Mijn zoon van 4,5 is twee weken geleden begonnen met zwemles. Eerste keer ging het best goed. Vorige week iets minder maar vandaag was hij helemaal panisch en overstuur. Hij was zo overstuur dat we maar hebben afgebeld. Hij gaat voorlopig dus ook niet meer en ik vind dat best jammer. Misschien hebben we veel te snel opgegeven maar omdat hij last heeft van tics, die bij spanning verergeren, vond ik het verstandigst om het maar op te geven. Vinden jullie het ook een slimme keuze of had ik moeten doorzetten. Mijn neefje en zusje gingen nl. Ook altijd jankend naar zwemles wat uiteindelijk wel goed kwam. Ik wil nu zelf vaker met hem zwemmen om hem meer watervrij te maken
ik vind het erg moeilijk te beoordelen. Jij kent je kindje het best natuurlijk. Maar mijn eerste reactie zou zijn: Hoe ga je straks weer starten? Door toe te geven en hem te laten stoppen, bevestig je zijn angst (?) , maar stuur je hem na een tijdje toch weer terug. Wat is de reden van zijn angst, waarom wil hij niet? Heb je overlegt met de betreffende lesgever. Mogelijk hebben 10 of 20% van zijn of haar zwemmertjes een soortgelijke start en is het na 3 of 4 keer over. Mogelijk heeft diegene tips of adviezen qua voorbereiding etc. Je hebt natuurlijk nog tijd genoeg, dus wat dat betreft maakt het niet uit, maar zelf zou ik er denk ik niet voor kiezen het op deze manier te doen. Maar oke, het is moeilijk oordelen omdat ik je kindje niet ken en de situatie mogelijk complexer is, dan ik zo zie (omdat je ook schrijft van de tics)
Het ligt eraan waarom hij zo overstuur is. Maar als je het goed kan oplossen door meer met hem te gaan zwemmen zou ik dat doen en het over een halfjaar tot een jaar nog eens proberen. Dat is mijn inziens vroeg genoeg en als het dan geen drama wordt is dat voor zowel je zoon als voor jou een stuk beter lijkt me.
Hij heeft volgens mij last van watervrees. Vorig jaar op vakantie was het ook een grote drama met zwemmen, alhoewel hij soms met papa gaat zwemmen en grootste plezier heeft. Het is dus niet helemaal duidelijk wat het probleem is. Ik wil ook best doorzetten maar het is bij hem zo dat als hij iets niet wil, je dat ook onder geen voorwaarde gedaan krijgt. Nee is nee en de enige mogelijkheid is dan fysiek dwang. Dus hardhandig vastpakken, omkleden en in het water gooien pff dan maar niet zwemmen voorlopig. Het is dan udd de vraag wat als hij altijd zo hysterisch gaat doen bij leren zwemmen??
Ligt er aan, je kent natuurlijk je kind het beste, maar persoonlijk zou ik niet zo snel opgeven.... Onze dochter wilde eerst ook niet en toen heb ik met haar afgesproken dat we wel gewoon zouden gaan en dat als ze echt niet wilde ze gewoon aan de kant mocht blijven zitten. Dat haalde bij haar al heel veel spanning weg..... De juf vertelde toen trouwens wel dat het ontzettend vaak voorkomt dat kinderen het de 1e, 2e en 3e keer helemaal geweldig vinden en dat ze de keren daarna in ene angstig zijn. Meestal is het met een paar lessen ook weer zomaar over. Misschien kan je nog eens met de leraar overleggen? Wij zijn trouwens overgestapt naar een andere zwembad (zwembad ging failliet) en ik zie wel heel duidelijk verschil in manier van lesgeven, plus hoe de zwemleraren met angstige kinderen om gaan. Er is nu bijv. een kindje heel bang en die mag de juf dan helpen met uitdelen van spulletjes, vasthouden van een mat of hoepel oid. Je ziet het kindje echt langzaamaan 'ontdooien' en steeds minder bang worden. Maar nogmaals jij ken je kent natuurlijk het beste! Zwemmen moet vooral leuk zijn en geen traumatische ervaring....
