Hallo allemaal, Sommige kennen mij misschien wel van eerdere berichten toen we nog met het vermoeden zaten van autisme bij onze zoon van inmiddels 3. Vorige maand eindelijk een diagnose,dsm 4,klassiek autisme. Toen we begonnen met het traject heb k een miskraam gehad,hoewel wij het heel erg vonden hadden we toch besloten om onze kinderwens te laten varen omdat we niet weten hoe onze jongste zich gaat ontwikkelen,en omdat de oudste(8j) er best veel moeite mee heeft omdat ie de jongste en zn gedrag nog niet echt begrijpt. Ik ben dus na de miskraam gestart met de pil. Nu werd ik afgelopen week niet ongesteld tijdens mn stopweek en had k rare krampjes en misselijkheid dus ik was r al bang voor,getest en ja hoor,positief!! Aan de ene kant ben k heel erg blij maar ben ook zooo bang!!blijft het wel goed gaan en hoe gaan onze kids reageren als er nog een baby komt,zou deze ook autisme hebben en kunnen we dat wel aan?? Natuurlijk zijn we ook ontzettend blij ! Zijn er hier nog meer die al een kind hebben met autisme en daarna nog meer kinderen hebben gekregen?? Zou graag ervaringen willen horen
Ja ik Wij hebben een zoontje van 3.5 met ass en een dochtertje van bijna 2 zonder ass en gaan nu voor een derde Dus vraag maar raak....
Hey meid wat een schrik weer! Toch ook gefeliciteerd hoor want het zal vast goed komen. Zoals je weet heeft onze oudste zoon autisme, de jongste een behoorlijk ernstige si en tos en toch gaan we voor een derde. Ja op sommige dagen weet ik zeker dat ik gek ben om er uberhaubt aan te denken. En op andere dagen denk ik dat het wel los zal lopen. Als we weer een kindje krijgen met problematiek dan weet ik in elk geval waar ik zijn moet natuurlijk zou ik dan boos en verdrietig zijn, maar ik weet ook dat er goede hulp is en dat ik het kan. Moeders van kindjes met ass of andere problematiek zijn wel wat gewend je bent sterk genoeg! En op de dagen dat je dat niet bent mag je lief zijn voor jezelf. En bedenken dat je een powervrouw bent. Bovendien kan het net zo goed een gezond kindje zijn. Hoe dan ook zal het linksom of rechtsom goed komen.
Gefeliciteerd! Mijn oudste heeft ass. Dat wist ik overigens nog niet toen ik zwanger was van de jongste. Heb wel vaak gedacht dat moederschap veel zwaarder is dan de meeste mensen zeggen maar kan dat nu ook wat beter plaatsen Mijn jongste gaat momenteel ter observatie naar een mkd omdat er een vermoeden is van lichtelijk autisme. Ik heb geen partner dus ga ook niet voor een derde. Ik denk dat ik nog een kindje met ass niet aan kan. Daarbij hebben mijn kinderen 50% kans op een zeldzame hartritmestoornis. Mijn dochter heeft dit wel van mij geërfd, mijn zoon niet. Voor mijzelf is zwanger zijn ook risicovol. Dus alles bij elkaar opgeteld durf ik het niet meer aan.
Bedankt voor jullie lieve reacties!! Het is zo fijn om steun te krijgen van mensen die het begrijpen. Ik heb ontzettend geluk met lieve en begripvolle familie en vrienden,die onze zoon ook helemaal accepteren zoals hij is,maar toch is het anders om mee te praten want ze zullen nooit echt begrijpen hoe het is oom een kindje met zwaar autisme te hebben. Ik ben dan ook meer "bang" voor reacties van buitenaf zoals ohh zou je dat wel doen,je hebt het al zo zwaar of wat nou als de volgende ook autisme heeft dat kun je toch niet aan?? Ik weet wel zeker dat wij het aankunnen..we zitten toch al in een "autistische" aanpak thuis dus die kunnen we ook toepassen op de volgende baby mocht die autisme hebben.we hopen natuurlijk van niet maar aangezien er ook een erfelijke factor mee speeld is de kans natuurlijk wel wat groter. En als k kijk hoe lief en vrolijk onze kleine man is kan ik er alleen maar van genieten. In hoeverre zou je een peuter met autisme kunnen voorbereiden op de komst van een brusje?? Onze is namelijk best wel jaloers en raakt overstuur als iemand huild dus ben erg benieuwd hoe hij gaat reageren. Hoe ging dat bij jullie?
