Hallo mama's, Mijn peuter van 3 zegt de laatste tijd vaak dat ze verdrietig is. Gisteren bijvoorbeeld. Ze was met haar blokken aan het spelen. Opeens stopt ze en gaat ze sip op de bank zitten. "Mama ik ben zo verdrietig" zegt ze dan. Als ik vraag wat er is gebeurt, of waarom ze verdrietig is, kan ze daar geen antwoord op geven. "Ik ben zo verdrietig" is dan het antwoord. Als ze zo'n bui heeft wil ze niks. Ze wil dan alleen op de bank hangen. Als ik haar mee naar buiten neem wil ze ook niet wandelen. Ze staat dan alleen maar op het meerijdplankje met haar duim in de mond en zegt af en toe dat ze naar huis wil. Nu begin ik bang te worden want depressies komen heel veel voor aan mijn kant van de familie. Dat is mijn grootste angst dat zij daar ook last van gaat krijgen. Of is dit een normale peuter fase? Stel ik niet de juiste vragen als zij zich zo voelt? Even wat aanvullende info: Ik ben elke dag thuis met haar en haar broertje ( ik werk avonden ). Ze gaat 2x per week naar de peuterspeelzaal. Als ik werk 's avonds is papa bij haar. Ze zegt trouwens ook regelmatig overdag dat ze hem mist.
Is ze echt verdrietig of gewoon moe? Mijn dochter was vorige winter (toen 3,5 jaar) ook vaak moe en hangerig, veel duim in de mond. Soms verveelde ze zich (toe aan school...) en vaak ook erg moe van bijv de peuterspeelzaal of dag bij opa en oma. Misschien is je dochter ook moe of verveeld dat ze daardoor geen zin heeft om dingen te doen en dat vertaalt naar verdrietig?
Ach wat sneu. Je hebt boeken voor peuters over emoties, misschien is dat wat. Dan kunnen jullie er neutraal over praten en eea benoemen of een oplossing voor bedenken.
Klinkt een beetje moe? Het is iig heel goed dat ze het zelf kan zeggen! Mijn oudste begon gewoon keihard te brullen en op de grond te kronkelen, zij had veeeel moeite met emoties benoemen. Toen ze dat eenmaal kon, kon ze ook beter aangeven waar ze behoefte aan had. Bv even liggen op de bank, filmpje kijken of even samen een boekje lezen, daarna even iets eten en dan was ze wel weer opgekikkerd. Ik zou niet meteen bang zijn voor depressies hoor, het klinkt heel normaal voor een peuter! Maar dus wel heel knap dat ze het kan benoemen!
he dat is idd vervelend! ik denk overigens dat je kinderen wel makkelijk kan 'sturen' in hun emoties. onze dochter zegt nooit ik ben verdrietig (ik zeg dit zelf ook bijna nooit naar haar toe). ze komt wel vaak moe over dus ik heb ook vaak gevraagd ben je moe? inmiddels zegt ze ook zelf vaak ik ben moe en ik krijg wel de indruk dat ik zelf daarin onbewust een beetje heb gestuurd. ik probeer het zelf ook (inmiddels) wel wat te relativeren. ik zeg dan begripvol maar opgewekt: o dat is niet erg hoor, ik ben zelf ook wel eens moe, kom dan ga je lekker even op de bank hangen (oid)
Mijn peutertje van 3,5 is momenteel heel veel bezig met emoties. Verdrietig, verbaasd, boos, noem maar op. Zou dus best kunnen dat ze daar ook erg mee bezig is. Ze kan hier ook in huilen uitbarsten en zeggen hoe verdrietig ze is. Gaat overigens wel snel weer over na wat knuffelen en afleiding. Er is op netflix een kinderprogramma word party wat ook over emoties gaat, heel leerzaam, misschien iets voor haar. Het is interactief op de iPad.
Als je veel depressies in je familie hebt is het begrijpelijk dat je daar het eerst aan denkt, maar ik denk niet dat dat hier het geval is. Ik zou een luchtiger benadering proberen: als ze sip op de bank zit en zegt dat ze verdrietig is, zeg dan iets in de trant kom maar eventjes lekker bij me zitten, dan lezen we samen een boekje en dan voel je je weer beter. Na het boekje iets eten (suikerdip), nog een knuffel en weer door. Niet om over haar gevoelens heen te walsen, maar je versterkt het soms, juist door er met de beste bedoelingen op in te gaan. Heb ik zelf door schade en schande ondervonden...