Hallo meiden, ik wil even mijn verhaal kwijt want ik blijf er maar tegenaan schoppen. Mijn zoontje, eerste kindje, is 14,5 maand en is een vlot kereltje. Het lopen vond ie echter lange tijd spannend en hij was tussendoor meerdere keren flink ziek. Het was voor ons dus wachten op de dag, dat hij zijn eerste echte stappen alleen zou gaan zetten, erg spannend en leuk natuurlijk. Ik heb intussen een gastouder geregeld, ze is sinds een maand of 3 bij ons in huis. Ze is erg flexibel en het kost ons geen drol ondanks dat ze bij ons thuis zit (vaak duurder). Het allerbelangrijkste is nog, ze vind ons kindje erg leuk en geniet ze naar eigen zeggen van het oppassen. De laatste maanden/weken probeerde hij wat meer los te lopen, ik merkte echter vanaf dag 1 dag de oppas bij ons was, dat ze erg met het lopen bezig was. Wij lieten het wat meer op z'n beloop en probeerden hem wat uit te dagen. Hij was vaak erg moe nadat zij was geweest en ik merkte de laatste weken ook dat ie in plaats van oversteken, weer op z'n knietjes ging zitten en naar ons toe kroop. Vond ik raar. Alsof hij hard was gevallen, als ik er echter met anderen over begon, werd er vaak wat bagatelliserend gereageerd. In het begin heeft ze al eens keihard tegen me gelogen toen ik haar vroeg hoe iets zat, dat vond ik erg vervelend. Bij de overdracht kapt ze me vaak af en als ik vraag hoe het gaat, gaat het altijd goed (ook als ik achteraf merk dat dingen niet helemaal lekker zijn gelopen) en zegt/smst ze dat ik er niet over in moet zitten. Ik denk dan bij mezelf, ik mag toch wel even vragen hoe het met mijn kind gaat? Ze zei toen ik dat eens aankaartte dat ze dat ook helemaal goed vond en leuk zelfs, maar aan haar gedrag merkte ik dat ze dat niet zo ervaarde. Toen ze 3 weken geleden bij ons kwam om op te passen, begon mijn zoontje meteen NEE te zeggen, wel 5 keer achter elkaar zodra zij door de deur stapte, nogal gedecideerd. Ik had m nog maar net van bed maar hij was plots klaarwakker. De 2 keren daarna deed ie dat ook weer en begon hij te huilen als ik weg ging. Nu is dat laatste wat mij betreft een teken van wat eenkennigheid...maar zodra iemand door de deur stapt? Mensen om me heen vinden het vreemd maar proberen me steeds gerust te stellen met het eenkennigsheidsverhaal, maar mij zat het niet lekker. Omdat hij het deed zodra hij haar zag, zou hij echt zo slim zijn om zo te reageren omdat hij weet dat ik vervolgens weg ga? Nu heeft hij vorig weekend wat losse stapjes gezet, 2 a 3 tussen tafel en bank..maar het echte lopen was er nog niet bij. Ik had al een beetje een voorgevoel dat ik tegen de oppas zou moeten zeggen, dat ze niet zo fanatiek moest zijn. Maar ze reageerde op andere dingen ook wat defensief en ik voelde me zo'n kenau. Ik dacht, zo'n vaart zal het ook niet lopen en mijn vriend deed de overdracht aan het einde van de dag dus ik vergat het tegen haar te zeggen. Maar nu, afgelopen donderdag, heeft hij zijn eerste stapjes gezet. Ik werd middels een droog smsje op de hoogte gebracht met een 'goed he?!' als afsluiter, ik was natuurlijk heel erg trots maar dat maakte plaats voor verdriet omdat ik van haar hoorde toen ik er naar vroeg, dat ze weer met m was gaan