peutergedrag of autistische kenmerken???

Martje, dat napraten is iets waarmee ze zichzelf zinnen en woorden aanleren en tot een bepaalde leeftijd normaal.

Mijn oudste doet dit dus ook maar heel anders. Als ik met de jongste speel gaat hij soms zelfs achter me staan en letterlijk doen wat ik doe om het vervolgens zelf ook te doen. Ik weet dat er ook mensen met autisme(sommige van mijn cliënten ook) zijn die van elke zin die je zegt het laatste woord nazeggen, dit kan ook nog. Maar dit is bij een bepaalde ontwikkelingsleeftijd dus echt niet gek, het erin blijven hangen is niet goed.

Het moeite hebben met oma kan ook goed met situaties te maken hebben. In een bepaalde situatie ziet ze oma altijd, dit is normaal, maar als het dan onaangekondigt anders gaat is dit gek voor zo'n kleintje. Het is soms ook zo dat kinderen KSV leidsters of zelfs juffen niet herkennen of kunnen plaatsen als je ze ergens anders tegenkomt, die horen immers op het KDV of op school. Dit hoeft ook helemaal niet zorgwekkend te zijn.

Oh en ik heb op een stage een kindje gehad met autisme(ongediagnostiseerd maar heeeeeeeeel erg duidelijk). Dat jongetje liep alleen maar rondjes om de tafel heen, als ik ervoor ging zitten(dat hij zijn rondje niet kon afmaken) bleef hij net zo lang achter me zitten tot ik opstond om zijn rondje af te kunnen maken. Sprak bijna niet, alleen wat ik zei herhaalde hij. Spelen deed hij niet alleen structureren(alleen maar auto's op een rij zetten bijvoorbeeld) en had totaal geen fantasie. Dán is het zelfs op zo'n jonge leeftijd al heel erg duidelijk en kan je er al wat mee(niet dat de ouders dat vonden, die vonden dat hij atheneum kon, ach wie weet he).

Ik wil je wel, nogmaals, zeggen dat als je dit gevoel houd je op een bepaald moment wel even aan de bel moet trekken bij de huisarts. Maar ik zou er zeker nog een paar jaar overheen laten gaan, even kijken hoe ze zich ontwikkeld!

 

Hihi en altijd rustig en consequent blijven, probeer de lol ervan in te zien.

Het is stiekem toch best heel grappig dat ze denkt dat ze met gillen en stampen haar kleine zinnetje door kan drijven.. T zijn af en toe echt mini-dictators als ze de kans krijgen

 

Een 3-jarige is een dictator zonder leger, heb ik wel eens horen zeggen
Die klopt volgens mij wel aardig

Mijn standaard-reactie op gestamp en gegil is ook: Daar ga je echt je zin niet van krijgen hoor!
Vooral omdraaien daarna en geen aandacht aan besteden, is voor alle partijen het beste

 

wel een heel herkenbaar topic hoor. ook hier de zorgen rondom mijn dochtertje (3,5)
Ze is áltijd bezig met waarom, wanneer, waarmee. hoort bij de leeftijd, ik weet het.
De behoefte aan structuur, het afwerken van patronen en de enorme interesse in (in mijn ogen) niet normale peuterdingen (dus dingen als de ruimte, fabrieken, mieren etc) baren mij zorgen.

Maar het echte onderbuikgevoel krijg ik van hoe ze wereld bekijkt, hoe bang ze is voor onverwachte situaties, geluiden en mensen. Hoe snel ze overprikkeld raakt (en dan dus met de handen op de oren onder de tafel gaat zitten), dat ze leeftijdsgenoten niet imiteert maar observeert, dat ze de gezelligheid vaak wel opzoekt maar ook steeds weer wegvlucht, dat ze van veel leuke dingen de lol niet in ziet(waarom zou je in een zwembad gaan? daar word je nat van, moet je in de bikini, etc etc). Ik moet haar altijd een duwtje geven bij nieuwe situaties, soms letterlijk.

