Onze zoon van 2,5 gaat al sinds de babytijd met veel plezier 2 dagen per week naar een kinderdagverblijf. Hij houdt heel veel van de juffen, praat er thuis ook veel over en vraagt ook wanneer hij er weer naar toe mag. Toen hij ongeveer een jaar was heeft hij wel een tijdje verlatingsangst gehad en moest dan huilen bij het wegbrengen. Hij was dan altijd prima te troosten en ik zag vaak door het raam dat het al weer goed was tegen de tijd dat ik bij mijn fiets was. Het afgelopen jaar heeft hij hier echter helemaal geen last meer van gehad. Het was echt van 'dag, ga maar gauw dan kan ik tenminste gaan spelen' En ineens.. is het terug. Sipjes kijken als we naar binnen gaan, een pruillip trekken en heel zielig huilen. Het is nog steeds wel even snel over, maar mijn moederhart (en mijn mans' vaderhart) breekt iedere keer weer. Hij wil er ook nog steeds wel graag naar toe, maar op het moment dat wij weggaan lijkt hij zich te bedenken. Toen ik het besprak met de leidster zei ze ineens dat hij sinds een paar weken ook wel eens moet huilen als wij net de deur uit zijn.. Och die arme jongen. Ik vind het altijd zo sneu, hoewel het natuurlijk ook geen rampspoed is en ook wel normaal zou zijn. Toch ben ik wel benieuwd of er dames zijn die dit herkennen, juist op deze leeftijd en toen de kindjes er eigenlijk al 'vanaf' waren. Ook zoek ik tips om mijn zoontje nog beter te kunnen steunen. Ik ga volgende keer in ieder geval ook zijn knuffel meegeven. Nu is het zo dat ik momenteel bijna 37 zwanger ben, en hoewel mijn zoon het allemaal niet compleet lijkt te snappen, voelt hij natuurlijk wel dat er iets aan zit te komen. Ik praat er sinds een aantal weken ook wel veel over met hem, om hem toch een beetje voor te bereiden. Zijn er misschien meer kindjes die hier last van hadden op het moment dat er een nieuwe baby kwam?
Ik zou niet moelijk doen snel wegbrengen, kusje en gelijk weggaan. Huilt of niet. Direct als je de deur uit bent stopt hij ongetwijfelt. Hier dochter gaat 1x per week en is altijd wisselend. Ons hart breekt niet we brengen weg en klaar. Ik zou ook niet aan knuffel meegeven beginnen want zo roep je "baby" gevoel bij hem en dat is laatste wat je wil als straks broertje geboren is. Is niets mis mee dat kind huilt en emoties toont juist goed. Veel beter dat hij emotielos zegt daag en weggaat. En wat baby betreft zijn tips zoals: samen kamertje voorbereiden, ook iets voor je oudste doen: nieuw behang of bed etc. Samen kleertjes kopen/wassen/opvouwen/hangen. Bij 2.5 kunnen ze toch echt begrijpen dat baby in buik zit en komt zo uit etc. Veel lezen en uitleggen. Momenteel 26wk zwanger en dochter dop op babys ze kan echt lang staan staren en elke keer baby op straat wil ze kijken en aaien. Dol op samen kleertjes doen. Ze weet goed naam en waar zusje zit nu. Sterker nog ze weet ook precies dat haar andere zusje die overleden is in asurn thuis staat. Terwijl we dat nooit hebben aangewezen of uitgelegd: alleen keertje laten zien het asurn halfjaar terug: als ik vraag: "waar is je zusje?-ze zegt: "daar" en wijst op asurn en als ik vraag waar baby is wijst ze op mijn buik. Ze begrijpen echt veel meer dan jezelf denkt, ze voelen ook meer. Laatst hebben we muziekdoosje gekocht oudste dochter mocht nieuwe voor zich kiezen en oude in babykamer hangen: was allemaal geen probleem. Door elke dag over te hebben voorbereid je al. Al natuurlijk als kindje geboren is zullen ze anders reageren en met jaloezie etc maar ik streef zelf naar veel hulp vragen van oudste en betrekken bij alles, en genoeg tijd voor haar uitzoeken en alleen met haar dingen doen zonder baby bij.
Dank je voor je reactie. Eigenlijk doe ik alles hetzelfde als jij. Ook kusje en direct weg (we doen dus ook niet moeilijk, dat zou t alleen maar aanwakkeren), ook betrekken bij nieuwe baby en ik ben ook van plan veel te laten helpen (is ie dol op), maar ook exclusieve aandacht te geven. En natuurlijk vind ik er niets mis mee dat hij emoties toont. Maar ik vind het ook een teken dat er iets niet helemaal lekker zit bij hem en daar wil ik wel bij stilstaan. Van mij mag hij ook best 'babygevoel' hebben, hij is immers ook nog een kleine jongen, ook al wordt hij grote broer. En.. Wellicht staat het ook wel los van het 'grote broer worden'. Dat is mijn hypothese en ik geloof er ook in, maar ik sta ook open voor alternatieve verklaringen. Bijvoorbeeld een bekend sprongetje die ik niet kende?
Ik geloof niet is sprongetjes. En baby zijn vind ik nergens voor nodig naar mijn menig. Straks gaat hij ook speen en flesje nog vragen en ben je niet blij om.
Nou in de sprongetjes zoals in Oei ik groei geloof ik ook niet (helemaal), maar ik geloof wel in ontwikkelingsfasen. Ik ben gewoon vooral nieuwsgierig naar verklaringen waarom hij nu ineens weer 'oud gedrag' laat zien en hoe ik hem zo veel mogelijk kan steunen.
Mijn dochter heeft ook meerdere periodes dat ze opeens niet weg wilt bij mama. Is heel normaal! Gewoon zeggen dat je hem vanmiddag weer haalt en dat hij nu lekker mag spelen.