De titel zegt het eigenlijk al... tot welke leeftijd hebben kinderen eigenlijk last van die driftbuien? Van die echte gilbuien waarin ze niet voor rede vatbaar zijn zeg maar. Het is hier een hele tijd goed gegaan, maar (wrsch door de sintstress) is het hier de laatste tijd weer goed raak met onze net 3-jarige. Totaal niet voor rede vatbaar zodra iets niet gaat zoals hij wil/verwacht of wat dan ook. Voor mezelf vind ik het nog niet eens zo'n probleem, maar de andere kinderen in huis vinden het heel vervelend. We blijven rustig, benoemen dat hij best boos mag zijn, maar dat we het niet fijn vinden als hij zo gilt (waarop hij meest roept: maar ik gil niet ), leggen ook nogmaals kort uit waarom iets niet mag of waarom iets juist 'moet' en proberen het dan verder te negeren. Als het te gortig wordt, volgt er een timeout op de gang. Soms gaat het na 1 minuut goed, heel soms duurt het wel een kwartier. Dan komt hij altijd om een kusje vragen - teken dat de storm weer is gaan liggen. Nogmaals: voor mijn man en mij geen probleen, maar voor de andere twee kinderen niet echt leuk. Die zijn juist het andere uiterste: rustig, lief en bijna niet boos te krijgen. Dus eigenlijk heb ik twee vragen: wat is jullie ervaring op welke leeftijd kinderen wat rustiger/redelijker boos worden (of blijft het zo...) en hebben jullie nog tips hoe we de 'stoom-uit-de-oren'-momenten voor de andere kinderen op kunnen vangen?
Als mijn zoon van die heftige driftbuien heeft moet hij naar zijn kamer. Dan leg ik hem uit dat hij best boos mag zijn en huilen maar dat zijn zusje heel bang wordt als hij zo schreeuwt en dat hij naar beneden mag komen als hij niet meer zo erg boos is. Hij is 3,5 jaar oud en hier is het dus nog volop aan de gang
Kinderen leren pas na hun zevende jaar (en vaak pas rond 10) op een meer gepaste en gematigde manier met hun emoties om te gaan. Driftbuien kunnen dus nog wel even duren, al vinden de meesten als ze naar school gaan een andere manier van uiten. Mijn oudste krijgt 1 waarschuwing en gaat daarna op de stoel, een time out dus. Voor 3 minuten. Degene die hem erop heeft gezet maakt het ook weer goed met hem.
dit wilde ik helemaal niet lezen ... DAMN ... Maar wel duidelijk we moeten nog ff een hele lange adem hebben
mijn zoontje, als hij boos is, rent met zijn handjes op zijn gezicht naar zijn eigen kamer en huilt daar rustig uit. verontwaardigd zit hij op de grond en moppert een beetje waarover hij boos is. ik heb hem nooit zoiets geleerd of zo. hem niet naar zijn kamer gebracht als hij boos was. op deze manier ljkt het wel zachter geworden ivm 1 jaar geleden. maar dit ziet er nog verdrietiger uit dan een driftbui.
Het gebeurt hier niet vaak meer, maar mijn net 5jarige dochter kan heeeel boos en driftig en heftig zijn hoor. Gillende keukenmeid, niet voor rede vatbaar. Niet leuk..
Ik heb zo een dubbel gevoel over 'straffen'... Want aan z'n reactie achteraf (hij is dan echt verslagen en zo verdrietig zelf ook om de situatie) is het duidelijk dat het hem echt overkomt, die driftbui. Dus ik zou hem liever helpen dan straffen met iets waar hij geen hand in heeft. Overigens geven we hem sowieso z'n zin niet hoor, we zijn zeker consequent. Maar ik maak hem zo intens verdrietig door hem de gang op te sturen en ik merk ook dat hij extra verdrietig wordt en zich enorm afgewezen voelt en ook zo baalt van zichzelf. Heel hulpeloos komt het op me over. Kan ook niet goed zijn. Aan de andere kant wil ik de rust voor onze twee andere kindjes wel bewaren en naar hen ook wel het punt maken dat we het dwarse gedrag niet tolereren. Zij doen zo goed hun best (maar goed, hebben ook gewoon een ander karakter dus kost ze ook niet zoveel moeite). Hoor graag jullie verdere advies!
O en ter aanvulling (dan is het plaatje compleet ), de buien ontstaan als iets niet gaat zoals hij wil (zoals bij alle peuterpubers volgens mij), maar wat nog veel vermoeiender is, is dat hij zo vaak op zijn eigen mening terug komt. Bijvoorbeeld: wil op dat moment echt geen rode jam op zijn brood (om maar wat te noemen). Smeren we er blauwe op... huis te klein omdat meneer rode jam had gewilt. En dit gaat zo met aaaaaaaaaaaaaaalles lijkt het soms wel. Hoort dit ook bij de peuterpuberteit en hoe daarmee om te gaan?
Dat is ook zo, ze doen het echt niet expres. Ze hebben het gewoon niet in de hand. Ik stuur hem daarom ook niet als straf naar zijn kamer maar meer omdat zijn zusje bang wordt. Wat ik ook belangrijk vind is om zelf heel rustig en lief te blijven en hem te blijven troosten totdat hij is gekalmeerd.