Mijn peuter kan (als ik hem niet tegen houd) zo 2 uur achter de tablet zitten aan tafel. Ook kan hij als een zombie tv kijken. Geloof mij maar, die 20 minuten aan tafel kan hij zeer zeker opbrengen En wij zijn ook de ergste niet, er mag een speeltje aan tafel. De dinosaurus of pliesieman eet gewoon een hapje mee van zijn bord
Ondanks onze 'laksheid' over het kiezen of ze aan onze grote of haar kleine tafel eet, en het feit dat ze van tafel mag als ze klaar is, zou ik van dat geloop ook gek worden. Eten is eten. Dus gaan zitten, eten, en dan klaar. Dat rondlopen en dan af en toe een hapje, dat zou ik ook absoluut niet tolereren. Enige probleem: dochter moet altijd miraculeus naar de wc tijdens het eten Rechtstreeks gevolg van het feit dat ze de rest van de dag geen twee seconden stilzit, denk ik. Eten is dus een vast moment waarop ze zich altijd realiseert dat ze pipi moet
Leuk voor jou, maar mijn dochter is vier en heeft nog nooit langer dan een half uur stilgezeten. Ook bij tv kijken...
Ik vind het een onderdeel van tafel manieren dat je dus niet van tafel gast voordat iedereen klaar is. Net zoals je niet met je mond vol praat (leren we haar nu ook al), niet smaakt, boert of openbaar het vlees tussen hé tanden weghaalt of met je ellebogen op tafel zie . zo ben ik opgevoed en zo gaan we dat onze dochter ook meegeven
Kinderen die thuis niet altijd aan tafel zitten kunnen prima begrijpen dat dat in een restaurant wel moet. Hier nooit problemen met de oudste 2 wat dat betreft, de jongste heeft meer moeite met stilzitten, maar daar passen wij altijd onze restaurantkeuze op aan. Dus met een speelruimte bijvoorbeeld. En dat hij moeite heeft met aan tafel zitten heeft niets te maken met onze opvoedmethodes, maar het hem en dat is prima. Maar een half uurtje/uurtje in een restaurant gaat prima. Ik snap überhaupt de hele stelling al niet. Omdat je je kind thuis niet op 2 jarige leeftijd al dwingt om aan tafel te zitten voor 20 minuten, heb je automatisch een kind dat rond rent in een restaurant? Wat een stomme aanname.
Sja... Mijn ervaring is echt anders... En al ik alles in Eva haar tempo doe dan zitten we over 5 jaar nog te kloten. Soms gaan dingen op mijn manier en dit is er een van.
Jouw ervaring kan wel anders zijn, maar dat wil niet zeggen dat het zo is of dat het voor alle kinderem werkt. Jij moet lekker jouw manier aanhouden als dat voor jou werkt, maar daar hoor je mij ook niks over zeggen toch? Toch is het blijkbaar wel aan jou om mijn manier in twijfel te trekken en allerlei voorbarige conclusies eraan te vebinden vanuit jouw ervaring. Totaal niet objectief dus.
Tja, jouw ervaring dus. Dochter is vier, mag thuis dus van tafel als ze klaar is, maar op restaurant of als er vrienden komen eten blijft ze prima zitten tot iedereen klaar is. Kinderen begrijpen echt wel het verschil tussen de ene sociale context en de andere. Dat is wat mij betreft niet anders dan dat mijn dochter weet dat ze in de kleuterklas haar vinger moet opsteken om iets te vragen, maar thuis gewoon mag praten. Of dat ze bij oma een snoepje na de maaltijd krijgt, en bij ons niet.
