Allemaal bedankt voor jullie reacties. Gister was een goede dag. We warne bij mijn ouders thuis. Toen kwam een vriendin van haar langs met haar zoontje van 9. Hij ging in elk geval niet huilen. En later speelde mijn zoontje op de ipad en dit jongetje kwam bij hem zitten en meekijken en spelen en mijn zoontje liet het gewoon toe zonder het op een gillen te zetten ofzo. Later waren we bij de andere opa en daar waren meerdere neefjes en nichtjes en hij heeft zich normaal gedragen en lekker gespeeld. Ik ben mede dankzij jullie meningen gerustgesteld over dat het geen stoornis is ofzo. Daar was ik zo bang voor omdat het totaal ingaat tegen hoe andere kindjes zich gedragen. Nu nog orde op zaken stellen met zijn psz. Kijken wat we daar kunnen veranderen.
Zoals jij je zoontje beschrijft zou het echt precies mijn zoontje kunnen zijn, die is alleen iets jonger (2) maar het gedrag is precies hetzelfde! Weet inmiddels ook niet meer zo goed wat we eraan kunnen doen.. Heb volgende week een afspraak op het cb want we zijn totaal vastgelopen. We kunnen echt nergens meer heen zonder dat het uitloopt op een drama en ook zelf visite ontvangen is hopeloos want hij begint direkt te krijsen als er iemand binnenkomt. Tegen mij zeggen ook veel mensen dat ik gewoon door moet gaan met dat soort dingen maar dat laat je vanzelf wel want niets is meer leuk op deze manier. Voor de visite niet, voor hem niet en voor mij niet dus dan blijf je vanzelf wel thuis, maarja ook dat is de oplossing niet natuurlijk. Fijn dat jou zoontje een goede dag had gister!
Wow, eindelijk herkenning. Vreselijk voor jullie natuurlijk maar ken niemand die het ook zo erg heeft. Het wordt dus al ietsje minder naarmate hij ouder wordt en meer begrijpt. Maar je gaat inderdaad vanzelf bezoekjes achterwege laten of hem niet meenemen. Ik voel me echt altijd zo enorm opgelaten. Tussen zijn gegil door moet je nog proberen mensen te overtuigen dat ze hem geen aandaht moeten geven o hem proberen te paaien met snoep ofzo omdat het alleen erger wordt. Het beste is hem negeren. En dat alles maakt het gewoon echt niet leuk om weg te gaan. Als ik voor het eerst bij een vriendin thuis afspreek neem ik hem gewoon niet meer mee. Inderdaad moet je de situatie juist niet uit de weg gAan maar tegenwoordig kies ik daar dus wel voor in sommige situaties. Hij kan trouwens wel prima mee naar de arts enzo, dan gaat ie vaak gewoon aan het tafeltje spelen en kan ik mijn ding doen. Maar gister dus geen drama gelukkig. Faya, is het bij jou ook erger naarmate hij vermoeider is?
Die reacties ivm dat je je kind overbeschermt vind ik niet zo fijn. Wij hebben ook een erg verlegen dochtertje. Ze is van haar zes maanden naar een kinderdagverblijf gegaan en we zijn nooit speciaal thuisgebleven. Toch heeft ze een enorme angst voor kindjes die kleiner zijn dan haar of ongeveer even groot. Vooral als ze beginnen te huilen. Ik kan echt niet bedenken wat wij als ouders verkeerd zouden gedaan hebben. We proberen haar zoveel mogelijk onder de mensen te brengen. Ze mag gerust even bij ons blijven zitten als we ergens toekomen.
