Moradora, dat zou kunnen maar hij doet dit ook met zijn vader bijvoorbeeld en die maakt zich lang niet zo druk als ik doe. Ook daar is het hetzelfde verhaal.
Hij schrikt ook echt als er bijvoorbeeld ineens iemand binnen komt lopen (als we op bezoek zijn en er komt iemand anders). Dan huilt ie echt overduidelijk van schrikt en is hij niet zomaar gekalmeerd. Dus ergens is het ook zeker niet bewust maar hij kan het natuurlijk ook gebruiken als hij dat wil.
Ik zou toch langzaam proberen deze situaties bewust meer op te zoeken. Misschien zo laagdrempelig mogelijk, maar zeker niet meer vermijden. Probeer zo veilig mogelijk te beginnen en zorg dat het leuk is als dat lukt. Door bv in de speeltuin af te spreken of laat hem tv kijken kan hij zelf bepalen hoeveel contact dat hij maakt. Ik noem maar wat hoor is het ook zo als er mensen bij jullie thuis komen? dat is voor hem misschien veiliger ?
Inderdaad misschien meer thuis proberen, gewoon visite uitnodigen, met kinderen. Hij is dan in zijn veilige omgeving, en dit is een beetje riskant om te zeggen, maar ik zou hem niet overdreven troosten. Hij moet inzien dat de wereld geen enge plek is, en dat hij Best zelf contact kan maken met anderen, zonder jullie. Het klinkt ook alsof ie totaal geen zelfvertrouwen heeft tov anderen, en dat wordt wel lastig op school. Misschien overleg met de opvoedwinkel? Worden bij jullie cursussen gegeven voor het vergroten van weerbaarheid en zelfvertrouwen van kinderen? Mijn kinderen hebben ook heftige medische geschiedenis en lange zkh-perioden, operaties enz, maar ik herken die angst naar anderen totaal niet. Dat hij bang zou zijn voor artsen kan ik wel begrijpen, maar waarom associeert hij alle vreemden met pijn?
Adi , bedoelde meer dat hij door de pijn nooit lekker in zijn vel zat en dat zijn karakter al is dat hij niets met vreemden heeft maar doordat hij niet lekker in zijn vel zat dit erger werd en ik het enige veilige was zeg maar. Verder hebben we helaas op de neefjes en nichtjes na geen vrienden kennissen of andere familie met kinderen. Ook onze buren hebben geen kleine kinderen. Verder krijgen we inderdaad niet vaak visite en anders alleen volwassenen en inmiddels hem allemaal bekend (vooral familie). Dus ook daar kunnen we niets mee helaas. Ik reageer later nog even uitgebreid.
Ik denk zelf ook idd dat hij heel erg veel aan zijn mama is gehecht, mijn dochter heeft dit ook een periode gehad. Ze wilde niks zonder mij en raakte helemaal in paniek. Uiteindelijk (klinkt lullig) ben ik gewoon weggelopen bij haar als ze ergens aan het spelen was en als ze riep niet terug gegaan naar haar maar ver van haar af gaan zitten, nu snapt ze dat het niet eng is zonder mij. Ze is nu helemaal los van mij en speelt heerlijk met kinderen. Ze is wel vanaf geboorte super bang geweest voor donkere mensen, behalve mijn buurjongen. Marokanen, surinamers of iemand met een donkere baard vond ze doooood eng. Ook vanzelf over gegaan
En als hij nu eens met een bekende (opa/oma/tante/buurvrouw) naar een plek gaat met onbekenden (speeltuin, pretpark etc)? Ik denk dat jij/jullie hier wellicht een groter aandeel in hebben dan je misschien in eerste instantie denkt, en dat gegroeide patronen van groter invloed op zn gedrag kunnen zijn dan zijn karakter. Als hij bij iemand is waar hij zich vertrouwd bij voelt maar niet die patronen heeft, kun je gaan kijken of hij écht bang is, of zn zin aan het door drijven is (wetende dat hem dat gaat lukken). Als die persoon met hem op stap wil/gaat, zonder jullie erbij, en dat gaat goed (of niet), dan weet je in ieder geval waar je aan moet werken...
