Peuter 2,5 jaar drama met SLAPEN

In een bedje leggen waar ze niet uit kan? Ledikant of campingbedje. Mijn jongste ligt nog steeds in haar ledikant en gaat zeker niet voor haar derde naar een groot bed. Juist om dit soort dingen te voorkomen.

 

Praten met haar. Waarom wil ze alle lampen aan? Is ze bang in het donker? Hier slapen ze inmiddels allebei met de lamp aan. De lamp kan ook op nacht stand en daar zetten we hem dan op als wij naar bed gaan. Het 'probleem' begon ook rond 2,5-3 jaar bij beide.

 

Oudste slaapt ook met de lamp aan en mag bij ons komen slapen als ze s nachts wakker wordt.
Jongste slaapt hopelijk nog minstens een jaar in haar ledikantje.
Die heeft genoeg aan een knuffel als ze wakker wordt.

 

Als ze in een ledikant ligt zou ik haar in een junior overleggen.
Onze jongste begon er ook uit te komen was duidelijk toe aan een groter bedje voelde zich niet prettig in het ledikantje.
Hij was 2,5 toen hij daar in ging.
Hier ook standaard een lampje aan op zijn kamer een heel zwak lampje hoor zo eentje die in de koelkast kan maar genoeg voor hem om niet bang te zijn.
Kinderen ontwikkelen wel angsten voor donker op deze leeftijd en een lampje aanhhouden helpt goed.
Middag slaapjes zijn hier al een tijd verleden tijd.
Deuren dicht doen als ze slapen doe ik overigens nooit.

 

Hier werkte een beloningssysteem. Eerst hadden we een sticker kiezen, maar dat werkte na een aantal maanden niet meer en toen hebben we het weer veranderd in iets dat meer verrassend is, nu maakt mijn man elke nacht die ze goed slaapt een tekening op een bord. Die ziet ze dan s ochtends. Ze zegt dan voor t slapen gaan wat voor tekening ze graag wil. En als ze niet goed gaat slapen dan krijgt ze die dus niet en dan bespreken we dat met haar.

Voor t slapen gaan hebben we een vast ritueel, dit geeft ook wel rust. Hier ging ze laatst ook weer moeilijk doen na het ritueel (doet mijn man) en nu hebben we nog ingebouwd dat als ze na mijn man z'n liedjes een tijdje stil blijft, dat ik dan ook nog even kom voor een boekje. Als ze niet stil is, dan niet. Ze wordt door deze stille wachtperiode al rustig en dat werkt wel. Meestal als ik dan ben geweest kan ze slapen.

Wat betreft de smoesjes hebben we het zo gedaan dat ze die zelf kan oplossen en ze daar dus niet om hoeft te/kan vragen. Zoals bijvoorbeeld bekertje water in haar kamer. Ze lijkt die verantwoordelijkheid van 'ik mag zelf een slokje water pakken' of 'ik mag zelf het nachtlampje aan of uit doen of de muziek aan of uit' ook wel heel fijn lijkt het. Ze gaat daarna netjes weer in bed liggen. En dan zeggen wij door de babyfoon dat ze het goed heeft gedaan.

Is t boven wel veilig? Dus kan ze in principe daar alleen veilig rondlopen? Bij ons wel en wij zeggen dus na het ritueel (en als we weten dat verder alles goed en veilig is) dat we niet meer naar boven komen als zij gaat schreeuwen/huilen/er uit komen. En dat doen we dan ook echt niet. Dit had ze na twee dagen wel door dat het dus geen nut had. Door de babyfoon houden we de boel wel in de gaten natuurlijk We zeggen dan ook dat we niet komen als ze schreeuwt maar dat we wel komen kijken als ze lekker ligt te slapen.

Maar ik weet hoe erg het kan zijn! Wij hebben ook nog steeds fases dat het ineens weer een week of wat een groot drama is. Wij merken wel dat ze in zo'n periode ook altijd eet als een bouwvakker en daarna ineens weer een enorme ontwikkeling lijkt te hebben gemaakt.

