ik weet zeker wel hoe t werkt werk zelf in de jeugdzorg dus weet van a tot z hoe alles werkt. wij hebben al een traject doorlopen via integrale vtoeghulp. Hij heeft 6 maanden op een behandelgroep gezeten en hebben nog ambulante hulp vanuit daar thuis 1x per week. we gaan bespreken of hun de zorgen ook hebben en of het slim is om het traject weer te doorlopen . We willen sowieso meerdere referenties hebben en niet alleen de mijne. De psychloog van destijds vind het niet nodig hem nogmaals te onderzoeken daar zijn iq wel goed was en zij bij het 2e onderzoek een rustig jongetje zag die goed scoorde alleen het 1e onderzoek kwamen wel verdenkingen naar boven maar die waren bij t 2e onderzoek allemaal weg omdat hij opeens super meewerkte. De 1e test kon er maar 1 onderdeel afgenomen worden zo driftig was hij. Maar als hij op TOS getest word word hij ook daar nogmaals psychologisch getest. Morgen zullen we iig het advies horen van de psz. en wat hun observaties en bevindingen zijn. de psycholoog vind dat we de basisschool moeten afwachten ze zegt dan word het snel genoeg duidelijk maar sowieso wel eerst testen of er een TOS is.
Duidelijk. Werk je in het hulpverlenerstraject of doe je zelf onderzoek? Daar ben ik om een andere reden benieuwd naar dus mag ook via pb. Dat je zoon al eerder is getest en dat daar niets uitkwam is in die zin wel fijn dat als hij iets in ergnstige vorm had dat wel was gebleken. Misschein heeft hij iets maar innmilde vorm, of het komt nu pas tot uiting natuurlijk. Dat kan ook.
hulpverlenerstraject indd ik ben sociotherapeut. Het is in elk geval geen klassiek autisme het zou wel iets van PDDNOS kunnen zijn. Hij laat veel gedrag in extreme vorm vaak zien in de vertrouwde omgeving dus thuis, bij oma etc. dat maakt het wel wat moeilijk en vreemd. Zijn taalachterstand laat hij natuurlijk wel overal zien maar het extreme gedrag van woede om niks enzo op school niet. De tics vallen minder op op school dan 1 op 1 op school zijn ze met zoveel kindjes dat niet de focus zoveel op hem ligt als thuis of bij andere familie natuurlijk. We gaan het zien. Ik werk met autisten, gilles de la toureters, adhd, add etc etc maar alsnog vind ik het in mijn eigen situatie met eigen kind veel moeiijker allemaal merk ik. Gevoelens doen zoveel al weet je hoe alles moet bij een ander..
Ik zou geen diagnose laten stellen. Mijn broertje (is 11 jaar jonger) heeft ook altijd van die tics gehad. Geluiden maken, ongecontroleerde bewegingen met zijn hoofd/lichaamsdelen. Op school zeiden ze allemaal dat hij hyperactief was en dat hij niet stil kon zitten en de term autisme is meer dan eens gevallen. Uiteindelijk is hij hier overheen gegroeid en zijn alle tics met de jaren verdwenen. Hij zit nu op HBO en haalt alleen maar achten en negens. Maar die vermoedens van leerkrachten (en dan hebben we het nog niet eens over een diagnose) hebben er wel voor gezorgd dat hij tijdens zijn basis schoolcarrière constant door leraren eruit gepikt werd. Er werd constant op hem gelet. Gedrag werd uitvergroot. Hier heeft hij als kind heel veel last van gehad. Dus waarom nu al een diagnose? Je hebt toch niet de diagnose nodig om nu al in te kunnen steken op het gedrag?
Dus omdat je broertje geen diagnose nodig had, heeft geen enkel kind dat? Mijn jongere broer heeft denk ik ook autisme, maar heeft geen diagnose en is prima terecht gekomen (inmiddels zijn tweede post doc positie). Mijn zusje heeft pas als volwassene een diagnose autisme gekregen, maar leeft in een sociaal isolement (alleen familie), die had zeker wel baat gehad bij een diagnose. Mijn zoon heeft ook een diagnose, sinds dat hij 2 was en zelfs zijn behandelaars zitten met hun handen in het haar, dus die kan niet zonder diagnose. Mijn punt is dat een diagnose nodig is voor allerlei hulpverlening, als je kind het verder goed doet, niet nodig, maar als er problemen zijn wel noodzakelijk. Ik ben het ermee eens dus dat een diagnose niet altijd nodig is, maar volgens mij loopt ts al tegen allerlei problemen aan qua ontwikkeling van haar zoontje, dus ik kan me heel goed voorstellen dat ze wilt weten wat er speelt, zodat er adequate hulp ingezet kan worden.
Ik vind de post van Veertje84 ook een beetje vreemd. Jou broertje is waarschijnlijk een van de weinige die geen/weinig hulp nodig had en er overheen is gegroeid. Ik denk dat een diagnose ontzettend kan helpen, je kunt je kind beter begrijpen als je weet wat hij of zij 'heeft' en je kunt hulp krijgen om hiermee om te gaan en uiteraard kan je kind ook de nodige hulp hierbij krijgen.
Misschien had ik moeten zeggen: ik zou NOG geen diagnose stellen. Kindje is pas 3.5! Het is denk ik niet voor niks dat veel diagnoses nog niet gesteld worden op jonge leeftijd. Ik probeer ook zeker niet te zeggen dat ik gelijk heb en iedereen het zo moet doen zoals het bij mijn broertje is gegaan. Ik wil alleen mijn ervaring delen. Dit is toch een forum??? Ik werk zelf ook in de jeugdzorg en ik weet ook zeker wel hoe een diagnose je kan helpen maar zeer zeker ook hoe een diagnose je juist tegen kan werken.
Ik snap dat het anders is als het om je eigen kind gaat. Alleen maar verstandig om dan ook met anderen erover te hebben. Als er naar toe gekeken wordt zal hij sowieso weer even goed gezien worden. Je zou kunnen overwegen om van daaruit weer verder te bepalen of er wel of geen aanvullend onderzoek nodig is.