oefenen. Ik kan mezelf wel voor mn kop slaan dat ik niet meer naar mn gevoel heb geluisterd. Ik weet wel dat het iedereen kan overkomen, hij zat op het randje en werd juist weer wat vrijer. Maar dit was niet spontaan, ze is weer met m bezig geweest en toen ja,...duh zette hij zijn eerste stappen. Toen ik het er later met haar over had, gaf ze aan dat ze het van haar eerste ook had gemist. Ze vond het zo enorm leuk om te zien en volgens haar bleef er weinig over om te doen met dit weer. Ze had ook met m gepuzzeld, dat kon ie ook al goed, mocht dat dan ook niet meer? Ik voel me heel erg verdrietig en ik baal dat dit gevoel steeds zo de overhand heeft. Het voelt alsof ze me bewust iets heeft ontnomen, ook gewoon naar eigen zeggen voor haar plezier! Ik vind het nu heel moeilijk om haar weer te laten oppassen want mijn vertrouwen in haar is weg, ook om die andere redenen. Het is heel gemakkelijk om te zeggen, zoek een ander maar over een aantal weken krijg ik zwangerschapsverlof, dus ik hoef haar nog maar een paar keer te vragen voorlopig. Maar het zit me allemaal zo hoog! Ik weet ook niet zo goed wat ik zoek, ik vraag me af of er überhaupt mensen zijn die ook ervaring hebben met zo'n schijnbaar sociaal onintelligent persoon, (zo ondervind ik nu). Maar goed, ik moest het even van me afschrijven. In mijn omgeving wordt het afgedaan als: ja dat kan gebeuren bij een oppas, lullig dat ze het zo heeft gedaan maar het is nu een keer zo, dat krijg je als je alles tegelijk wil doen (studeren en kinderen) Ik ben welgeteld 2 dagen van huis... Voor mijn gevoel ligt het daar niet aan maar gewoon aan het feit dat zij zo heeft lopen pushen bij MIJN kind. Ze is 46 en heeft er zelf al 3 groot, waarom moet ze dan zo nodig dit bij die van mij meemaken en kon ze het niet overlaten aan ons. Voelt ook nog als mijn eigen schuld omdat ik niet duidelijker heb aangegeven dat ze even relaxed moest doen. Maar zoiets doe je toch niet terwijl je weet dat de kans groot is dat ie gaat lopen op het moment dat beide ouders niet aanwezig zijn? Ik was 'maar' 3,5 uur weg...kon ze nu niet even wachten...:'( Ben ik nu helemaal aan het doordraaien of is mijn gevoel logisch? Ik kan het allemaal even niet meer plaatsen, 30 weken zwanger zijn helpt vast ook niet mee maar het is toch ook niet leuk van haar? XXX
Toen ik jouw verhaal aan het lezen was, dacht ik dat je een jonge oppas zou hebben aan de hand van jouw beschrijvingen. Het verbaast me dan ook dat ze 46 is. Ze klinkt niet oprecht en ook wat eigenwijs. Geen kenmerken die je graag in een oppas van je kind ziet. Dat je gevoel bij haar niet goed is, lijkt mij het grootste probleem. Ik heb er zelf eerlijk gezegd niet zo'n moeite mee om primeurs van mijn kind te missen. De keren dat dat het geval was, was ik eigenlijk alleen maar heel erg trots en enthousiast (nu ging dit wel om kleinere dingen zoals voetjes vastpakken en zelf gaan staan). Het kan toch ook bij je partner gebeuren? Sterker nog, mijn zoontje zette zijn eerste stapjes toen ik in de keuken stond en dus niet keek Maar goed, jij vindt het wel erg Ik denk dat je bij jezelf moet nagaan of je verder wil met deze oppas. Heb je nog voldoende vertrouwen in haar?
