Hallo Allemaal, Ik heb al gekeken op google enz, maar wordt er niet echt wijzer van. Ik heb wat tips nodig eigenlijk omdat ik het even niet meer weet. Wij hebben een zoontje van 2 jaar en 2 maanden, het gedrag van hem zorgt voor handen in het haar en ik weet niet meer hoe ik er mee om moet gaan, eerst vond ik het nog wel leuk dat hij mijn temperament heeft meegekregen maar dat is nu dus echt niet meer zo. De dingen die hij doet: - Als hij drinken heeft, drinkt hij eerst gewoon goed, maar zodra hij genoeg heeft gehad, gaat hij er mee kliederen, dus drinken in zijn mond en laat het eruit lopen en moet weer schone kleding aan, of gaat op de grond liggen, spuugt het uit en smeert het uit, of als hij in de kinderstoel zit, spuugt hij het uit op tafel, gaat met zijn mond erop en blaast alles over tafel. Ik moet er steeds bij blijven zodat hij dit niet doet, maar vaak ben ik alsnog te laat omdat hij het door heeft en het snel uit zijn mond laat lopen, ik blijf bezig met schoonmaken. - Ook met koekjes, bijt hij stukjes af en laat het op de grond vallen en stapt er op zodat alles verkruimeld, je raad het al, weer stofzuigen. - Boodschappen doen: Hij wil niet meer in het zitje van de winkelkar, daar klimt hij weer uit, dus dan maar in de winkelkar zelf, eigenlijk ook geen optie want hij trapt op alle boodschappen, trekt de verpakkingen open of hij gooit alles uit de kar. Uit de kar halen is ook geen optie, want hij trekt alle schappen leeg en rent er vandoor waardoor ik constant achter hem aan moet zodat ik hem niet kwijt raak. - Het luisteren, mja, dit gaat dus ook niet. Hij begrijpt erg goed wat je bedoeld, maar hij negeert ons gewoon en doet alsnog de dingen die hij niet mag doen en gaat gewoon door. Positief benaderen, negeren, nee zeggen, het maakt niet uit, hij heeft letterlijk en figuurlijk schijt aan ons. - Hij heeft ook een dwangmatigheid naar lichtknoppen, knopjes, hekjes en deur klinken, constant zit hij er bij, hij is er ook niet bij weg te slaan, en als je hem weg pakt, is het natuurlijk drama, dus driftbui, gaat op de vloer liggen en keihard huilen (ook in de winkel doet hij dit) en de kinderopvang kaartte dit gedrag ook aan. - Zit overal bij waar hij niet aan mag zitten en dat weet hij: het appratuur, knopje van de stekkerdoos, vaatwasser, draagbare radio en noem maar op, we zeggen nee, het mag niet, maar hij kijkt ons aan, gaat lachen en gaat gewoon door. Na 3 x waarschuwen, een tik over de vingers, werkt ook niet want dan gaat hij lachen en dan weer doorgaan of doet het later gewoon nog een keer terwijl hij ons aankijkt. Het is een ontzettend lief ventje, echt, we zijn wijs met hem, maar dit gedrag, en ja, het is een fase, maar die fase duurt nu al 3 a 4 maanden en op een gegeven moment zijn we er wel klaar mee. Nou moet ik ook aangeven dat hij nog niet echt praat, hij zegt wel veel woordjes en als je hem iets vraagt, begrijpt hij het ook en zegt dan ook ja, nee of ok. Maar het echt praten enz, nee, dat doet hij nog niet. Ik wil hier sws al mee naar een logopedist eigenlijk dus volgende week ga ik een afspraak maken, wellicht heeft zijn gedrag dus ook goed te maken met het feit dat hij nog niet zo goed kan communiceren met ons waardoor wij hem niet begrijpen. Iemand die dit gedrag ook mee heeft gemaakt? Wat heb je gedaan en heb je tips voor mij. En de tip van: het is een fase, daar moet je doorheen, dat kan ik eerlijk gezegd niet meer lezen omdat deze fase nu wel heel erg lang duurt eigenlijk. *Foto van ons draakje bijgevoegd*
Ik lees ook wel veel normaal peutergedrag. Het kliederen met eten en drinken is normaal op deze leeftijd. Als iets op is of je hoeft niet meer wat is dan leuker om lekker te kliederen? Wat ik altijd gedaan heb als iets niet mag is waarschuwen en bij niet luisteren uit de situatie halen of afleiden met iets anders. Een 'tik op de vingers' vind ik niet kunnen als ik eerlijk ben. Wij hebben een krukje in de keuken staan en als neer niet geluisterd werd gingen we daar even heen. Op die leeftijd samen, even zitten en dan weer verder spelen. Nu nog is het een plekje waar een van de meiden kan zitten als er niet geluisterd wordt. Het wordt ook zelf door de meiden gebruikt om even tot rust te komen, de ander weet dan dat ze haar met rust moet laten. Communiceren zal er ook wel wat mee te maken hebben maar zoals ik al zei; veel is ook wel echt peutergedrag. Goed dat je een afspraak gaat maken. Alle beetjes helpen. Edit: wat een onwijs leuk koppie zit erop zeg!