Ik ben t eens met Carino. Verder, iedereen heeft zijn eigen ideeen daarover! Als je wil dat ze "later" aan tafel blijven zitten, kan je het inderdaad beter nu alvast aan gaan leren. Scheelt straks weer strijd. Natuurlijk niet met een machtspelletje wat ik hier las van de rest van de avond geen eten meer krijgen maar op een normale manier. Mij maakt het persoonlijk geen zak uit of iemand aan tafel blijft terwijl ik eet, mijn vriend loopt ook weg als hij eerder klaar is. Ik zal het mijn kinderen dan ook niet aanleren maar wel dat dit moet op visite of in restaurants èn altijd even vragen of het mag. Dan vind ik t prima.
Vind ik ook. Mijn kinderen zitten voorbeeldig in een restaurant. Ik neem wat te kleuren en een puzzeltje mee en ik krijg alle lof dat ze zo fantastisch meewerken. Ik houd van tevoren rekening met de situatie en de karakters van mijn kinderen (zeer fysiek). Ik ga vooraf altijd lang naar buiten (speeltuin, fietsen, springen) zodat ze daarna lekker rustig zitten. Ik leg uit waarom dat prettig is (bediening en anderen) en we geven ze ook gerichte aandacht (niet steeds volwassen praat). Dat werkt prima, en we eten dus thuis niet volgens strakke regels. Wederzijds begrip thuis en buiten zorgt er vaak voor dat kinderen meer gemotiveerd zijn om mee te werken. Mochten we in een restaurant zitten met twee kinderen die druk blijven, gaan we weg. Dan lukt het ze blijkbaar niet (moe, verveeld, overprikkeld) en proberen we het een andere keer weer. Mijn kinderen zijn 2 en 4 en die mogen nog leren. Ik weet namelijk dat ze prima meewerken als de situatie goed is. Die voorwaarden schep ik graag. Ik ga ook liever niet weg thuis als ik moe ben. Eten is hier overigens geen lopend buffet. We eten 's avonds aan tafel, we kletsen of spelen (puzzel) wat en als ze klaar zijn, geven wij akkoord dat ze van tafel gaan. Net als bij shakes, zelf in rust nog even zitten. Maar op dagen dat het niet zo loopt, maak ik me niet druk en passen we de regels wat aan, zo flexibel zijn we
Ja hoor, wij eten alle maaltijden gewoon aan tafel. Ze mag altijd een klein speelgoedje of knuffeltje meenemen. Gaat vrijwel altijd goed. Het scheelt denk ik dat we niet erg lang tafelen en dat we haar betrekken bij de gesprekken. Vanaf ongeveer 2 jaar kreeg ze een peuterstoel (INGOLF Juniorstoel - IKEA) en mocht ze iedere maaltijd kiezen of ze in de 'grote' of 'kleine' stoel ging zitten.
Hier eten we wel altijd aan tafel. Zoon mag als hij zijn eten op heeft wel van tafel. Voor het toetje komt hij dan wel weer terug aan tafel. Hij mag als hij klaar is met eten ook wat te spelen pakken en erbij blijven zitten.
Heel toevallig dit topic, nu ik er zelf tegenaan loop. Avondeten en fruit aan tafel, dat sowieso. Anders wel een erg geklieder als ze dat lopend wil doen. Maar de laatste weken eet ze slecht brood, maar wel goed als ze dus spelend eens een keer een stukje pakt. Ik vind zelf aan tafel eten redelijk belangrijk, maar deden het zelf nooit toen we Dafne nog niet hadden. We doen het nu natuurlijk wel, omdat het zo 'hoort'. Maar ik vind wat Carino zegt ook erg aannemelijk. Denk dat ik dan wel ga voor een klein stoeltje aan de salontafel, want lopend eten heb ik een hekel aan. Vieze handjes overal en gevaarlijk als ze rent, valt en er schiet eten in dr keel. Eigenlijk wel een goed compromis, vind ik zelf: avondeten aan de grote tafel. Boterham aan kleine tafel, maar dan wel zittend.
