Ons zoontje is nu ruim twee en eigenlijk vanaf het moment dat hij kon lopen knijpt hij er steeds tussenuit. Het liefst met een flinke sprint. Erg vervelend dus, want we kunnen hem geen seconde uit het oog verliezen, want net als je denkt dat hij braaf meeloopt of lekker ergens aan het spelen is, rent 'ie weer vlug een andere kant op. Ik heb wel een wandelkoordje (om de pols) geprobeerd, maar dat vind ik dus echt niet handig. Een tuigje zet ik ook mijn vraagtekens bij, omdat ik hem natuurlijk in de speeltuin e.d. niet steeds aan dat tuigje kan laten zitten. Boos worden en zeggen dat hij niet steeds weg mag lopen en bij papa en mama in de buurt moet blijven helpt ook niet. Zijn er hier lotgenoten en hebben jullie tips om van hem een volgzaam mannetje te maken? Want soms denk ik weleens dat alle andere kinderen zo braaf bij hun ouders in de buurt blijven.
Ja, hier ook een wegloper, ook al vanaf dat ze kon lopen. Ze is niet bang en kent/ziet geen gevaar. Vooral waar auto's zijn, vind ik het erg frustrerend en helemaal nu ik vaak ook nog achter een wandelwagen loop. Een tuigje oid hebben we nooit gebruikt, ooit wel overwogen hoor, als je op de markt loopt of iets, maar ze gaat dan gewoon in de buggy . Hier hielp niet veel eigenlijk, misschien afspraken maken. (helpt hier niet altijd hoor) Als ze de geest krijgt gaat ze. iIk merk dat het iets beter gaat nu ze meer begint te begrijpen en je dingen uit kan leggen. Ze roept, als er een auto aankomt 'au'! Maar in de speeltuin kun je hem toch wel z'n gang laten gaan? Dus hier niet echt tips. Het gaat hier vanzelf beter.
Fijn om te horen dat we niet de enigen zijn! In de speeltuin kunnen we hem inderdaad wel z'n gang laten gaan, maar als er een uitgang is, dan heeft meneertje hem zo gevonden. Dus we moeten altijd alert blijven.
hier ook een wegloper, daarom mag mevrouw alleen uit de wagen als papa er ook bij is om haar te vangen als het fout dreigt te gaan. ik kan nl niet en de wagen met fenne er in bij houden, en achter mila aan rennen.. vind het wel jammer trouwens, want zou het ook wel leuk vinden om met mila gewoon te wandelen en Fenne in de buggy..
Luca kan heel netjes bij me lopen, maar daar oefenen we flink mee. We wandelen een keer per dag met de hond (20min)en dan loopt hij mee aan de hand. Zodra hij zich lostrekt waarschuw ik en als hij ervandoor gaat gaat hij onder de arm. Zo lopen we dan verder, tot ik vraag of hij weer netjes kan lopen en dan mag hij weer lopen. Dat is soms 3 x, soms 5x en afhankelijk van hoe hij zich gedraagt is de wandeling korter of langer. Meestal na een keer of 3 snapt hij het en loopt hij verder netjes mee. Ik verlang niet dat hij netjes meeloopt in winkels en op de markt, dan gaat hij in de buggy. Wandelen moet leuk zijn en geen strijd.
Ik ben begonnen met mijn zoontje mee te laten lopen sinds hij kon lopen, elke dag een rondje rond het huis. Toen hij ouder werd ook verder, dan liet ik hem vanuit de winkel naar huis lopen, ging hij er vandoor, 2 keer waarschuwen en dan de buggy in. Inmiddels loopt hij mee door de supermarkt, met zo'n miniwagen en lekker mee buiten. Hij gaat er nog af en toe wel eens vandoor, maar dan is streng toespreken meestal voldoende. Het kost tijd, maar op den duur heb je er echt profijt van. ik zou even overal de buggy mee naar toe nemen en zodra hij er vandoor gaat, hup erin, het is dan even brullen, maar hij heeft dan snel genoeg door wat er gebeurt als hij niet luistert.
Maar dat is ook weer zo'n eigenschapje van hem, daar hebben we hem dus niet mee. Hij vindt alles wel prima. In de buggy is voor hem geen straf helaas.
Herkenbaar. Het is een fase. Dit deed mijn dochter ook op die leeftijd. Inmiddels nu 3 jaar en ze loopt gewoon keurig met me mee. Het is nu echt gezellig om met haar te winkelen.
de buggy hoeft toch niet als straf? Gewoon in de buggy omdat hij niet bij je blijft is toch prima. Lijkt me makkelijk als het zonder problemen kan. Weglopen? Hup in de buggy dan maar. Geen aandacht en klaar. LIjk me beter dan de hele tijd proberen hem bij je te houden, dan wordt het een spelletje en zo snapt hij dondersgoed dat er niets aan is als hij wegloopt en dus heb je het opgelost.