Een tik op de vingers vind ik wel kunnen, vooral als hij zijn vingers in het stopcontact wil steken (ook al zitten er beschermers in), dat is levensgevaarlijk en mag hij ook wel even van schrikken. Ik ben niet zo van de pamper generatie om het even zo te zeggen. Vroeger was het veel erger, dus de tik voor de kont en een tik over de vingers is geen mishandeling vind ik. Naar dit is een discussie apart en ieder heeft zijn/haar mening daarover. Het hier in een hoekje of krukje zetten, werkt niet, dit vind hij grappig en maakt er een spelletje van. En qua uit de situatie halen, hij gaat er net zo hard weer naar toe. Peuter puberteit, ja, lastig, maar na een paar maanden wordt je het wel beu en weet je niet meer wat te doen. Want het laten gaan, betekent ook weer het gedrag belonen enz
Ik lees ook geen gek gedrag eigenlijk… En natuurlijk wordt je het soms beu, dat herkennen bijna alle ouders denk ik wel. (Berg je maar voor de echte puberteit. ) Bij ‘viezen’ met eten en drinken was het hier simpel, dan pakte ik het af. Dan houden ze vanzelf op, gewoon omdat het niet meer kan. Boodschappen doen nam ik ze niet mee of als het echt niet anders kon, dan gingen ze bij dergelijk gedrag vast in de kinderwagen/buggy. Knopjes en stopcontacten probeerde ik zo te doen dat ze er sowieso niet bij konden, scheelt een hoop gedoe. En wat er wel is en niet weg kan, bij weg blijven halen en blijven benoemen dat het niet mag, eventueel vast in de kinderstoel als hij door blijft gaan en je je handen vrij moet hebben. Gaat hij krijsen en dweilen, prima, dan doet hij dat toch? Dat is zijn manier om zich te uiten op het moment (en met hem bij heel veel peuters). Zelf lekker naar een andere ruimte gaan, hij stopt vanzelf een keer. Die tik zou ik niet doen. Je schrijft ook al dat het toch niet werkt, dus de toegevoegde waarde mis is (sowieso, maar nu helemaal, kennelijk schrikt hij er niet van, je bereikt je doel er dus niet mee). Het is een kwestie van een lange adem, herhalen, herhalen, herhalen, als hij 18 is, doet hij het vast niet meer.
Maar als een tik op zijn vingers niet werkt waarom doe je het dan? Je schiet dan je doel voorbij. Het is inderdaad een discussie apart waar ik verder niet op in ga. Zorg dat dingen die écht gevaarlijk zijn weg zijn of beschermd. Je hebt van die kinderdingen die je in het stopcontact kan doen zodat ze niet met hun vingers of materiaal erin kunnen. Verder ben ik het met @NiekeKris eens. Veel herhalen, herhalen en herhalen en ooit gaat het over.
