Mijn zoontje is erg verlegen, altijd al geweest. Op zich is dat natuurlijk prima, maar het wordt nu soms best lastig. Hij durft bijna niet te praten in de klas tegen andere kindjes. Durft niet te vragen of er iemand wil komen spelen (terwijl hij dat wel wil). Voorbeeld; vandaag wilde hij zijn vriendenboekje aan iemand geven om in te schrijven. Thuis al over gehad aan wie etc. Eenmaal in de klas durft hij het niet te vragen en staat een uur te drentelen. Hij zou het liefst willen dat ik het vraag, maar daar begin ik natuurlijk niet aan. Heeft iemand tips hoe ik hem wat assertiever krijg? Ik snap best dat het gewoon in zijn karakter zit, maar ik denk dat het voor hemzelf ook een stuk fijner zou zijn als ie iets meer durfde te zeggen.
Oh hier ook zo een exemplaar alleen gaat hij nog niet naar school. Hij durft ook geen (vreemde) kindjes of volwassenen aan te spreken. Lees graag mee of er tips zijn want ik kan op mijn kop gaan staan, hij doet het echt niet.
Overleg eens op school. Misschien bieden ze op jouw school of op de GGZ in de buurt wel de mogelijkheid om een sociale vaardigheidscursus te volgen. Die zijn er ook wel voor jongere kinderen (hoewel de cursussen die ik ken liever iets langer wachten, tot ze een jaar of 6 zijn.) Op zo'n cursus leren ze ook dingen als jezelf voorstellen, iets vragen aan de ander, nee zeggen etc. Het mooie is dat ze dit meestal samemet leeftijdsgenootjes gaan oefenen, in de vorm van toneelstukjes. Er zitten kinderen bij die timide zijn, zoals jouw kind, maar ook kinderen die de neiging hebben over de ander heen te walsen. Wat de één te veel heeft, heeft de ander te weinig. En daardoor kunnen ze ook van elkaar veel leren.
Durft hij het ook niet, als je met hem mee gaat, evt hem vasthoudt (hand vasthouden, of helemaal op ooghoogte en hem vasthouden), zodat hij jouw steun voelt? En dan stimuleren, xxx wilde je wat vragen.. Als dat goed gaat langzaam afbouwen; hand vasthouden, alleen ernaast staan en dan helemaal zelf.
Ik denk dat het vanzelf wel komt. Hier was onze dochter ook erg verlegen. Moet zeggen dat het vanaf de kleuterschool wel beter ging. Ik heb er nooit een echt punt van gemaakt maar ze wel gestimuleerd. Moet wel zeggen dat ze in een fijne klas terecht kwam met kinderen die ze direct meenamen met alles. Ze is nu 8 jaar en het gaat prima. Alleen naar volwassenen toe durft ze niet altijd wat te vragen maar dat zie ik ook bij andere kinderen van haar leeftijd gebeuren. Verder heb ik wat meer met kinderen die afwachtend zijn dan met kinderen die overal vooraan staan te dringen, die komen er toch wel, de rest heeft soms een zetje nodig. Ik zou het nog even aan kijken en in ieder geval de meester/juf op de hoogte houden. En probeer te stimuleren maar niet te dwingen.
Ja dat wil hij idd graag en dat doe ik ook wel. We bespreken van te voren al hoe en wat. Wil je met X spelen? Vraag het dan zelf, mama loopt met je mee. Maar ik wil wel dat hij het zelf vraagt. Eerst durfde hij ook niet zelf de klas in te gaan en ik moet zeggen dat dat nu beter gaat. Hij loopt nu zelf naar binnen en zoekt zijn stoel, dat is al een enorme vooruitgang.
@ miesemies, ja dat ben ik idd met je eens. Ik probeer hem ook niet te dwingen, maar dat steuntje in de rug heeft hij zeker nodig. Met de juf heb ik overigens goed contact en die ziet heel erg vooruitgang de afgelopen tijd. De eerste tijd durfde hij niks te zeggen in de kring etc en goedemorgen tegen het kindje naast hem was al teveel, maar dat gaat nu goed.
