Hoe maak ik het buikliggen voor mijn dochter nu nog leuk? Het is al vanaf het eerste begin een probleem. Ze huilt en wordt heel boos als ze op de buik moet liggen. Inmiddels hebben we het met héél veel oefenen voor elkaar dat ze een minuutje of 2, soms zelfs 5, vol kan houden. Maar echt leuk vindt ze het niet en de hele trucendoos moet open om haar af te blijven leiden... Ze kan sinds ze 6 maand is goed en stevig zitten. Zo speelt ze het liefst. Ze kan niet zelf gaan zitten, ik moet haar dan zo neer zetten. Ze kan sinds ze 8 maand is draaien van buik naar rug en vanaf 10 maand ook van rug naar buik, al doet ze dat laatste zelden, want ze ligt liever op de rug dan op de buik, al vindt ze het eigenlijk beide gewoon niet leuk. Het consultatiebureau maakt zich geen zorgen en zegt dat het vanzelf komt, ze moet veel op de buik liggen en minder zitten. Dan gaat ze vanzelf vanuit daar bewegen. Vanuit de frustratie dat ze ergens niet bij kan bijvoorbeeld. Maar goed, in de praktijk zie ik dat niet gebeuren, ik zie alleen een heel verdrietig of boos kindje die gewoon absoluut niet op de buik wil liggen. Wie heeft er ervaring of tips? Ik maakte me al die tijd geen zorgen, dacht dat het vanzelf wel zou komen, maar begin me nu langzaam toch wat zorgen te maken. Hoe kan ik haar stimuleren om te gaan bewegen? Tijgeren, kruipen, optrekken, staan, zelf gaan zitten... Of moet ik het maar gewoon zo laten? En hoe maak ik dat buikliggen nou nog leuk? Zelfs omkopen met rozijntjes, speelgoed, lievelingsknuffel, de hond of oma werkt niet meer. Ze wil het gewoon NIET. Ik hoop op een paar succesverhalen, van kindjes die hetzelfde deden en dat dan alles toch nog goed gekomen is
Sowieso stoppen met haar neer te zetten... Alle dingen die je noemt leren ze vanuit buikligging, als jij het allemaal voor haar doet leert ze het nooit... En ja ze zal boos worden, omdat ze gewend is dat jij haar neerzet... Maarja het is niet anders Misschien kun je eens naar een osteopaat gaan, misschien heeft ze ergens pijn als ze op de buik ligt Verder zou ik ook contact opnemen met de fysio... Je kindje is al 13 maanden.. En wat langzamer zijn maakt echt biet uit, maar als ik het goed gebruikt doet ze nog helemaal niks?
Mijn dochter wilde ook nooit op haar buik,woest werd ze ervan. Ik liet haar zittend spelen zodra ze dat kon, ik weet eigenlijk niet meer of ze zelf ging zitten of dat ik haar neerzette. Zij ging op een gegeven moment op handen in knieën zitten en van daaruit kruipen, ze heeft nooit getijgerd. Frustratie kan helpen bij het leerproces maar naar mijn ervaring alleen als allerlaatste stapje, als ze het eigenlijk al bijna kunnen maar nog net dat laatste zetje moeten hebben. Daarvoor is frustratie alleen frustratie en lijkt het me niet erg zinvol, hooguit dat je haar elke dag een paar minuutjes op haar buik legt om te kijken of ze al zo ver is, het komt soms ineens. Misschien kun je haar laten zien hoe ze zelf kan gaan zitten vanuit liggen, soms helpt dat. Als ze beide kanten op kan rollen kan ze in principe ook zelf zitten, maar ze is misschien nooit op het idee gekomen.
Hier ben ik het mee eens. Mijn dochter heeft ook vanuit zit leren kruipen, daarna pas geleerd zelf te gaan zitten. Als ze het echt vreselijk vinden op de buik (hier vanwege reflux), leren ze echt niets hoor. Wij hebben inderdaad ook onze dochter geholpen met vanuit buik leren zitten, want ze belandde vanuit de kruip weleens op haar buik, maar ging dan alleen maar jammeren. Door haar knietjes onder haar te duwen, ervaarde ze dat ze zo zelf weer kon gaan zitten. O, en mijn dochter was 12 maanden toen ze begon met een kruising tussen bilschuiven en kruipen, nu is ze 14 maanden en kruipt ze echt en ze is nu zich aan het optrekken. Overal wat laat mee, maar niet schrikbarend dus.