Dit bedoelde ik ook in mijn vorige tip (alleen heb jij het beter verwoord Nyn), maar dan in een huiselijke sfeer. Mama en papa weg, vervangen door een ander vertrouwelijk persoon, en dan in situatie brengen met andere onbekende kinderen. Als hij bang wordt in eerste instantie, even geruststellen maar niet overdreven troosten (hij HOEFT namelijk niet bang te zijn voor andere mensen en kinderen), en zeggen dat ie gewoon weer lekker kan gaan spelen. Dan weer een beetje afstand nemen en op een bankje gaan zitten. Kijken of het bijv een half uurtje goed kan gaan zo. En dan aan tante/oma vragen hoe het verlopen is, tot in de detail. TS, ik las ook ergens dat hij in speeltuinen ook wil dat jullie overal in meegaan e.d. Hij is bijna 4, en ik zou toch proberen om hem te laten zien dat hij best veel zelf kan, vooral op fysiek gebied. Het is ZO belangrijk voor zijn zelfvertrouwen, vooral bij zo'n onzeker kind. Moedig hem aan om zelf op een springkussen te gaan springen, zelf in zo'n klimgebeuren te gaan, en als het lukt dan de hemel in prijzen. Jullie doen dit vast al, maar een kind van bijna 4 heeft echt geen mama nodig op een glijbaan zeg maar. Je kunt ernaast op hem wachten en dan elke keer een stapje verder gaan staan, en zo verder opbouwen.
Mijn dochter heeft een paar keer een enorme toestand gemaakt in de schoenenwinkel, ze was toen 2,5. Daar was ik wel klaar mee want ik kon niets met haar beginnen daar maar ze moest wel nieuwe schoenen..... Als ik zei dat we naar de schoenenwinkel gingen begon ze al.... Tot ik haar op een dag op de fiets zette en zei"luister eens even goed jongedame, wij gaan nu naar de schoenenwinkel, en jij gaat je voeten op laten meten en schoenen passen zonder drama te maken, heb jij dat goed begrepen!!!" ze was even stil en zei...."oke" Sinds dien was ik heeeeel duidelijk in wat we.gingen doen en wat ik van haar verwachtte. Ze mag best dingen spannend of eng vinden, maar er hoeft geen drama aan te pas te komen. Huilen mag, als je verdriet hebt of pijn of flink schrikt van een harde knal ofzo.,bij mij zitten en de kat uit de boom kijken ook geen probleem. Ze zat als we ergens op bezoek gingen vaak een hele poos op.schoot, prima, op een gegeven moment ging ik na een poosje met haar bij de spelende kindjes kijken en uiteindelijk ging ze zelf. Ik denk dat je jouw zoon ook best kunt uitleggen dat hij het best spannend mag vinden maar dat er zo'n toestand van maken niets helpt, dat hij best bij je mag zitten maar er niet zo bij moet schreeuwen, jij kan geen gesprek voeren en het lost niets op. Misschien duidelijk uitleggen wat je van hem verwacht voor je ergens heen gaat. En wellicht een beetje hard zijn voor jezelf tbv je zoon.... Je helpt hem niet door er in mee te gaan het moet een zelfstandig jongetje worden die met zelfvertrouwen door het leven gaat.....
Ja binnen of buiten vertrouwde omgeving zal denk ik per kindje afhangen..? Vanuit mijn zoon geredeneerd, zou ik er eerder voor kiezen om het buitenshuis te doen. Zl is namelijk buitenshuis amper verlegen, maar als er bezoek komt, kruipt hij bij me op schoot en zegt 10 minuten geen boe of bah. Oók als het bezoek bestaat uit oma of een vriendin en haar kindjes die in de buurt wonen en we elke week zien... Heel leuk trouwens met verjaardagen waarbij er elke 10 minuten iemand aanbelt Gaan we naar een speeltuin, klimt hij bij het hek al uit de buggy en rent hij ervandoor. Maar kan me goed voorstellen dat andere kindjes dit juist andersom hebben.