Toen ik zwanger werd van middelste, wisten we nog niet dat oudste 'iets' had, maar de derde was een bewust keuze. Mijn ASS-er was 5 jaar toen ik zwanger werd en net 6 jaar toen jongste geboren werd. Ik had een zware zwangerschap (hyperemesis gravidarum) waar oudste het moeilijk mee had, raakte erg in paniek als ik moest spugen (en tja, dat was nog al eens...). Het ging wel ietsje beter toen we konden uitleggen dat het kwam door baby in mijn buik (en dat het vanzelf weer over zou gaan als baby geboren werd). Tegen het einde werd kreeg hij het moeilijk. Babykamer die op orde werd gemaakt, zusje die een andere kamer kreeg, opeens een box in de kamer, bed van mama op klossen etc. Veel veranderingen en hij vroeg heel veel wanneer de baby kwam, en raakte vreselijk gefrustreerd dat hij geen duidelijkheid kreeg van ons (want tja, dat wisten wij ook niet precies...). De dag van en na geboorte was hij compleet de weg kwijt, flipte massaal... Hij is toen bij mijn schoonouders geweest, om een beetje tot rust te komen. Gelukkig had hij school, ging in die zin zijn leventje redelijk door. Wennen ging aan de nieuwe situatie ging wel langzaam, maar daar waren we wel op ingesteld. Vele weken moeilijk gedrag gehad, maar niet echt erger dan we van te voren hadden bedacht. Het huilen van zusje kon hij beter tegen dan we hadden verwacht. Baby huilt nog niet zo hard en op andere toonhoogte dan kinderen en ik gaf BV. Hij leerde al snel huilen=borst nodig en omdat dit te 'begrijpen' was voor hem (simpele 1+1=2 ), kon hij huilen best goed verdragen. Verder keek hij nauwelijks naar haar om, was een 'ding' dat in box lag of bij mama op schoot. Al met al vond ik baby erbij erg meevallen, vond snel mijn draai met 3 kids. Maar... toen werd baby mobiel (kruipen, lopen..) en eigenzinnige dreumes met sterke eigen wil. Dat combineerde een heel stuk slechter met mijn ASS-er. Hij had heel veel last van haar, raakte overstuur als ze een driftbui kreeg (omdat hij er niets van begreep) en ik heb dagtaak aan gehad om die 2 uit elkaars vaarwater te houden. Erg zwaar, want jongste had aardig wat driftbuien, een pittige tante... Nu is jongste 3 jaar en ik merk dat oudste last blijft houden van het feit dat er simpelweg een kind meer in huis is, dus ook meer prikkels, meer geluid, meer ruzies, meer (vul maar in)... Ik heb natuurlijk geen spijt van mijn keuze en ik ben blij dat de meisjes nu elkaar hebben (ze vinden elkaar ook steeds meer!), maar als ik puur naar mijn zoon zou kijken, dan was een zusje erbij voor hem eigenlijk niet goed... Wat betreft angst voor nog een zorgenkind en/of ASS, daar hebben we zeker ook mee geworsteld. De kans op herhaling werd klein geschat dus op hoop van zegen. Was best blij dat het een meisje bleek te zijn (en dus minder kans), maar toch heb ik haar ontwikkeling met argusogen bekeken. Ze deed dingen anders dan haar broer (gelukkig), maar ook anders dan haar zus en ik kon er niet ontspannen naar kijken. Telkens weer iets waardoor ik ging twijfelen. Laat met lachen, weinig oogcontact in het begin, laat met imiteren, laat met praten... Heb meerdere extra consulten bij CB gehad voor mijn eigen geruststelling. Inmiddels is ze oud genoeg om beter beeld te hebben van ontwikkeling en is mijn angst wat weggezakt.