Hoi Yukl, bedankt voor je reactie. Ja ik begrijp wat je bedoelt over het feit dat je dingetjes mist. Voetjes vastpakken en gaan staan, dat soort dingen heb je ook niet in de hand. Lopen kun je echter wel een klein beetje sturen. Als het spontaan was gebeurd, was ik ook alleen maar trots geweest en had ik zoiets gehad van, jammer maar kan gebeuren. Maar dat was nu niet het geval. Dat het mijn partner kan overkomen of als die er mee bezig is, vind ik zelf wel iets anders dan een oppas die het voor haar eigen plezier doet en bewust ermee aan de slag gaat, wetende dat de kans groot is dat het kind de eerste stappen gaat zetten terwijl beide ouders afwezig zijn. Toen hij namelijk bij haar ook een paar stapjes had gezet, heeft ze niet bij zichzelf gedacht, oei beter even wachten strax neemt ie de sprint. Maar is ze juist ermee door gegaan! Met als resultaat dat hij toen een heel eind heeft gelopen. Dat voelt best wel rot, en vinden wij wel gemeen want dat ene moment kun je niet overdoen. Bovendien was ie er daarna net als de vorige keren als ze was geweest, weer helemaal klaar mee. Ik heb het gevoel dat ze hem behoorlijk heeft zitten pushen de afgelopen tijd, het was me al eens eerder opgevallen. Ik zie het al helemaal voor me dat ze hem weer is gaan optrekken als ie door zn knietjes zakte want dat deed ze namelijk ook toen ze het ging laten zien, de eerste keer dat ze had opgepast. Toen heb ik ook gezegd, dat ze maar even rustig aan moest doen. Nee ik heb weinig vertrouwen meer in haar. Temeer ook omdat ze tegen me heeft gelogen en idd eigengereid doet. Ik moet er voor mezelf even mee aan de slag, hoe ik het met haar zie in de toekomst. Liefs!
Ik heb je hele verhaal gelezen.Vind het maar vreemd dat je zo op haar reageerd.Natuurlijk heeft niemand in de hand wanneer je kind zijn of haar eerste stapjes zet.Moet ze hem dan telkens op zijn billen zetten als hij wil gaan lopen?Ik denk dat je een beetje overdrijft.Die eerste stapjes zijn speciaal,daar ben ik het mee eens,maar je hebt gewoon niet in de hand wanneer die gezet worden.Onze dochter liep met 12 maanden los.Dat deed ze op het kdv,waar ze net 2 dagen zat.De leidsters waren zo trots.Nou dat maakte mij alleen maar trotser.Ik zou er niet zo'n probleem van maken.En doe je dat wel,dan zoek je toch een andere oppas.Maar ook een nieuwe oppas zal dingen meemaken met je zoon terwijl jij aan het werk bent.Ja zo blijf je aan de gang. Succes!
Maar als je haar niet vertrouwd en geen goed gevoel bij haar hebt, dan zoek je toch een andere oppas? Ik denk dat het gevoel van ' de momenten missen' versterkt wordt door het feit dat jij en de oppasser niet zo lekker liggen. Ik zou echt uitgaan van je gevoel en een andere manier van opvang voor je kindje zoeken... Een oppas die liegt kan naar mijn mening echt niet.
Ik ben het eens met mamavansuusentessa! Ik vind dat je overdreven reageert! En hoe hard het ook klinkt, als je écht niks wil missen van je kind zul je thuis moeten blijven
ik zou de oppas er uit flikkeren. vooral omdat ze al eens tegen je gelogen heeft. oudere oppassen denken vaak overal verstand van te hebben en luisteren voor geen meter. lekker op zoek gaan naar een ander,hoef jeje daar niet meer over op te winden. zoals het klinkt vind ik het maar een eng mens.
ze had ook niets kunnen zeggen over die stapjes trouwens en dan had hij het thuis bij met jou gedaan. Dàt was aardig van haar geweest.
