Hallo allemaal, Ik weet niet of k het hier goed neerzet maar dat hoor ik dan vanzelf wel. Ik heb een zoon van bijna 2,5 jaar. En zijn gedrag trek ik echt even niet meer. Luisterd niet naar me en is werkelijk super opstandig. Pappa is werken en werkt onregelmatig dus ben daardoor vaak alleen met hem. Ik merk dat het tot 10 tellen niet meer werkt en dat ik soms moeite heb om de aardige lieve en leuke moeder te blijven uithangen. Als hij zijn zin niet krijgt bijt krast en slaat hij mij. Straffen heeft geen zin want hij lacht me of uit of gaat gewoon in de hoek waar ik hem neerzet slapen. Daarbij komt ook nog dat ik op het moment 14 weken zwanger ben. Hij weet goed sar mamma een baby in de buik heeft maar duwt en trapt ertegen als hij de kans krijgt. Ik hoop eigenlijk dat jullie met tips kunnen komen om dit onder controle te houden... Ik voel me nu zo'n slechte moeder.
Straffen heeft inderdaad geen zin, kijken naar de oorzaak van zijn gedrag wel. Dat je zoon opstandig is, is geen opzet vanuit hem, hij doet het niet om jou tot last te zijn of pijn te doen. Het is een manier om zichzelf te uiten. Heb je al eens geprobeerd om op een rustig moment (op zijn niveau) met hem in gesprek te gaan? Probeer te achterhalen waarom hij opstandig is, dus welk gevoel bij hem hieraan ten grondslag ligt. Wat is zijn onvervulde behoefte of wat mist hij? Waarom is hij gefrustreerd? En vervolgens: hoe kun jij hem daarbij helpen? Probeer samen weer een team te worden en in verbinding met elkaar te komen. Edit: wat ik mij ook afvraag: zit je zoon lekker in zijn vel? Vind hij het moeilijk dat hij een broertje of zusje krijgt en kan hij hier wat hulp / uitleg bij gebruiken? Zou dit zijn gedrag kunnen verklaren?
Ach meid, als ik t zo lees kan ik me goed voorstellen dat t je even teveel is. Ik zou denk ik even heel consequent hem steeds op de gang zetten als hij je pijn doet of probeert te doen. En daarnaast zoeken naar pos gedrag en daar veel aandacht aan besteden. Verder kun je ook bij t consultatie bureau informeren waar je terecht kunt voor wat ondersteuning. Misschien kan iemand met je mee kijken en tips geven.
Tja nu begint het opvoeden pas echt he! Dit gedrag is niet te tolereren. Slaan, je pijn doen is niet normaal peuter gedrag. Is hij jaloers dat er een baby komt? Iets anders groot in zijn omgeving? Misschien hulp van een opvoedkundig iemand vragen die kunnen je begeleiden bij dit soort dingen
Dit! Want alle andere peuters op de wereld zijn ook niet normaal. Ik kan je maar 2 tips geven; consequent blijven of juist een keer een hele andere aanpak proberen. Bij mijn zoon hielp het tweede.
Tja ik vind dat dan weer wel normaal. Slaan mag natuurlijk niet maar ik denk dat de meeste peuters zich toch op enig moment zo gedragen omdat ze gewoon niet anders weten nog. Dan moeten papa en mama ze laten zien hoe je je wel kunt uiten als je boos of teleurgesteld bent. Ik vind het altijd een beetje link om meteen te zeggen dat iets niet normaal gedrag is. Consequent zijn, zelf proberen rustig te blijven en uit te leggen ipv boos worden zou het meest ideaal zijn en uiteindelijk zullen de meeste peuters dan uiteindelijk wel leren dat het anders kan. Maar laten we eerlijk zijn, dat lukt niet altijd want het emmertje met geduld zit niet altijd even vol en je wordt er soms best gek van. Soms moet je er gewoon doorheen. Mijn zoontje is van dezelfde leeftijd en heeft momenteel datzelfde gedrag. Ik doe m’n uiterste best maar niemand is altijd een hele leuke moeder. Soms ben je ook wel eens een boze of ongeduldige moeder. En dan doe je het morgen weer beter. Je bent helemaal geen slechte moeder, niet te streng zijn voor jezelf!