Adi, nee hij wil ons meehebben in ballorig bijv maar in de speeltuin zit ik gewoon op een bankje en gaat hij glijbanen af en klimmen enz. Gelukkig js het nog niet so erg haha. Toevallig hebben we dat vorige week edaan. Hij ging met opa naar de speeltuin. Alles ging goed, tot een vriend van opa kwam met zijn zoontje en vroeg of hij hem 5 min bij hem kon houden tot hij even snel iets kon doen. Vanaf dat moment heeft zoontje lopen huilen tot het iongetje werd opgehaald. Opa zei bij thuiskomst ook wost niet dat hij zo bang was voor kinderen, dacht alleen volwassenen. Dus zelf denk ik niet dat het volledig door mij komt. In de speeltuin wil hij bijv een bal van iemand lenen en dan vraagt hij mij het te vragen. Dan zeg ik ook je moet het zelf vragen (doet ie niet). Wat betrefy praten krijg ik niet echt de kans omdat hij meteen erg boos wordt en gaat huilen. Ik ga ff goed nadenken verder met al jullie feedback wat we het beste kunnen doen om dit hopelijk voor schooltijd terug kunnen dringen.
Maar TS, het klinkt alsof het jullie ook aardig aan het belemmeren is. Naast dat je dit natuurlijk niet wilt voor je kindje. Is het wel eens in je opgekomen/heb je wel eens geprobeerd om hem op pakken, mee te nemen, de speeltuin in te gooien en te denken/zeggen "zoek het maar uit, mama doet niet meer mee", en daar dan ook naar te handelen? Een beetje zoals huggybird aan gaf? Hij hoeft het niet per se léuk te vinden, maar zoals het nu gaat, komt het op mij over dat jullie steeds bevestigen (onbewust) dat het éng is. Hij ggaat krijsen op visite: jullie gaan niet meer op visite. Hij gaat krijsen als papa met hem weg gaat: papa keert om en snelt naar huis. Of het nou zin doordrijven of angst of een combinatie is, met die reacties bereik je het tegenovergestelde van wat je zou willen. Of je geeft hem zijn zin, of je bevestigd zijn angst door hem uit die situatie te halen..
Ik denk dat Eva precies zo was. Is alweer even geleden, maar het was bij haar ook best wel erg. Heb haar herhaaldelijk gezegd dat ze de kindjes in de klas niet kent, maar dat ze ze heel snel wel leert kennen. Met de nichtjes was het altijd huilen omdat ze niet met ze wilde spelen, dan was het even de kat uit boom kijken, vervolgens speelden ze heel leuk samen en was het weer huilen als we weggingen, omdat ze nog niet weg wilde gaan . Ook bij een binnenspeeltuin, wij moesten altijd mee. Ze durfde niet alleen. Vooral bang voor de andere (onbekende) kinderen. Ze sloeg ook altijd dicht als kinderen tegen haar begonnen te praten. Ze ging al wel vanaf 5,5 maand naar het kdv, maar daar kende ze de kinderen al vanaf het begin, dus dat ging meestal wel goed. Op school was het de eerste dag wel even moeilijk, ze bleef aan mijn nek hangen, de juf moest haar lospeuteren. En de eerste weken bleef ze tijdens het buiten spelen altijd bij de juf staan. Maar het is helemaal goed gekomen. Ze heeft wel nog een jaartje groep 1 gedaan, wat op zich niet eens raar is omdat ze in januari naar school is gegaan, maar qua slimheid kon ze wel naar groep 2, maar sociaal-emotioneel nog niet. Ze is in dat tweede jaar enorm gegroeid en gaat nu vol zelfvertrouwen naar groep 2. Ze is nu vaak ook enorm brutaal tegen ons, voor mij duidelijk een bewijs van zelfvertrouwen . Ze vindt zichzelf geweldig, fantastisch en de mooiste van de klas (nu probeer ik dat wel een beetje in te dimmen ). Ze kan nog wel eens schuchter uit de hoek komen, aard van het beestje denk ik, maar ik maak me niet meer zo druk erom. Zo gaat ze in september op dansles en ze weet dat er meerdere kinderen in de groep zitten, maar daar maakt ze zich helemaal niet druk om, ze heeft er alleen maar heel veel zin in! Van het voorjaar zijn we naar Toverland geweest en daar had je ook een indoor speeltuin, ze ging daar met heel veel plezier helemaal alleen in. Bovenin was er een meisje dat opeens begon te huilen, dat had Eva kunnen zijn 1,5 jaar terug, nu probeerde Eva dat meisje gerust te stellen en te helpen.
