ik weet niet eens waar ik beginnen moet, ik hoop alleen op een beetje herkenning. Ik ben een alleenstaande moeder van 3 jongens. 16jr, 12jr en 2jr, en om de laatste gaat. Hij was een huilbaby, heeft hiervoor ook toen hij 2 weken oud was een week voor in het ziekenhuis gelegen om mij wat rust te geven. hij huilde dan ook echt 24/7! En nu 2 jaar verder jankt hij nog om alles. Ben al bij de ggz met hem geweest omdat ze dachten aan een vorm van autisme, maar dat werd niet herkent bij hem. Hij terroriseert zijn 2 oudste broers, alles moet gaan zoals hij het wil, zo niet, dan brult hij alles bij elkaar. Zelf even spelen dat hij niet, alles moet met hem gedaan worden. Vanaf het begin ben ik consequent geweest, en nu nog steeds, maar na 2 jaar begint het echt op te breken. Heb niemand waar ik op terug kan vallen, mijn moeder is overleden, mijn vader is 81. vriendinnen werken de hele dag, dus ik ben echt 24/7 met hem in de weer. Ik dacht echt dat ik een lange adem had, maar die van hem is nog veel langer, en ik weet niet meer hoe ik met hem om moet gaan. Ben bloednerveus van hem dat weet ik wel. Bij de ggz konden ze verder niets doen dan behalve advies geven als hij een driftbui krijgt, ja na 2 kinderen weet ik ook wel wat ik dan moet doen, gewoon negeren! Ik kan wel zeggen dat ik hoop dat dit een periode is, maar dan is het wel een periode van 2 jaar lang. En ik weet ook dat het ooit eens ophoudt, maar hoe ben ik er dan aan toe. Praten doet hij ook niet, een paar woordjes, MAMA, de hele dag door!! Opa, auto, eten, bal. Meer niet, hij beeldt wel precies uit wat hij wil, en als wij dat bijvoorbeeld negeren zodat hij het woord kan/moet zeggen dan is er weer gejank. Janken om alles, echt om alles, niks is goed. Naar de psz gaat hij in september. Ik akn ook niet weggaan zonder hem, niemand anders mag hem eten geven, verschonen, naar bed brengen enz, dan alleen ik. Zie ik wat over het hoofd, ik weet het niet meer, voel me nu alleen een slechte moeder! lotte
Pfoe wat heftig zeg. Heb helaas geen tips voor je want ik heb er zelf geen ervaring mee. Maar ik wil je wel sterkte wensen.
Wat een heftig verhaal zeg! Weet zo ook geen tips, maar wil je wel meegeven dat je echt geen slechte moeder bent!! Bedoel je met de GGD trouwens het CB? Weet dat niet iedereen een hoge pet op heeft van het CB, maar ik heb er wel veel aan gehad met slaapproblemen bij Thijmen. Verder denk ik dat het kan helpen om heel gestructeerd een dagplanning te maken. Waarin je dus steeds van te voren zegt wat er gaat gebeuren en ook wanneer hij even alleen gaat spelen. je kunt dan zeggen dat hij nu even gaat spelen en je zo weer bij hem komt. En vergeet ook niet om hem positieve aandacht te geven (vaak als je in zo'n negatieve sfeer terecht komt, is dat heel lastig). Heb je trouwens al eens geprobeerd om zijn 'wensen' niet te honoreren. Dus iemand anders eten laten geven etc en als hij dat niet wil, dan eet hij dus niet. (misschien een beetje heftig voorbeeld, maar je snapt misschien wel waar ik heen wil). Nu heeft hij ook geleerd dat huilen helpt om zijn zin te krijgen. Nou ja, hoop dat je hier wat aan hebt
Jeetje wat lijkt me het moeilijk zeg! Zou het misschien ook kunnen dat hij ergens pijn heeft? Misschien zou je eens met hem naar een kinderfysio/ostheopaat kunnen?
joh, wat een heftig verhaal, kan me voorstellen dat het erg zwaar moet zijn zo in je eentje. Misschien zou je eens voor jezelf op een rijtje kunnen zetten waar je tegen aan loopt bij je zoontje. Je hebt 2 oudere kinderen dus het lijkt me dat je duidelijk hebt wat normaal is en wat niet. Als uit je "lijstje" blijkt dat er toch meer aan de hand is dan wat je oudere zoons ook lieten zien rond die leeftijd en je het gevoel hebt dat je niet weet hoe je daar mee om moet gaan, zou je contact kunnen opnemen met het cb of huisarts. Zo zou er misschien een videohometrainster bij je thuis kunnen komen filmen om te zien hoe jullie op elkaar reageren. Misschien ligt in het de wisselwerking tussen jouw en zoontje of ziet zij ook "opvallend gedrag" bij je zoontje. Ik weet niet of je kereltje al naar de psz gaat maar dat zou misschien ook een idee zijn. even een moment voor jezelf en zij zullen (als het goed is) ook observaties doen. Sterkte!! groetjes joyce
Poeh...heftig! Heb je al eens geprobeerd om hem tijdens zo'n driftbui vast te houden? In je armen houden, stevig, zodat hij zich niet kan bezeren en jou ook niet! Zo stevig dat hij geen kant op kan, alleen maar bij je in je armen zijn. Het schijnt dat kinderen dat fijn vinden, dat ze in de armen van hun moeder/vader/andere vertrouwde persoon helemaal los kunnen gaan. Het geeft ze een gevoel van veiligheid, vertrouwen enz. Als ik dit zo lees zou dit voor jullie wel eens beter kunnen werken dat negeren van zo'n driftbui. Denk je eens in dat je zelf ontzettend driftig bent, je ei kwijt wilt en je wordt genegeerd? Waarschijnlijk vind je dat verschrikkelijk en zou je het liefst iemand voor je willen hebben die je hoort, uit laat razen en dan alles relativeert? Kinderen willen dat ook en als ze dat niet krijgen stapelt er een stress hormoon op in het lichaam, die via tranen het lichaam verlaat..... Probeer het eens.....het kan de eerste keer wel eens heel lang duren voordat hij kalmeert, maar hou dan vol net zo lang tot hij uitgehuild is, zelf stopt met huilen. Vaak zie je dan dat je kind dankbaar is, opgelucht.... Hier heb ik dat ook gedaan en na een paar keer vroeg mijn dochter er zelfs om. "Mama, even vasthouden"? Ze had er echt baat bij en na een paar keer een behoorlijk lange tijd vasthouden werd ze rustiger, huilde minder, werd vrolijker, was gewoon weer een gezellig kind. En heb je al eens gegoogeld op "kristal kinderen", of "nieuwetijds kinderen"? Misschien kun je daar ook veel herkenning vinden..... Heel veel succes!