Is dit echt normaal kleutergedrag? Sorry ts voor je topicvervuiling, maar ik zie hier veel fijne geruststellende reacties, dus ik haak even in

 

Het lastige is dat we 2 hele verschillende kinderen hebben. (ook heel leuk hoor) en de oudste nu al het onderspit delft. Maar goed, we zien het wel.

 

Taliaa je meisje klinkt als je haar zo omschrijft eerder heel erg onzeker dan autistisch. Als je afwachtend bent van nature en niet graag op de voorgrond staat zijn veel nieuwe dingen heel erg spannend, dan kan je idd zo gaan reageren.

Het reageren op prikkels is wel iets waar je op kan letten. Kan je haar hier handvatten in geven? Samen in je hoofd tot tien tellen, haar een doel geven zodat ze zich afsluit? Hoe reageert ze dan? Misschien in overleg met kdv/psz eens overleggen hoe je haar hier in kan helpen? Want het kan ook heel goed zijn dat ze gewoon niet weet hoe ze ermee om moet gaan.

Als je zelf niet heel graag ontdekt en veilig binnen het bekende wil blijven is nieuwe dingen leren iets wat niet altijd vanzelf lukt. Dat kan echt gewoon een stukje karakter zijn hoor!

Edit: Dat van die twee hele verschillende kinderen herken ik zo goed! Whahahahha mijn oudste delft nu ook al het onderspit(en hij is 9!) tegenover mijn draak van 1

 

Ik denk ook dat je je geen zorgen hoeft te maken en zoals meer hier al schrijven lijkt het ook wel op elkaar. Ik werk met normaal begaafde jongeren met autisme en ik merk dat ik ze ook op dezelfde manier aanspreek als mijn dochter. Dat is wat ze nodig hebben.
Pas slikte net op tijd in dat een jongere in de hoek moest gaan staan haha!

Oja en als je nou echt eens twijfelt dan kun je op de website van het dr. leokannerhuis (expertisecentrum over autisme) een testje vinden. Belangrijk als je dat doet is wel om even goed de inleiding van dat testje te lezen!

 

Mijn zoontje die heeft Pdd-nos is geen klassieke autisme maar wel een vorm ervan, als ik het allemaal zo lees dan zou ik mij ook niet al te veel zorgen maken, denk dat je kindje zich erg goed ontwikkeld tegenover haar leeftijdsgenoten.

Mijn zoontje die heeft echt bepaalde tikken en heeft zich al van baby af aan niet ontwikkeld zoals het hoorde, erge huilbaby. Was toen al heel erg prikkelbaar, en snel boos wanneer iets niet wou lukken.

Daarnaast is hij erg onhandig in zijn grove motoriek en zijn fijne motoriek is ook nog niet wat het zijn moet. Toen hij twee jaar was was het enigste wat hij zijn hun hun voor een auto en het woordje dit. Hij heeft nu een achterstand in de taal van 2 jaar ongeveer maar dit gaat nog uitgebreid getest worden.

Vanaf 1 jaar draaide hij al compleet om wou niet meer eten en heeft dit tot zijn 4e jaar aan toe vol gehouden. Woog vorig jaar nog maar een 12 kilo. Je krijgt erg moeilijk oogcontact met hem, hij herhaald altijd alles, kan een eeuwigheid rond de tafel rondjes gaan rennen. Heeft veel woedeaanvallen heeft echt dagen er tussen te zitten dat hij constant loopt te gillen en te brullen en dat niets goed is. Boodschappen doen met hem is een ramp hij moet en zal dan overal aan ztten, moet de winkel doorrennen. En word dan ook helemaal hyper.

Samenspelen met mijn dochtertje kan bijvoorbeeld ook niet, dat loopt uit op gebrul en slaan. Omdat mijn dochtertje dan niet in zijn plaatje past.

Milan heeft een obsessie voor tijd, hij heeft dagen er tussen te zitten dat hij om de zoveel minuten om de tijd vraagt. Ook is hij helemaal geobsedeerd door de brandweer en de trein.