Die tik op zijn vingers krijgt hij alleen als hij iets doet wat levensgevaarlijk is of een tik tegen de kont (lees, pamper, voelt hij niet eens, gaat hij lachen, want ja, grappig geluidje) Het is ook niet zo dat hij elke keer een tik krijgt als hij iets doet wat niet mag, begrijp mij niet verkeerd. Hij heeft 1x een tik tegen de pamper gehad en 2 x een tik over de vingers en puur alleen bij gevaarlijke situaties. De stopcontacten kan ik niet weg stoppen haha, die zitten laag bij de grond, daarom wel beschermers in, maar hij moet er gewoon vandaan blijven, over het algemeen blijft hij er ook wel weg, alleen als meneer een pest bui heeft dan doet hij alles wat niet mag terwijl hij weet dat het niet mag, is gewoon uitdagen en daar is hij erg goed in. Het krijsen enz, ja dan loop ik ook gewoon weg, dan laat ik hem even, maar het zou zoveel makkelijker worden als hij meer zou praten, dan is de communicatie ook beter, de enige communicatie die er is, is gillen en hard huilen, oh en met dingen gooien. Kindjes van zijn leeftijd of iets jonger, praten al erg goed, maar moet wel zeggen dat hij met veel dingen wel weer verder is dan andere kindjes qua ontwikkeling. Zijn interesses liggen meer in het onderzoeken van dingen dan beginnen met praten. Dat is ook wel goed, en het verbaasd mij vaak dat hij juist de dingen begrijpt waar een ander kindje weer moeite mee heeft, ik persoonlijk denk dat er niets ernstigs is dat hij nog niet praat, want hij praat wel, maar is onduidelijk, ik heb meer het idee dat het "luiheid" is. Want als hij klaar is met avondeten, zegt hij toetje, als toetje op is, zegt hij papa douchen. Hij kan het wel, maar op z'n manier heeft hij er geen behoefte aan ofzo lijkt het wel.
Het is een flinke boef zo te lezen Maar de peuterpubertijd duurt ook wel lang he, maak je geen illusies. Ga boodschappen doen in de ochtend evt, als hij nog niet moe is. En de grote boodschappen zonder hem doen. In het zitje blijven, of niet mee. Verder kalm en rustig blijven herhalen wat je van hem verwacht en wat jij doet. Dus: als je niet meer wilt drinken, doe je x. Als je gaat kruimelen met je koek, pak ik hem af. En pick your battles en trek je van anderen niets aan. Als ik een peuter in de supermarkt een driftbui zie hebben, dan denk ik: ja, zo gaat dat, sterkte moeder/vader! En niet: nou nou, dat kind is slecht opgevoed. En neem af en toe even pauze voor jezelf. Desnoods door hem een filmpje te laten kijken.
Maar als hij er alleen om moet lachen, wat bereik je er dan mee??? Toch alleen maar juist maar dat hij dóórgaat, het is immers grappig, en doorgaan betekent misschien wel dat het nóg eens gebeurd? Dingen die levensgevaarlijk zijn kun je beter voorkomen (en is een stopcontact met beschermers echt levensgevaarlijk of is het gewoon iets wat je hem wil leren dat het niet mag, ook voor als er eens geen beschermers inzitten? Dat leert hij echt we naarmate hij ouder wordt namelijk), een kind van twee heeft daar nog geen besef van. En tuurlijk is het fijn als hij beter kan communiceren. Het kan geen kwaad te kijken of hij daar hulp bij nodig heeft. Maar feit is dat hij het nu kennelijk nog niet kan, dus dat waar je mee ‘moet’ dealen. Ook dit komt hoogstwaarschijnlijk vanzelf goed.
Zoals ik al eerder heb aangegeven, er zitten beschermers in de stopcontacten. Of ik mijn eigen kind een tik over de vingers wil geven, is dat ook mijn beslissing, hoe anderen daar over denken, heb ik eigenlijk niets mee nodig. Ik vraag om tips en ik vraag niet om een standje over het feit dat ik mijn kind een tik over de vingers geef, dat bepaal ik zelf.
