Beste mama's, Ik hoop dat jullie me advies kunnen geven want de laatste week is een hel. Ons dochtertje weigert de laatste tijd om savonds naar bed te gaan. Overdag slaapt ze allang niet meer. Als ik al zeg dat we naar bedje gaan begint het gezeur al, we volgen hetzelfde ritueel, knuffelen, verhaaltje lezen etc etc. Zo gauw we weglopen begint het gezeur en gemiermel al. Ze slaapt sinds dec in een peuterbedje maar heeft wel nog een slaapzak aan omdat ze snachts vaak zonder deken ligt. Ze kruipt met haar slaapzak uit bed en kruipt zo naar de woonkamer ( alles gelijkvloers ). We hebben geprobeerd om haar telkens terug te leggen maar ze is een volhouder, ik raak bijna zelf uitgeput. Ze wil steeds bij ons slapen of bij ons op de bank in slaap vallen en dan in bedje overgeplaatst worden. Maar wij willen dit niet. Ofja beter gezegd ik, mijn man geeft het op na een paar keer en vind het ook wel weer zielig. Hier steek ik wel iedere keer een stokje voor omdat dat gewoon niet kan, niet de ene keer wel en andere niet. Dat begrijpt hij en steunt hij me verder ook in. Gisteravond de hele tijd bezig geweest, is ze uiteindelijk om 12 uur blijven liggen, om vervolgens om 5 uur krijsend naast me te staan. Ik had geen zin in een huilend kind, heb haar bij ons in bed gelegd en ben zelf opgestaan. Ik kan niet naast haar slapen omdat ik simpelweg geen plaats heb dan, kopstoten krijg en noem maar op. Is dit een fase?
De deur dichtdoen en de klink omhoog zetten zodat ze niet zelf van haar kamer af kan? Dat zal de feestvreugde van 'gezellig bij papa en mama' wel snel temperen. Ze zal natuurlijk boos worden en huilen maar gewoon consequent elke 10 minuten terug leggen in haar bedje en verder zorgen dat haar kamer donker en 'ongezellig' (geen speelgoed binnen handbereik is): bedtijd is bedtijd, morgen is het weer tijd om te spelen. Ik zou in ieder geval echt niet meegaan in slapen op de bank of dat soort dingen want als ze doorheeft dat dat mag dan is het elke avond, en misschien later wel nacht ook, drama.
Ja daar heb je gelijk in. Alleen de deur wat bij hebben heeft geen klink wat omhoog of omlaag kan, ( haar slaapkamer ook niet , dat zijn deuren waar je tegen duwt en uit het slot is ) ik wilde gisteren al een stoel tegen de deur aanzetten, helaas vind mijn man dit geen goede manier van opvoeden. Hij is daar echt tegen. Ikzelf had/heb zoiets dan valt ze daar maar in slaap, op een gegeven moment lijk ik de strijd te gaan verliezen met haar voor mijn gevoel dan.
Als je alles hebt uitgesloten qua bijv angst, honger, dorst, vieze luier etc, denk ik dat het een kwestie van doorzetten is. volhouden totdat ze blijft liggen. Komt ze s nachts weer, dan weer opnieuw volhouden. ze krijgt nu haar zin, en verwacht dus ook dat ze haar zin krijgt. het is iets wst je moet doorbreken, en dat kost een aantal dagen heel veel energie, maar uiteindelijk heb je er profijt van. Praat met elkaar, want als ouders hebben jullie beide andere ideeen en geboelens. spreek duidelijk 1 lijn af, en houdt deze vast. het is een paar dagen doorbijten, maar denk dat jullie en ook jullie dochter daar uiteindelijk profijt van hebben!
Ik zou inderdaad de deur even blokkeren, heel vervelend, maar bedtijd = bed = daar blijven. En op deze leeftijd weten ze dat heel goed, grote kans dat je dochter ook wel aanvoelt dat haar papa sneller toegeeft. Lastig, goed overleggen met je man!