@mg: wij zijn er ook mee bezig ivm dat ze voorloopt.. Maar niet durft te laten zien dat ze dat doet... En ik vind het als ouder heel moeilijk Liefst zou ik gewoon lekker mee gaan en het even voor haar regelen. Wat wij nu doen... Is vooraf instructie geven wat ze "moet" zeggen. Evt de reacties vantevoren alvast bespreken. En dan haar alleen op pad sturen en zelf op afstand blijven. Heel onprettig voor je moedergevoelens. Maar het werkt wel. In de vakantie bijv dochterlief uitgelegd dat IK die vervelende jongen wel op z'n kop kan geven... Maar dat ze het beter zelf kan doen. Uitgelegd wat zijn reactie zou kunnen zijn als hij geen zin heeft om te stoppen. Vervolgens samen bedacht hoe ze daar het beste op kon reageren en natuurlijk "en als het echt niet lukt... Dan ben ik gewoon hier!" Uiteindelijk heeft ze dus heel stoer tegen de (later bleek keer zo oude jongen) gezegd dat ze niet wilde dat hij steeds d'r liet schrikken. En de jongen zei sorry... En ze hebben samen gespeeld. Overwinning binnen! En zo gaat het steeds beter toch. En op school leren ze het ook vaak... Zeker als de juf een beetje oplet is ze aan het einde van d'r kleutertijd sowieso veel assertiever dan aan het begin
Dit wilde ik ook typen. Door hem vertrouwen te geven en zijn gedrag te accepteren maak je het hem gemakkelijker. Hij heeft nu eenmaal een verlegen karakter, dit helemaal veranderen kan niet en lijkt mij ook niet de bedoeling. Biedt hem vertrouwen door hem een handje te geven en samen naar het jongetje te lopen. Als kind was ik ook erg verlegen (nog steeds geen haantje de voorste) en dit zou ik fijn hebben gevonden.
Een sociale vaardigheidstraining op deze leeftijd lijkt me echt voorbarig. Dan is het net of het niet klopt, terwijl het zeker ook bij de leeftijd hoort. Maar ik snap dat je je kind wat weerbaarder wilt zien. Wat wij doen met ons zoontje van 4: kleine 'rollenspelletjes'.(dus toch so-va-training . Voorbeeld, hij wilde al heel snel afspreken met kindjes (zijn oudere zusje doet dat al een tijdje) maar hij kreeg het niet voor elkaar. Toen vroeg ik of hij eigenlijk wel wist hoe hij het moest vragen. Toen zei hij 'nee'.Toen zei ik: zullen we het oefenen? En dan 'speel' ik hem en hij 'speelt' het andere kindje. Of zijn zusje speelt mee. En als we dat een paar keer gedaan hebben, op verschillende dagen, zonder druk, dan heeft hij toch een klein buffertje op het moment dat hij het zelf gaat vragen. En het werkt Ik zeg nooit dat hij iets anders had moeten zeggen omdat je dan laat weten dat hij het 'verkeerd' doet. Ik zeg wel: wat had je nog meer kunnen zeggen? Het zet ze aan het denken en het is in de veiligheid van het eigen gezin.
hier precies t zelfde. durft nooit te vragen of iemand wil spelen. liefst moet mama het vragen maar ook ik doe dat dus niet. hij moet het zelf doen. vandaag heeft hij zn 1e wen-ochtend op de basisschool en tot mijn grote verbazing liep hij zo de (onbekende!) klas binnen, deed zn jas uit en liep naar de nieuwe juf en gaf haar zo een hand en zei 'ik ben D.amain'. Ik stond stom verbaasd te kijken. Wist niet dat dat in hem zat. Daarna ging ie netjes in de kring zitten toen hij zag dat andere kindjes ook gingen zitten en zat hele verhalen aan zn nieuwe juf te vertellen. *trots* tot vanmorgen vroeg ik mij dus precies t zelfde af, hoe kan ik hem helpen maar zo te merken gaat het toch wel redelijk vanzelf als hij bij anderen is waar papa en mama niet bij zijn.
Dat komt waarschijnlijk vanzelf wel. Mijn dochtertje liet in het begin ook erg over zich heen lopen. Ondertussen zit is ze nu bijna 6 jaar, onlangs van school gewisseld en haar juf gaf aan dat het heel goed ging en ze niet de kaas van het brood liet eten. Verlegen is ze nooit echt geweest, maar ze durfde gewoon niet snel ergens wat van te zeggen, als iemand wat afpakte, vervelend deed tegen haar of juist allerlei opdrachten gaf en de baas wou spelen. In zo'n geval van speelafspraakjes en vriendenboekjes zou ik hem nu nog gewoon helpen. Handje vast en samen het gaan vragen. Misschien eerst jij, de volgende keer hou je zijn hand vast en vraagt hij het zelf, dat soort dingen, daarna als je achter hem staat, wie weet van tevoren even zeggen tegen hem wat hij moet vragen etc.