Hier aten we voor we ons kind kregen altijd aan de salontafel. Hebben er beide een hekel aan om daar te zitten. Broodmaaltijden worden dus bijna nooit aan de eettafel gegeten hier. En fruit ook niet. Avondeten doen wij ongeveer 3/4 x per week aan de eettafel en verder aan de salontafel. Hij kan nauwelijks stilzitten dus ligt regelmatig naast de stoel. Aan de salontafel zit hij veel relaxter (klein stoeltje) en eet hij ook beter door. Het is veel gezelliger en we genieten dan extra van elkaar. Hij kan echter wel aan tafel eten of in een restaurant netjes blijven zitten. Maar ik vind het gewoon niet belangrijk en weinig met manieren te maken hebben. Geef mij maar gewoon de huiselijke gezelligheid en voor ons is dat op deze manier. Die kleintjes moeten tegenwoordig al zoveel.
Wij eten ook aan tafel. Toen onze dochter nog een baby was, schoven we de box gewoon bij, terwijl wij aan tafel zaten te eten. Dochter helpt bijvoorbeeld met kommetjes voor het toetje op tafel zetten, dus dan mag ze tussendoor van tafel af. In een restaurant blijft ze keurig zitten en ze vindt het ook gezellig. Tuurlijk doet ze het wel eens anders, maar we herhalen het dan wel dat het fijn is dat ze aan tafel blijft zitten tot iedereen klaar is. Overigens is het ook uit praktisch oogpunt, nu ligt op een centraal plek in huis broodkruimels en andere knoeisels ipv door de hele huiskamer.
Mijn zoon is een hele slechte eter maar of hij nou wil eten of niet, tijdens het eten zitten we allemaal aan tafel. Als hij moeilijk gaat doen en van tafel gaat lopen krijgt hij één keer een waarschuwing en anders kan hij meteen doorwandelen naar bed. Hij kent de regels goed want zijn baby zusje moet nu ook aan tafel tot we allemaal klaar zijn
Lunch en avondetem eigenlijk altijd aan de eettafel Ontbijt vaak aan de salontafel, maak dan in de keuken een bordje voor ons allebei Ik op de bank enzoon op een klein stoeltje. Zitten dan naast elkaar. Ja, de tv staat dan ook gerust aan. Verantwoord? Weet ik niet. Het is een superdruk jongetje, heeft denk tot hij 2,5 was een papfles als ontbijt gehad (iets anders lukte niet) Die fles kreeg hij van mij,op de bank. (Is nu net drie geweest) Ik ben blij dat hij zo een boterham eet, met een vork. En hij spee!t ondertussen met een auto, prima. Gewoon doen wat jij zelfbelangrijk vind. Mijn zoon heeft weinig zitvlees, gaat steeds beter
Ben het met carino en shakes eens. Wie heeft bepaald dat alle maaltijden aan de eettafel eten en wachten tot iedereen klaar is de juiste 'manieren' zijn?! Dat is nog aan iedereen zelf te bepalen. Ik vind het zelf juist irritant als mensen speciaal op mij moeten gaan wachten tot ik klaar ben met eten. Als je klaar bent, ben je klaar en mag je van tafel. Tenzij in een restaurant of ergens anders buitenshuis. En ja, dat begrijpen kinderen ook. Ben zelf ook zo opgevoed en snapte heel goed het verschil tussen thuis/buitenshuis. 'De dag doorspreken' , wat overigens lastig wordt met een zeurende/gillende peuter die gedwongen aan tafel moet blijven zitten, kan ook op andere momenten. Na het avondeten met een kop thee ofzo samen op de bank bijvoorbeeld. Hoezo moet dat per se aan tafel. Wie bepaald dat. Uit praktisch oogpunt wordt avondeten aan tafel gedaan samen. Hier wordt niet per persoon 'gerekend' wat er op het bord moet maar komen gewoon de pannen ed op tafel. Dus niet handig aan de salontafel oid. Of is dit ook niet de juiste manier? Verder, fruit ed, ook praktisch gezien handiger. De rest hoe het uitkomt. Die broodkruimels veeg ik zo op.