Nyn, het gaat mij eerder om de visite dan om hem. Ik vind het gewoon niet leuk voor de mensen naar wie we gaan. Zitten ze eerst een half uur in oorverdovend gegil van de oudste en proberen se hem gerust te stellen wat het nog erger maakt. Daar heb ik een zin meer in. Hard toespreken helpt niets, hij doet gewoon zoals hij altijd doet. Snoopy, wat fijn dat het helemaal is losgelopen met jouw dochter. Mijn enige hoop s ook nog psz/school. Dat hij dan zal loskomen. En hoe herkenbaar dat het aan het einde vd dag weer janken en gillen is dat hij wil blijven spelen met zijn neefjes en nichtjes. Ik bne in elk geval blij te lezen dat niemand meteen richting een dtoornis denkt want daar was ik toch bang voor. Vooral als ik ergelijk met hoe andere kindjes doen en zijn broertje. Terwijl het over het algemeen een lief rustig kindje is die best pienter is. Leuke slimme bijdehande opmerkingen maakt. Ik denk sowieso dat we inderdaad strenger moeten zijn maar nogmaals, in de soeeltuin gaat hij zelf rennen en doen. Ik kijk toe en help waar nodig (bv hoge rek hangen waar hij niet bijkomt).
Ik snap dat je het zelf heel ongemakkelijk vindt, als hij echt zo hard gaat gillen bij elk persoon dat binnenstapt. DAT vind ik juist heel tegenstrijdig de beschrijving dat je geeft van je zoontje. Mijn ervaring met heel verlegen en bange kinderen is dat ze wegkruipen achter mama en vooral proberen om niet op te vallen bij vreemden. Oorverdovend gillen, van te voren aangeven 'ik ga huilen', 'ik ga wegrennen' enz. vind ik juist erg aandachttrekkend. Ik zou een aanpak bedenken samen met psz. Juist omdat hij eigenlijk nog maar 3 maandjes heeft (dat vliegt zo voorbij). Werkt een pedagoog op de pz/basisschool? misschien kan die helpen met een juiste aanpak?
Dat aangeven van tevoren is trouwens nieuw. Dat zegt hij sinds kort. Hiervoor niet. Ik herinner me overigens twee situaties, eentje waren we bij mijn zus, komt een vriendin van haar met babytje de kamer binnen en zij ging gelijk op hem af. Dit resulteerde in ongelofelijk huilen, en uiteindelijk is ie naar een andere kamer gegaan en niet meer bij ons komen zitten. Een ander voorval, ik ging naar mijn ouders. We kwamen binnen en hij liep naar de woonkamer. Wij stonden allemaal innde gang en ineens begon hij keihard te huilen. Hij was daar alleen (een minuutje max). Hij leek toen ook echt bang. Wel moet ik erbij zeggen dat dit soort buien erger zijn naarmate hij vermoeider is. Als hij bijvoorbeeld net eakker wordt in de auto als we aankomen dan is hij vaak chagerijnig/moe en kun je zoiets zeker verwachten. Is hij niet in slaap gevallen en opgewekt kan het meevallen. Die keer dat neefje en oom binnenkwamen en hij keihard ging huilen had hij de bel niet gehoord. Toen ik na afloop vroeg waarom moest je zo huilen, zei hij ik was geshrokken (de andere keren krijg ik te horen ik huilde om snoep of zulk onzin haha).
