzaam gewoon over heen maar toen als peuter kon hij echt hysterisch worden tijdens bijv het knippen.
Niet herkenbaar hier. maar kan het zijn dat het komt omdat hij niet weet wat er gaat gebeuren? De ene keer is het wel voor hem, de andere keer niet. Misschien van tevoren goed uitleggen waar jullie heen gaan en wat hij kan verwachten? En wat je van hem verwacht. kapper en tandarts houd onze 2,5 jarige trouwens niet van, kapper is kwestie van afleiden met wat te eten en voor hem te gaan zitten, tandarts is nog niet gelukt, hij gaat wel steeds mee en mag op de stoel zitten, hoeft niet. Tot nu toe nog niet in de stoel geweest (maar thuis wel stoer vertellen dat de tandarts in z’n mond ging kijken waar niks van waar is haha)
Onze dochter had dat ook zodra ze ergens was waar vreemden aan haar wilden zitten of iets van haar verwachtten. Typisch dus de tandarts, op het CB een oogtest doen, dat soort dingen. Langzaam aan gaat het beter. Alle tips die wij uitprobeerden hadden maar matig effect. Het enige dat een beetje hielp is als mijn man meeging ipv ik, op de een of andere manier sloeg zijn no-nonsense houding op haar over (en mijn stress over haar gedrag natuurlijk ook...)
Overigens kan ik me er ook wel iets bij voorstellen hoor. Waarom zou je een vreemde die je niet kent aan je haar, voeten, tanden laten zitten als je ook nee kan roepen. Vooral als je denkt dat de wereld om jou draait en mensen gewoon moeten doen wat jij wil "Een kindje van 2 jaar is heel erg bezig met het ontdekken van de eigen 'ik'. Hij is het middelpunt van zijn eigen wereld"
Helemaal waar! Alleen is voor ons als ouder fijn om te horen dat dit niet heel uitzonderlijk is en bij veel kinderen voorkomt en ook weer overgaat