Hier zit die in een kinderstoel met het avond eten maar wel aan tafel we eten gezamenlijk. Middag eten doen we wel eens aan zijn kleine tafeltje op.zijn eigen stoeltjes,vind die zo gezellig.
Prima, wat jij wilt. Misschien mag je een dagje meekijken bij wat moeders hier met echte temperamentvolle kinderen. Want als jij zo praat, dan heb je geen ervaring met flink temperament. Die kinderen zitten niet 7 dagen per week netjes aan tafel zonder moeite. Jammer dat je dat niet wilt begrijpen.
Jammer dat jij het niet wil begrijpen en je nu precies doet wat anderen jou hier vaak verwijten. Zoals jij altijd stelt dat alles op te lossen is door overleg en kinderen vrij te laten...terwijl er genoeg mama's zijn hier die proberen duidelijk te maken dat dat voor hun kindje niet werkt zoals jij dingen doet. Maar nee jij beweert dat elk kindje daarbij gebaat is. Je mag mijn temperamentvolle binkie wel een weekje dan praten we verder. Er zijn dingen die met hem heel moeilijk/veel moeilijker zijn dan met zijn zus. Maar regels zijn hier regels en manieren zijn manieren. Die veranderen niet en daarin verwacht ik van hem precies hetzelfde als van zijn zus. Het kost mij alleen meer moeite en een andere methode dan bij haar.
Voor mij is het vooral een kwestie van prioriteiten. Allereerst: mijn dochter moet zich gedragen in gezelschap. Lees: op restaurant of als er vrienden op bezoek zijn blijven zitten tot ze van tafel mag. Dat kan ze, zonder al te veel problemen. Hoera. Dan heb ik op alledaagse dagen de keuze: ik wil haar koste wat kost aan tafel houden, wat betekent dat ik veel moeite moet steken in haar afleiden, bezighouden, corrigeren etc, want thuis vindt ze braaf zijn nu eenmaal niet zo boeiend als op restaurant - zoals ongeveer elk kind denk ik. Of ik kan ervoor kiezen om een leuke afsluiter van een lange werkdag te hebben. Lees: gezellig samen met ons drietjes eten, de dag van de kleuter bespreken etc. Als de kleuter klaar is, haar van tafel laten gaan, zodat ik rustig mijn maaltijd kan afronden en met mijn vriend kan spreken in volwassen taal over ónze dag. Ik snap perfect dat sommige mensen de voorkeur geven aan optie 1, vanuit een 'goede manieren'-reflex of een 'het hoort zo'-reflex. Ik opteer voor optie 2: eerst gezellig met 3, daarna gezellig met 2. Dat geeft mij ademruimte na een drukke dag. En zolang ze zich weet te gedragen in gezelschap, zie ik geen reden om die prioriteit te verleggen. Soms mag het namelijk ook eens gaan om mij, ipv om de dochter
Poe dames, wat een reacties al. Bedankt daarvoor. En ja, ieder zijn eigen aanpak . Vandaag ben ik strikt geweest en meneer moest aan tafel eten. Vanochtend was er een hoop geschreeuw en toen heeft hij snel zijn boterham opgegeten en is hij gaan spelen. Prima vind ik. Hij heeft geen zitvlees. Verder leuke tips gelezen die ik ga uitproberen.
Ik denk dat het idd een kwestie van prioriteiten liggen en die kunnen bij jou als full time werkende mama wel anders liggen dan bij mij omdat onze situatie/dagindeling anders is.
Ik sta inderdaad achter mijn methode omdat die juist elk kind benadert naar het karakter. Per kind een verschillende aanpak, hoe passend moet je het hebben? Dan kun.je dus wel zeggen dat het voor elk kind werkt, het is namelijk opvoeden op maat. Dat betekent niet dat ik altijd het goede doe of een oplossing heb maar ik leer elke dag en geloof dat elk kind het beste af is op dese manier. Verder eens met shakes. Ik verkies een middenweg zodat alle partijen zich prettig voelen en er niet steeds onnodig energie moet worden gestoken in iets wat op latere leeftijd nooit een probleem zal zijn. Kinderen eten prima het eerste deel aan tafel of soms aan een ander tafeltje en ik kan nog rustig met mijn man een glas wijn drinken zonder gedoe.
Ben het wel een beetje met Carino eens. Als ik reacties van jou lees denk ik ook altijd, hmm, volgens mij heeft ze nog niet ervaring met een echt temperamentvol kind. Wat jij hier ook schrijft, dat zou je met mijn jongste gewoon echt niet voor elkaar krijgen. Die zou vol de strijd met je aangaan en het echt niet eerder opgeven.
Hoe kun je nou vanachter een beeldscherm weten dat jouw kinderen temperamentvoller zijn dan die van een ander? Ik ben erg voor kindvriendelijke opvoedmethoden maar kinderen moeten ook leren zich af en toe aan te passen en zich te voegen. Dat kun je prima thuis oefenen. Dan gaat het er niet eens zo zeer om dat ze perse aan tafel moeten zitten of dat ze dienen te luisteren ofzo maar omdat je ze wilt voorbereiden op een maatschappij die nou een keer zo werkt. En ja met 4 jaar moeten ze dat ook op de basisschool. Zich houden aan de regels die daar gelden en zich aanpassen aan de groep. En met een beetje geluk op jongere leeftijd al op een psz of kdv. Ik denk dat juist temperamentvolle kinderen baat hebben bij structuur en regels. En een ouder die af en toe gewoon zegt hoe het moet. Ik heb hier ook een temperamentvol gevalletje en aangezien ze ook nog best pienter is werkt het prima door goed uit te leggen waarom iets gaat zoals het gaat en duidelijk te zijn in wat er verwacht wordt. Dan kan ze ineens meer dan je denkt. Maar misschien is ze niet temperamentvol genoeg hoor, ik heb daar geen normen voor dus durf het niet met zekerheid te zeggen.
