Ik lig heel vaak in de clinch met mijn bijna 4 jarige peuterpuberdochter. Het is een eigenwijs dametje. De laatste tijd heeft ze heel vaak last van heftige driftbuien. Ook daagt ze flink uit. Zo slaat en lokt haar zus uit meerdere keren per dag, gewoon zo maar. Ik kan dan vaak moeilijk tot haar door dringen. Ze doet het, en ik spreek haar hier duidelijk op aan en vraag ook waarom ze dat doet, ze belooft het niet meer te doen en 10 minuten later begint het gewoon weer van voor af aan. Soms heb ik gewoon het gevoel dat ze zich niet begrepen voelt en gefrustreerd. Mijn andere dochter lijkt veel op mij en ik weet precies hoe ik met haar om moet gaan, maar met haar is het het tegenovergestelde. Ik voel me er vaak ook ontzettend schuldig over want ik wil echt totaal geen voorkeur krijgen, maar toch stiekem merk ik dat het wel eens gebeurd, maar ik hou van beide absoluut even veel en ik wil geen onderscheid. Maar ik merk een afstand en onbegrip tussen ons. Ik weet niet goed wat ik daar mee aan moet. Vanmiddag sloeg ze voor de zoveelste keer haar zusje, er met haar over praten helpt gewoon niet. Ik ben van mening dat er soms ook gewoon een consequentie moet volgen. Ondertussen flipt ze hem compleet, het lijkt wel of ze bezeten is tijdens een driftbui. Ik heb haar gezegd om even af te gaan koelen op de trap, maar ze blijft me uitdagen, met de deuren slaan, kei hard gillen, mij slaan. Het lijkt dan wel of er een klein duiveltje in haar lichaam zit, niets helpt. Ik zou willen dat ik haar wat beter kon begrijpen en dat ik ook beter met haar driftbuien om kan gaan. Maar ik merk dat ik vast loop en dat het van kwaad tot erger wordt, ondanks mijn geduld en proberen alles aan haar uit te leggen en met haar te praten. Ze haalt zo vaak het bloed onder mijn nagels vandaan dat ik gewoon echt minder van haar kan hebben, en daar heb ik veel moeite mee, dat wil ik absoluut niet maar ik verlies toch regelmatig mijn geduld. Wie heeft er tips voor mij en voor haar zodat we weer wat beter door één deur kunnen?
Mijn dochter is ook bijna vier en ik merk aan haar dat ze echt toe is aan school. Misschien geldt dat voor jouw dochter ook, dat het voor een deel frustratie is? Het kan helpen om haar iets te doen te geven wat echt uitdagend voor haar is, hier is dat knutselen: knippen, plakken, strijkkralen. Ze moet er echt moeite voor doen maar ze is nu wel weer wat meer tevreden, ze had kennelijk behoefte aan nieuwe dingen.
Wat kan je daar in vast zitten samen he. Misschien is het een idee om even met centrum jeugd en gezin in jouw buurt contact op te nemen. Zij kunnen met je mee denken wat kan helpen om meer inzicht in het gedrag van je dochter te krijgen en te weten hoe je met haar gedrag om kunt gaan. Soms heb je bijvoorbeeld een trippel p cursus of opvoedondersteuning. Dat helpt denk ik meer dan tips op een forum, omdat zij ook echt met je kunnen kijken wat er bij jou en jouw dochter past. Toch schrijf ik een paar dingetjes op die in mij opkwamen toen ik je verhaal las: proberen een deel te voorkomen, bijvoorbeeld door je dochter af en toe op een eigen plekje te laten spelen zodat ze even plek voor zichzelf heeft. En voorkomen door haar veel positieve aandacht te geven en te benoemen wanneer ze het wel goed doet. Ik ben het met jou eens dat er ook consequenties moeten zijn. Ik probeer die in ieder geval rustig en duidelijk in te zetten. Bij ons is dat even de gang op gaan. ik merk overigens wel dat positieve aandacht en kijken naar de oorzaak het meest helpt (mijn jongste wordt bijvoorbeeld vervelend als hij te weinig op ontdekking kan, dan kan ik boos worden wat ik wil, maar daar worden we vooral allebei heel gefrustreerd van). Heel veel succes! Edit: je zou ook met het consultatie bureau kunnen overleggen
Dankjulliewel voor de tips! Ik denk inderdaad zelf dat het aan gebrek aan uitdaging ligt. Als ik met ze op pad ben dan is ze super lief en behulpzaam, geen kind aan. Maar als we een dagje thuis zijn dan is het raak. Ik moet zeggen dat ik niet echt een knutselmoeder ben, ik ben meer een moeder die er graag met ze op uit trekt. Zo hebben we een eftelingabonnement en ga ik vaak ergens met ze naar toe, maar dat kan niet altijd. Overdag ben ik altijd bij ze, ik werk in de avonden en het weekend, ze gaan dus niet naar een gastouder of een kinderdagverblijf. Wel gaan ze 1 ochtend in de week naar een peuterplusgroep op de dezelfde school als waar ze over 2 maandjes heen gaan. Vanochtend gaf de juf aan dat de meiden ontzettend slim zijn en dat ze er heel erg aan toe zijn om naar school te gaan. Ook sociaal gezien, ze zijn ook heel groot voor hun leeftijd en gaan zo door voor 5/6 jarige. Ik heb het er vanmiddag even met mijn man over gehad en even contact met school gehad, zij hebben bij een bijeenkomst wel eens benoemd dat kinderen soms iets eerder mogen beginnen. Misschien is dit ook een optie voor onze meiden. Ik hoor morgen meer, ze gingen het even overleggen. Voor mij hoeft het niet perse, maar ik denk dat de meiden er echt aan toe zijn dus misschien een klein maandje eerder beginnen, na de kerstvakantie ofzo. Even afwachten dus.
Nee helaas, dat was eerst wel de bedoeling, nog een extra ochtend, maar er was niet genoeg animo voor de vrijdagochtend. Ik vind het nu ook niet echt meer optioneel om ze naar een kinderdagverblijf te laten gaan voor die 2 maandjes. Sowieso is het qua kosten ook best zuur als je zelf overdag niet werkt.
Ik probeer ze wel apart te benaderen. Soms ook wel eens boodschappen met één als mijn man ook thuis is. We hebben eigenlijk van begin af aan gezegd dat we ook dingen apart met ze willen doen. In de praktijk is het echter lastig, als ik alleen met ze ben dan willen ze allebei aandacht, als mijn man er bij is dan is het ook fijn om die tijd als gezin te gebruiken omdat we niet vaak met z'n 4en zijn. Maar je hebt inderdaad gelijk dat we dit moeten doen, ik zal het vanavond nog eens opgooien want ik denk dat het wel heel goed is voor mijn ene dochter waarmee ik nu in een moeilijke periode zit. Haar zus vraagt veel aandacht, zit het liefst heel de dag bij me en knuffelt volop. Zij wat minder, ze creëert wat meer afstand dus ik denk inderdaad dat het heel goed is om ook een keer tijd met haar alleen door te brengen.
Dat laatste was ook waarom ik het zei...sommige kinderen "vragen" daar niet uit zichzelf om maar dat zijn vaak degenen die het het hardst nodig hebben.