En ja, wat is belangrijk hè. Ik vind het belangrijker dat er bijv. aandacht besteed wordt aan het leren van respectvol met je medemens omgaan dan aan het 'aan tafel blijven zitten' etc.
Want het een sluit het ander uit ofzo??? als ik wil dat mijn kind leert aan tafel te blijven zitten kan ik haar dus geen andere normen en waarden bijbrengen?? bijzondere gedachte??
Precies, maar dat soort of of worden hier vaker gemaakt...ik heb liever dat ze wat eten ipv netjes zitten...uhh hier moeten ze aan tafel en eten ze goed.
En ik vind dat hier vaker gekeken wordt naar Hoe 'het hoort'. Is opvoeden niet gewoon maatwerk? Dat je op gevoel doet? En als je merkt dat je kind niet langer dan 10min zitten kan en dan zijn broodje op heeft je het prima vindt dat hij van tafel gaat is niet goed? Of dat je kind er een uur zit simpelweg omdat jouw kind dat wel kan dan is dat de maatstaf want zo hoort het? TS. Wij eten aan tafel en heel soms een boterhammetje bij de salontafel. Laatst hebben we gepicknickt! Was ook leuk, kleedje op de grond en rauwkost, worst en broodjes. Geweldig vond ze het. Aan tafelzitten kan ze best lang gelukkig! In mijn beleving moet eten leuk zijn. Kijk wat werkt voor je kind. Bouw het uit zolang het leuk is. Geen drama' s aan tafel. In mijn beleving wordt eten dan steeds minder leuk maar een noodzakelijk kwaad.
Ik doe niet alles op gevoel nee, sommige dingen wel maar lang niet alles. Maar manieren vallen ook onder gevoel natuurlijk...het is mijn gevoel wat ik netjes vind. En nee ik bepaal dat niet voor iedereen, maar ik zeg wel wat ik fatsoenlijk vind. Als ik bij iemand ga eten erger ik mij kapot aan kinderen die na 3 happen van tafel rennen. Dat mag toch. En ik vind het ook onzin om te stellen dat 20 min per definitie te lang is voor een peuter. Alle peuters in een opvang kunnen dat nl en dat zijn er in NL nog al wat.
Zo doen wij het ook. Onze zoon moet wel aan tafel eten maar als hij klaar is mag hij wel van tafel. Anders ben ik alleen maar bezig om hem aan tafel te laten zitten ipv dat ik eet. Ik probeer het wel te rekken maar als het niet meer gaat mag hij van tafel.
Maar alle mama's die in dit topic zeggen dat hun kind wel sneller van tafel mag, zeggen toch dat het in geval van uiteten gaan of bezoek anders verloopt en dat dat prima gaat? Er zullen vast andere mama's zijn wiens kinderen dat niet doen, maar so far zegt iedereen in dit topic op dat vlak hetzelfde: In een ruimere sociale context sowieso blijven zitten.
Vanaf de dag dat onze dochter kan zitten zit ze aan tafel tijdens de eet en drink momenten. Niet alleen tijdens de maaltijden maar ook tijdens het tussendoortje. Dit is altijd prima gegaan, en zo ging het op het adv ook. Ik wilde ook niet dat ze met eten en drinken door het huis liep en gedachteloos van alles naar binnen werkte en er ondertussen overal een smeerbende van maakte..... Nu is ze 8 en mag ze wel eens haar boterhammen voor de tv eten, dan zit ze aan de salontafel en loopt ze er dus niet mee rond. eEn dit eigenlijk alleen in het weekend en in de vakantie. Avond eten eten wij altijd aan tafel, of er moet iets heeeeel bijzonders op tv zijn. Dit is in 8 jaar misschien twee keer voor gekomen. ik zeg, maak het gezellig aan tafel, maak een gezichtje van zijn groente of leuke vormpjes van zijn boterham. Ik heb ergens wel een een draaischijf gezien waar dan bijvoorbeeld een stukje vlees, aardappel en groente op gelegd kan worden en dan mag het kindje aan het pijltje draaien en dan mag hij een hapje nemen van waar de pijl stopt, bijvoorbeeld bij de groente.kan ook met een dobbelsteen bedenk ik me nu, gooi je drie dan mag je een hapje vlees, gooi je 1 een hapje groente enz. enz. of met een kleuren dobbelsteen natuurlijk.
Dat is een prima manier om een moeilijke peuter te leren groente eten, maar is toch ook geen standaardmanier om aan tafel te zitten? Dan heb ik liever dat ze rustig haar bord leegeet en dan gaat spelen, dan dat iets normaals als eten meteen een spel moet worden.
Er bestaat wel zoiets als de etiquette en daarin staat wel degelijk beschreven wat 'goede manieren' zijn. Dat wil niet zeggen dat je thuis altijd perse de etiquette na moet leven maar ik vind het toch wel prettig dat mijn kinderen straks weten hoe het 'hoort' omdat toch wel van je verwacht wordt als je buitenshuis eet. Dan bestaat er ook nog een verschil tussen kinderen begeleiden en ze stap voor stap leren om aan tafel te zitten en ze zelf laten bepalen hoe en waar ze eten omdat ze anders niet eten. Als je thuis gewend bent aan de salontafel een broodje te eten is dat toch prima? Maar dan eet je kind dus aan de salontafel omdat dat bij jullie gebruikelijk is en niet omdat het kind dat zelf even bepaalt. Rustig aan tafel zitten en even gefocused zijn op je eten is alleen maar gezond en veel beter dan ondertussen met vanalles bezig zijn en af en toe een hap naar binnen schuiven. Dat kan wel zijn onder het mom van 'dan eet hij veel beter' maar het is gewoon een gezonde eetgewoonte om de tijd en aandacht te nemen voor een maaltijd.