Helemaal mee eens, zo gaat het hier ook. Eten doen we aan tafel. Zijn ze klaar en merken we dat ze niet meer kunnen wachten, dan mogen ze gaan spelen. In situaties waarin het wordt gevraagd, blijven ze langer zitten. En die situaties zijn ook nog verschillend voor de oudste van 4 en de jongste van 1,5.
Ben met je eens dat regelmaat goed is voor temperamentvolle kinderen. Ik praatte verder niet direct over mijn eigen kinderen maar over zeer temperamentvolle kinderen in het algemeen. Die zitten (zoals de zoon van tuc) niet vanaf dat ze 1 jaar zijn elke avond 20 minuten aan tafel zonder gedoe. Ik heb me (mede door het karakter van mijn dochter) echt verdiept in dit soort kinderen en heb diverse cursussen gevolgd. Daar hoor je veel verhalen van ouders (hier op Zp trouwens ook) en dat vormt een aardig goed beeld van wat echt temperament kan inhouden. Regelmaat pas ik juist toe thuis maar dat kan dus ook op een manier die wij en bijvoorbeeld shakes toepassen. Een middenweg met regelmaat en een uitzondering als de situatie er om vraagt (overprikkeling e.d.). Het ging mij erom dat ik het onzinnig vind om perse aan die 20 minuten vast te houden als dat te veel strijd oplevert. Er zijn kinderen (zeker peuters) die dat nog niet elke dag kunnen.
niet elk temperamentvol kind is hetzelfde, ik heb zelf gelukkig ook heel wat ervaring met kinderen. Dus ik vind het ook knap dat je kunt concluderen dat een kind wat zonder gedoe aan tafel zit dus niet temperamentvol is. Een lijstje opnoemen met dingen die hier moeizaam gaan wordt een beetje te lang, maar er zijn genoeg temperament volle kinderen die gewoon zonder gedoe op hun eigen kamer slapen, dat is hier in die 3,5 jaar nog niet vaak gelukt
Maar als je het in die lijn doortrekt, dat de norm is dat kinderen in hun eigen bed slapen, daar maak je dan wel uitzonderingen? Dan kan men jou zeggen dat elk kind in zijn eigen bed kan slapen, dat ze op een kdv in eigen bedjes liggen etc. Dat gegeven zorgt er niet voor dat jouw kind in zijn eigen bed te forceren is toch? En kies jij daarom voor een cosleeper als middenweg? Waarom kan jij niet aannemen dat niet elk kind aan tafel kan eten (hele maaltijd of elke avond)? Waarom is dat niet acceptabel en die andere zaken (blijkbaar meer aangezien je reactie over temperament) wel?
Dan heb je niet goed gelezen, ik heb het niet over "de norm" gehad. Ik heb het over manieren gehad. Of mijn zoon nu in zijn kamer slaapt of in een co sleeper daar heeft niemand last van. Dat heeft ook niks met manieren te maken. Aan tafel zitten en dat soort dingen wel, daarin zit voor mij een groot verschil. En niet alleen om wat anderen ervan vinden maar om wat ik mee wil geven.
Wie heeft er last van dan als mijn kinderen thuis niet aan tafel zitten? In een restaurant dus wel en nee mijn jongste kon niet 20 minuten aan tafel blijven zitten (hij ging dus ook niet mee uit eten)? Inmiddels gaat dat wel.
nee dat zeg ik net ook, het gaat er niet alleen om wat anderen vinden, maar ook wat je zelf mee wil geven. Wat shakes zegt: prioriteiten stellen, ik vind het totaal onbelangrijk of mijn zoon in zijn kamer of in de onze slaapt. Ik vind het wel belangrijk dat hij mee kan naar een restaurant en op visite en dat hij kan blijven zitten.
zucht laatste keer: er staat dat het er NIET alleen om gaat wat anderen vinden maar wat je zelf mee wil geven. Sommigen mensen vinden etiquette heel belangrijk, anderen de grootste onzin. Ik vind manieren heel belangrijk en geef dat mee. In je eigen kamer of die van papa en mama slapen valt bij mij niet onder manieren. Voor een ander is dit een heel zwaarwegend iets: " kinderen horen in een eigen kamer" ook prima. Vinden zij dat omdat een ander daar iets van vindt?? Waarschijnlijk niet, maar omdat ze dat zelf belangrijk vinden, net zoals ik aan tafel zitten tot iedereen klaar is belangrijk vind.
Denk je dat je jouw zoon op liefdevolle wijze kan verplichten om in zijn eigen bed te slapen? Denk je dat elk kind altijd 20 minuten aan tafel kan zitten? Ik vind het elkaar zo tegenspreken. En dan bedoel ik dat het je qua slapen niet lukt maar wel zegt dat het bij anderen met eten altijd zou moeten lukken, dat elke peuter hiertoe in staat is.