Wij hebben dus echt een pittige dochter. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, maar haar gedrag echt te wensen over. Ik ben er best wel mee aan, kan bijna niet meer bedenken hoe ik met haar dwarse houding om moet gaan. Het is een hele gevoelige meid, emotieregulering moet zeker 'aan gewerkt' worden. Ze weet wat ze wil. En negatieve aandacht is voor haar ook aandacht. Ik weet dat een beetje opstandigheid er wel bij hoort. Maar ik ben gewoon zo moe en op door de vele strijdmomenten iedere dag. Ik ben consequent en duidelijk, ik geef veranderingen in de dag aan, etc, maar het is iedere keer weer gedoe. Over alles eigenlijk. Het is zo erg dat ik het lastig begin te vinden om bezoek te ontvangen, of bijvoorbeeld een telefoontje te plegen. Ze is dan zó aanwezig, eist mijn aandacht op, schreeuwt en gilt en is brutaal. Uiteraard zeg ik hier wat van. En na nog een keer waarschuwen en niet stoppen zit er een consequentie aan. Maar het is gewoon super vervelend dat ze dit soort acties in het extreme laat zien, dus ook wanneer er andere mensen bijzijn. Het gillen gaat onverminderd door. Het huilen, op de grond liggen, zeuren en niet luisteren is hier alledaagse kost. Ik zou zo graag weer een gewoon gezellige dag willen. Ik hoor mezelf mopperen en waarschuwen en ik ben dat zat. Na zo'n lange zomervakantie zat mijn stresslevel tot het plafond. Ik merk ook dat ik nog weinig kan hebben. Ze is ontzettend grappig, lief en leuk en echt mijn spetter, maar ik weet niet hoe ik dit kan volhouden wat betreft haar gedrag. Er spelen nog wel wat meer dingen, we zijn ook met haar naar een speltherapeut geweest. Dit gaf inzicht in haar manier van handelen, maar biedt verder geen oplossingen. Het gaf ons wel even het gevoel er weer tegenaan te kunnen. Maar eigenlijk merk ik dat dat weer is weggezakt. Ik baal ook zo van mezelf. Mijn lontje wordt steeds korter, mijn geduld raakt op. Ik kan nog veel meer opschrijven, maar dit schetst eerst wel een goed beeld denk ik. Wie heeft nog meer een pittige kleuter? En tips, graag!
Herkenbaar!! Eens in het jaar, wanneer we het even zelf niet zo meer zien hebben een een orthopedagoog laten mee kijken. Daar hebben we de aanbevelingen van ingezet. Dat helpt heel goed. Een paar voorbeelden zijn een planbord, elke dag zelfde ritme en ongeveer zelfde tijd en volgorde. Na school lekker thuis, weinig afspraken. En keuze uit 2 opties: ga je zelf aankleden, of ga ik je nu helpen. Je kunt nu mee op de fiets naar huis, anders ga je maar lopen, maar ik vertrek nu. ook hier zijn we er niet mee, maar het heeft zonder meer verschil gemaakt. Heel erg duidelijk zijn in wat je verwacht en de gevolgen.
Wij hebben ook een pedagoog laten meekijken. Die gaf voorafgaand aan het bezoek aan dat ze een keer of 3 langs zou komen, en dan zou het vast al een stuk beter gaan. Evt uitbreidend naar 7 tot 10 keer en telefonisch contact. Nou, na de eerste 3 sessies gaf ze al aan dat het veel complexer en ingewikkelder was dan ze vooraf dacht, ondanks dat ik een goed beeld geschetst had van mijn dochter. Dus zijn we verder doorverwezen, maar op dit moment is er geen directe hulp en zou ik ook niet weten waar ik nog naartoe kan gaan. De keuze tussen 2 opties gebruik ik hier ook. Het werkt een beetje, maar meestal niet. Ze maakt er alsnog een hele scène van. Ben ik alleen thuis met haar, dan reageer ik daar toch anders op dan in bijv de ballenbak, waar iedere ouder met afkeurende blik het zijne denkt van mijn opvoedingsstijl (mijn eigen invulling ). Een planbord kan ik nog wel eens een keer naar kijken, misschien geeft dat haar net wat meer ondersteuning. Dankje voor je bericht!
We hebben een 5 jarige wat voorloopt in zijn ontwikkeling. Discussie aangaan is dus 1 van de dingen die vaak gebeuren. Net als een weerwoord. Als het echt erg is en blijft door gaan met dingen zoals elke dag in eens gaan klimmen op de bank of iets anders geks dan geven we aan. Nu al een paar dagen aangegeven (met consequenties) en het helpt niet. Is bij bepaald gedrag geen waarschuwing maar consequenties. Ik ben geen politieagent en we zijn heel duidelijk, consequent maar we luisteren ook. Soms zegt hij je wil niet luisteren en geef ik ook aan dat we wel luisteren maar niet altijd je zin kan krijgen. Schreeuwen, gillen is hier een no go. Je kan normaal praten met ons of je praat niet. Wanneer je gilt kan ik je niet verstaan en doen mijn oren het niet. Mijn oren luisteren niet gegil dan kan ik de woorden niet verstaan. Vaak zijn we ook duidelijk wat we verwachten, bijvoorbeeld zo meteen krijgen we bezoek, je komt er gezellig bij zitten om wat te drinken en te kletsen en dan ga je spelen. Werkt dat niet kan hij boven spelen. Laatst moest ik naar de tandarts door een ongelukje. Het kon alleen aan het einde van de dag dus hij moest mee. Aangeven waarom, wat hij kon gaan doen en wat we mee zouden nemen. Hij gaf aan niet alleen te durven blijven zitten in de wachtkamer en dit aangegeven bij de balie. Hij mocht met een boekje achter de balie zitten. Daarna complimenten gegeven dat hij zo goed mee gewacht heeft en dat het voor mij heel fijn was (hij weet dat de tandarts spannend is voor mij) Dat hij zo goed zijn best deed achter de balie en daarom ook gezellig. Hij was zelf ook trots. Naast de consequenties ook de positieve punten benadrukken.ik weet het, niet altijd zo makkelijk.
