Ik zag hier laatst het topic 'Nee papa, mama doen!!' Nou, bij ons is het dus andersom. Mijn dochter wil dat papa alles doet. En dat terwijl ik maar 2 dagen werk en mijn man 4 dagen. Ik breng dus de meeste tijd met haar door. Daarnaast doe ik ook veel leuke dingen met haar zoals naar de kinderboerderij, winkelen oid. Wanneer papa weg is, is er niets aan de hand. Dan luistert ze prima naar mij en is het meestal heel gezellig. Maar zodra papa thuis komt, wil ze alleen nog maar aandacht van hem. Ik mag haar niet knuffelen, niet naar bed brengen, geen luiers verschonen. Dat moet papa allemaal doen. We geven er meestal niet aan toe, en mijn man zegt dan ook wel 'nee, deze keer doet mama het'. En dan accepteert ze het ook wel. Maar het moet wel eerst door papa gezegd worden. In het verleden haalden mijn man en ik samen onze dochter op van het KDV. Ze rende dan altijd het eerste naar papa. En als ik toevallig iets dichterbij stond, en haar oppakte, stak ze haar handen meteen uit naar papa. Echt niet leuk. Nu gaan we maar om en om, en dan is ze wel blij om me te zien en rent ze wel naar me toe. Ik voel me echt 2e keuze terwijl ik vind dat ik haar zoveel tijd en liefde geef. Het doet me soms echt verdriet. Wie herkent dit, en hoe gaan jullie ermee om. Is het een fase?
Ik herken het heel erg! En het vervelende van mijn verhaal is dat ik eigenlijk thuisblijf mama ben en papa al bijna 2 jaar af en aan zonder werk zit....En er dus ALTIJD is. Dus hier is het bijna altijd "nee papa!" Zelfs als papa zegt nee mama doet het wel dan NOG is het nee papa doen. Word er met tijd en wijle ERG verdrietig van. Zelfs nu ik 2 a 3 dagen in de week boven zit te werken voor een eigen bedrijf die ik nu iets meer als een maand heb is het nog papa voor papa na. Al zegt ze nu soms (eindelijk) wel dat ik bij dr moet blijven als ik even pauze heb en beneden ben en krijg ik iets meer knuffels. Vind dit heel erg want dit is de laatste die ik zal krijgen hoewel ik er nog wel 10 zou willen (alleen de financiën niet voor) En eindelijk een meid na 2 jongens (die al ouder als 12 zijn) En t stomme is dat ik altijd met dr knutsel, teken, klei en weet ik het wat en papa eigenlijk nooit... N jaar geleden dacht ik nog het gaat wel weer over. Nu.... weet het niet...
Goh, misschien een suggestie: kan het niet liggen aan het feit dat je zou gewoon vaker ziet dan haar vader? Papa is er natuurlijk alleen 's avonds en die ene vrije dag, maar mama is er veel vaker en daar is ze meer aan gewend. Mijn broertje en ik keken ook altijd heel erg uit naar het moment dat onze vader thuis kwam. Niet omdat we mama niet leuk vonden, maar omdat papa de hele dag was weggeweest...
Dat topic heb ik laatst gestart Hier duurde die fase maar heel even trouwens, het was vrij snel weer voorbij en papa en mama zijn nu allebei weer even 'populair' gelukkig. Maar ik herken het wel natuurlijk en vond het zelf vreselijk vervelend. Tips heb ik niet voor je, ik hoop dat die fase snel voorbij is!
Mijn dochter is ook een echt papa's kindje Ik vind het heeeeerlijk Ik ben aan het einde van een dag met mn dochter altijd best moe, dus als mijn man thuis komt, ben ik blij, is mijn dochter ook altijd blij, en mijn man vindt het heerlijk om nog even een uurtje of 2 met zijn dochter te spenderen. Iedereen blij dus. Bij de opvang gaat mijn dochter ook altijd naar papa als we haar samen ophalen. Tja, die ziet ze minder, dus is het een feestje als ze hem ziet. Zolang mijn dochter gewoon knuffelig en lief (lees, niet ook dan om papa schreeuwt) is als ik alleen met haar ben, zie ik er alleen maar de voordelen van. Ik voel me ook echt niet afgewezen, ik denk juist dat mijn dochter het gevoel heeft dat ik er toch altijd (behalve 2 dagen in de week) voor haar ben, en van haar hou, wat er ook gebeurd. Ik ben de basis. Dus als ze boos is uit ze dat meer tegen mij omdat ik niet weer weg ga na een paar uurtjes. En als ik haar naar bed breng is dat maar gewoontjes, terwijl tijd met papa gewoon specialer is.