Peuterpubertijd duurt lang… kan echt wel 2 jaar duren. Zeker bij een kind dat een wat bewerkelijker karakter heeft. Ik heb er ook 4 van zulke Onze jongste is ruim 2,5 en begint nu beter te praten en dat helpt al wel iets. Maar het is ook echt een boefje dat alles doet dat niet mag. Hier zijn we altijd blijven uitleggen (wel korte zinnen) herhalen, herhalen, herhalen, wegpakken wat echt niet mag en proberen zo veel mogelijk geduld met hem te hebben. Ook probeer ik hem bij zoveel mogelijk dingen te laten helpen en hem ook veel autonomie te geven bij dingen waar dat kan. Zo heeft hij het gevoel dat hij zijn eigen persoontje is die zelf keuzes mag maken. Maar bij bepaalde zaken beslis ik natuurlijk en daar trek ik dan ook een duidelijke grens die ik vol hou. Ik ga zonder kinderen boodschappen doen. dat is beter voor iedereen
Ik heb een peuter van 2,5 in huis en die vertoont precies dit gedrag wat jij omschrijft. Zo frustrerend af en toe ik kan je helemaal begrijpen. - wat betreft eten: stel je verwachtingen bij. Een kind van die leeftijd kan nog niet netjes eten dat komt later wel. Nu is het vooral ook nog veel ontdekken. - qua al het andere is het denk ik het belangrijkst om het gevoel van je kind te erkennen en te benoemen. Dus bijvoorbeeld: ik zie dat je geen zin hebt om te eten maar je mag niet met eten gooien. Bij echte driftbui uit de situatie halen. Naar een ander plekje gaan in huis wachten tot de storm voorbij is geraasd en dan rustig uitleggen waarom iets niet mag en het weer samen opruimen. - 1op1 aandacht wil ook vaak helpen om driftbui te voorkomen. - veel complimentjes geven = positieve aandacht Wat ik heel fijn vindt is via Instagram een opvoedcoach die hele goeie tips geeft op haar pagina : kleinegrotemensen Voor de rest adem in, adem uit haha. Je moet een hoop geduld hebben en alles 100 x herhalen zo blij je consequent en dat doe je al goed.
Volgens mij geef ik je geen standje meer vraag me meer af waarom je iets doet wat geen effect heeft? Of dat nou een tik op de vingers is of bijv. apart zetten maakt in deze niet uit. Ik denk dat het handiger is om iets te zoeken wat wel effect heeft. Maar goed, ik geloof niet dat wat ik zeg iets voor je uitmaak dus laat ik het hierbij.
Tekst kent geen emoties. Dat in mijn tekst staat qua tik op de vingers was meer om aan te geven dat zelfs dat niet helpt. Terwijl het bij andere kinderen het wel helpt, die kant wou ik op. Juist omdat ik weet dat het geen zin heeft, ga ik dat niet onnodig uitvoeren.
Gelukkig dat ik niet de enige ben met zo'n boefje en idd, erg frustrerend dit gedrag. Ik heb inmiddels gemerkt dat het gedrag wel wat minder wordt als hij mij helpt met klusjes. Vaatwasser uitruimen, schone vaat in de kastjes zetten, wasmachine inladen en uitladen. Tafel dekken. Wordt het een heel ander kind van, maar hij kan mij niet met alles helpen, zoals net schoonmaakmiddelen omdat hij alles in zijn mond stopt en dat frustreerd hem juist. Hij wil bij alles aanwezig zijn, maar dat kan natuurlijk niet. (Ook ik wil gewoon rustig poepen ) En qua herhalen, herhalen en herhalen, hij maakt er echt een spelletje van. Ik heb de energie er niet voor om een hele ochtend mijn boefje te moeten corrigeren zeg maar. En we laten hem zoveel mogelijk zelf doen, ook het eten, maar als meneer zijn bui weer heeft, dan vliegt het hele bord eten door de keuken heen enz. En ondanks dat het bij de fase hoort, die hormonsters bij mij gaan dan aan, dan loop ik ook gewoon weg. Hij kijkt mij dan ook gewoon aan, gaat lachen en gooit gewoon expres zijn bord eten weg
Mijn man werkt fulltime en als ik aan het einde van de dag boodschappen moet haken, zijn de schappen zowat leeg. Ik ga altijd in de ochtend, is het lekker rustig maar dat is geen optie met een boefje dus. Dus ik ben alweer verplicht om te wachten totdat mijn man thuis is zodat ik hem thuis kan laten. Maar dan boodsch doen en dan ook nog eens koken, zie ik ook niet zitten omdat ik aan het einde van de middag helemaal gesloopt ben ook.