Mijn oudste heeft autisme en mijn jongste autisme met Adhd.. Wij hebben hierom besloten geen kinderen meer te krijgen terwijl we er eerst drie of vier wilden. Ik vind de zorg zwaar. Ik werk niet meer omdat ik niks anders doe dan zorgen dat voor hen alles goed verloopt. En dat doe ik met liefde maar het is duidelijk moeilijker dan met "normale" kinderen. De peutertijd enzo ging nog wel maar sinds ze naar school gaan is het moeilijker omdat ze zelf merken anders te zijn en je constant met school afspraken moet maken en moet monitoren of alles goed loopt.. Daarnaast zitten mijn kinderen ook nog eens op verschillende scholen. Maar het is niet gezegd dat je weer een kind met een beperking krijgt. Ik zou het loslaten en pas problemen maken als ze er zijn!
Hier twee 'gezonde' dochters. Middelste dochter heeft een ASS, geen klassiek autisme. Er zijn al vanaf de babytijd vraagtekens bij haar ontwikkeling. Ze is toen gediagnosticeerd met een genetische afwijking. Ook heeft ze een laag iq en dus ook nog een autismespectrumstoornis. Naast onze eigen drie dochters hebben we nog een pleegkind in huis. Ja, het is druk en ja soms wordt ik horendol en ja er zijn buitenstaanders die er allemaal ideeën over hebben. Interesseert me geen bal. Wij vinden het heel erg leuk om op deze manier in het leven te staan en bezig te zijn. Ja we moeten soms dingen inleveren of laten schieten omdat we gewoonweg te druk zijn. We komen ook niet altijd evenveel aan onszelf toe als we soms willen maar ja dat hoort er bij. Ik zou met niemand anders willen ruilen. Ondanks alles wat er speelt bij onze eigen kinderen en ons pleegkind genieten we ook met volle teugen! En als ik hier soms lees wat mensen allemaal mee moeten maken om überhaupt zwanger te worden en welke problemen er soms zijn met kinderen vind ik echt niet dat ik het heel zwaar heb.
Hier heeft de oudste van 3.5 ASS, en flink ook! (Wel normaal intelligent). Hij zit nu op MKD en zal straks naar het speciaal onderwijs gaan. De jongste is net 2 en daarvan is het nog niet duidelijk of hij wel/niet ASS heeft. ALS hij het wel zou hebben, dan in veeel mindere mate dan zijn oudere broer. Wij wisten bij de 2e zwangerschap nog niet dat de oudste ASS heeft, wel wisten we dat hij een spraak-taal achterstand had. Bij de jongste zien we ook een bijzondere taalontwikkeling maar hij kan al wel veel beter praten dan zijn broer destijds rond dezelfde leeftijd... we gaan het zien... Moet wel zeggen dat we (voor we wisten van de ASS) graag 3 kinderen wilde en dat dat nu niet meer zo is: We weten nu dat we 1 (wellicht 2) kinderen hebben met ASS en dat we verhoogd risico hebben (ruim 30% kans) op ASS kindjes i.v.m. erfelijkheid. Wij als ouders hebben het niet, maar in mijn man zijn familie, zijn er verschillende mensen met ASS en ook 3 van de 6 kleinkinderen hebben het...
