Ik zit met het volgende; mijn lieve, gevoelige peuterzoon van bijna 3 jaar slaapt al sinds een tijd extreem slecht. Hij wordt iedere nacht (met uitzondering van 2 nachten in de afgelopen weet ik hoeveel maanden) zeker 2-3 keer wakker. De ene keer slaapt hij snel weer in, de andere keer is hij helemaal overstuur en wil absoluut niet alleen zijn. Nu waren wij een aantal weken geleden met ons gezin een weekendje naar Landal. Eenmaal terug kwam ik op het kdv, waarop een van de leidsters mij vroeg wie 'C.' is. Ik schrok een beetje, want de enige C.die ik ken is mijn moeder, maar die is 12 jaar geleden overleden. Blijkbaar had L. in de groep verteld dat hij weg was geweest en dat C. ook mee was en dat die 's nachts bij hem komt en tegen hem praat. Het wonderlijke is dat wij het eigenlijk nooit over mijn moeder hebben gehad met L. en al helemaal niet met naam en toenaam. Goed, we hebben hem hierin gesteund, 's avonds voor het slapen gaan de balkondeur van zijn kamer open, C. laten 'wegvliegen', grote knuffel in de stoel waar ze altijd zou zitten etc. En uiteindelijk ging dit over. Nu een week of 1,5 geleden, na weer een grote periode van nachtelijke onrust, vertelt hij dat hij 's nachts een man in zijn kamertje ziet. En dag later wijst hij de foto van de overleden vader van mijn man aan en zegt 'die meneer komt bij mij, mama'.... Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Ik zal niet ontkennen dat hij zijn grootouders 's nachts ziet, want ik weet het domweg niet. Ik heb nooit echt geloofd in ronddwalende zielen oid, maar begin het nu wel opvallend te vinden. Ik heb niet het idee dat hij het verzint voor aandacht, hij is 's nachts echt bang en kijkt constant naar dezelfde hoek van de kamer. De nachtelijke angsten zorgen er momenteel voor dat wij iedere nacht een bange peuter tussen ons in hebben liggen en dat breekt toch aardig op! Ik ben benieuwd naar ervaringsverhalen, misschien tips om L. weer het vertrouwen te geven dat hij relaxt in zijn bedje kan slapen? En misschien ook eens niet iedere nacht 100x wakker wordt. Tis een beetje een lang verhaal geworden zie ik nu, alvast bedankt voor het lezen!
Hetzelfde aanpakken zoals je deed met oma C en samen met zoon tegen opa zeggen dat opa alleen langs mag komen als jullie hem uitnodigen. Koffie en koekje voor de laatste keer neerzetten lekker samen smikkelen en daarna wegvliegen. En als hij opa of oma wil zien, dan naar papa of mama toegaan en samen tegen opa en oma praten. Als je doet alsof het normaal is dat ze praten, dan verdwijnt de angst vaak ook. Maar net als met andere gasten en visite, alleen als het uitkomt. En als ze er toch zijn onverwachts en het komt niet uit, samen weg laten vliegen Daar kunnen opa en oma ook geen nee tegen zeggen lijkt me.
Goed idee van de koffie en koek! Misschien dat hij dan ook meer het gevoel heeft de 'regie' hierover in handen te hebben. Dank je
Zoals @Winter30 zegt is een hele goede tip. Ik heb namelijk een keer gehoord dat sommige jonge kinderen soort van open staan en daardoor overleden zielen kunnen zien. Dit verdwijnt vaak met de tijd wel omdat het brein dan anders gaat werken. Belangrijk is om er zo luchtig mogelijk mee om te gaan. Zo heb ik vanaf baby een hele sterke band gehad met mijn neefje. En toen hij 2 jaar was was ik op vakantie en hij gewoon met ze moeder in Nederland. Op vakantie kreeg ik een ontstoken oog en had mijn familie hierover een bericht gestuurd. Mijn neefje wist hier niets vanaf maar zei opeens tegen zijn moeder 'tante oog eng!'. Er was een bepaalde connectie waardoor hij dat aanvoelde.