Hallo allemaal, ik zit met het volgende: ons meisje is de laatste paar weken extreem opstandig. Is altijd al best een pittige tante. Maar nu kunnen we echt niets goed doen. Al leg je het haar net zo goed uit, blijft ontevreden. Spraak en dingen uiten kon ze al vroeg best goed voor haar leeftijd. Dus het ook niet zo dat het frustraties zijn omdat ze iets niet kan zeggen/uitleggen en er daarom maar op los huilt. Voorbeeld: als ik een wasje aan het ophangen ben, vraagt ze of ik aan wil schuiven om te kleien. Ik leg haar uit dat mama even haar wasje af maakt en er dan aan komt. Dan zegt ze; nee nu! Of trekt ze letterlijk dit gezicht met een hangend lipje. Dat is vrijwel altijd het eerste wat ze doet, boos, verdrietig, oneens of gewoon niet blij. Dan gaat ze er maar op door, van boosheid bonkt ze met haar vuist op tafel, auw dat doet pijn en ja dan heeft ze nog een reden om keihard te huilen. Elke ochtend als we haar uit bed halen, willen we gelijk haar luiertje uit doen, nou dan begint het tegenstribbelen en worstelen al. De dag begint dan al lekker, niet dus... Met zo een gevoel wil ik de dag niet starten al helemaal niet als moeder. We weten gewoon niet wat te doen. Tijdje geleden hadden we de 'ga maar in de hoek staan' maar met haar leeftijd is die straf ook te mild geworden, tenminste zo ervaart ze dat. Ze gaat er even staan en klaar. Heeft niet echt effect meer. Maar wat moeten we dan? Ze wordt bijna 3, hoort dit er dan bij?
Klinkt heel normaal. Mijn 3jarige is ook een driftkikker die denkt dat de hele wereld om haar draait En heeft geen enkel sprankeltje geduld. Wij negeren zulk gedrag en geven haar pas weer aandacht als ze normaal doet. Maakt ze het echt te bont dan moet ze op de trap of naar boven.
Misschien kijken of ze meer uitdaging nodig heeft dan ze op dit moment krijgt? Wat spelletjes voor haar kopen en met haar doen?
Heel herkenbaar. Mijn zoontje is 2,5 en wil ook dat datgene wat hij in z'n hoofd heeft nu moet gebeuren. Over het algemeen vind ik het wel lollig want hij probeert ook maar wat. Het zou wat zijn als ik hem daar elke keer zijn zin in geef. Ik laat hem altijd maar even. De ene keer duurt het langer dan de andere keer, maar over het algemeen merkt hij dat het huilen en krijsen niet helpen. En dan gaat hij over tot de orde van de dag. Maar op het moment dat ik niet fit ben of moe merk ik dat het mij minder lukt om er lakoniek in te staan. En dat voelt hij aan, want dan is hij ook meer "dwars". En dan is het goed om stil te staan bij hoe ik me voel en wat voor invloed dat gevoel op mijn zoon heeft. Soms gedraagd hij zich net zoals ik me voel. En het is heel gek, maar als ik dat uitspreek naar hem toe is er ook weer wat spanning uit de lucht en lijkt hij rustiger te worden. En ik merk ook hoe serieuzer ik er open ga, hoe heftiger de situatie wordt. En als ik er een grapje van maak is de boel sneller gesust. En soms werken al die dingen niet en is het zoals het is. Zo leert hij ook dat het niet altijd koek en ei is en dat kibbelen/ruzie maken ook bij het leven hoort.
Heel herkenbaar en normaal , het zal nog wel vaker in fases voorkomen . Wat soms helpt is haar iets laten doen. In je voorbeeld :ik moet eerst de was ophangen, wil je me helpen met knijpers aangeven ? Soms werkt het, soms niet....
Het laten meehelpen met dingetjes tijd geleden een keer geprobeerd, maar het was geen succes. Nu misschien weer proberen. Opstandig gedrag negeren zijn we vandaag bewust mee bezig geweest, werkte niet meteen. Maar willen het wel blijven toepassen. Want in gaan op dat soort gedrag, lijkt het alleen maar erger te maken. Want doordat we dan boos worden op haar, heeft ze nog een reden om te huilen. We wonen gelijkvloers, dus hebben nog niet echt een plekje om haar even apart te zetten als ze het te bont maakt. Uitdagender speelgoed heb ik ook aan gedacht, maar ze kan zichzelf niet vermaken. Blijft even zoet voor 5 min, maar is dan weer heel afhankelijk van ons en vraagt continue of we samen met haar willen spelen. Moet me verdiepen in welk speelgoed hoe en wat.
Heel herkenbaar, onze zoon van 4,5 kan er nog steeds wat van. Maar in het geval van stoel aanschuiven zou ik nog 1x rustig herhalen, ik ga nu eerst de was ophangen en dan kom ik bij jou, blijft ze doorgaan, dan gewoon negeren. Maar wat ik zelf liever doe is zorgen dat hij eerst lekker aan de slag is. In dit geval dus lekker aan het kleien en dan ga ik even de was ophangen, want een peuter kan niet altijd elke activiteit zelf opstarten. En bijv. met de luier verschonen 's morgens? Kan ze vertellen waarom ze zo boos doet? Wordt ze rustig wakker, eerst even gezellig praatje maken of wat dan ook. Begin zelf gezellig en werk dan naar het luier verschonen toe. Ze krijgt er niks van als het een kwartiertje duurt voor ze de schone luier aan heeft, maar snap ergens ook wel dat ze even rustig wakker wil worden e.d. Je kan bijv. afspreken dat er niet gespeeld wordt voor de luier is verschoond of dat de luier verschoond moet zijn voor jullie naar de woonkamer gaan o.i.d. Hier kon ik vanaf die leeftijd wel begonnen met wat afspraken samen maken en hier en daar compromissen sluiten. Dat werkt voor allebei prettiger.
Heel frustrerend, en herkenbaar ook! Mijn dochter had tussen 2,5 en 3 jr ook een paar keer een bui van een aantal weken waarin we de HE-LE dag oorlog hadden. Begon inderdaad 's ochtends al met het uit bed komen wat op de een of andere manier niet goed was (de verkeerde ouder kwam haar kamer binnen oid), dan drama bij het aankleden,drama bij het ontbijt etc en dan ben je net een uur wakker en heb je de eerste driftbui er al op zitten Ik vond het zelf ook gewoon niet leuk om voor mijn gevoel de hele dag boos te zijn en nee te moeten zeggen tegen haar. Het is gewoon niet leuk om de hele tijd zo negatief te zijn gedurende de dag en ik voelde me echt geen leuke moeder. Maar het is weer gekalmeerd! Ze zit nu sinds een paar weken in een veel betere periode (begin deze maand 3 geworden). Natuurlijk elke dag wel momenten dat ze iets anders wil dan wij willen, maar dat is prima. Het is iig niet meer de hele dag oorlog. Pick your battles: probeer alleen voet bij stuk te houden bij echt belangrijke zaken en niet over alles de strijd aan te gaan. Als ze samen met jou wil spelen als jij iets anders doet kun je misschien proberen om te vragen of ze eerst wil meehelpen, of bijv. een kookwekker zetten met de boodschap 'als het wekkertje geluid maakt gaan wij samen spelen'.
Zoooo herkenbaar dit, maar geruststellend dat het niet aan ons als ouders ligt, maar bij die periode hoort. De dagen zijn slopend nu en inderdaad dat gevoel om constant nee te moeten zeggen of ruzie maken de hele dag, sluit ik de dag met een naar gevoel af...