Ik denk dat de deur blokkeren een goed idee is. Hier hetzelfde probleem gehad en ik was er geen voorstander van maar toch gedaan en heb er geen spijt van gehad. De eerste 2 avonden was een drama want ze werd boos en krijste alles bij elkaar en maakte een puinzooi van haar kamer tot ze doorhad dat het geen zin had en toch ging slapen. De derde avond kwam ze niet meer uit bed
Ik denk dat je genoeg tips heb gehad hierboven. Kan daar niet veel aan toevoegen buiten dat het volhouden een must is en ook een goed gesprek met je man dat het echt belangrijk is om samen op een lijn te zitten. Wat hij nu doet is een korte termijn oplossing maar voor langere termijn een echte drama gaat worden
Bedankt voor de reacties meiden. Zometeen gaat het beginnen. Ben nu gelukkig wel alleen met haar zodat ik het even kan aankijken op mijn eigen manier. Man is sporten en krijgt nu dus niks mee.
Hoe gaat het? Zou allereerst zorgen dat je op 1 lijn komt met elkaar.. manlief moet ook gaan inzien dat het nu misschien een week afzien is en je er daarna veel profijt van hebt. Elke 10 minuten weer in bed leggen zou ik ook doen. In elk geval niet ergens anders in slaap laten vallen, lekker op haar kamer in haar eigen bed. Succes!
Ik voel me echt slecht, als er een prijs bestond voor de slechtste moeder had ik hem nu in ontvangst mogen nemen. 3 kwartier lang een strijd geleverd, kwam meteen weer uit bed, na 2 x de deur geblokkeerd, tranen met tuiten, en dat de hele tijd op en af, weer terug in bed na 10 minuten en weer eruit, hele gezicht onder snot en tranen... Wat blijkt?? Ze wilde gewoon dat de deur open bleef ( stukje ) blijkbaar is ze dus sinds een week angstig, daardoor kwam ze uit bed zodra ik de deur dicht deed. Ze slaapt nu 10 minuutjes, maar wat voel ik me schuldig dat ik me eigen kindje niet begreep.
ahhh.. je niet schuldig voelen hoor. Je doet het met de beste bedoelingen. Je weet nu wat het is, dat is toch fijn! Het heeft iets opgeleverd.
Ach Ganesh, kan gebeuren hoor! Hoef je je echt geen slechte moeder om te voelen.. als dit het is, dan is het toch ook goed dat je daar nu achter bent?...
Het voelt zo ontzettend raar dat je overtuigd bent dat je je kind kent en uiteindelijk blijkt dat niet zo te zijn. Ze moet zich zo bang gevoelt hebben... Ik probeer het te relativeren erin blijven hangen is niet goed maar wat ben ik hiervan geschrokken..
Eerlijk gezegd vind ik het juist knap dat je zo snel hebt uitgevonden wat het probleem is. Dat heeft dan 3 kwartier gekost, het heeft eerdere avonden je kind en jullie al een heleboeel slaapuurtjes gekost. Als dit werkt, heb je het toch opgelost? Belangrijkste is dat je kind weer lekker gaat slapen.
De jongste had dit ook. Nachtlampje aan en er even bij blijven totdat ze slaapt. Hooguit 10 minuten en dan sliep ze. Ze is best bang alleen in donker. Nu liggen ze samen op 1 kamer en gaat heel goed. Ze komt er niet uit en zeurt verder ook niet.
Je hebt het toch juist nu gevonden wat het is?! Juist fijn! Zorg er wel voor dat je je nu niet laat manipuleren, want je bent zwak, dat voelen ze feilloos aan. Voor je het weet is het niet alleen de deur op een kier, maar breidt ze de boel uit!
Dankjulliewel voor de reacties. Na een nacht goed slapen en haar nu weer in de ochtend stralend te zien is het schuld gevoel al vele malen minder. Wel een raar gevoel dat mama's er ook wel eens naast kunnen zitten.
Je bent ook maar een mens Natuurlijk voel je je rot maar je kunt niet bij ze in het hoofdje kijken ook al is het je eigen kind! Hier ook gehad hoor. Zoon weigerde te gaan slapen, huilen gillen enz enz. Niks hielp en toen maar laten huilen (wel er steeds naar toe) (normaal heeft hij nooit problemen met slapen) de volgende dag bleek dat hij gewoon ziek aan het worden was want hij werd strontverkouden wakker, had diarree en buikpijn. Ik voelde me zo schuldig over dat laten huilen!