Ja, ik voel me ook altijd zooo opgelaten want hij krijst echt alles bij elkaar en ieder woord naar hem toe is teveel en gaat alleen maar harder krijsen, het is inderdaad nog erger wanneer hij moe is maar soms maakt het ook gewoon niets uit. Hij heeft het nu sinds een paar weken ook als er mensen bij ons langskomen die hij goed kent (opa's en oma's) het rare is dat als we daar op visite gaan hij helemaal niet zo doet, hij komt vaak en graag bij alle opa's en oma's. ook reageert hij heel sterk op zijn broertje al vanaf dat hij geboren is, als die gaat huilen gaat hij ook standaard krijsen, doodvermoeiend! Lijkt dus echt een aandachtsprobleempje als je het mij vraagt maar geen idee hoe ik het kan doorbreken. Ook als ik aan de telefoon ben is het krijsen en als we iemand op straat tegen komen hoef ik alleenmaar 'hoi' te zeggen en dan ...krijsen! Ik krijg het al helemaal benauwd als ik in de verte een bekende zie.. Vorige week stond er onverwachts een vriendin met 2 kinderen op de stoep voor een bakkie, je kan het wel raden natuurlijk, de hele boel bijelkaar gebruld. Ik heb hem maar even naar bed gedaan wist echt niet meer wat ik met hem aan moest, hij ging wel even slapen en werd na 3 kwartier weer wakker. Toen hij beneden kwam en hun weer zag ging het meteen weer mis, tot ze weg waren, toen was hij nog even chagerijnig maar klaarde snel weer op. O, ik kan nog wel uren door typen met voorbeelden. Kindjes in de speeltuin/ballenbak vind hij meestal wel leuk. Hoop ook dat het beter wordt als hij gaat praten. Gewoon thuis met ons is het zo'n vrolijk jongetjes (zolang zijn broertje niet huilt, de telefoon niet gaat of er visite voor de deur staat, haha) hij kan heel goed zelf spelen en zodra hij een muziekje hoort staat hij te dansen maar hij ka dus zo als een blad aan boom omslaan wanneer bovenstaande zich voordoet. Fijn dat je wel gewoon naar een arts kunt in ieder geval misschien dat dat bij ons ook beter wordt naarmate hij ouder wordt, ik hoop het maar. Ik laat hem nu ook vaak bij oma hoor als ik ergens heen moet op visite maar dan zit ik daar en denk ik hoe leuk het had kunnen zijn als hij gewoon met die andere kindjes had kunnen spelen maar voorlopig doet hij dat toch nog niet..
Ik zie dat je al een boel tips gekregen hebt. Mijn oudste dochter is ook echt een verlegen en gesloten kindje, dat maar moeizaam los komt. Zij heeft echt 'ontdooi' tijd nodig en duwtjes in de rug. Thuis is ze levendig, gezellig, vrolijk, etc, maar zodra er mensen op bezoek kwamen (of wij gingen op bezoek) dan dook ze weg (in mijn schoot over het algemeen, vastgeplakt aan mij, flink piepen als ik een poging deed om haar van mij los te maken). Ook andere kinderen (neefje, nichtje) werden genegeerd en keek stuurs weg als aangesproken werd. Ze was eigenlijk nooit echt een gezellig kind voor anderen. Ze ging ook heel snel (hard) huilen om kleine dingen (overtrokken emotionele reacties noemde KDV het), echt een flinke 'aansteller'. Zij is vanaf 10 wkn naar KDV gegaan, dus is meer dan genoeg onder de mensen/kinderen geweest (ook zonder mama), maar toch. Zij heeft gehuild als ik wegging tot ongeveer 3 jaar. Ook een lange periode heel hard gehuild als ik haar kwam halen, alsof ze me even wilde weten dat ze het niet leuk vond dat ik haar daar had achtergelaten. Toch deed ze het, in mijn afwezigheid, best goed. Heel geleidelijk wat open gaan staan voor andere kindjes en na haar 3e verjaardag voorzichtig gaan spelen en praten met andere kindjes. Maar dan vooral als ik er niet ben! Ook in speeltuin erg de neiging om aan mij vastgeplakt te zitten en ik moest dan mee naar alles. Op een gegeven moment ben ik daar mee opgehouden, zodat ze de keus kreeg of de hele tijd naast mama blijven zitten kijken naar speeltuin, of toch alleen gaan. En dan kiest ze tegenwoordig toch eieren voor haar geld en dan gaat ze zelf. Dat is dan even dat duwtje dat ze nodig heeft. De eerste wenochtend op school mocht ik mee en dus heeft ze 3 uur aan mij vastgeplakt gezeten en alle kinderen en de juffen heel hard genegeerd. De juf zei toen: misschien moet je maar een paar keer meer komen wennen? Maar ik ken mijn dochter inmiddels, ze plakt vooral omdat ik er bij ben, als ze er 'alleen' voor staat dan komt het best goed. En dat was ook zo. In het begin in de klas negeerde ze ook alle kindjes, liep weg als ze met haar wilde spelen, maar nu ze kindjes leert kennen gaat dat (langzaam) een beetje beter. Het ontdooien gaat nu steeds makkelijker/sneller, al denk ik dat ze nooit een heel spontane meid zal worden . Wat betreft het 'aanstellen', daar ben ik streng op geworden. Als ze nu weer gaat huilen of krijsen om niets, dan mag ze dat op de gang doen (straf), want ik wil het niet meer horen. Wonderbaarlijk hoe snel de traantjes dan toch weer verdwijnen... Ik leg haar op rustige momenten vaak uit hoe ze dan wel moet/kan reageren en dat huilen alleen is voor pijn of verdriet etc. Langzaam gaat dat nu ook beter. Een 3 jarige die zo hard gaat gillen terwijl dat niet gepast/nodig is, zou ik niet negeren, maar streng aanpakken. Net als slaan/schoppen vind ik dat bijzonder ongewenst gedrag en wil mijn dochter leren dat ik het niet acceptabel vind. Hoe dan ook, veel sterkte TS! Veel oefenen lijkt me nu belangrijk en wat school betreft, hij zal toch moeten, hoe hard hij ook gaat huilen of gillen in de klas...
