Monika Eefting met de enige hond die ze nog thuis heeft, een pup. Dit dier zat dinsdagmiddag apart in een kennel en was niet bij de gebeurtenissen in de achtertuin betrokken. Monika Eefting met de enige hond die ze nog thuis heeft, een pup. Dit dier zat dinsdagmiddag apart in een kennel en was niet bij de gebeurtenissen in de achtertuin betrokken. (FOTO JASPAR MOULIJN) Facebook Twitter E-mail Vier rottweilers van Peter Grooten en Monika Eefting grepen de peuter Nick. Het kind is ernstig gewond. Het stel is zwaar aangeslagen, maar ook verbijsterd. ,,Ik ben de man die even verderop woont zo verschrikkelijk dankbaar. Toen hij hoorde dat het bij ons helemaal mis ging, kwam hij meteen in actie. Hij pakte een ijzeren staaf en een koevoet en sloeg daarmee in op vier van onze honden. Had hij dat niet gedaan, dan had Nick nu niet meer geleefd.
"We hebben er daarom voor gekozen de honden te laten inslapen." Laat me niet lachen... Hier is absoluut geen sprake geweest van een 'keuze'. Klopt, maar als ze willen kunnen ze ook over een hek van 2 meter heen springen... en van de meeste gemeentes mag je tuinafscheiding niet hoger dan 1.80 of zo zijn... Dat valt best mee voor Rottweilers. Vroeger meer dan nu. Tegenwoordig zijn het vooral bullterriërs, die 'populair zijn onder een bepaald slag mensen'. Het probleem zit hem ook niet zozeer in het ras, hoewel dit wel meespeelt. Het zit hem vooral in de fok en in de opvoeding. Hoe populairder een ras, hoe groter de kans, dat ze doorgefokt zijn. Helemaal als dat 'bepaald slag mensen' voor een dubbeltje op de eerste rang wil zitten. Daarnaast kun je ook zeggen, dat dat 'bepaald slag mensen' - als we dan toch gaan generaliseren - vaak te lui is om de hond fatsoenlijk op te voeden. Paar jaar geleden woonde een aantal deuren verderop een gezin met een bouvier. We hoorden ze vaak in de tuin 'spelen' met de hond. Dan hoorde je de hond grommen, want ze waren hem aan het opfokken.
Hier ook de kinderen niet alleen met onze Rottweiler. Maar dat wordt vaak niet gesnapt. Dan wordt er gezegd dat ze niet begrijpen dat we een hondenras nemen wat schijnbaar niet te vertrouwen is met kinderen. (Zucht..)
Ik heb 'maar' een jack russel maar laat hem ook nooit alleen met kinderen. Beestje is lamme goedzak maar liever safe then sorry. Oudste stak ook ooit zijn vinger in de hond zijn oog en gaf geen krimp. Ik natuurlijk gelijk kind wegtrekken en hond geprezen dat hij goed was (niet gegromd of proberen bijten) en hondensnoepje gegeven.
Geen enkele hond dien je alleen te laten met de kinderen, wij hadden eerder honden dan kinderen de plek van de hond was van de hond niet de hond maar de kinderen werden gestraft als ze bij de mand in de buurt kwamen, uit voorzorg doe ik de hond netjes buiten onder het afdak als er visite komt met kleine kinderen zeker als die zelf geen honden hebben, eten is van de hond de mand is van de hond en daar mogen ze niet in de buurt komen. En nog zitten we er bovenop hoe lief een dier ook is kind en hond blijven levende wezens en zijn altijd onvoorspelbaar.
LadyXochi: Ik vraag me af hoe jij weet of het wel meevalt met het aantal rottweilers als je (hoogstwaarschijnlijk) nooit in de wijk bent geweest waar ik woon? Ik had het immers over mijn eigen omgeving, niet over Lutjebroek of Amsterdam. Ik zie ze toch echt best veel hoor, en ja inclusief bijbehorend baasje met de eerdere beschrijving. Ik generaliseer niet maar zeg gewoon wat ik om me heen zie.
Bij ons valt t me op dat er bijna geen Rottweilers in de buurt zijn. Wij zijn in ieder geval de enige. Op de hondenschool hoorde ik ook dat er steeds minder zijn.Er wordt meer gekozen voor andere soort honden door bepaalde mensen. Een Rottweiler is schijnbaar niet echt stoer meer... Sinds dit bijtincidenten wordt ik trouwens wel op een bepaalde manier bekeken als ik onze Rottweiler uitlaat. Alsof ik met 1 of ander monster over straat ga. Je ziet mensen echt schrikken.
Misschien dat de meesten hun Rottweiler hier al langer hebben. Tja ik ben ook wel meer op m'n hoede bij sommige rassen maar dat komt dus omdat mijn dochter is aangevallen door een bepaald soort hond. Maar ik zal nooit de baas erop aankijken. Wel eens scheve blikken hoor als ze hun hond voor de zoveelste keer los hebben lopen in plaats van aangelijnd... Maar dat komt gewoon omdat het aso is, ongeacht het ras. Vind het trouwens verschrikkelijk dat een hond kennelijk als accesoire wordt gezien door sommige mensen, iets om stoer mee te kunnen doen. Bah.
Begrijpelijk hoor. ik ben 'bang' van alle honden, behalve van die van ons. Ik vind het overigens wel grappig dat mensen eerder ontzag hebben voor een grote hond als voor een kleintje. Die vinden ze vaak lief en schattig, terwijl dat echt kringetje kunnen zijn. Ons monster gaat gewoon op de loop voor van die kleine keffers.
Hoewel klein niet garant staat voor lief, kan een chihuahua minder schade aan richten dan een herder of een staff. Mijn kinderen zijn dol op honden en ik heb ze van kleins af aan ingeprent: eerst aan het baasje vragen of de hond aan de hand mag ruiken en als de hond geroken heeft, of je dan mag aaien. En dat doen ze allebei gelukkig heel erg goed. Maar soms sta ik er met dichtgeknepen billen bij Gelukkig zeggen baasjes het altijd eerlijk als een hond niet te vertrouwen is of het niet wil. En dat accepteren mijn jongens ook. Zo leren ze van jongs af aan: niet alle honden willen geaaid worden en niet alle honden zijn 'lief'. En toch, je kunt niets voorkomen.
Inderdaad. Mijn oma heeft een teckel en een jack russel gehad. Beide echt rotbeesten naar vreemden toe, als het bij grommen bleef dan hadden ze echt geluk. Bij de teckel was het zelfs zo erg dat ze soms een kalmeringspilletje gaf (mijn oma was dan ook niet van het cursussen e.d volgen hoor). Mijn dochter vindt kleine hondjes ook schattig trouwens, dus als ik een klein hondje zie probeer ik die kans wel aan te grijpen om haar van haar angst te helpen m.b.t honden. Er is al wel vooruitgang geboekt want bij het zien van kleine hondjes hoeft ze al geen omweg meer te maken. De yorkshire terriers van mijn moeder waren wel weer heel lief en rustig en zelfs bang voor katten haha.
Zo is mijn vader vroeger eens gebeten door de herdershond van mijn moeder toen hij haar een schouderklopje gaf. Niet heel hard, meer als "waarschuwing".