Jeetje ook heftige/zware verhalen erbij. Wij hebben ook meer kans vanwege erfelijkheid Tenminste mijn schoonvader is opnieuw getrouwd ,zoon gekregen en die heeft asperger.ze zegt dat het dus bij mijn schoonvader en man wegkomt,hoewel ik daar niet echt iets in zie ik heb nog 2 schoonzusjes,1 licht verstandelijk beperkt maar red zich prima en woont ook op dr zel met een zoon en mn andere zusje heeft add en ook een prima leven.allemaal wel "iets". Stiekem hoop ik ook dat we nu een dochtertje krijgen omdat we lazen dat er dan minder kans is.maar aangezien ik al 3 x in berwachting ben geweest van een jonhen denk ik dat het daarbij blijft hihi(mn oudste heeft een andere vader) Gisteren is mn zus bevallen van een prachtige dochter,en toen ik haar vasthield wist ik genoeg.wij gaan er alles aan doen om onze kinderen een zo goed mogelijk leven te bieden,mocht deze autisme hebben maakt voor ons eingelijk niet uit.we hopen natuurlijk van niet maar hij/zij is net zo welkom. We gaan een spannende tijd tegemoet maar wil proberen zoveel mogelijk te genieten
Voor ons is dit ook een heel moeilijke beslissing. Ik heb een tweeling van inmiddels 6 jaar oud, en we hebben de beslissing voor een derde opgeschort en opgeschort omdat één van mijn beide mannetjes autistisch is met verstandelijke handicap (IQ 45-55). Hij zit op een ZMLK school. Mijn andere mannetje ontwikkelt zich normaal, al zijn er wel zorgen betreffende aandachtsproblematiek. Erfelijke factoren zijn bij ons niet gevonden en we hebben ook geen familieleden met vergelijkbare problematiek. Na lang wikken en wegen, hebben we besloten dat we er deze zomer voor gaan. Het is een hartewens van mij, mijn man wil ook en ik vind het voor de verdere toekomst goed voor mijn beide zoontjes als er nog een kindje is. Voor mijn normaal ontwikkelende mannetje omdat hij over vele jaren een broer of zus heeft met wie hij er ook over kan praten en op eigen niveau een ander familielid heeft. Voor mijn autistje omdat -als wij ouder worden- hij toch meer kans heeft op een beter vangnet. Gezelligheid met bijv. kerst o.i.d. Mijn autistische mannetje hecht ontzettend aan veilige warmte en gezelligheid, en ik hoop dat dat ook familiair nog aanwezig kan zijn als wij als ouders er niet meer zijn. Maar goed, we weten nog lang niet hoe dat zal gaan allemaal. Ik zie wel vreselijk op tegen de zwangerschap (de misselijkheid, overgeven, bekkeninstabiliteit en ik word vreselijk somber en zombie-achtig van die hormonen), en hoop dat de aanvulling op ons gezin niet erg moeilijk zal zijn voor mijn autistische zoontje. Heel leerzaam om hierover te lezen dames!
Het feit dat mijn zoontjes al volledig schoolgaand zijn en dat mijn autistische zoontje tegen de tijd van mijn zwangerschap, vaker naar inschoolse opvang kan (en dat aankan), helpt me wel bij de beslissing trouwens. De ruimte en mogelijkheid is er nu wel, hiervoor niet.
ik wil vriendinnetjes worden met jou!!! Hahahahah. Wat een positief bericht heerlijk om dat ook eens zo te mogen lezen! ik sta ook enorm positief tov autisme en mijn kids en lees zoveel negatieve dingen dat mijn hart echt een sprongetje maakt met een dergelijk bericht.
Nou mensen, net onder de douche een klein beetje bruine afscheiding gespot Zo beginnen bij mij de miskramen altijd dus heb geen goeie hoop meer. ben ff helemaal van slag, hij/zij was zooo welkom!