Dankjewel! Jij beschrijft precies wat ik bedoel. Ik geloof ook echt wel dat huilen, boosheid of frustratie gaan helpen. Maar als laatste stapje. Het is natuurlijk niet zo dat ik haar nu lekker makkelijk de hele dag neer zet. We oefenen heel erg veel met buikliggen maar ze wordt gewoon echt heel gefrustreerd en kan dan alleen maar huilen. Moet ik haar dan maar de hele dag laten liggen huilen? Nee toch? Want dat gebeurt als ik stop met haar neer te zetten. Huilen huilen huilen, dat lijkt me niet de bedoeling. En dat wil ik ook gewoon niet. We doen nu steeds; liggen op de buik/rug tot ze echt moe is of veel huilt en dan weer lekker even zitten spelen. En dat een keer of 6/10 per dag. Maar hoe maak ik dat nou nog leuk of uitdagend? Of moet ik het maar gewoon maar wat meer loslaten? Want voor m'n gevoel heb ik nu zo'n beetje alles wel geprobeerd. M'n ideeën zijn een beetje op
Oh! Dat is inderdaad een goede. Ik vroeg me al af hoe ik d'r kan leren om te gaan zitten vanuit buikliggen...
Haha, dat had ik er inderdaad even bij moeten zetten! Mijn dochter vond het soms leuk als ik ook op mijn buik op de grond ging liggen tegenover haar. Maar verder kun je niet veel meer doen dan je al doet.
Hier een dochter die door spreidbroekje nu pas meer kan gaan bewegen. Door de periode ná de spreidbroek - waarbij ze op haar rug lag, maar altijd met haar benen in de lucht omdat dat voor haar natuurlijk voelde - waarbij ze dus continu haar buikspieren gebruikte, kan ze nu heel goed zelfstandig zitten. Ze rolt echter nog nauwelijks, en kan inderdaad ook niet zelf gaan zitten of gaan liggen. Van fysio geleerd haar over haar zij naar liggen te begeleiden en andersom, van liggen over haar zij naar zitten te begeleiden. Het lukt nu uiteraard nog niet zelf, maar je ziet dat ze zelf probeert die beweging na te doen. Succes!
Een kleurrijk speelkleed met allerlei vakjes en spiegeltjes al geprobeerd? Daar kon mijn zoontje uren mee spelen liggend op zijn buik. Maar hij lag vanaf week 1 op zijn buik, in begin met tegenstribbelen en mekkeren. Ik denk dat je het echt moet opbouwen en niet meer neer zetten daar heeft ze echt niks aan wat betreft haar ontwikkeling. ik zou sowieso naar fysio gaan om haar rug en nekje na te kijken. (Als ze echt zo huilen bij buikligging kan het ook beteken dat het ergens vast zit in haar nekje en dat het gewoon pijn doet.)
Waarom ga je dan niet eens langs een osteopaat om Te kijken of er iets geblokkeerd is waarom buikligging zo lastig gaat..?
We zijn bij een osteopaat geweest, die heeft niks gevonden. Geen blokkades of pijn. Het consultatiebureau en wij waren het er de vorige keer nog over eens dat er geen noodzaak is voor fysiotherapie. Het lijkt geen pijn, we dachten steeds; elk kind zijn eigen tempo, we hoeven haar niet te pushen etc. Maar nu langzaamaan begin ik me dan toch zorgen te maken... Over 2 weken hebben we weer een afspraak bij het consultatiebureau, toch maar weer eens overleggen. Lastig... Het is een fijne grens tussen overbezorgde moeder, niks aan de hand, elk kind z'n eigen tempo etc en; naar de fysio er is iets aan de hand. Ik denk dat ik daarom dit bericht plaatste. Voor wat herkenning en 'succesverhalen' en tips. Dus bedankt voor het reageren allemaal. Fijn om even met extra ogen te kijken naar dat waar je je als moeder zorgen over maakt
Dl lag ook liever niet op de buik (niks aan de hand medisch). Ze lag wel graag op een speelkleed en dan rolde ze de hele kamer door om overal bij te komen. Heel motiverend was de boekenkast, en dan alle cd's er uit trekken. Nieuwe speeltjes legden we ook net even buiten bereik, in een speelgoedopbergdoos en dan was ze uren zoet met alles erin en er uit halen. Ergens in dat proces ging ze vanzelf zitten en kruipen
