Mijn jongste zoontje, net 3 jaar, spraak en taal komt nu goed op gang, maar loopt wel achter op een gemiddeld kind, zit sinds kort in een fase die ik niet van de drie oudere kinderen herken, ik kan wel wat tips gebruiken. Ik weet dat peuters een periode kunnen doormaken waarin ze veel nee zeggen, maar bij mijn drie oudste kinderen was dat vooral nee zeggen op alles wat ik wilde. Bij onze jongste werkt het wat anders. Hij heeft tegenwoordig soort buien (kan wel uuuuren duren) waarin hij iets vraagt, en zodra ik daar toestemming voor geef, roept hij nee. Voorbeeld: Hij: Mama, ikke kleuren. Ik: Ja, we gaan je stiften pakken. Hij: NEE! Ik: Prima, dan blijven we lekker op de bank zitten, je hoeft niet te kleuren. Hij: NEE, IKKE KLEUREN! En dit gaat dan eindeloos door. Ik probeer hem dan af te leiden, maar dan gaat het gewoon verder met iets anders. Wel / niet boek lezen, wel / niet iets drinken. Zo'n bui kan echt lang duren. Dit gedrag is niet compleet nieuw, maar dat het zo lang duurt wel. Hij raakt ook echt wel overstuur. En dan ineens is het over en hebben we een paar rustige uren en dan kan het zo weer beginnen. Wie herkent dit? Gisteren had hij een prima dag op het kdv en toen kwam ik hem ophalen en raakte hij in zo'n bui. De juffen herkenden het niet van hoe hij zich bij hen gedraagt, maar ook niet van andere kinderen.
Snapt ie dat jij met je zin: ja, we gaan je stiften pakken bedoelt dat ie mag kleuren? Want misschien denkt ie wel: nee ik wil niet mijn stiften pakken, ik wil kleuren. Dus zeggen: ‘ ja je mag kleuren’ en dan z’n stiften pakken. Dus zijn taal gebruiken zeg maar. Of gewoon zeggen: ‘oké’ en z’n stiften pakken. Ik merk in ieder geval dat mijn kinderen vaak dingen letterlijk namen en dat als ik er andere woorden aangeef zij daar een punt van maken en dan verzand je dus in zo’n discussie. Of en dat kan ook nog: weet ie al goed het onderscheid tussen ja en nee. Mijn jongste zei ook ‘nee’ als ie ‘ja’ bedoelde op die leeftijd. Best lastig
Precies dit wilde ik ook vragen. Het is namelijk heel herkenbaar dat ze soms wat ik terugzei of reageerde op hun dat ze dat anders interpreteerden. En weinig is lastiger voor een peuter dan zich niet begrepen voelen.