Is bezorgen een optie? Hier komt de jumbo elke week, en hoef ik alleen nog maar naar de winkel voor een vergeten dingetje
Wat bij mij hielp bij mijn derde die nog niet praatte tot hij 3 was en dus verschrikkelijk gefrustreerd was : eieren voor mijn geld kiezen. Bij alles afvragen: mag dit echt niet? Of kan het geen kwaad. Geklieder met eten, met vingers in een stopcontact met beschermers zitten, op allerlei knopjes duwen van apparaten, het kan allemaal geen kwaad vind ik. Ik had een stuk of 3 regels van dingen waarvan ik écht niet wilde dat hij deed, en daar was ik streng in (bijvoorbeeld zijn broer en zussen pijn doen) De rest liet ik gaan. Als je heel goed nadenkt bij alles waar je 'nee' op wilt zeggen, dan valt er al veel af wat toch onbelangrijk is. Nu is mijn derde er een met een flinke gebruiksaanwijzing, nog steeds, en er is door zijn toedoen echt wel eens wat kapot gemaakt, maar er is nog nooit iets gevaarlijks gebeurd terwijl hij echt veel grenzen op heeft gezocht. Boodschappen liet ik bezorgen. Of naar een winkel waar ze wel volle schappen hebben aan het begin van de avond, want idd, dat ging echt niet met hem er bij. Maar er blijkt voor best veel een oplossing, met wat creatief denken
Hier ook zo’n boef van 2 jaar. (Gisteren 2 geworden). Hier is positieve aandacht, meehelpen en taakjes laten uitvoeren iets wat echt goed helpt. Vandaag toevallig bij het tuincentrum. Hij zag bloemetjes en wou erin knijpen en trekken. Dan kan ik 2 dingen doen: 1) “nee niet aan zitten zo gaan ze kapot!” zeggen, en dan bozig worden en hem meenemen want hij doet het natuurlijk nog eens. Dan is hij boos of oost Indisch doof en rent naar de volgende bak om hetzelfde te gaan doen waardoor ik hem in de wagen moet zetten…. Dag leuk en gezellig plantjes kijken. Of 2) op mijn hurken bij hem gaan zitten en even de tijd nemen. Handje pakken en zeggen ‘we gaan wijzen naar de bloemetjes en zachtjes aaien .. wat een mooie bloemen hè?’ ‘Mooi paars!’ En kijk die, die zijn ook mooi!’ ‘Vind je de bloemetjes mooi?’ De intentie is namelijk niet slecht, de intentie van je zoontje is ontdekken en leren. Ipv de manier waarop hij ontdekt te straffen kun je er een momentje samen van maken en hem tegelijk de juiste manier van ontdekken leren. Lachen doen ze trouwens omdat ze niet willen dat je boos bent. In zijn gedachten is het leuk wat hij doet. Als ik stamp gaat het kapot! Leuk! En misschien dat je meelacht als hij gaat lachen. Dat doe je natuurlijk niet, maar weet hij veel. Met 2,5 jaar zit er niet heel veel meer achter dan wat je ziet. Peuters lachen je niet uit. Niet persoonlijk nemen. Ik snap dat als hij moe is en in de wagen staat en je boodschappen aan het schoppen is dat hij (en jij) niet openstaat voor een positief ontdekkingmomentje of zo. Dat soort situaties probeer ik zoveel mogelijk te voorkomen (niet boodschappen doen als zoon moe is bijv) en als ik het niet kan voorkomen dan is het maar even zoals het is en rennen we zo snel mogelijk door de winkel heen.
O en aanvulling: is het echt een probleem of is het jou ook maar aangeleerd dat het een probleem is. Bijv, mijn zoontje wil zelf eten maar motorisch is hij daar nog niet heel goed in. Ik mag wel vaak helpen maar hij wil het ook graag zelf doen. En soms mag ik helemaal niet helpen. Dan wordt hij vies, en eet half (of helemaal) met zijn handen. Eerst had in zoiets van: als je het niet zelf kan doe ik het. Maar wanneer moet hij het dan leren? Of mag hij het pas doen als hij het motorisch echt helemaal goed kan. Met 2,5 of 3 jaar of zo? Ik kwam daar niet helemaal uit en daarnaast heb ik dan een gefrustreerd kind die - begrijpelijk - gewoon zelfstandig wil eten. Hij is er blijkbaar aan toe, ik zou hem dan corrigeren voor iets wat een heel goede ontwikkeling is (zelfstandigheid). Dus.. ik help, en ik complimenteer, en daarna gooi ik de wasmachine aan en stofzuig ik voor de 3e keer onder zijn stoel die dag. Het hoort erbij, en het gaat vanzelf weer voorbij