Dankjewel!vandaag nog FF getest maar hij is wel flink opgelopen vergeleken met mn laatste test,geeft me toch weer een beetje hoop.spannend zo zeg jeetje
Nou, ik hoop het voor je! Kan nog alle kanten op en een donkerder test betekent dat de HCG toch gewoon nog oploopt
Oh jemig wat een schrik dat je ineens bruin bloed bent verloren. Wel goed teken dat de test mooi oploopt, ik duim voor je! Toen ik beviel van onze jongste, wisten we nog niet dat de oudste ass had. Hij was ruim 3,5 en was erg blij met z'n broertje. Is altijd erg lief geweest voor hem Wel vond ik het heel zwaar omdat hij maar niet zindelijk werd en ik invaliderende bi en hg had dus dat was een van de donkerste perioden uit mijn leven. Klinkt heel dramatisch, maar het was ook echt vreselijk. Ik kon amper voor hem zorgen en hij had me zo nodig. Nu hebben ze wel veel aan elkaar, ze spelen veel samen, maar maken ook veel ruzie. Het blijft gewoon dubbel. Enerzijds die kinderwens die zo sterk is en anderzijds je afvragen waarom je het zou overwegen. Voor ons is het voorlopig over en uit omdat ik ziek ben, maar de artsen zijn er nog niet uit welke (zeldzame) ziekte het is. Mogelijk komen we in aanmerking voor pgd (er zit waarschijnlijk een fout in mijn DNA), maar dat zal een proces van ruim een jaar worden. Bovendien is autisme nooit uit te sluiten, enkel de ziekte zelf. Lastig, maar ook een jaar van bezinning wat we nu precies aanmoeten met zl2, kijken naar welke school hij moet en het wat rustiger krijgen in huis.
Ohh das heftig zeg!! Hier wel weer witte afscheiding dus voor nu hoop ik dat t toch nog goed zit. Wij hadden ook eerst besloten om de ki derwens te laten varen.zou eindelijk met deze menstruatie een spiraal zetten en opeens door de pil zwanger. Ik ben best wel spiritueel en voor mij was dit gewoon een teken dat we er toch voor moeten gaan,hoe zwaar het ook zal worden. Moet ook zeggen dat ik ook wel op zie tegen de zwangerschap zelf. Onze jongste is dus ook nog niet zinderlijk en hij is best groot voor z'n 3 jaar.108 cm en 19 kilo.het verschonen word nu al steeds zwaarder en als hij wild doet helemaal.ook duikt hij veel boven op mij, ellebogen in de buik/borsten.tis. een echte wildebras.toen ik van hem zwanger was had ik de laatste 3 maand bekkeninstabiliteit en de laatste 2 maand lag ik plat,echt helse pijn ik kon niet eens meer zelf omhoog komen of een stap verzetten.ik hoop dus dat dit nu niet weer gebeurd. En over het autisme,tja hier speelde dus ook een erfelijke factor mee,ik ga er gewoon vanuit dat de volgende ook een vorm zal hebben,hoop het natuurlijk niet maar ik ga maar gewoon van het ergste uit als het dan niet zo blijkt te zijn is dat alleen maar mooi. En als ik kijk hoe lief en vrolijk onze jongste is ondanks z'n klassiek autisme,kan ik er alleen maar van genieten.ja het is natuurlijk veel zwaarder maar mijn man en ik hebben het nog nooit als iets negatiefs ervaren. Voor nu probeer ik de zorgen los te laten zodat ik toch van deze zwangerschap kan genieten,tis hoe dan ook de laatste want hierna gaat er wel een knup in hihi
Hoop voor jullie dat het allemaal goed gaat loveisuss. En ook al ben ik zeer positief ingesteld, dankjewel skyhaven dat je vriendinnetjes met me wil worden ook hier zijn er moeilijkere tijden geweest. Mijn zwangerschappen waren top maar mijn bevallingen dramatisch. Keizersnedes met heel veel bloedverlies, ic opname etc. Drama. Maar toch als na een paar weken de zon weer ging schijnen en ik me weer beter voelde heb ik altijd met volle teugen genoten. Rondom de tijd van de bevallingen nam ik altijd wel alle hulp aan die ik kon krijgen die me werd aangeboden. Dan hoefde ik me niet druk te maken om mijn huishouden en kon ik me op de kinderen richten. Erg belangrijk, zeker voor autsistische kinderen die zo veel belang hechten aan regelmaat en stabiliteit. Ook heeft mijn man die verder niet zo huishoudelijk is altijd heel veel gedaan na mijn bevallingen.