Zo doen wij het ook. De kinderen mogen wel pas van tafel als allebei de kinderen klaar zijn, anders eet de ander ook niet meer . Daarna kunnen wij nog even lekker rustig verder eten. Ook fijn
dat lees ik bij sommigen idd maar dat strookt dan toch niet met wat er door anderen gezegd wordt. Er wordt gesteld dat 20 min veel te lang is voor een peuter en door een aantal wordt gezegd dat het voor hun peuter absoluut onmogelijk is om "zolang" stil te zitten, nou als dat beiden zo is kunnen ze dat in gezelschap ook niet lijkt mij.
Dat kan prima. In een restaurant is alles nieuw dus dat maakt al indruk. Ze mogen kaart lezen, bestellen, krijgen eerst wat drinken, mogen even bij de keuken kijken etc. Prima om de tijd door te komen. Vaak eet je ook iets wat sowieso in de smaak valt en waar ze naar uitkijken. Samen met een kleurplaat maakt dat samen dat ze het prima uithouden. Thuis kunnen ze het hier ook wel maar ik vind niet dat het altijd nodig is. Soms zijn ze te moe of willen ze heel graag terug naar het spel wat ze achterlieten. Wij houden daar rekening mee.
Dit dus, tuc. Op restaurant is alles boeiend voor de dochter. Als er andere kinderen thuis komen eten, is ze zo onder de indruk van dat leuke gezelschap dat ze braaf blijft zitten tot ze klaar zijn. Wij thuis, alleen met haar ouders, wij zijn echter maar saai
Weet je, welke volwassene kan niet 20 minuten aan tafel zitten? Ik heb nog nooit een volwassen persoon gezien die in een restaurant of thuis steeds van tafel liep of ging vervelen. Waarom zou je op jonge leeftijd al zo star moeten vasthouden aan die 20 minuten als ze het later sowieso wel kunnen? Net als een speeltje aan tafel. Ooit een volwassene gezien die moet spelen aan tafel? Het komt wel goed. Iets meer vertrouwen in een kind mag ook wel.
Hier eten we altijd aan de grote tafel (of buiten aan de picknicktafel). Ik denk wel dat je daar redelijk consequent in moet zijn. Met 2 jaar op schoot wanneer ze moe zijn of hun dag niet hebben is nog daar aan toe, maar zelf laten bepalen of ze op de grond of aan de salontafel eten of waar dan ook, gaat mij te ver. De middelste ging (en gaat) nog weleens van tafel om uit te testen. Ik waarschuw hem, dat hij dan ook klaar is met eten en verder schenk ik er geen aandacht meer aan. Zodra het vlees of het toetje in beeld komt, is hij er als de kippen bij. En dan zeg ik heel onschuldig; maar jij was toch klaar met eten, want je zit niet meer aan tafel? Nou je moet eens zien hoe snel hij weer zit en zelf zijn slabbetje om probeert te doen . De oudste 2 zijn nu ruim 3 en 4,5 en ik vraag nu ook van ze dat ze even wachten met beginnen te eten tot iedereen opgeschept heeft en zit. En aan tafel blijven totdat het hele eetgebeuren doorlopen is (dus tot en met het toetje). En dan vragen of ze eventueel al van tafel mogen. (Ik hou heus wel rekening met ze; als ik bv nog voor de 2e keer wil opscheppen en zij zijn al lang klaar, dan geef ik ze alvast het toetje.) De jongste (1,5) zit ook altijd aan tafel en bij uitzondering bij mij op schoot. Ik vind het een teken van respect. Even wachten op elkaar en niet zomaar ieder voor zich je voedsel naar binnen schrokken hoe het jou uitkomt. En ik vind dat je een jong kind daar heel goed met beleid in kan sturen.
Dat vind ik ook en als het in een restaurant wel kan gaat het dus niet meer om het feit dat het onmogelijk is zoals hier een aantal keer benoemd wordt maar om manieren die je wel of niet belangrijk vind thuis. Daar kun je dan anders over denken ja. Ik vind het erg onbeleefd en onrespectvol als iemand al van tafel gaat als de rest nog aan het eten is. En dat is nooit geen enkel gedoe geweest hier. Heb het amper hoeven benoemen. Want vanaf dat ze 6 maanden oud zijn eten we aan tafel met ze en zit je tot iedereen klaar is...een kind weet gewoon niet beter.
Dan heb je blijkbaar volgzame karakters. Dat gaat niet altijd zo, echt niet. Er zijn ook kinderen die een hele grote drang hebben om bezig te zijn, te ontdekken etc. Die kinderen zitten niet sowieso altijd rustig aan tafel, die hebben meer prikkels nodig. Dat zit in het bloed, actie. En dan is de vraag hoe strikt je elke dag moet vasthouden aan die 20 minuten? Waarom elke dag strijd als het met 10 minuten aan tafel en daarna rustig spelen wel lukt? Is het die strijd waard als het voor dat specifieke kind een te grote opgave blijkt op 2/3/4 jarige leeftijd?