Tja, ik kan niet ruiken dat jou kindje al bijna 4 is... (geen handtekening) Hier is ze net twee en soms wil ze ook niet luisteren of aan de hand lopen als we buiten zijn. Ze kan hier zomaar de straat op lopen, zonder het besef te hebben dat ze onder een auto kan komen. Neem aan dat een kind van bijna 4 dit toch wel kan beseffen of je het in ieder geval duidelijk kan maken. Vandaar die reactie... Hier heb ik ook geen polsbandje of rugzakje omdat het maar zeer weinig voor komt dat het niet goed gaat. Ik laat haar ook altijd helpen met wat dan ook, ze is ook nog gemakkelijk af te leiden wat dat betreft. Maar als je een kindje hebt wat zo 'roekeloos' is of niet wil luisten oid (en ook al doe je zo goed je best, soms werkt het gewoon niet) en je kiest niet voor zo'n tuigje/rugzakje omdat 'het er niet uit ziet' vind ik dat geen goed argument wat betreft veiligheid....
Ik begrijp je reactie wel hoor, maar mijn zoontje is oud genoeg het te leren. En ja, hij is inpulsief en doet soms gewoon iets maar ik let gewoon goed op. En nee, geen goed argument maar ik vind het er niet uit zien bij een kind van bijna 4. Vandaag moest hij gewoon steeds de buggy vasthouden waar de jongste inzat of mijn hand, en dat deed hij prima. Maar ik blijf erbij dat je als ouder ook de verantwoording hebt om goed op te letten. Als wij naar een druk pretpark gaan of iets anders, heeft ie een armband om met ons adres en telefoonnummer. En luistert hij niet is het hup de buggy in klaar. Maar een tuigje is aan ons niet besteed, maar ik kan me voorstellen dat sommigen het wel doen.
Ben het inderdaad met je eens dat een kind van bijna 4 oud genoeg is om het te leren en dat je ook minder snel zo'n bandje/tuigje om doet. De regel van niet luisteren dan de buggy in hanteren wij hier ook hoor... werkt wel goed!
Vanmiddag was ik ook zo'n moeder met een peuter die braaf een handje gaf als ik hem dat vroeg. Het gaat de laatste tijd sowieso wel goed. Maar ja, dat is wel investeren geweest. Een tijdje terug was ik die moeder die met een krijsend en spartelend kind onder de arm liep. (En dan dus echt horizontaal onder de arm; vuurrood hoofd en woest slaande armen aan de voorkant, spartelende benen aan de achterkant. En een enorme sirene erop!) Onze zoon kan kiezen: als ik om een hand vraag, geeft hij een hand. Of ik til hem op, maar dan wel op een manier die voor hem niet comfortabel is. (Normaal draag ik hem op mijn heup, dat vind hij meestal heerlijk. Dat is geen straf, dus als hij weigert een hand te geven en ik til hem zo op, dan heb ik hem daar niet mee.) Na een paar van dat soort momenten, lijkt hij zijn lesje geleerd te hebben. Hoewel het vast nog wel eens nodig zal zijn. En hij zal ook vast nog wel eens krijsend en trappelend op de grond liggen omdat hij niet meer verder wil. Het is echt niet zo dat die brave peuters die je ziet, altijd zo voorbeeldig zijn hoor. Tuigje hebben we wel en nemen wel mee op vakantie en bij dagjes weg. We hebben hem pas één keer gebruikt, namelijk toen we langs een afgrond liepen. Toen vond ik het toch wel wat extra veiligheid bieden. Wat een ander ervan vindt, kan me echt niks schelen. Mijn kind, mijn keuze. En als het gaat om veiligheid vind ik argumentjes als 'het ziet er niet uit' zo zielig klinken. Waar gaat het nu eigenlijk om?
Nou tupp, in dat geval zou ik het ook wel gebruiken als we langs een afgrond zouden lopen, dat kan ik heel goed begrijpen. Maar voor de rest let ik gewoon zelf goed op en doe het zoals ik eerder al beschreef. Wat ik wel raar vind, (niet voor jullie bedoeld he) dat vele moeders hier en ook op een andere babysite schrijven een tuigje te gebruiken. Ik heb het echter nog nooit gezien , en we zijn toch vaak weg.
daar moet je je niets van aantrekken inderdaad, veiligheid is belangrijker maar ik heb toch gekozen voor een polsbandje omdat ik zo'n rugzak-tuigje-ding echt zo raar eruit vind zien. Ik had polsbandje ook bij op vakantie en gebruikt bij de wandeling op het vliegveld. Iedereen stormt dat vliegtuig uit en zo'n kleintje lopen ze snel onder de voet dus was superbang dat ik haar kwijt zou raken. Maar ze hield keurig mijn hand vast gelukkig.