Zijn eigen kleding aan doen mond ook uit in een gevecht met zichzelf vergeet dan al snel dat hij bepaalde dingen nog aan moet doen en als ik er dan niet bij zou zijn dan zou hij bijvoorbeeld zo zonder ondergoed weggaan.

Ik kan hem wel wat vertellen maar ik moet hem dan steeds herhalen wat ik hem net gezegd heb en moet hem dan ook steeds weer navragen of hij het nog weet.

Ook moet hij alles in zijn mond stoppen en is niks veilig hier in huis. Alleen naar de wc gaan is hier ook zowat geen optie want hij gaat met zijn handen door de wc heen omdat hij het wcblokje zo interessant vind en er aan moet zitten. Als hij een hele slechte dag heeft dan plast hij gewoon in huis waar hem dan maar uitkomt. Dit is heel erg veel voorgekomen toen hij nog naar de basisonderwijs ging. En daar echt geen rekening met hem werd gehouden. Ik kon hem niet voorbereiden op bepaalde feesten of uitjes want die werden soms zo goed als niet aangekondigd. Ook werd hij daar naar mijn idee ook gewoon gepest. Kwam vaak met blauwe plekken op zijn rug in huis, en zelfs al een keertje met een bloedneus. Gelukkig gaat hij nu naar het MKD. Ik heb daar ook andere ouders gesproken o.a een moeder die haar zoontje asperger/adhd heeft en die gewoon in het bijzijn van overblijfmoeders werd in elkaar geslagen en niemand die er op of naar om keek, en moeder een doodschrik had toen hij dus thuiskwam.
Dus hier ben ik eigenlijk wel genezen van de reguliere onderwijs. Maar het is maar even een korte samenvatting want er is nog wel meer voorgekomen.

Al met al een lang verhaal geworden.

 

@kwabbernoot. het is ook gewoon een heel gevoelig, onzeker meisje. Maar door autistische vermoedens schoonfamilie en man, zijn we wel extra alert (te alert?). we kaarten eea binnenkort bij t cb aan, dan zien we wel.

 

Ik zou eerder aan hoogsensitiviteit denken dan aan autisme, bij je dochtertje. Lees daar eens wat over, zou ik zeggen.
Is geen afwijking, hoogsensitiviteit, (want 20% van de mensen is hoogsensitief), maar enige bekendheid met do's en don'ts rondom dit onderwerp, zal je geheid heel erg helpen bij hoe je haar goed kunt begeleiden, als het dus idd dit is

 

Is dit ook peutergedrag of een kenmerk; savonds in bed is mn zoontje heel druk met brabbelen, veel bewegen totdat hij in slaap valt, soms als hij erg moe is gaat ie ook lachen/schateren tijdens het druk zijn, we moeten hem dan 'remmen' dan houdt ie op, hij blijft soms lang hangen in een huilbui, driftbui lachbui

 

daar kan je niks van zeggen. Ik lees overal dat dit vaker voorkomt bij 'normale' kindjes. Maar lees ook dat autistische kindjes dit doen.

Ik denk het feit dat je hem kan remmen, dat het geen kenmerk is van autisme.
Maar niemand kan dat met zekerheid zeggen natuurlijk. Het is een geheel plaatje wat je moet bekijken. Niet losse aspecten.


@Taliaa
Toch zou ik dit gedrag wel in de gaten houden.
High sensitiviteit klinkt mooi maar lees een boel autistische kenmerken in je verhaal.
Vooral herken ik heb bij mn oudste en die heeft toch echt autisme ( pdd-nos )
Maar ik weet dat kenmerken van autisme ook heel veel overeenkomsten heeft met high sensitiviteit. Echt mega veel!

De vragen die je jezelf moet stellen dan is : heeft ze er zelf last van? Kan ze zich redden in het leven, op school, bij vriendjes?

Als ze het allemaal uiteindelijk wel red en ze heeft er zelf geen last van en ze raakt er niet door in de problemen dan moet je het zo laten.
Maar zie je dat ze er steeds meer problemen mee krijgt, zich ongelukkig voelt, of angstiger of teruggetrokkener of dat ze gepest gaat worden of dat dr gedrag extremer word etc,
Dan zou ik toch echt hulp gaan zoeken.
Er is niks mis met begeleiding. Als je kind er maar mee geholpen word en zich zo prettiger voelt.