Heb je het over mijn dochter??? Je verhaal is helemaal herkenbaar! Ik ben onlangs begonnen met stickers geven voor een dagdeel goed gedrag. Ik heb een stickerkaart gemaakt, waarbij ze bij elke 5e sticker een verrassing krijgt. Dat kan in de vorm van een klein cadeautje, of samen wat leuks doen. In een week tijd had ze haar eerste 5e sticker te pakken. Ze gloeide van trots . Ik merk dat ze zich inhoudt, om een sticker te verdienen. Werkt aardig goed! Misschien iets om te proberen?
Ik heb ervaring met een kleine met Asperger (oke ASS) die heeeel veel structuur nodig heeft. Onze dochter (2,5) heeft geen asperger maar een temperament wat niet past in t lijfje al vanaf dr eerste ademteug. Methodes voor kind met ASS vind ik bijzonder hulpzaam bij die van ons, in combinatie met montesori insteek (meehelpen en zelf laten/leren doen). Wat we gaan doen die dag weet ze, voordat we het gaan doen herhaal ik het nogmaals. Planbordje snapt ze nu nog niet maar gaat ook hier wel komen.
Ik zou eens contact opnemen met het wijkteam. Zij kunnen meekijken/meedenken en verwijzen voor verdere hulp. (Het is heel herkenbaar, maar dat is een lang verhaal...)
Wij hebben 2 pittige kinderen, nu 4 en 6 jaar. Ik wil je even een hart onder de riem steken, want het wordt echt beter (zien we bij de oudste nu). Ze zijn hier nog steeds niet makkelijk, maar het wordt echt beter te handelen! Met de oudste gaan we nu een traject in om te kijken waarom hij zich "afwijkend van het gemiddelde" gedraagt. Als ze meer en beter kunnen communiceren dan kun je ze met woorden ook beter sturen. En nog steeds zijn regelmatig 10 rollen behang niet genoeg op bepaalde momenten
Ik wil niet heel negatief en ontmoedigend klinken, maar het wordt niet per se beter (te handelen). Ik heb die ervaring tenminste niet. Inmiddels gaat het bij ons/bij mijn dochter met hulp van medicatie wel beter, maar zonder is het echt niet leuk... (Meer ‘niet leuk’ dan toen ze bv. kleuter was.)
Volgens mn moeder waren zowel ik als mn oudste broer zo. Ze was dolblij toen we konden lezen, vanaf toen had ze geen kind meer aan ons. Grootste probleem wat zij zag en wat wij hier ook wel herkennen is dat t koppie er op veel meer wil dan dat t lijf/inzicht kan. Dat botst vreselijk en geregeld leidt dat tot interne ontploffingen. Ze is redelijk neurotisch op details (dingen hebben hun vaste plek, deuren moeten dicht etc) en alles moet vooral maar in 1x goed gaan. Ongelofelijke perfectionist, op sommige dingen handig en super goed maar t komt met ongelofelijke valkuilen. Aan de andere kant is t een heel gevoelig en verzorgend meisje, heb ik een rot dag met mn bekken en flink pijn heb dan is ze super super lief voor me. Dan komt ze met dr knuffel aanzetten die mag ik lenen, ik krijg haar beker drinken en boterham komt ze delen (werk maar mee anders propt ze m je bakkes in). Lig ik ff gestrekt, enige wat helpt om druk er af te krijgen, dan sleept ze een knuffeldekentje naar me toe, wordt ik geaaid en heb twee bezorgde blauwe ogen op me en probeert ze met gekke bekken trekken en dansen me aan t lachen te krijgen etc. Het is gewoon doodeng zo lief. Niet bepaald het gedrag wat ik verwacht bij een 2 jarige in elk geval (ze doet t al een tijdje). En de dag erna heb je idd die 10 rollen behang weer nodig en vraag je je af of je niet een klein beetje van die engel terug mag, gewoon beetje t gemiddelde tussen die twee uitersten ofzo. T zou hier in elk geval al een hoop schelen als ze met woorden beter in staat zou zijn zich te uiten.
Is er een oorzaak voor het gedrag? Ik zou eerst daar achter proberen te komen. Hier ook een pittig meisje die veel aandacht vraagt. Ik begin nu door te krijgen dat door echt nasr haar te luisteren en kijken naar haar behoeftes ik leer wat er echt speelt. Ken je onvoorwaardelijk ouderschap en opvoeden? Helpt mij enoen om de tustin huis te bewaren. Een kindertherapeut en homeopaat kan goed helpen. Net als de regenboogtrap bijvoorbeeld. Luisterverhalen. Echte rustmomenten afgewisseld met buiten spelen, gek doen, dansen etc. Momenten met heel veel prikkels duidelijk afwisselen met rust.