heel herkenbaa dit verhaal Ons zoontje was een zeer makkelijke en lieve baby maar dit veraderede vanaf het moment dat hij rond de ander half was huilen als het hem niet beviel en hij zijn zin niet kreeg om gek van te worden pff ook praten zijn een paar woorden maar verder ook niet totdat de nieuwe cb bij het consultatieburo zei dat hij wel erg weinig sprak en toen bleek hij last te hebben van vocht in zijn oortjes en een oortje bleek dicht te zitten gisteren heeft hij buisjes gekregen en zijn de neuspoliepen verwijderd en hij zegt nu al meer woorden en zelfs de zin waar ben je zei hij stonden we echt van te kijken ook vond mijn man hem gisteren al meteen een stuk vrolijker en dit zei de juf van de peuterspeelzaal vandaag ook dat het lekker alsof hij een stuk vrolijker en opgewekter is Hoop tot er snel verbetering in komt en je bent echt geen slechte moeder liefs nancy
ach, wat heb ik met je te doen... Volgens mij ben je helemaal op. Je hebt hulp nodig als het gaat om je kindje, maar ook voor jezelf. Ik weet niet precies wat je kunt doen, dus ik probeer maar te bedenken wat ik in jouw situatie zou doen. Ik zou zowel de huisarts als het CB vragen waar je specialistische hulp kunt krijgen. Misschien is het een 'opvoed-ding' (hoewel ik zeker hoor dat je ervaring hebt en dat dit kind echt anders is dan je eerste 2 zoons) maar misschien is het een emotioneel probleem en dan heb je andere hulp nodig. Er moet wel iets veranderen want zo kan het natuurlijk niet verder. Mocht ik nog op tips of bepaalde instanties komen, dan kom ik hier terug. heel veel sterkte Amber
Meis, je bent echt geen slechte moeder!! Zo te lezen doe je er juist alles aan om je zoontje onafhankelijker te maken. Mss is het ook daar waar de schoen wringt. Doordat je alleen opvoedt, geen ouders/schoonouders of vriendinnen hebt om op terug te vallen, is je zoon ook volledig op jou gericht..Is er op 1 of andere manier echt geen mogelijkheid om bijvoorbeeld 1 dag of 2 dagdelen per week opvang te regelen? Dit geeft jou wat lucht en je zoon de kans om een klein beetje van jou los te 'weken'...
bedankt voor al jullie lieve reactie's, doet me echt goed! Ik was al met hem naar de ggz geweest, een kinderpsycholoog. Laat zij nou eind van de middag bellen om te vragen hoe het hier gaat. Ik heb haar uitgelegd dat ik best wel hulp wil, (dus niet alleen advies over hoe te reageren op een driftbui) en dat ik toch het gevoel blijft houden dat er "iets" is, maar dat ik m'n vinger er niet op kan leggen. En dat ik ook graag naar de volwassene zorg wil om nu is duidelijk te krijgen wat er met mij is. Heb jaren terug wa testen daar gedaan, en daar kwam iets van autisme (pdd-nos) uit, maar ook kenmerken van borderline, en in dat laatste kan ik me niet vinden maar wel in dat eerste. En het is niet dat ik een stempel wil, maar ik ben het gewoon moe om andere uit te leggen waarom ik bepaalde dingen anders doe, of anders over denk enz. Zij gaat er nu voor zorgen dat ik een soort van thuishulp krijgt voor mijn jongste zoon, en ook dat ik wellicht terug kan naar wat toen mijn behandelaar was. Er moet gewoon iets gebeuren hier! Was blij dat ze belde,en dat er dus meer aanbod was dan alleen advies. Wat ook al eerder in 1 van bovenstaande berichten werd aangegeven, het kan ook een wisselwerking zijn, hij voelt mij zo haarfijn aan, ik en mijn oudste zoon zijn ook hooggevoelig (dat is dus wel zeker) en wellicht is mijn jongste dat ook. Ben nu gewoon blij dat er toch wat aan gedaan gaat worden, en hoop ik weer te kunnen gaan genieten van m'n kleine man. Ben nu zo onzeker, en telkens de gedachten hebbend dat ik geen goeie moeder ben, word je ook niet vrolijk van. Lief dat jullie allemaal zo meeleven, bedankt dat ik mijn verhaal even kwijt mocht. Liefs aan jullie allemaal, Lotte
helemaal goed! Fijn om te horen Lotte. En geloof me, iedereen zou hier doodmoe van worden, ik twijfel geen moment aan jouw moederkwaliteiten. Nu doorpakken, echt goed dat ze belde! laat je een keer horen hoe het gaat? groetjes, Amber