Hoi hoi, aan de ene kant begrijp ik je aan de andere kant kan je het natuurlijk ook van een andere kant zien....ze besteed wel tijd aan hem om hem dingen te leren loslopen leer je maar op een manier en dat is veel oefenen en blijkbaar heeft ze daar de tijd voor genomen! Uit je verhaal merk ik eerder op dat je je een beetje ergert aan je oppas en de manier hoe zij dingen aanpakt( oppas doet me een beetje denken aan m'n schoonmoeder! ik volg altijd mijn gevoel en voelt het niet goed en valt er niet over te praten zou ik zeggen toch kiezen voor andere opvang! Dat je de eerste dingen van je kindje mist .... Tja dat is natuurlijk wel een beetje het risico van opvang....ik probeer het altijd positief te bekijken en als ik bijv bij het kdv kom en m'n dochtertje heel vrolijk in haar handjes zie klappen ben ik alleen maar heel trots en doet het er voor mij niet zoveel toe dat ik het niet voor het eerst heb meegemaakt.... Dus echt tips heb ik niet voor je maar misschien heb je er wat aan! Groetjes lysanne
ik denk dat je overdreven reageert. je hebt oppas en dan kan dat gewoon gebeuren. en ik zij wil het graag dat zij loopt en zij heeft daar de tijd voor genomen nou dat is toch super! ik denk dat er iets heel anders aan de hand is qua gevoel bij jou dan de eerste keer dingen missen. jij ergert je te veel aan haar. en als je het zo graag als eerste had willen zien, waarom heb je dan niet met haar geoefend als je wist dat ze er al bijna aan toe was om zelf te lopen? dan had je dat zelf in 3 uurtjes kunnen leren en dat was je de 1e geweest die het had gezien en niet je oppas. ik denk dat je verder bij je gevoel moet kijken en moet zien wat er meer tussen jullie in zit want dat ik volgens mij dit niet alleen!
het is jammer dat je de eerste stapjes hebt gemist. Maak je de andere dingen misschien groter dan ze zijn, om jouw teleurstelling te verantwoorden naar jezelf?
Als je zelf geen geod gevoel hebt bij d eoppas moet je een ander gaan zoeken. Jouw gevoel is belangrijk, je moet je kindje daar achterlaten en een moeder gevoel zegt altijd meer dan een persoon die erbuiten staat. Ik vind alleen wel dat je erg overdreven reageerd over het loslopen. Ik denk dat al onze kindjes hun eerste stapjes op het KDV hebben gezet, daar zeggen ze het alleen niet en lijkt het of het thuis is gebeurd. Ik zie het eerder als positief dat ze zo actief bezig is met jullie kindje. Wen er maar aan, er zullen nog vele eerste keren volgen die je zal missen, dat heb je nu eenmaal als je werkt.
Allereerst: Herkenbaar! Ik ben ook zo'n waanzinnige meester in alles wat een oppas doet of zegt met een vergrootglas te bekijken. Ik heb het inmiddels een beetje afgeleerd (mijn schoonmoeder heeft me een beetje op mijn nummer gezet) maar jeetje, ik zag overal een probleem in. Onze zoon is twee maanden naar het kdv geweest, we hebben een aantal maanden een gastouder gehad, niemand deed het goed genoeg. Nu pas kan ik een heel klein beetje relativeren maar nog steeds als mijn dochter eens een week of twee eenkennig is als mijn schoonmoeder komt om op te passen haal ik me vanalles in mijn hoofd. (normaal vliegt ze haar om de hals dus het zijn echt fases hier) Ik kan je niet adviseren. Ik ben nog steeds blij dat ik de beide opvangen eruit gedaan heb, maar ik denk wel dat ik het groter gemaakt heb dan het was. Dus tja, volg je gevoel? Al is het maar voor je eigen gemoedsrust!
Als je gevoel over de oppas niet goed is, zou ik er accuut mee stoppen. Maar jee dat gedoe over de eerste stapjes vind ik persoonlijk nogal wat overdreven. Toen mijn zoontje zo tegen het lopen aanzat, kwam ik hem bij het KDV ophalen en alle oudere kindjes en de leidsters zaten in een kring om mijn zoontje heen hem aan te moedigen om te stappen. Was echt zo grappig om te zien, en mijn zoontje genoot van al die aandacht. Ik heb er geen seconde bij nagedacht dat ik de leidsters moest vragen of ze dit niet meer wilden doen.