Sinds enkele dagen heeft ins dochtertje van 2.5 de omgekeerde wereld met slapen. Sinds 5dagen doet ze haar middag slaapje niet meer. (Normaal 3uur) maar ze is wel gigantische moe en heeft het eigenlijk nog wel nodig. Maar goed, kleine meisjes worden groot. Mijn man en ik brengen haar om en om naar bed en is normaal helemaal niet moeilijk. Gaat ook gemiddeld 1x per maand uitlogeren en 4 dagen in de week naar mijn ouders omdat ik werk. Nu hadden we met het werk dinsdag avond een etentje en was ze al helemaal van slag dat ik weg ging. (Nog nooit heeft ze gehuild dat ik weg ging, niet bij de psz, oppas ect.) Altijd is alles een feestje.. mijn man vertelde later dat ze nog 45 min echt aan het krijssen geweest is en sinds die ochtend is ze helemaal veranderd. Ik mag niet meer naar me werk. Ze wil savonds niet na bed want dan krijst ze echt alles aan elkaar. Als ik haar eindelijk heb liggen begint ze na 10 min opeens me te roepen of gaat ook hard huilen. Ze is ook snachts huilend wakker geworden en dan word ze pas rustig als ik haar mee na bedenen neem. Mijn man mag haar niet meer brengen en zelfs haar tanden niet meer poetsen. Hoe kan dit? En kan ik hier iets aan doen dat ze weer normaal wil slapen?? Ik merk dat dit ook echt slopend is voor haar zelf. Vanmiddag probeerde ik haar ook op bed te leggen en ze wilde echt niet slapen. Nam ik haar maar weer mee na beneden en 5min later zat ze recht op in de bank en was ze al in slaap gevallen. Wie kan tips geven!? Of moet dit vanzelf over gaan?? Heel verhaal.. alvast bedankt!!
Blijkbaar ze is overmoeiend. Ik zou middag gewoon blijven doen maar anders: eerst boekje op bed samen, dan zeggen uitleggen dat ze toch moet slapen, even in kamer blijven als ze wil etc. Hier wil ze altijd overdag en in avond "ritueel": boekje altijd samen in bed, dan moet iemand bijblijven (ze ziet niet maar weet dat die er bij in kamer). Ze gaat mestaal binnen 10min in slaap. Als we dat niet doen ze huilt hysterisch en wil ook niets. Dus liever dat dan dat gekrijs en alleen kalmeren kost al hoop tijd dan. En dat verlatingsangst denk ik gewoon een fase komt wel goed.
Echt verlatingsangst, mij dochter heeft dit ook. Mijn man mag niets en ik mag alles. Maar als ik werken ben, is het gelukkig nu geen probleem meer, dan moet papa het wel doen. Maar zodra ik thuis ben is alles mama. Toen mijn dochter niet naar bed wilde, deden we het middagslaapje weg, maar dat doe jij nu ook. Het is lastig, ik denk echt dat het puur voor je dochter is dst ze bang is dat je weggaat en niet meer terug komt. Ik weet niet of het werkt, maar ik vertel altijd tegen mijn dochter nu ga je lekker slapen, papa/mama die komt je morgen wakker maken en.... Welterusten, hou van jou, slaap lekker, mama is er altijd als er wat is.
Van 3 uur slaap in de middag naar niets is ook wel een grote stap. Hier ging zoontje eerst wat korter in de middag slapen, toen om de dag en later weer om de 2 dagen tot niet meer of soms wel maar meestal niet. Denk ook dat ze overprikkeld is met een fase in haar leventje gecombineerd.
Het lijkt er op of er verschillende aspecten elkaar doorkruizen. Blijkbaar heeft ze de link gelegd met mama die weg gaat wanneer zij gaat slapen. Jij weet dat je dezelfde avond weer terug komt, maar dat weet zij niet en blijkbaar is ze daar erg van onder de indruk geraakt. Daarnaast slaapt ze vrij abrupt niet meer in de middag, het lijkt er op of dat er voor zorgt dat ze dingen daardoor nog lastiger in perspectief gaat zien doordat ze gewoon overprikkeld raakt/ vermoeid is. Ik kan me voorstellen dat dit de verlatingsangst dan ook uitvergroot. Mijn dochter had ook zo'n periode dat ze ineens niet meer wilde slapen overdag, maar dit duidelijk nog wel nodig had. Wat ik toen deed is zonder het te benoemen het naar bed gaan ritueel in gang zetten. Dus dan gingen we naar boven, boekje lezen, op het potje/ wc en dan zag ik op een gegeven moment dat ze het ritueel ineens zelf over nam en aan het einde dus gewoon lekker in haar bedje ging liggen en toch ging slapen. Zodra ik het woord 'slapen' of 'naar bed gaan' in mijn mond nam, dan was het drama. Misschien helpt dit ook bij jouw meisje? Misschien als ze toch nog dat slaapje pakt, ze het bij het avond ritueel weer wat beter in perspectief kan plaatsen en alles wat makkelijker los kan laten. Voor wat betreft dat mama alles moet doen en papa niets mag. Daar gingen wij tot op zekere hoogte in mee, maar echt niet in alles. Zij is niet de gene die bepaalt. Dat zijn papa en mama. En soms had ze gewoon te luisteren en waren we best streng en consequent. Dit werkte goed en zorgde er voor dat ze weer wist waar zij aan toe was en dit ging dus vrij snel weer over.
Hier precies hetzelfde alleen is mijn meisje bijna 3. Ik lees even mee want ik weet het niet meer. Echt alles is exact hetzelfde, papa mag haar ook niet naar bed brengen. Wel zijn we hier op vakantie geweest en dat heeft het alleen maar versterkt. Ik hoop op nog meer tips. Bovenstaande heb ik allemaal al geprobeerd. Ik denk dat we als laatste stap dan toch maar over gaan op een peuterbed als niks meer werkt. Ik hoopte juist nog te wachten tot ze 4 is aangezien ze er nog niet uit begint te klimmen en het verder goed accepteert.