Je hebt nog alle tijd, als je met 5 jaar begint is dat ook prima. Ga inderdaad lekker met hem zwemmen, maak er een feestje van. En probeer het over een tijdje weer.
4,5 is ook nog best vroeg. Mijn dochter is ook gestart met 4,5 en zij was altijd heel erg koppig. Althans, haar angst werd niet gezien en enkel als koppig gedrag geïnterpreteerd. Na 3 kwart jaar mocht ze bijna op maar ze mocht elke keer toch net niet mee. Ze ging met steeds grotere weerstand naar de zwemles.Uiteindelijk was er in oktober weer afzwemmen en mocht ze niet mee omdat ze te koppig was en een verkeerde slag had aangeleerd! Volgens de zwemleraar omdat ze te koppig was. Ik ben toen van zwemschool veranderd en daar kreeg ze een zwemlerares die gespecialiseerd is in lesgeven aan kinderen met een beperking o.a autisme. Zij had mijn dochter veel beter door en zag dus dat die koppigheid door angst kwam. Maar alsnog kwam ze daar in die grote groep niet goed uit de verf en toen is ze verhuisd naar een groep voor kinderen met een beperking (zelfde zwemlerares) waar er maar 3 kinderen, inclusief mijn dochter in de groep zaten. En toen ineens kon ze het wel. Ze heeft nu haar A en gaat als een speer. Wat ik wil zeggen met mijn verhaal. Zoek een zwemles/ zwemleraar waar ze goed met je zoon om kunnen gaan en waar je zoon zich goed voelt. Mijn dochter heeft geen diagnose maar kon toch in deze groep terecht. Misschien dat je zoon het ook beter doet in zo'n kleine groep met een gespecialiseerde zwemleraar.
Ik zou beginnen met zelf af en toe samen te gaan zwemmen. Het hoeft toch niet persé ineens zwemles te zijn ... Ga gezellig elke 2 weken ofzo samen naar 't zwembad en ploeter daar wat . Zo wordt ie het water al wat gewoner en kan je over een half jaar of een jaar misschien terug beginnen.
Ik zou niet opgegeven hebben. Als je meteen weer begint ziet hij het misschien niet als opgegeven. Wij zijn nu vier keer geweest. Onze zoon heeft ook vaak vreemde gedragingen en angsten. De eerste keer met 2 man krijsend naar binnen gedragen en stap 1 gezet, zwembroek aan en met ons kijken langs de kant van het bad. Stap 2 een week later, juf assisteren met dingetjes in het water gooien voor de andere kids en met de beentjes in het water bungelen. Weer een week later ging hij het bad in en weer een week later sprong hij er zelf in. Nu moeten we gaan bereiken dat ie goed met de les meedoet. Al kost het nog 10 lessen, komt goed. Als je een tijdje stopt is de drempel daarna alleen maar groter voor m en denkt ie dat ie toch ten alle tijden weer mag stoppen. Als dan blijkt dat dat niet mag is het drama nog groter. Succes! Ik zou gelijk weer verder gaan en met kleine stapjes aanpakken.
