Moet even een ei leggen hoor. We zullen vast niet de enigen zijn die dit meemaken, vandaar mijn berichtje. Ben namelijk zoo verdrietig. We hebben een zoon van 2,5. Die slaapt al sinds zijn geboorte slecht, is het niet zijn feestje, slapen. Niet naar bed willen, krijsen, de tent afbreken. Ook 's nachts regelmatig wakker, en dan waren we een uur bezig om hem in slaap te krijgen of hij belandde uiteindelijk bij ons in bed. Tips als laten huilen probeerden we maar dan bleef hij gewoon huilen en harder krijsen. In juli vorig jaar was ik zwanger van onze tweede en sinds oktober slaapt hij aardig door. Dat was natuurlijk erg welkom. Maar het naar bed gaan is nog steeds een probleem geweest. Hij ligt in een juniorbed en komt na een fijn ritueel gewoon honderdduizend keer zijn bed uit. Niets helpt. Sinds een paar weken laten we hem niet meer slapen smiddags (dat was het enige moment dat hij netjes meteen ging slapen eigenlijk) en sindsdien ging het beter, kwam hij zijn bed ook niet meer uit. Dit weekend heeft hij een aanval van kroep gehad, en maandag en dinsdag waren erg fijne dagen, hij luisterde voor het eerst sinds weken weer goed. Maar de laatste dagen is het weer drama, met het naar bed gaan. Ook overdag is hij niet te pruimen, ik kan hem soms echt wat aandoen. Mijn emoties gaan van volle liefde naar enorme boosheid. Hij is zoooo leuk, kletst al zo goed, doet veel dingen die mijn hart doen vollopen van liefde. Maar de andere dag lijkt hij de hele dag niet te luisteren en dingen te doen die niet mogen. Waarvan hij goed weet dat ze niet mogen. Mijn man lijkt hem beter aan te kunnen. Heeft meer overwicht op hem, altijd al gehad. Toen hij rond een jaar was, hing hij vaak aan mijn rok te jengelen, en was mijn man met hem alleen dan speelde hij gewoon gezellig alleen. Waar ik bijna moest vechten om de vaatwasser in te kunnen ruimen, had mijn man gewoon ruimte om t ding in te ruimen omdat onze zoon dan gwoon alleen zat te spelen. Hij lijkt mijn man gewoon minder uit te testen. Nu is onze tweede zoon half april geboren, daar is hij heel lief voor. Wil tot vervelens toe bijna kusjes geven (hihi), te allen tijde, ook tijdens de fles. Is dat ook een vorm van jaloezie? Ik voel dit kind beter aan, lijkt het wel. Hij is rustiger, geduldiger. Het vervelende is dat ik heb lopen klooien met borstvoeding. Het ging overdag keigoed, savonds wilde de jongste de hele avond drinken. Daar ben ik na zes weken mee gestopt. Met als gevolg veel krampjes en onrust. Daarna na wat proberen met fles overgegaan op de fles. De onrust en krampjes lijken wat minder te worden, maar als nr 1 eindelijk is gaan slapen, wordt nr 2 onrustig, en daarna een voeding, en om 23 uur begint onze avond. Niet dus; want dan vallen we k.o. in slaap. Om om vijf uur weer wakker te worden voor de volgende voeding, en als we geluk hebben slaapt nr 1 er door heen, maar komt om half 7. Na een strijddag gisteren met de oudste, ben ik rond drieën gebarsten en is mijn man mee komen helpen, hij is zelfstandige en werkt vanuit huis. Gelukkig dat dat kon natuurlijk maar ik knapte. Ook vandaag zitten de tranen hoog, en heb ik een 'snipperdag' genomen. Ik voel me vandaag alsof ik een depressie heb, poe eej.Ben vorige week gestopt met de borstvoeding, zou dat ermee te maken kunnen hebben?? pfffffffffff. Ik hou zoveel van t menneke maar het valt me telkens zo zwaar dat ik hem ook zo wat aan zou kunnen doen> Terwijl ik echt niet agressief van aard ben; als mensen mij kennen vinden ze juist dat ik het prototype moeder ben. Lief, gezellig, aardig, warm. Ze moesten eens weten. En dat maakt me zo verdrietig want ik had dit ook niet van mezelf verwacht.
Wat een moeilijke situatie zeg! En voel je absoluut geen slechte moeder, iedereen heeft een bepaald breekpunt. Het klinkt alsof je zelfs niet bij hebt kunnen komen van de bevalling en dat je 'gewoon' door bent gegaan. Dan is het menselijk na al die gebroken nachten dat je het even niet meer trekt. Overigens heeft het stoppen van de bv invloed op je hormoonhuishouding die je gevoelens weer kunnen versterken. Als de gevoelens aanhouden zou ik wel aan de bel trekken bij de huisarts. Het kan namelijk best een ppd zijn. En dan kun je met behulp van medicijnen/gesprekstherapie er weer bovenop komen. Is het trouwens geen idee om je oudste kindje even een weekendje te laten logeren zodat je weer even op adem kunt komen?
Pff zwaar zeg. Ik weet wel hoe het voelt om slaapgebrek te hebben en dan kun je niks hebben. Wij hebben hetzelfde gehad het eerste jaar, maar dan overdag. En 's nachts nooit problemen, alleen sliep hij erg onrustig waardoor ik als lichte slaper de halve nacht wakker lag. Nachtrust is het belangrijkste wat er is. Veel sterkte ermee...
Jeetje, wat goed dat je dit zo opschrijft. Ik wil je een dikke knuffel geven en één advies: schakel alle hulptroepen in die je hebt!!! Veel succes
Je hebt het nu heel erg zwaar en dat is heel begrijpelijk meid... Twee kleine kinderen, hormonen en een enorm gebrek aan slaap zorgt dat je je nu zo voelt. Ik herken het, ik heb me ook zo gevoeld. Ik kon ook niet begrijpen dat ik soms zoveel woede in me kon dragen, terwijl ik tegelijkertijd mijn leven wilde geven voor beide! Een heel moeilijke en zware tijd die uiteindelijk ( gelukkig) beter en beter werd. En nu geniet ik al heel lang van ons gezinnetje en voel ik me 120%! Als ik mezelf anderhalf jaar geleden advies zou moeten geven, dan zou ik zeggen, ga eerst even bijtanken, slapen! Dus dat advies geef ik jou ook. Kijk of iemand jou kan ondersteunen. Iemand die een paar dagen ( nachten?) kan helpen. Misschien je man, misschien een familielid of vrienden. Zorg nu eerst voor jezelf, anders breek je straks echt. Wat betreft je zoontje en het slapen. Dominique heeft het eerste half jaar na Dean zijn geboorte ook slecht geslapen. 's nachts veel wakker enz.. Wat we hebben gedaan is met haar praten. Dat hebben het jullie ook vast met jullie zoon gedaan, maar misschien dat blijven herhalen. Blijf uitleggen dat het de bedoeling is dat hij zonder gillen en schreeuwen naar bed moet gaan. En dat niet net voordat hij moet gaan slapen, maar overdag, op een neutraal moment waarbij jullie ook rustiger zijn. Misschien zelf een kleinen beloning de volgende dag? Heel veel sterkte in ieder geval gewenst en weet dat het ook echt weer goed komt!