 

Lijkt mij geheel normaal peutergedrag! Want mijn dochter doet precies hetzelfde...om knettergek van te worden!

 

Nee ik denk niet dat je dan te alert bent, iets triggert je onderbuikgevoel en daarom let je denk ik ook meer op. Dat is natuurlijk niet zomaar!

Als je je zorgen maakt zou ik via de huisarts eens naar de geheime tuin(zit dat bij jullie in de buurt? Is heel erg fijn, laagdrempelig en ze kunnen testen en onderzoeken voor je doen) laten verwijzen om daar samen eens goed te praten. Want het is wel zo dat dit soort dingen vaak wel in de fam zit.

Denk je wel dat haar niveau normaal is? Mijn ervaring is namelijk (bij mijn mannetje) dat als je ze eenmaal op het regulier onderwijs hebt en ze vallen niet extreem uit, je ze daar heel moeilijk weer vanaf krijgt(lees: niet! Mijn mannetje loopt zo op zijn tenen en we zijn echt machteloos). Dus als je echt vermoedens hebt kan ik je aanraden om het circuit zo snel mogelijk in te gaan om nog voor de basischool deze keuzes te kunnen maken.. Anders heb je ze straks misschien niet meer.

 

@kwabbernoot en mamzie, dank jullie!
Haar niveau lijkt normaal. Ze was wel wat later met praten. maar de testjes van t cb doorloopt ze normaal, behalve die met 3 jaar. (ze tekende geen lijn aan de ballon, want op de achterkant stond een kleurplaat van dora. Tja echt niet dat zij dan een lijn ging tekenen en ze bouwde geen trein na van de juf, want met blokjes bouw je torens en geen treintjes)

Motorisch loopt ze wel wat achter. (van 0-1 fysio gehad en van 3-3,5) Na de vakantie wil ik terug, want ze valt weer terug in het oude patroon en loopt met zwieber benen en loopt op de tenen. (letterlijk, en I know...)

Tja, heeft ze er zelf last van? Het lijkt wel. Ze zit zichzelf in de weg, lijkt vaak teruggetrokken en soms zelfs depressief. (ja klinkt hard, maar hoe moet je het anders noemen als je 3 jarige (en ze deed het met net 2 al) met de handen onder de hoofd op de drempel gaat zitten en gaat zitten staren en zuchten, en mompelen dat ze zo stom is..

maar aan de andere kant is het mijn gevoel ook he. Ik zou haar graag zien spelen en lachen, maar ze is gewoon niet onbevangen meer. Ze trekt zich terug. (bv laatst met buitenspelen, ik zag de paniek in haar ogen toen ze de kinderen gewoon niet meer begreep en de grip op de situatie verloor. en voor ik er erg in had rende ze naar binnen en vond ik haar in haar tent, met de handen op de oren). Nu kan ik ook zeggen dat ze niet meer buiten hoeft te spelen, waarschijnlijk is ze daar gelukkig mee. (hoewel ze "gezellige" situaties dus eigenlijk wel altijd op zoekt, maar ook snel weer verlaat)


maar ik heb een valkuil: ik heb 5 jaar met autisten gewerkt. Dus ik ken de termen. En zo op papier is het hartstikke subjectief. Want ik noem overprikkeld, waar andere ouders misschien geirriteerd zouden zeggen. Ik noem echolalie, waar andere ouders tv taal zouden zeggen. Ik noem structuur en voorspelbaarheid, waar andere ouders misschien saai zouden zeggen.

Het is zo lastig. Wat is de weg hierin? Ga ik inderdaad wachten op het cb? Wat zou de weg daar zijn? of ga ik naar de huisarts? (wat zou die doen?) of wachten we het af, is het misschien de zoveelste faaaaaase en kijken we hoe ze het op school doet? Op de psz merken ze niks bijzonders namelijk. (ja een teruggetrokken, gevoelig meisje.)

pfft, even ventileren helpt al.

