Hallo mede-mama's, mijn kleine man van 2jr en 4mnd is sinds een paar dagen echt zo dwars als het maar kan. Alleen maar huilen, overal mee gooien.... Ik zit door een chronische ziekte hele dagen thuis. Kleine man zat tot vorig jaar 2 dgn per week op het kdv maar door veranderde toeslagen is dit nu niet meer te betalen, dus sinds deze week gaat hij voor 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal. Ik ben 7 maanden zwanger van de 2e, heel blij mee maar daardoor wel wat moe. Papa is sinds dit jaar op een andere dag in de week vrij. Als ik met hem naar buiten ga rent hij weg, hij luistert niet, rent zo de straat op. Als hij zijn zin niet krijgt begint hij te krijsen, echt niet normaal. Hij werd vanmiddag om 15.10 wakker en krijst al ruim een half uur. Wat ik ook doe, niets helpt. Hij gooit met alles wat hij ziet, hij weet niet wat hij wil (meestal als hij uit bed komt mag hij nog even met mij in bed liggen, op 'papa's plekkie'. Toen ik dat vanmiddag vroeg wilde hij dat niet, nu heeft hij al 10x geschreeuwd dat hij op papa's plekkie wilde, hij wil boven de Teletubbies kijken, hij wil dat ik hem optil (we hebben al vaak uitgelegd dat er een baby in mama's buik zit en dat dat niet zo vaak kan). Vanmorgen was hij heel lief op de peuterspeelzaal, ik haal hem op, we gaan de hond uitlaten en het is weer mis. Wegrennen, uiteindelijk liep ik met hem onder mijn arm en de step in de andere arm over straat. Ik vond het altijd vreselijk als ik moeders dat zag doen, maar er was echt een land met hem te bezeilen. Is dit de peuterpubertijd en wat kan ik het beste doen? Ik laat hem nu schreeuwen als afleiden niet helpt, ik ben ook niet van plan om hem continu zijn zin te geven! Iemand goede tips? Ik word er zelf namelijk ook een beetje kriegel van....
Hmmmm lastig maar ik denk in dit geval peuterpubertijd. Hier is gillen en schreeuwen op de gang op de trap zitten. Ze mogen hier best boos of verdrietig zijn maar schreeuwen en gillen om niks wordt hier bestraft. Ze gaan hier vaak zelf al op de trap zitten als ik de deur open doe. Hahahaha! Wat betreft het weglopen... hem belonen met een sticker als ie lief meegaat en hem dan een sticker op laten plakken. Bij iedere 10 stickers een kleinigheidje geven? Succes ermee. We weten allemaal hoe moeilijk een peuter soms is.
Het klinkt misschien raar maar toen mijn boefje in deze fase zat incl het wegrennen (uit de winkel, of de drukke straat op) heb ik een tuigje voor hem gekocht bij de p.renatal en serieus maar 1 keer hoeven te gebruiken (nam hem wel altijd mee als we naar buiten gingen, ligt trouwens nog steeds ergens in de auto nu ik er bij stil sta ) maar terug te komen na die ene keer was alleen de aanwezigheid van het tuigje al genoeg om hem in me buurt te houden. Komt misschien cru over maar ze verkopen ze niet voor niks en je kind kwijt raken is erger! Verder is het echt een fase ( 1 van de vele die nog gaan komen hier te lezen bij verschillende leeftijden!)
klinkt heel bekend en is inderdaad een fase, grenzen opzoeken bij mama, niks willen, keuzes leren maken. volgens mij pak je het al goed aan door hem niet steeds zijn zin te geven, enige tip die ik nog kan geven is: hou vol!! mijn dochter heeft nog van die dagen dat ze eerst wil drinken, staat het drinken er dan hoeft ze het weer niet, boterham met smeerworst, staat ie er dan toch een andere boterham willen, ik geef er niet aan toe en het lijkt te werken. ik laat dus haar eerste keuze op tafel staan en zeg ook duidelijk dat ze niks anders krijgt.
Het lijkt er op dat de peuterpuberteit is begonnen bij je zoontje met daarbij een aantal flinke veranderingen: - niet meer naar kdv - naar de psz - papa andere dag vrij - broertje/zusje op komst Dat maakt dat ze flink kunnen protesteren en flink dwars kunnen zijn. Hier ook wel hoor. Weglopen doet ze gelukkig niet. Maar wel driftbuien etc, etc. Als ze iets doet wat niet mag. Dan probeer ik haar op een positieve manier te corrigeren. Dus benoemen hoe ze iets wél moet/mag doen. En niet steeds 'dit niet doen, dat niet doen'. Voorbeeldje: Ze zet haar beker drinken op de bank. Dan zeg ik: "L. zet je beker maar op de tafel" en niet: "L. de beker niet op de bank zetten" Dat werkt heel goed. Als echt heel vervelend is gaat ze even op de gang.
dat werkt hier ook super, letterlijk zeggen wat je wilt dat ze doen ipv zeggen wat ze niet mogen/moeten doen.
Bedankt voor alle reacties. Het positief blijven is een hele goede, als ik een slechte dag heb en erg moe ben wil ik mezelf nog wel eens mee laten slepen ( zo van: En dan zoek je het zelf maar uit, beng, deur dicht). Vandaag gaat het wel weer erg goed, maar toen we net naar de supermarkt gingen heb ik hem mooi in de kinderwagen gezet, even geen zin in die strijd wat betreft een tuigje, ik heb altijd geroepen dat ik dat enorm zielig vind voor een kind, maar ja, beter een kind aan een tuigje dan geen kind. Ik ga erover nadenken!
Alsof je mijn dochter van 2,5 omschrijft.. Hier ook peuterpuberteit icm veranderingen. Ik probeer het altijd op een positieve manier aan te pakken, zodat we niet in zo'n negatieve cirkel terecht komen. Als dat niet werkt (meestal begint dan de driftbui ) moet ze even afkoelen op de gang. Daarna sorry zeggen, even knuffelen en dan is het meestal wel weer (even) over. Vermoeiend he...