Hier ook herkenbaar maar niet zo extreem. Ik denk ook dat het vooral te maken heeft dat hij erg beschermend is opgevoed. Nu hij bijna vier jaar is, is hij zich veel meer bewust van zijn omgeving en zijn eigen gevoelens wat het voor hem nog veel moeilijker maakt. Ik ben bang dat hij er echt even door heen moet, en mama dus ook Goed dat hij toch alsnog naar een peuterspeelzaal gaat, zo leert hij dat het bij anderen en in een andere omgeving best leuk kan zijn. Ik denk alleen dat het wel wat energie en verdriet gaat kosten. Negeer zijn angsten niet maar ga het ook niet voeden. Praat er van te voren met hem over dat hij best verdrietig mag zijn maar dat hij wel gewoon moet blijven en niet zo hard hoeft te huilen. Gaan jullie wel eens weg, dagjes weg naar pretpark, dierentuin, zwembad? En hoe is hij daar? Onze dochter gaat al vanaf baby af aan naar het kdv en sinds dit jaar ook naar de psz en nog steeds is het vaak drama met afscheid nemen. Op de fiets is ze soms al aan het huilen dat ze niet heen wil omdat ze graag bij mama wil blijven en mij gaat missen. Had ik er toen ze baby was, niet zoveel moeite mee omdat ze toen niets kon zeggen en alleen maar wat huilde. Nu gaat het me echt door merg en pijn als ik dat verdriet zie. Gelukkig als ik haar kom ophalen, zie ik altijd mijn meisje spelen zoals ze is. De boel aan het delegeren en lekker aan het spelen, een goed teken dat ze zich ergens veilig voelt. Als we ergens op visite gaan dan moet ze ook altijd even de kat uit de boom kijken bij ons op schoot. Ik laat dat gewoon toe en als ze vertrouwd is aan de omgeving en ziet dat het goed is, komt ze wel los. Succes ermee, het zal niet makkelijk worden voor jullie.
Kache en suusje, bedsnkt ookvoor jullie uitgebreide ervaring. Ik kan hier een heleboel mee. Vandaag raakte ik in de speeltuin in gesprek met een meisje van 6. Toen vroeg ik haar (heel brutaal) of ze met mijn zoontje wilde spelen en had haar uitgelegd dat hij heel verlegen is. Nou ze deed meteen enthousiast mee. Eerst riep ze hem meerdere malen en hij kwam maar niet. Toen ging ze naar hem toe en sprak tegen hem. Hij negeerde haar. Toen kwam ze naa rme toe en zei hij wil niet praten. Toen heb ik hem gezegd kom dit meisje gaat een mooi zandkasteek maken en jij mag helpen. Eerst geen reactie en zeg vijf minuten later kwam hij er toch bijstaan. Op een gegeven moment speelden ze echt samen en ben ik ver van ze gaan staan. Later rende het meisje naar me toe en zei 'hij heeft tegen me gepraat'. Eerst gaf hij geen antwoord maar pakte bv wel zand als ze hem vroeg. Maar later sprak hij dus ook tegen haar. Was hier erg blij mee en vond het heel lief van het meisje.
Kan me voorstellend dat je hier erg blij mee was, hopelijk is dit een goeie stap in de richting. Geef het de tijd dan wordt het vast beter en accepteer dat hij dat verdriet gewoon in het begin nodig heeft om zich te uiten.
Bedankt Suusje. De inschrijving voor de psz is afgerond, volgende week dinsdag gaan we beginnen. Aan de telefoon konden we niets afspreken. Heb wel verteld hoe hij is en toen vroeg ze me een uur later te komen dan ze beginnen zodat ik met de pedagogisch medewerkster een gesprek kan hebben en gewoon op de groep. Zodat mijn zoontje in mijn aanwezigheid alvast kan spelen. Broertje mag ook mee en dat zal mijn oudste wel sterken. Dus ben erg benieuwd hoe het zal gaan.