Slaan kan heel normaal zijn hoor. Peuters (en kleuters en dreumessen) zoeken grenzen op. Ze raken gefrustreerd of worden bang en weten niet goed wat ze met dat overweldigende gevoel aanmoeten, of weten het wel maar weten tegelijkertijd ook dat het slaan bij mama een reactie oproept. Uittesten dus, maar eerder in de richting van bevestiging en grenzen opzoeken. Heel normaal dus. Maar het is aan jou om te laten zien dat het anders kan en moet. Probeer het voor te zijn en te achterhalen waarom hij boos of bang wordt. Erken zijn boosheid of angst en zeg dat hij dat mag voelen, maar dat je mensen en dieren geen pijn mag doen. Dus; ik zie dat je boos bent. Of; heb je je pijn gedaan? Ik zie dat je verdrietig bent.. Ik ben er om je te helpen! Als hij in slaapt valt in de hoek, dan staat hij er waarschijnlijk te lang. Houdt dat kort, vertel eerst waarom hij daar staat of zit en dat dat niet mag. Ik kom je zo halen, tot die tijd sta je hier. Daarna gaan we het goedmaken. (Als ze ouder zijn kan je ze naderhand vragen wat ze er van hebben geleerd) Persoonlijk hou ik niet van straffen, maar dit is meer een time-out en dat kan heel rustgevend werken. Dat is per kind weer anders. Ik zou een aanpak kiezen die helpt voor jouw kind. Soms is dat niet straffen. Maar het beste is om het allemaal voor te zijn en hem niet boos te laten worden. Maar ja, peuters he. Soms lijken ze niet veel anders op de agenda te hebben dan piepen, mauwen en gefrustreerd raken.
Jaloers zijn omdat er een baby komt, slaan ipv met woordjes zeggen wat er is, dat is echt normaal peuter gedrag hoor. Dat je als moeder nadenkt hoe je hiermee om kan gaan is dan weer normaal moeder gedrag. Hij moet leren zich om een andere manier te gedragen en te uiten, zoals de meeste peuters. Wanhoop dus niet en maak jezelf alsjeblieft niet wijs dat je een slecht moeder bent.
Gelukkig ben ik meer het type die steeds rustiger wordt als het emmertje vol begint te worden. Met geen leuke moeder bedoel ik dan meer dat ik hem even ga negeren zodat de innerlijke rust ook even oplaadt. Juist die momenten blijft hij ontzettend veel aandacht vragen. Ik praat met hem op zijn hoogte en op een rustige persoon en als ik vraag wat er aan de hand is of hij boos of verdrietig is zegt hij nee en zegt dan mamma lief hé maar daarna gaat het weer verder hoe het was. Ik probeer al te ontdekken waardoor. Vandaag bijvoorbeeld iets eerder in bed gelegd zodat hij lekker kan slapen. Ik dacht dat hij misschien ook gewoon moe is. Ook doe ik dingetjes met hem samen zo gaan we dansen op muziek en gaan we samen kleuren of met z'n autootjes spelen maar dat krijgt steeds een vervelend wending. Als ik dan tegen hem zeg dat ik dat niet fijn vind dat hij dat doet en dus niet mag doen zegt hij wel en later doe hij het gewoon weer. Ik wordt er soms gewoon beetje radeloos van.
Je kan het nog een een miljoen keer zeggen hoor Dat is echt normaal. En trouwens, veel kinderen vinden er lastig als mama zwanger is. Sommigen zullen nog niet eens beseffen wát er gaat veranderen, maar ik lees hier vaak zat dat grotere broers en zussen er last van hebben. Je bent echt geen slechte moeder, ook niet als je even afstand neemt en hem even negeert.
Jawel Ik wilde quoten van de post voor jou en me juist bij jou aansluiten maar niet zo handig verwoord haha. De warmte he...
Niet normaal peuter gedrag? Een peuter weet zich op dat moment gewoon niet hoe het zich moet uiten. En gelijk een opvoedkundige erbij halen is ook wel een beetje overdreven he..
Ik geloof niet zo in de goede, liefdevolle gesprekken met een tweejarige. Negeren lijkt me een prima reactie en een keer flink boos worden als hij je in je buik schopt wat mij betreft helemaal acceptabel. Want zulk gedrag is voor mij absoluut niet acceptabel. Blijkbaar ben ik de enige... Misschien helpt privileges wegnemen? Werkt bij de mijne goed maar dan meer concreet als loopauto afpakken als hij tegen mijn schenen aanrijdt
Misschien vaker naar buiten gaan zodat hij zich kan uitleven? Maar verder kan ik alleen maar zeggen dat dit behoorlijk normaal gedrag is op die leeftijd. En denk ik ook dat je een beetje veel verwacht van zo'n peuter: je zegt dat hij perfect weet dat er een baby in je buik zit, maar ik denk dat het een beetje veel gevraagd is om te verwachten dat hij begrijpt dat op je buik slaan de baby kan kwetsen.