Logeren wil hij trouwens zelf niet. Het wordt hem regelmatig gevraagd en zijn antwoord is altijd nee ik ga met mama en papa mee. En als we eenmaal goed geaard zijn dan is het dus ook altijd janken waarom we weggaan. Als dan wordt gezegd blijf bij ons slapen is het nee iedereen moet dan blijven maar niet alleen.
Hmmmmm het lijkt er op dat je zoontje precies weet wat hij doet, vooral omdat hij van tevoren aangeeft te.gaan huilen..... Ik werk op een basisschool en zat naast de poppenhoek te werken terwijl daar drie meisjes aan het spelen waren. Zegt een van die meisjes, "als ik iets wil hebben en mijn mama zegt dat ik het niet mag, ga ik heeeel hard huilen en als ik heel lang huil, krijg ik het toch hihi slim he?" Kinderen hebben feilloos door hoe ze hun ouders kunnen bespelen en het is aan de ouders om het door te hebben en er naar te handelen..... Wij stinken er ook nog wel eens in..... Maar maken meteen een plan van aanpak, leggen haar uit hoe we het gaan doen en wat de afspraken zijn en handelen daar naar. Ik denk dat jullie zoon slim genoeg is om zoiets op te.pakken. En je kan hem vast ook uitleggen dat als hij bang is bij je mag komen zitten maar niet hoeft te gaan schreeuwen omdat dat.voor niemand fijn is.
Ik denk dat het zijn gewoonte misschien is geworden en het ook doet bij anderen.... Heb je hem al eens uitgelegd hoe hij het anders zou kunnen doen? Onze dochter liet op het Kdv nogal eens over zich heen lopen, ander kindje pakte iets af en ze durfde het dan niet terug te vragen, laat staan terug te pakken, laat staan er boos om worden.... Ik heb vaak met haar besproken hoe ze zoiets aan zou kunnen pakken, want wat bleek nou, ze was bang dat dat andere kindje verdrietig zou worden en zou gaan huilen als ze het terug zou pakken....... We hebben er heel wat gesprekjes over gehad, en zelfs rollenspelletjes gespeeld om haar maar.te laten voelen en zien hoe je met een duidelijke stem en lichaamshouding laat weten dat je het NU zat bent en je speeltje terug wil hebben. En het heeft zijn vruchten afgeworpen gelukkig, want ik vond het doodeng om haar wat dit betreft naar de basisschool te laten gaan. Maar ze kan zich prima redden, is verbaal sterk genoeg om van zich af te bijten en te vertellen wat ze.wel en niet wil. Ben zo trots op haar!
Lastig! Ik heb ook een ietwat verlegen jochie, maar zeker niet zo erg. Het wordt ook steeds beter. Echt super fijn. Ik denk ook dat deze karakter eigenschap iets te veel gestimuleerd is. Wat doe je als hij verlegen doet? Neem je hem bij je of ontkracht je het wat? Ik denk dat je vrij snel aan de slag moet om het hem makkelijker te maken. Zeker een psz bezoeken of misschien wel een kdv. Kun je ook twee dagdelen doen als het betaalbaar is. Want dan is het wat langer dan twee of drie uurtjes zodat ze meer kans krijgen los te komen. Misschien er de eerste keren bij blijven en desnoods thuis met een picto schema duidelijk maken hoelang het duurt voor hij alleen zal gaan. De eerste keren erbij, dan wat meer op de achtergrond en weinig aandacht voor hem hebben. Geen idee, zijn wilde ideeën. Maar voor je zoontje en gezien zijn leeftijd zeker wat gaan proberen. En zelf de angst voor anderen ontkrachten en het niet voeden door dan knuffelen oid. Misschien eens op schoot maar niet te innig. Succes, ik snap dat het heel lastig kan zijn en vooral nu lastig wordt door zijn leeftijd. Sterkte!