Ben net weg gelopen... Ik was Wendy uit bed halen en alles was leuk en lief en ineens staat papa daar weer...ben ik weer afgewerkt. Toen ben ik maar naar beneden gegaan ipv weer het derde wiel te zijn en om kusjes te moeten smeken.
Over jouw laatste post: misschien met je man afspreken dat hij er niet bijkomt als het jou beurt is? Dat is nl. echt niet leuk om zo afgeserveerd te worden. En voor de rest: het is echt niet persoonlijk. Een kind heeft verschillende fases van uitproberen/grenzen zoeken, dat zal hij/zij doen bij diegene die hen het meest lief is, vaak mama omdat dat het meest veilige basis is... Als je er anders naar probeert te kijken, doet het wellicht minder pijn? Ik probeer het zelf als een compliment te zien, blijkbaar houdt hij zoveel van mij en voelt hij zich veilig dat hij het durft. Bij opa en oma is hij nl. voorbeeeeeldig En blijft er ook met je man over praten, dan blijf je niet met het gevoel rondlopen. Verder is het heel herkenbaar. Ik vind het ook wel fijn, geeft mij wat lucht. Het is ook wel eens andersom en dan heb ik er m'n handen vol aan (zeker als z'n broer ook alleen mama wil...). sterkte
Je hebt vast gelijk, maar leuk is anders. Ik wil ook graag een knuffel als papa in de buurt is. Voel me dan echt afgewezen. Nu is het wel zo dat ik mijn dochter veel stimuleer in haar ontwikkeling en ook vaker nee zeg dan mijn man. Ze moet zichzelf bijv. uitkleden, ook wanneer het niet zo lukt. Dan help ik natuurlijk wel, maar ze moet het eerst zelf proberen. En vaak lukt het haar dan best wel. Ze is wat dat betreft soms een beetje makkelijk. Mijn man gaat sneller overstag en helpt haar dan direct. Moet wel zeggen dat hij mijn gezag nooit ondermijnt en hij probeert ook wel in mijn visie mee te gaan. Hij is alleen gewoon een stuk zachtaardiger dan dat ik ben. Ik denk ook dat dat grotendeels de reden is, dat ze meer naar mijn man toetrekt.
Dit komt op mij echt heel beklemmend over. Weet je zeker dat je dochter dit claimende (en onzekere) gedrag niet gewoon voelt en zich daarom tegen je afzet. Iemand die om kusjes smeekt van z'n kind. Ik vind dit niet normaal, maar misschien ligt het aan mij en bedoel je het anders dan je overkomt...
Ben hier mee eens. Het komt op mij ook een beetje kinderlijk over, eerlijk gezegd. Volgens mij gebeurt dit heel vaak, hier is papa ook de favoriet. Hartstikke logisch. Mijn zoontje ziet zijn vader iets minder dan dat hij mij ziet. Papa doet dan heel gek met hem, gooit het de lucht in, speelt gekke spelletjes. Ik vind het het alleen maar heerlijk om te zien. Je kind houdt echt wel net zoveel van je als van haar papa, alleen is papa waarschijnlijk leuker om mee te spelen Ik was als kind ook echt een papa's kindje, maar dat betekent niet dat ik minder met mijn moeder had en heb. Ik vind echt gek om te lezen dat moeders zich dan afgewezen voelen.
Eens met bovenstaande dames. Het is geen wedstrijdje van ´van wie houdt mijn kind het meeste?´ Ik snap wl wat je wil zeggen, maar je dochtertje houdt echt net zoveel van jou als van je man. EN: jij bent de volwassene, zij het kind. Je bent nu de rollen een beetje aan het omdraaien...dus asjeblieft niet gekwetst doen als ze weer naar je man toetrekt. want zo maak je het echt erger.
Meen je dit nou echt?????? Waarom smeek je in vredesnaam om kusjes?? Als je eigen moeder je zou smeken om een kus denk je toch ook "donder op"??? Dit vind ik wel bizar hoor.