We zijn er wat strenger in geworden, dochter bleef altijd wel keurig bij ons maar gaat er sinds een poosje ook overal vandoor. Nu is het dus wegrennen: in de buggy of een handje geven. Vindt ze niet leuk maar dan krijgt ze dus de keus. Bij ons blijven lopen of dus in de buggy/handje geven. Thuis wil ze buiten ook wel eens een sprintje trekken als we de deur uitgaan. Dan gaat ze eerst weer naar binnen voor 'straf'. We zijn nu dus erg consequent en vrij streng, ik heb geen zin om elke 3 minuten achter een peuter aan te rennen (nouja, mijn vriend nu dan, lukt mij nu sowieso niet)
Oja, en als ze bij ons loopt complimenteren! En af en toe een 'kadootje' of doosje rozijntjes ofzo omdat ze zo lief bij ons blijft lopen.
Deed mijn dochter ook. Die kon er echt zo snel uit knijpen. Ik denk idd dat het een fase is want nu is ze bang om mij kwijt te raken dus loopt ze niet meer weg.
Oh, zeer herkenbaar. Daarom zit onze nr 2 nog heerlijk in de buggy. Ik dacht op een gegeven moment dat ik de enige was met een weglopend kind,pff als ik er aan terug denk en weet dat het me nog een keer te wachten staat... Wat ik gedaan heb is steeds maar uitleggen waarom het gevaarlijk is als je zomaar wegrent en als Thomas netjes bij me bleef dan beloonde ik dat. Dan mocht hij in de laatste winkel bijv een snoepje ofzo. Jasper zit vaak in de buggy,maar als hij los loopt dan loopt hij vaak netjes mee. Hij rent weleens weg, maar meer als een spelletje en komt zelf vaak terug, maar ik denk dat als hij straks in winkels "los" mag, dat het dan wel een andere verhaal wordt. Thomas is net 4 geworden en blijft netjes bij me. Soms gaat hij in de winkel even zijn eigen gang door ergens te kijken, maar hij zit bijna nooit aan spulletjes en komt naar me toe als ik m roep, dus er is hoop haha!
Ik deed op deze leeftijd met zoonlief. Je mag lopen tot deze boom en niet verder zo wel in buggie of aan het handje. Maar ondanks dat ben ik hem ook wel een paar keer kwijt geweet. Maar het word beter. Ooit en dan gaan ze weer andere dingen doen.
mijn middelste deed dat ook altijd. hij was weg als je een halve tel omkeek. maakte er een sport van om tussen de rekken van de winkels te glippen. en als je netjes staat te wachten met aan allebei de handen een kind springt hij breeduit lachend ( terwijl ik hem al stevig omklemt hield met mij hand) zo op straat voor de auto's. hij is 2 zo goed als plat gereden en ik heb vaak boze reacties gehad. maar wat doe je eraan. hij is nu bijna 14 en nog steeds roekeloos terwijl hij erg goed weet hoe het moet. maarja inmiddels weten we dat hij pddnos/adhd heeft en die doen eerst voor ze denken helaas. alle therapieén, straffen, vermaningen, goede gesprekken en bijna ongelukken ten spijt. je wordt er soms gillend gek van. en je moet maar hopen dat het goed gaat. geen tips hier.
nou ons meiske is inmiddels 4,5 en doet het nog hoor. dus enige wat bij ons rest is ogen altidj op het kind. haha laatst in disneyland ok hadden de buggy mee maar ze smeert hem nog ze stapt zo uit en weg is ze. en jah dan is kwijtraken makkelijk als je neit oplet dus mijn advies houd je kind in de gaten. en blijf het proberne uit te leggen. blijfen we hier ook doen soms komt het over soms niet. het kan voorbij gaan binnen korte tijd maar dus ook langer duren. ons meiske heeft toen ze 1,5 was ook met tuigje gelopen hoor op vakantie. de reacties verschillen de een kijkt je gek aan met pff tis toch geen hond .maar voooral de oudere mensen knikken vriendelijk en geven compli,entjes over hoe handig het is. had pols en ding en tuigje tuigje werkte beter.
Nou, gelukkig zijn er meer ouders met dit 'probleem', ik kreeg af en toe het gevoel dat die van ons de enige was die dit deed. En er staan zeker wat nuttige tips tussen, dus meiden bedankt daarvoor!