Goed om te horen. Ik ben benieuwd hoe het hier verder gaat. Ze toont nog geen enkele belangstelling in kruipen of de kamer door rollen. Als ik iets buiten handbereik leg dan boeit haar dat he-le-maal niks. Of dat nou een nieuw speeltje, haar favoriete knuffel of favoriete snack is... Haha! Misschien komt dat ooit nog, maar voorlopig niet daarom ben ik ook zo op zoek naar 'buikligactiviteiten'
Hoi! Ik zal je even wat hoop geven Mijn dochter is een billenschuiver die absoluut NIET op haar buik wilde liggen. Osteopaat hielp iets maar gaf niet de doorzet. Toen bij de controle op CB met 14 maanden ze nog steeds niet zelfstandig tot zit kon komen of kon optrekken, zijn we in overleg met de kinderarts daar naar de fysiotherapie doorverwezen. Na veel oefenen en tips, controle en met behulp ook van de lieve leidsters van het KDV die mee zijn gegaan in onze oefen schema's, kan ze nu met iets meer dan 21 maanden zelf komen zitten (dat kon ze dus na een maandje al met 15 maanden) zelf goed optrekken en langs de meubels lopen, en sinds 2 weken kruipt ze ook ineens! Dus dat gaat ze alsnog even doen (ze durft nog niet los te lopen) Ze kon al wel vanaf 13 maanden dus schuiven en doet dat ook echt heel erg snel.. Mijn tip: fysio! Hier heeft ze ons goed kunnen helpen en hoewel zelfs de fysio dacht dat ze dus niet meer zou gaan kruipen doet ze het alsof met de oefeningen die we hebben gekregen. Succes!
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Wat fijn dat de fysio uiteindelijk geholpen heeft! Ik zit er nu toch ernstig over te denken om de fysio maar eens te bellen. Maandag maar eens contact opnemen. Kan tegenwoordig toch zonder doorverwijzing? Voor volwassenen in ieder geval, hopelijk werkt dat voor kinderen het zelfde
Hmm misch een stom idee. Maar mijn zoontje vindt het echt ENORM gezellig om boven op mij op zn buik te liggen. Aan mn tshirt trekken, in mn neus knijpen.... Misch is dat nog een idee?
Joh, ze is 13 maand! Buikliggen is vooral in het begin heel erg belangrijk, maar als ze nu goed kan zitten en het liefst gewoon zit, dan zou ik haar toch gewoon regelmatig op haar billen zetten hoor . Het is zo'n sneue bak om een baby tegen de zin op de buik te leggen. Trucjes werken vaak wel even, maar sommige kinderen hebben er gewoon geen zin in. Mn oudste wilde ook nooit op haar buik liggen en was (waarschijnlijk mede hierdoor) met alles laat. Ze rolde laat, kroop laat, liep laat, maar ze was happy, slim en kletsde de oren van het hoofd. Ik zette haar heel vaak gewoon op haar billen neer. Uiteindelijk leerde ze zo zelf opstaan en vanuit daar lopen en uiteindelijk ook gewoon zitten. Het duurde even, maar ik had niet het idee dat ze ermee zat. Ze was niet gefrustreerd (zolang ik haar maar op haar billen zette). Mn jongste hield juist enorm van op haar buikliggen en was vroeg met alles. Met 6 maanden kon ze zelf gaan zitten met 10 maanden liep ze los, maar uiteindelijk oogde ze niet per sé happier hiermee ofzo. Twee hele verschillende ontwikkelingspaden dus, misschien wel vooral door de builigging. Volgens mij waren ze als jonge dreumessen echter precies even gelukkig en was mn jongste niet per sé beter af met al haar buikliggen en vroege lopen. Mn oudste was véél vlotter met haar taal en op jonge leeftijd al veel beter in puzzeltjes en blokkenstaven enzo, misschien wel omdat ze zich niet zo bezig hield met al die fysieke actie .
Bedankt!! Ik voel me ineens een stuk beter. Je hebt helemaal gelijk. Ik word soms zo onzeker van al die kinderen om ons heen die zo vroeg en zo snel en zo goed zijn... Maar inderdaad, ze lijkt niet ongelukkig en kan op andere vlakken al wel heel veel. Ook wel goed om af en toe eens extra bij stil te staan..
Fysio betekent niet dat er iets aan de hand is hé 😉 Hij kan jullie de juiste richting in helpen, goede tips geven en jullie let en hoe je je dochter stimulerend kunt benaderen. Wij hebben wegen prematuriteit 15mnd Fysio gehad, en zij kwam om het kind te volgen maar gaf vooral ons tips en trucs.