onze dochter van 3.5 heeft sinds vorige week bedacht dat ze niet meer kan slapen. ze gaat om half 8 naar bed en dan blijft ze heel zielig tegen het huilen aan roepen ; mama, papa, ik kan niet slapen, jij moet komen, jij moet bij mij liggen. etc etc. ze is nu al weer bijna een uur bezig. non stop. ik word gek! man is vaak savonds werken dus ik zit er alleen mee, helaas wordt zoontje van 1 hier dus ook weer wakker van. ik vraag dus 1 keer wat er is; krijg dan het antwoord, ik kan niet slapen jij moet komen. dus ik zeg dan nee schat, probeer maar te slapen, het is bed tijd. de 2e keer zeg ik alleen het is bedtijd schat lekker slapen de 3e keer zeg ik alleen bedtijd. en nu is ze dus continu aan het zeggen; mama jij moet komen jij moet komen. maar er is niks, als ik kom is ze even stil en wil ze dat ik bij haar lig maar owee als ik dan weer naar beneden ga. iemand tips? gewoon negeren? een fase?
Hier hetzelfde helaas, hier werkt een paar keer er heen en dan toch negeren, maar hier is het al 2 weken bezig en dan 's nachts ook weer wakker worden en hetzelfde riedeltje :S
Dat heeft mijn dochter ook een tijd gedaan. Alsof ze dan bang is ofzo, totdat ik Door had dat ze aan het testen was. Toen heb ik gezegd en nu is het klaar. Jij gaat in je eigen bed, gewoon slapen. Mama is beneden en gaat niet weg. Ook nog in het begin en tijdje gerommeld boven Tot ze sliep. Gaat nu weer prima
Herkenbaar. Hier helpt het om afspraken te maken: een verhaaltje en dan echt slapen. Dan wil ze meestal nog niet echt maar met de belofte om straks nog even terug te komen lukt het wel. En dan slaapt ze eigenlijk altijd wel.
Is het de leeftijd? Hier nl. idem dito. En mama moet alles doen. Dus langzaamaan word ik er gek van. Vooral 's nachts.
Hier ook periodes dat onze zoon het heeft. ik ga meestal 1-2x terug naar boven en dan slaapt hij. Hij vraagt als ik naar beneden ga of ik kom en dan zeg ik "ja ik kom straks nog even als jij nu vast lekker stil kan gaan liggen" en als hij dan begint te roepen dan zeg ik dat we hadden afgesproken dat hij rustig stil moest gaan liggen en als hij dat dan doet ga ik naar boven. En als het niet stil liggen en roepen heel eg uit de hand loopt ga ik wel naar boven maar dan bozer en niet om nog even bij hem te gaan kijken op de normale manier (ivm wakker wordende dochter) Hij trapt ee nog steeds in ... vraagt dan daarna of ik weer kom en maak dan weer dezelfse afspraak
het is een fase inderdaad. Gewoon even je uit proberen.. Ik probeerde bij mijn oudste echt even de tijd te nemen voor het avondritueel, echt tijd ook om samen te praten over de dag of andere dingen die hem bezig hielden.. Eerst geprobeerd om steeds na 10-20 minuten terug te gaan. Maar dan leek hij elke keer op te veren en opnieuw te beginnen met zeuren. Dus daarna de afspraak gemaakt dat ik na 5 minuten hem nog kwam instoppen en daarna kwam ik niet weer. In die 5 minuten mocht hij lekker gaan liggen, maar ook even een boekje "lezen" met het kleine lampje aan. Na die 5 minuten deed ik het licht ook uit..
Je zegt er is niets, maar daar denkt je kindje toch anders over. Ik kan me voorstellen als je wakker in je bed ligt ( En misschien bang bent, of het druk hebt in je hoofd ) er wel iets is! Als mijn dochter niet wilt slapen mag ze kiezen; of in het grote bed boekjes lezen, of op de bank maar dan moet ze gaan slapen, geen spelletjes of lezen! Ze kiest dan net waar ze zin in heeft en beneden is het echt vanaf baby af aan geweest; je mag beneden maar dan ga je slapen, niet spelen. En dat doen ze dus ook heel braaf! Op de bank slaapt ze dan vaak in no time. Ze zoekt dan echt veiligheid.
Heel herkenbaar dit. Mijn dochter van 3 heeft het ook, eerst gingen we altijd om 19:30 naar boven en dan was het even leuk kletsen en boekje lezen, knuffels goed instoppen en welterusten, maar nu... Telkens weer een smoesje dat ze weer naar beneden wil voor ditjes en datjes... Eerste keer als ik naar beneden ga begint ze te huilen en roepen, dan had ik in het begin nog zoiets van zielig of misschien is er wat aan de hand. Maar zodra ik dr kamer binnen stap is ze weer helemaal vrolijk en wil ze weer uit bed en spelen. Meestal zeg ik iets van nog een dikke knuffel en dan gaan we slapen of nog even naar de visjes kijken ( aquarium op de overloop), maar zodra ik weg ben weer huilen. Dan blijf ik meestal even weg en dan komt ze of naar beneden en kiekeboe spelen of ze begint te praten met dr knuffel en rennen op de gang... Wat kan ik hier tegen doen?? Iemand tips??
Herken het deels. Mijn oudste heeft soms een weekje dat ze me blijft roepen. Mama ik moet plassen (net geweest). Mama mijn deken ligt niet goed. Mama mijn voet kriebelt. Als het echt voor iets onzinnigs is word ik na de derde keer wat strenger en zeg ik dat het echt de laatste keer is geweest nu. Als ik merk dat ze weer in zo'n periode zit spreek ik bij het tandenpoetsen al af dat ze nu gaat plassen en er daarna niet meer om mag roepen. Meestal even wat strenger/strakker zijn in het bedritueel en dan is het hier weer over.
Misschien even een tijdje bij haar blijven? En dan misschien zelfs met een kookwekkertje zodat ze goed weet wanneer het einde is? Waarschijnlijk is he gewoon een fase waar ze even doorheen moet. Die heben wij hier ook wel eens. Moet kunnen toch?
hier was het de aanhouder wint. 1x naar boven, vragen wat er is/gerust stellen 2e keer roep ik naar boven dat het bedtijd is en ze moet slapen 3e keer roep ik alleen bedtijd. en daarna...tja dan kom ik niet meer of het moet echt echt erg worden met het gehuil. hier heeft ze er nu een handje van weg om rond half 6 bij mij in bed te willen kruipen. en ach... dat lieve lijfje kan ik niet weerstaan. heerlijk warm tegen me aan dat frummeltje... heel erg pedagogisch niet verantwoord... maar het bed is groot genoeg en ze zal het over een tijd toch niet meer willen.