 

Taliaa,
Ik snap je twijfel hoor.
Met de oudste hadden we ook nooit het vermoeden van autisme. Doorliep eigenlijk alles op het cb. Ook psz hadden geen vermoedens. Ja hij observeerden andere kindjes. Speelde niet met ze, vond ze maar eng. Was heel teruggetrokken.
Het balletje van autisme kwam pas aan het rollen door zn erge slechte eten. Al vanaf dat ie 6 maanden oud was. Alles geprobeerd en zelfs de dieetiste wist het niet meer. Dus naar de kinderarts.
Toen onze jongste autistisch gedrag ging vertonen en ik me meer ging inlezen en ook mn man in alles begon te herkennen, vroeg ik aan de kinderarts om ook onze oudste door te sturen om te laten onderzoeken

Als je Erik ziet dan zie je een heel open en vriendelijk mannetje. Maakt zelfs oogcontact. Beetje verlegen, dat wel.
Bij Erik zit de autisme dus dieper. Is niet in 1 oogopslag te zien. Maar hij is wel degelijk autistisch.

Hij zat dus eerst 1 jaar op regulier onderwijs. Maar dit trok ie echt niet. Stopte totaal met eten en drinken en schreeuwde vaak dat ie dood wilde.
Dus samen met de behandelaar hebben we besloten hem aan te melden op het mkd. De school vond het maar raar. Ja, ze zagen wel dat ie autistisch was. Maar hij kon zich wel redden op school. Als ie maar in groep 2 zat of 3. Dan kwam het allemaal wel.
Maar wij besloten daar toch echt niet op te wachten.
Toen ie 5 jaar werd heb ik gedeeltelijke kwijtschelding van de leerplicht aangevraagd en gekregen!
En toen 2 weken later werd ie geplaatst op het mkd.
Nu na 3 maanden mkd komt er al uit dat ie vrij zeker niet meer terug kan naar gewoon onderwijs. Zo beperkt is ie.
Niet kwa denken. Want hij is bovengemiddeld intelligent.
Maar sociaal/emotioneel kan ie het niet.

 

Taliaa zo heb ik een jaar of vier zitten dubben met mijn oudste, precies jou redenen.. Zal het aan mij liggen? Zie ik spoken? Andere mensen zien het niet zo dus het zal wel meevallen etc. Juist omdat ik in de zorg werk heb ik misschien wel te lang aangemoddert.. Maar mijn gevoel klopte wel! Het balletje ging rollen toen hij een jaar of twee terug met zijn hoofd tegen de muur ging bonken op school omdat hij het niet meer overzag, toen zijn we bezig gegaan en we zijn nogsteeds bezig met de diagnose. Asperger is nu duidelijk maar we vermoeden een gedragsstoornis en nu laat ik me juist niet meer tegenwerken door mijn werk maar "gebruik" ik het. Ik zie te veel niet-autistische dingen die hem wel degelijk flink belemmeren in een normaal functioneren. Want daar draait het om, als je meisje straks naar school gaat en de halve dag onder te tafel zit, is dit misschien voor haar niet vervelend want daar is het lekker rustig. Maar het maakt haar wel anders en het belemmert haar wel in een "normaal" functioneren.

De huisarts kan je doorverwijzen naar bijvoorbeeld een geheime tuin, karakter of iets. Als je zelf op internet goed zoekt naar iets wat je bevalt kan je de regie hierin zelf in handen houden(wij hebben gewoon een doorverwijzing gevraagd op grond van een aantal redenen, oa het bonken, motorische achterstand, sociaal moeilijk verstaanbaar gedrag, populair taalgebruik(hij praat t hele nieuws bijvoorbeeld na) en nog wat dingetjes).

Bij D was er op de creche niks te merken behalve dan dat hij moeite had met overgangen in groepen. Dit is dus op de bassischool wel echt een soort van strop want nu is het elk jaar weer moeilijk(zo zielig). Hij hangt echt aan mensen en als het vertrouwen in een docent na een jaar is opgebouwd kan hij opnieuw beginnen..