Is het heel erg als ik zeg dat ik mijn peuter even helemaal zat ben! Het is normaal een lief jongetje, hij kan heerlijk zelf spelen. Hij kan knuffelen en kusjes geven. Is aanhankelijk, betrokken en enorm ondernemend. Alleen lijkt het wel of hij bezeten is.... gillen! tieren! schreeuwen! spartelen als een vis op het droge, tegen werken. Of ik nu rustig blijf, stap voor stap zeg wat er van hem verwacht wordt. Of ik korte boodschappen geef, of ik wegloop op straat (dan zwaait hij mij doodleuk uit en loopt verder van mij af). Vanavond heb ik geschreeuwd tegen hem, mijn man geroepen en ben weg gelopen. Heb mij een enorme faalhaas gevoeld (en nog steeds). Ik vind dit oprecht een rot periode.... het is niet goed of deugd niet. Ik ben er kapot van en weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Dus tips! heel graag!
Lastig soms hè! Wat ik zou doen: denken dat je emmertje deze dag echt even vol zat. Lekker ontspannen, vroeg naar bed, van je afzetten. Morgenochtend je peuter flink knuffelen en weer met frisse moed de nieuwe dag in gaan!
Pittig die peuterbuien. Geloof me.... Dit heb ik ook al een aantal keer zo gedaan. En dat voelt effe gruwelijk tot. Maar.... Gelukkig kon je je man roepen, en daarna op een rustige plek op adem komen. Volhouden. Op een dag komt er een einde aan de driftbuien. Ik dacht ook dat het nooit zou gebeuren bij jongsye, maar sinds hij drie is gaat het echt beter.
Helemaal niet erg. Ze kunnen af en toe het bloed onder je nagels vandaan halen... Ben onlangs nog pedagogisch niet verantwoord uit mn slof geschoten.. Baal er achteraf ook heel erg van. Naderhand vertel ik m dan ook wel dat dat niet zo netjes van me was en dat ik er spijt van heb en afsluiten met een dikke knuffel. Alles is een fase.......
Begrijp je volkomen, soms kun je er ff niet meer tegen en schreeuw je of wordt je boos en daarna voel je je zo rot dat je je niet even hebt in kunnen houden..! Hier hetzelfde, peuter van net twee. Lieve jongen maar hij vraagt zoveel aandacht van ons! En als hij die even niet krijgt doet hij dingen die ik niet wil, knijpt ons veel of gaat dan in mijn oog zitten prikken als ik even wat anders doe (Even telefoneren bijv of in bed nog even m'n ogen sluit en hem eventjes tv laat kijken). Het is zoo vermoeiend af en toe als ze zichzelf niet vermaken met gewoon speelgoed etc.. :-/ net ook weer boos geworden omdat hij de hele tijd in mijn nek zat te knijpen op de bank
Stop met jezelf een faalhaas voelen! Nergens voor nodig en ook nergens goed voor 😉 Die peuterbuien zijn soms echt pittig en jou emmertje soms te vol. Blijf bedenken dat dit echt een fase is die ook weer voorbij gaat. Voor jezelf is het goed even erbij weg te lopen als je merkt dat het je te veel wordt om te voorkomen dat je uit je slof schiet. Maar van een keer boos worden wordt je peuter ook niks slechter hoor. Hij moet ook leren dat er grenzen zijn en dat als je daarover heen gaat mensen (en dus ook mama) boos worden. Ik geloof die moeders nooit zo die nooit boos worden op hun kind en het gedrag enkel sturen door positief gedrag te belonen en negatief gedrag te negeren.
Ik ben ook zo vaak uit mijn slof geschoten tegen onze dochter van nu 3,5. Ze heeft temperament en heeft er echt stuiterdagen tussen zitten, dan kan ze zich nergens mee vermaken. Vaak gaat dat samen met vermoeidheid(te vroeg wakker en niet meer willen slapen). Of als ze dagen anders dan anders verlopen, is ze ook alleen maar aan het stuiteren. Om gék van te worden. om nog maar te zwijgen over het dwarse gedrag en ze alles zellúf wil doen.... Het is gewoon doodvermoeiend die peuterperiode, maar aan de andere kant, als ik zie hoeveel ze al zelf kan! en dat er dagen zijn dat ze heeeeeerlijk alleen speelt en luisterd, dan weet ik gewoon dat dát haar echte karakter is. Veel succes er mee en sterkte, je bent niet de enige! en bedenk; een moeder is ook maar een mens.
Ik begrijp je ook. De oudste is geen peuter, maar wel een kleuterpuber. 4,5 jaar oud en een grote mond af en toe! Ze luistert ook totaal niet naar me. Ik ken geen peuterdriftbuien dus af en toe sta ik met mijn rug tegen de muur, dan weet ik het gewoon niet! Ik heb haar ook weleens in haar arm gepakt en op de gang gezet, daar voelde ik me dan ook zoooo schuldig over. Zo van: als je het met woorden niet kan oplossen, moet je maar fysiek worden maar het kon echt niet anders, het was gevaarlijk voor haar zusje (ze gooide met de speelgoedkist en blokkenkar). Af en toe doet ze zo 'stom', ik weet wel dat het afreageren is en dat het erbij hoort, maar dan kan ik geen contact met haar maken. Even afkoelen (voor ons beiden) werkt dan het best. En daarna maken we het altijd weer goed. Maar het is echt lastig.
Heel normaal hoor dat je ze af en toe even beu bent.. Gebeurd hier ook wel met enige regelmaat. Ze wisselen elkaar lekker af haha .. Je bent echt geen slechte moeder, je bent ook gewoon maar mens
Zoals hier boven al is gezegd, iedereen heeft dit soort momenten wel eens als moeder. Bij mijn oudste schoot ik ook regelmatig uit mijn slof, die heeft geen driftbuien gehad als peuter, nou dat heb ik geweten tussen de drie en viereneenhalf jaar....grote mond, schreeuwen, schoppen, slaan...ik dacht echt even dat ik een agressief kind op de wereld had gezet😳. Hij haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik heb niet altijd pedagogisch verantwoord gereageerd. De jongste is bijna twee...nou die zit in de peuterpubertijd hoor. Smijten met speelgoed, niet stil liggen met aankleden, keihard gillen en tetteren, niet blijven zitten aan tafel, bord eten omgooien, alleen maar klimmen op je als je op de bank zit etc. Compleet met dramatische huilscenes, op de rond gaan liggen etc als we hem begrenzen. Ik merk dat ik bij mijn tweede veel meer geduld heb en niet zo snel ontplof. Mijn man echter kan er soms niet meer tegen. Die appte me laatst toen hij alleen thuis was met hem en ik aan het werk was dat hij hem achter het behang wilde plakken, zo gek werd hij van hem. Even later weer een appje....hij ligt op bed, rust...😂. 's Avonds heb ik de kinderen naar bed gedaan om hem even te ontzien😉
jij bent ook maar een mens he. een kind mag best weten dat jij ook boos kan worden/ er klaar mee bent. Als hij thuis als niet kan leren dat boze mensen ook weer niet boos kunnen worden en dat gedrag van hunzelf daar van op invloed zjn, waar moeten ze het dan leren?
Heb nog een oplossing gevonden... een paar ochtendhes peuterklas. En ik ben blij dat mijn man nu voorlopig thuis is. Die geniet volop van deze leeftijd. Kunnen we elkaars krachten benutten.