 

Mijn vorige reactie was vooral gericht op het naar bed gaan. Maar dit stuk van s nachts hebben wij dus ook enorm veel last van gehad.

Bij haar liggen doe je dus soms wel? Mijn persoonlijke tip zou zijn om daar sowieso helemaal mee te stoppen. Ze is oud genoeg om alleen te slapen en zodra je dit weer een keer hebt gedaan ben je zo drie weken bezig om het weer af te leren, ze zal het blijven willen.

Voor ons was het een heel proces waarbij we ook alles hebben geprobeerd toen van tussen ons in nemen, op luchtbed op haar kamer, in slaap wiegen, ledikant bij ons op de kamer..van alles wat. Het duurde even voor we er aan toe waren maar toen we er helemaal doorheen zaten heb ik toch het advies dat ik van velen had gekregen aangenomen: laten huilen en totaal niet op reageren. Dat hebben we toen vier nachten achter elkaar vol moeten houden en toen was het voorgoed over. Echter, sliep ze toen nog in een bed waar ze niet uit kon (ik checkte af en toe onopvallend of het verder goed met haar ging). Dus in jullie geval zou het dan echt zijn, zodra ze er uit komt haar oppakken, compleet negeren en weer in bed leggen. En dit blijven herhalen. Misschien aan beginnen op een moment dat je een paar dagen 'vrij' hebt en afspreken dat je elkaar kunt afwisselen, dat je om de beurt een nacht mag blijven liggen (oordoppen en oogkleppen). Wij hadden ook zo'n strijdplan toen Ik denk echt dat het even consequent doorbijten is en dat je het dan wel zou kunnen doorbreken.

Ik vond het toen heel moeilijk om zo "hard" te zijn, maar de gedachte dat zij daarna zelf in haar bed zou kunnen slapen en dat dit voor haar ook beter is op de lange termijn sterkte me wel. En t klopt ook dat ze daarna zich prettig voelde om gewoon zelf te gaan slapen. Plus je hebt ook de rest van het gezin die slaap nodig hebben dus dan moet er iets gebeuren.

 

Klinkt mij als nachtangst. ....
dan zou ik echt niet laten huilen, mijn jongste heeft het ook.
die mag in de nacht gewoon bij ons liggen als hij bang is.

 

Maar waarom ligt ze al in een peuterbed? Ze kunnen (qua lengte) in principe tot hun 4e in een ledikant. Ik wil het zo lang mogelijk volhouden. Heb je meer rust als ouder. Geen veroordeling verder hoor er zijn soms redenen waarom kinderen eerder in een peuterbed gaan dan wel moeten.

 

Hoeft niet hoor. Je kunt je kindje echt wel leren in bed te blijven zonder die spijlen. Consequent zijn wat betreft slapen en in bed blijven. Terug gaan, in bed leggen, niets zeggen en weer gaan. En dat steeds weer. Ons zoontje slaapt vanaf zijn 2e in een peuterbed en kan heerlijk in zijn bed liggen kletsen, zingen enz. Hij komt er echt niet uit tenzij hij moet plassen of poepen op het potje wat in zijn kamer staat.

 

Die van ons klommen daar uit al voor de leeftijd van jouw kindje. En mijn middelste was toen ook nachtzindelijk.

Ts, klinkt als angst. Ik zou haar dan bij jullie in bed laten inslapen of jullie gaan even bij haar liggen. In de nacht bij jullie laten komen en slapen.

 

Waarom blijft 1 van jullie er niet bij zitten tot ze slaapt dan?? Klinkt mij als angst én dat ze duidelijk aangeeft wat ze wil, waarom daar niet aan toe geven?
De oudste had daar ook behoefte aan tijdens (verlatings) angstfases. Dan bleef ik erbij zitten. Eerste avond duurde 50 min. Tweede 30. Derde een kwartier. En daarna maximaal 5-10 min. Na twee weken was het weer over. En dan werd hij ook niet meer wakker 's nachts.
Als ze met angst gaat slapen, lijkt mij de kans dat ze huilend wakker wordt ook groter.