Ik zou gewoon heel streng worden; handje vast en anders wordt er niet gelopen. Mijn dochter moet mij een handje geven op straat, altijd, geen discussie over mogelijk. Of beter gezegd, ze mag kiezen, mij een handje geven of een handje aan de kinderwagen. Dat levert eigenlijk vrijwel nooit problemen op en ik neem haar al lopend mee sinds dat ze nog geen anderhalf was. Maar goed, ze is wel iets jonger dan jouw kindje en bovendien van nature geen wegloopster. Nee ook op de stoep altijd een handje. Overal rijden auto's en fietsers en ik wil het gewoon niet hebben. In de winkels; dat verschilt een beetje welke winkel het is. In de supermarkt mag ze wel los lopen want dan loop ik gewoon achter haar aan. Maar in een kledingwinkel met overal rekken kleding, nee, dan kan ik niet zien waar ze uithangt.
Als de stoep echt met een brede berm of bosjes ofzo gescheiden is van de weg, dan mag hij van mij best los. Ook in voetgangers gebieden (bijv. Winkelcentrum) mag hij wel los, als hij maar wel bij me blijft. In de winkels heb ik liever dat hij mijn hand of broekspijp vasthoudt. (Broekspijp alleen als ik stilsta om iets uit te zoeken en even twee handen nodig heb.) Onze zoon kan al wel zeggen "kijken met de oogjes, net met de handjes" maar het toepassen van deze theorie vindt hij nog erg lastig . Vandaar dat ik hem in winkels toch graag vasthoudt. Verder ook in drukke mensenmassa's. (Markt, smalle winkelstraat met veel publiek.) Tja, en ik voel me dus echt niet te beroerd om hem op te pakken en te laten krijsen alsof ie vermoord wordt. Zodra je niet durft in te grijpen omdat je kind een hoop stennis schopt, dan heeft je kind jou in feite in gijzeling. Je kunt dan namelijk niet meer opvoeden! Corrigeren en eventueel straf geven (met waarschijnlijk een boze reactie of gehuil tot gevolg) hoort er nu eenmaal bij, als je niet gezegend bent met een kind dat altijd automatisch doet wat jij zegt. (En hoeveel van die kinderen bestaan er nu echt?) Voel je dus niet bezwaard om je kind soms gewoon te dwingen om te doen wat joj wil. Want elke keer dat je hem weg laat lopen, is de kans groter dan hij het de volgende keer weer doet. Het mag dan toch?
Hier heb ik wel een dieren-tuigje.Gebruik em zelden meer alleen naar pretpark of als het heel druk is en makkelijk kwijt loopt.Mijn zoontje vind het wel leuk eigenlijk want het is gewoon een rugzakje,hij krijgt er zijn drinken in mee,wil ie niet luisteren klik ik de staart er aan. Wat anderen er van vinden maakt me niet uit en kan me best voorstellen dat ze het er raar uit vinden zien,vond ik vroeger ook maar toen had ik nog geen weglopertje (gaat gelukkig steeds beter!)
Hier ook zo'n peuter gehad om gek van te worden. Op een gegeven moment heb ik haar huis meer vrijheid gegeven (3+) in de winkel helpen mandje dragen klein winkel karretje alleen als ze rustig was anders ging het fout. Op de stoepen ( waar het kon ) tot een lantaarnpaal mogen lopen, kon ze leuk rondjes om draaien En vooral niet te moeilijke situaties zodat het goed gaat en je kan belonen. Fietsen en luisteren was ook een uitdaging en ook daar eerst de veilige stukken gedaan zodat zodat ze het ook goed deed. Afgelopen maart zijn we voor het eerst zonder buggy een weekje weggeweest ( april 4 geworden) wat een verademing.
Oja, vermoeiend he! Hier liep ze ook altijd weg, werd er gek van Ben dr zelfs een keer kwijt geweest Utrecht, bij de grachten.. Ik was in alle staten! Maar sinds ze 3 is, is het over. Opeens was ze míj een keer kwijt (ze ging huilend de winkel door MAMAAA). Ik was haar niet kwijt, en liep achter dr aan 'Ja, hier ben ik schat'. Maar sindsdien heeft ze kennelijk dr lesje geleerd . Ben wel altijd nog voorzichtig, op 'gevaarlijke' stukken moet ze me een handje geven. Wil ze niet, maar ja, moet. (Dat was trouwens ondenkbaar toen ze nog wegliep.) Maar in winkels enzo weet ik nu gewoon dat ze niet wegloopt, heerlijk. Heb er dus eigenlijk weinig aan gedaan. Ja, polsbandje met 1,5 dat ze na 2x kon losmaken ; en als ze wegliep in de buggy als ik m bij me had... Van de een op de andere dag was t over!