Weet eigenlijk niet goed hoe het anders te omschrijven. Daar waar mijn zoon altijd trots was als we hem een compliment geven reageert mijn dochter zo anders. Zit ze lekker te eten en je vraagt smaakt het lekker schuift ze haar bord weg en meld dat het vies is en eet niet verder. (zo ook met chipjes, snoepjes, koekje, taart, fruit etc) Is ze lekker aan het knutselen en je zegt dat je het mooi vind dan wordt er steevast een stift gepakt om het mooie onder te krassen of ze verknipt het met een schaar tot kleine stukjes. Zeg ik dat ik haar kleren mooi vind, zijn ze altijd stom en lelijk. Zitten haar haren leuk (in een staartje) en je zegt dit trekt ze het meteen los en maakt er een war boel van. smeer ik haar brood is het nooit goed wat ik erop doe en weigert ze het op te eten (papa heeft deze trouwens niet de anderen wel) Zit ze haar favo show te kijken (beste vrienden quiz) en je zegt gezellig ik kom erbij zitten, moet de show eraf want dan is die stom. Zal dit de leeftijd zijn, een fase ? Ik hoop het zo want ik mag haar niet meer kussen (alleen papa mag dit nog) En het is ook niet met alles zo hoor, ze vind het heerlijk om te douchen, haren wassen, lekker afdrogen, haren föhnen, nageltjes lakken, met de poppen spelen etc.
Klinkt als een fase, of dat ze niet helemaal lekker in haar vel zit. Maar misschien denkt ze ook: "als mama mij een compliment geeft voor mijn tekening, moet hij de volgende keer minimaal net zo mooi zijn" en legt ze zichzelf onnodige druk op en verpest dan maar de tekening zodat hij zeker niet mooi is. Misschien dat dit wat links zijn waar je wat aan hebt? MamaNatuurlijk: Waarom wij niet straffen en belonen En dit artikel schrijft heel mooi wat complimentjes kunnen doen met een kind:Het breken van de weerbarstige kinderwil: Straffen en belonen | Kiind Magazine Je maakt kinderen afhankelijk van belonen en prijzen Kinderen zijn erg gevoelig voor belonen en prijzen. Door dit veelvuldig te doen maak je een kind afhankelijk van jouw goedkeuring en neemt het jouw persoonlijke waarden als maatstaf. Kinderen die alleen kunnen bepalen of iets goed is door naar anderen te kijken zijn over het algemeen erg onzeker. Onzekere kinderen zijn afhankelijk van nog meer bevestiging, waardoor het een vicieuze cirkel wordt. Terwijl je de eigenwaarde van het kind ook kunt versterken door het waardeoordeel aan hen over te laten. Op deze manier leren kinderen zichzelf en hun vaardigheden op waarde te schatten in plaats van naar ons te kijken of het goed is. Een positief gevoel over wie je bent en wat je kunt vergroot automatisch het zelfvertrouwen. Ook wanneer kinderen ergens minder goed in zijn is het waardevol om het oordeel hierover aan hen over te laten. Een kind kan bijvoorbeeld niet zo goed zijn in voetballen, maar geniet misschien wel enorm van het spel en het groepsgevoel. Het is niet aan ons om te bepalen wat het resultaat behoort te zijn, laat staan te bepalen of het al dan niet goed is. Men zegt niet voor niets de reis is belangrijker dan de bestemming. Neemt natuurlijk niet weg dat je niet blij kunt zijn voor/met je kind of kunt meedelen in zijn feestvreugde en enthousiasme
Als ik t zo lees, misschien geef je haar iets teveel complimentjes. Zoals al gezegd is dat ze misschien een bepaalde druk voelt. Maar het kan ook gewoon een fase zijn. Misschien even geen complimenten meer.
Ik denk ook aan een fase. Teveel complimentjes kan haast niet, wel als het overdreven of nep is zeg maar. Dan voelt een kind dat het teveel van het goede is en dat kan onzeker maken. Misschien kun je het eens zoeken in een knuffel, aai over de bol oid. Of benoem het eens naar haar. Heb je dat al eens gedaan?
We vragen het wel eens aan haar en we krijgen dan te horen dat we ons niet overal mee moeten bemoeien tel daar bij op een moeder die heel goed is in het bemoederen. Ze doet al veel zelfstandig, maakt haar eigen brood 's morgens (of beschuit of cracker) afgelopen zondag kreeg ik zelfs ontbijt op bed. Vanmorgen heeft ze zich gesneden met het snijden van de komkommer (dan voel ik mij zo slecht) Ik besef me ook dat ik haar los moet laten maar ze gaat hierin zoveel sneller dan mij Vanavond dus ook iets anders aangepakt en haar eerst laten eten, toen ze 2 kommen tomatensoep naar binnen had gewerkt en klaar was geconstateerd dat het wel lekker moest zijn geweest, daarop antwoordde ze dan wel ja.
Idd benoemen wat je ziet zonder daar een oordeel aan te geven... Jij was hoog geklommen Jij hebt takken gevonden Dan kunnen ze zelf zeggen; ja hoog he mamma, of ja veel grote takken he mamma... Werkt hier ook goed
Hier net zo. Ik zeg tegen mijn collega ook geen goed zo als ze de deur voor me opendoet, maar dan zeg ik dankjewel, zo ook tegen mijn kind
Hier een meis van 4 en een half, en hoe leuker wij het maken, hoe stommer het is Als ik haar lekker haar gang laat gaan dan komt ze zelf met hele verhalen, vraag ik hoe het was op school "weet ze het niet meer". Dus ik laat haar maar lekker komen, en dan stormt het leuke reacties. Zo nu en dan, als het echt TE erg is, vertel ik haar maar gewoon dat het niet altijd leuk is voor ons als zij enkel negatief is. Hier reageert ze dan wel op, en dan geeft ze ook gewoon leuke reacties. Denk dat ze soms niet door heeft dat haar reactie andere kan kwetsen (denk aan een enthousiast vriendinnetje die een domper van hier tot morgen krijgt) Ik geef dan wel een voorbeeld, stel dat jij helemaal blij bent met jouw schoenen, en wij zeggen zus en zo, zou jij dan verdrietig of blij zijn? Als het verdrietig is dan is dat dus geen leuke reactie. Eerst deden we dat niet, ze zijn nog zo klein, maar ondertussen gemerkt dat ze dat prima kan handelen, en dan zegt ze ook gewoon ja dat is waar, weet je mama dan doe ik het wel even zo.