Hier hetzelfde. De eerste 3/4 keer waren drama. Zwemles is best streng: dit gaan we doen, alle kinderen doen mee, en zo niet dan komt de juf langs om zich er mee te bemoeien. Allemaal redenen voor mijn dochter om mega in de stress te schieten. De eerste keer wilde ze bijna niet meedoen, paar keer daarna ook eigenlijk nauwelijks. Maar we merkten, hoe minder druk om dingen te doen, en hoe meer ontspanning en gezelligheid, hoe rustiger ze ook was en soms zelfs wat mee kon doen. Vorige week was er een juf die zei: Maak het maar gewoon leuk. Kijk maar wat je meedoet, pak maar wat materiaal van de kant en ga maar gewoon lol hebben. En dat had ze! Gisteren hebben we voor het eerst de hele les gewoon mee gedaan, zonder moeite. Aan de opdrachtjes en spelletjes van de juf ligt het niet, te moeilijk is het niet! Het was haar koppie, waarmee ze zichzelf teveel druk op legde en verwachtingen van zichzelf had die ze nog niet durfde waar te maken. Ze wilde in eerste instantie heel graag, maar 2 dagen voor de eerste les wilde ze ook opeens niet meer: Mama, ik wil niet naar zwemles, want ik kan nog niet zwemmen. Ze vindt het lastig om dan te merken dat ze sommige dingen nog niet kan, en zegt dan 'ik durf het niet', totdat ze heeft gezien hoe het gaat en dat het dingen zijn die ze best (gedeeltelijk) wel kan. Ik ben heel blij dat wij doorgegaan zijn en haar meer rust en blijdschap hebben gegeven door de ontspanning er in te brengen. Wie weet helpt het voor jullie! Ik zie best ouders die hun kind behoorlijk pushen en steeds maar weer beter en meer van hun kind vragen, maar hier werkt dat echt averechts. Lol en rust, dat is hier het motto!
Ik zou nog wachten.Mijn zoontje is ook geen zwemfan (ikzelf ook niet trouwens).Ik ga van de zomer samen beginnen met hem te zwemmen maar hij begint pas echt met zwemles als hij 5-6 jaar is. Ieder kind is anders maar ik vind 4 jaar ook gewoon nog erg vroeg,kinderen die wat later beginnen halen over het algemeen sneller hun diploma trouwens.
Panisch gedrag was hier trouwens vooral dat ze het heel koud had en zich aan ons vastklampte. Wilde het liefst uit het bad (maar dat mocht niet, onze afspraak was dat we mee zouden gaan in het water) en wilde bijna nergens aan meedoen. Ook als het bad dieper werd aan de ene kant, dan werd ze helemaal huilerig en paniekerig. Maar gisteren, ik heb genoten!
Mijn zoontje is ook met 4,5 begonnen. 2 maand geprobeerd...drama.. Echt niet leuk. Ik heb hem ervan af gehaald en afgelopen zomer veel samen gezwommen. Nu een andere zwemschool gevonden met een groepje van 8 kinderen en veel aandacht. Hij is nu net weer 1,5 maand bezig maar gaat veel beter.
Onze oudste was ook panisch. wij zijn toen veel gaan zwemmen, voordat ze op zwemles ging. Dat scheelde wel. Echt een waterrat is het nooit geworden, maar ze heeft wel een diploma gehaald. Zou pas gaan beginnen als hij in groep 2 zit en al lekker gewend is op school.
Zwemjuf hier 4,5 kan inderdaad erg jong zijn om te beginnen (net op school, relatief gezien een slechtere motoriek, korte concentratie boog etc.) Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd Maar aan de ene kant zou ik nog heel even doorzetten, vaak zien wij na een les of 8 of het "echt niet gaat werken" Als een kind dan nog panisch is, niet mee willen doen, veel huilen e.d adviseer ik aan ouder om even een half jaar te stoppen en lekker zelf veeeeel te gaan zwemmen (maar ook goed onder de douche: zonder doekje oid voor de ogen, eventueel in bad onder water op de rug liggen e.d en bijv, snoepjes/speeltjes happen in een bak met water.... Bellen blazen met de mond, water in mond en spugen) Meeste kinderen zijn na ongeveer 8 lessen toch zover dat ze mee het water in gaan, "meedoen" met de les op hun manier, (nog niet per se onder water, maar wel meelopen, bellen blazen water spugen e.d.) Dan ben je er eigenlijk al! Dan komt de rest vanzelf (al dan niet in een iets langer tijdsbestek) Ik vraag me af wat voor indruk je wekt bij je kindje als je bij iets wat moeizamer verloopt, snel zegt dat het dan ook niet hoeft... (Er komen genoeg momenten in zijn leven waar hij dingen moet die hij niet wil /eng vind, dan zou ik hem hebben willen meegeven dat je dan even moet doorzetten en niet te snel moet opgeven...)